Dag angst, wat heb je mij te zeggen?

Ik wil je beschermen. Tegen de pijn van de afkeuring, van de afwijzing.
Doe het maar niet. Je kunt het niet. Dat gaat zeer doen.
De mensen zullen je afwijzen.
Zo zijn ze. Ze zijn gemeen.
Ik zal je weerhouden. Ik zal je zo bang maken dat je niet meer durft.
Dat je bang wordt van al die mensen.

Dat je bang wordt voor de kleur van je eigen hoofd. Dat je het liefst weg zou willen kruipen.
Of je baan zou willen opzeggen, nog beter. Weg met al die risico's.
Ik zou je het liefst zo bang maken dat je alleen nog maar veilig thuis bleef.
En dat je man zorgde voor het inkomen en de rest.

Dat rode hoofd van je is wel handig. Hoe roder hoe beter.
Dan word je bang om betrapt te worden dat je het eigenlijk niet durft en geef je het bij voorbaat al op.
Ik hou je wel wakker uit je slaap. Ik zorg ervoor dat je flink in de rats zit.
Begrijp je niet dat ik je wil helpen? Ik wil je beschermen.
De mensen zijn slecht. Ze zullen je pijn doen.
En je wilt dingen doen die je helemaal niet kunt. Dat moet je niet doen.
Daar ben je veel te klein voor. Geloof me nou maar.

Dank je angst. Dat je mij zo lang hebt beschermd.
Maar weet je, ik heb ontdekt dat ik best wel wat te bieden heb.
Dat ik goed ben zoals ik ben. Dat ik groot ben en niet klein.
Het is niet belangrijk of mensen me goedkeuren of niet.
Want ik ben al goed.

Dus ga nu maar angst. Ik spring in het diepe en heb je niet meer nodig.
Ik spring in het gat van niet weten wat er zal gebeuren.
Daar is liefde, alleen maar liefde.
Ik ben liefde, alleen maar liefde.
De werkelijkheid is altijd vriendelijker dan het verhaal dat jij me vertelt.
De mensen houden van mij, zelfs als ze denken van niet.
In hun hart houden ze van mij.
In het hart wordt er gehouden van.

Het is niet persoonlijk, afwijzing. Het is een denksysteem.
Het is het denken in stukjes. Het is de angst van de mensen zelf.
Die fluistert hun in: weg daarmee, ga daar maar niet in mee.
Blijf maar lekker veilig in je eigen schulp zitten.
Het is een illusie. We maken elkaar bang. Er is geen angst.
In werkelijkheid is alles verbonden. De liefde loopt door alles en iedereen heen.
Daar richt ik me nu liever op.
En ondertussen doe ik gewoon mijn werk, als vanzelf.

Dus ga nu maar angst. Je bescherming is een beknotting.
Jij houdt mij klein. Dat is het enige wat klein zou kunnen zijn aan mij.

En zelfs in jouw aanwezigheid heb ik ontelbare dingen ondernomen waarvan jij me vertelde
dat ik die eigenlijk niet durfde. Maar ik deed het toch.
Zo moedig ben ik.
Ook al liet jij mij geloven dat ik bang was, trilden mijn handen, beefde mijn stem,
knikten mijn knieën, sloeg mijn hart 200 slagen per minuut. Ik deed het toch.
Zo moedig ben ik.

Maar moed heb je alleen maar nodig als je bang bent.
In werkelijkheid heb ik alles al wat ik maar nodig zou kunnen hebben.
Ik heb een lichaam, ik kan van A naar B.
Ik heb een stem, ik kan praten.
Ik heb ogen, ik kan mensen aankijken.
Ik heb hersenen, ik kan rekenen en met mensen meedenken.
Ik heb een mond, ik kan glimlachen.
Ik heb een kont, ik kan op een stoel zitten.
Het leven is zo makkelijk, zo vanzelfsprekend, als ik van mezelf mag zijn wie ik ben.

Angst, je kunt mij niets meer wijsmaken.
Je hebt het mij alleen maar moeilijker gemaakt.
Je had mij nodig om zelf te kunnen bestaan.
Ik kan het nu beter zonder jou. Ga nu maar.

Ja maar dan ben ik helemaal alleen.
Waar blijf ik dan?
Misschien los je wel op angst. Ontspan je, haal diep adem.
Zweef mee met de wind, in de warmte van de zon.
En los maar zachtjes op.
Dag lieve angst.

Dank je wel Kate, dit raakt me en ik zal het nog heel vaak lezen.

Wow wat een prachtig stuk Kate.
Heb je dat zelf geschreven??

Ja Witte, het is mijn eigen onderzoek met mezelf.

Ik wilde weten wat er onder mijn verslaving zit en kwam op meerdere dingen, oa angst.
Ik wilde weten wat de functie van die angst is. Of het me ook behulpzaam kan zijn.
En of het wel klopt dat het goed is om je angst te aanvaarden en te omarmen.
Ik kwam uit bij wel zien en onderzoeken maar niet laten heersen en in stand houden.
Daarom loslaten.

De discussie van gisteren over de methode die Alf noemde (rational recovery) deed me ook wel hier aan denken.
Een oud patroon dat je niet meer behulpzaam is.
Daar kan je maar beter volledig afstand van nemen.
Door het te signaleren en herkennen. En te realiseren dat het niet bij mij hoort, dat ik dat niet ben.
Er niet in mee gaan.

Zo doe ik het nu ook met de drank.
Net zoals ik meer dan 10 jaar geleden gestopt ben met roken. Daar taal ik sindsdien niet meer naar.
Daardoor weet ik dat het kan.
Wat iedereen ook zegt over levenslang etc ik weet door het stoppen met roken dat het kan.
En ik hou me er echt niet mee bezig of ik weer een sigaret zou kunnen roken.
Waarom zou ik. Ik ga toch ook niet vrijwillig in de uitlaatgassen staan.
Het dient me nergens voor.

Zo kan iedereen zijn eigen onderzoek doen.
Boeken en methodes zat die je erbij behulpzaam kunnen zijn.
Maar vooral ook met jezelf praten. Het niet bij lezen alleen laten.

Mooi, Kate!

Erg mooi dat dit voortgekomen is uit zelfonderzoek.
Dank dat we een mogen meelezen in een stukje Kate...

Kate,

Wat mooi, ik heb het gelezen en herlezen, later nog weer eens gelezen en het zal niet de laatste keer zijn.

Harry

Deze ook weer ff lezen.

Moet bovenaan, zei de kapitein. Ooit es ergens.

Vanwege de mooite.