Hier komt ie dan nog een keer voor de "nieuweren" onder ons:

Mijn persoonlijke theorie.....

Ik ben er inmiddels van overtuigd dat mensen die met een verslaving te kampen hebben (dit is een volstrekt privé Theorie, niet in enig Deugdelijke Wetenschappelijke Werken na te slaan) door een of andere oorzaak - of een combinatie van oorzaak en opvoeding en ervaring - nature en nurture kruisen elkaar hier geluidloos, "iets" missen, mankeren of iets dergelijk bv. een soort mentale insuline waardoor zij gevoeliger zijn voor allerlei invloeden van buitenaf. Kijk naar de verhalen op dit forum over afwijzing, verdriet, boosheid en rouw. Over depressies (ik geloof dat iedereen aan de a.d. is).

Dit gebrek of ontbreken veroorzaakt een soort "gat" in je wezen, in je wezenlijkheid, en na enige jaren (ik was slechts 10 jaren oud toen ik per ongeluk een glas martini in één keer leegdronk) ontdek je een middel (drank, druks, roken, eten, snoepen, you name it) wat die bijtende pijn, dat lege gevoel en die onrust enigszins verzacht.

Omdat je gewend raakt aan de werking hiervan, is de stap naar gewoonte snel gezet. Het is een gewoonte (heb ik bij Tactus geleerd) die zichzelf in stand houdt. Je hebt een korte termijn effect (de dempende werking, het wegenemen van de pijn, het helen van het gat, whatever) en een middellange termijn (zeg maar de kater komt later) en een langere termijn (je uiteindelijke gezondheid). Maar op het moment dat je de pijn beleeft, lees gisteren: de afwijzing, lees vandaag: de ellende in de keuken, mensen die je in de steek laten, dan brandt het gat en denk je niet aan morgen maar wil je die behoefte NU GESTILD hebben.

Dan ga je, zoals ik vroeget deed Chinees halen voor 6 man en 12 biertjes vanwege de biertjes, of iemand ging pizza bestellen met slechte en dure wijn, of je rijdt langs een avondwinkel voor onnodige boodschappen en komt thuis met 2 flessen wijn en een een rol wc-papier en onnodige beschuit of zo (als ze maar niet denken....)

De glasbakken in mijn dorp kennen het geluid van mijn auto en als ze terug konden praten zouden ze er schande van spreken. Tegenwoordig gaan er alleen nog lege sauspotten en sapflessen en zo is, scheelt overigens een hoop benzine !!!!

De spijt op de middellange termijn wordt steeds groter en je gaat steeds minder van jezelf houden, ziek, hoofdpijn, kater en de rest. De lange termijn kun je zelf wel invullen.

Pas als je heel bewust naar jezelf durft te gaan kijken, en jezelf op een manier aardig vinden die misschien wel heel erg nieuw is voor jezelf, gaat het gat minder pijn doen. Dan gaat de vicieuze cirkel de andere kant op. Je bespaart bakken met geld, je wordt actiever, socialer, gezelliger, gezonder, ga-maar-door.

Dan moet je in de spiegel kijken en durven zeggen (in dit geval tegen Erica) "Ja, dit gewicht past bij mij".
Ik zou liever kleren kopen in twee maten kleiner, maar die passen niet bij mij. Dat ligt niet aan mij, maar aan die stomme kleren.

Als mensen je afwijzen Gerda omdat je voor hen niet meetelt, dan passen die mensen niet bij jou omdat dat aan hen ligt en niet omdat er iets met jou mis is.

En ga zo maar door.

Vult uw eigen plaatje maar in.

Pas dan is er rust in je hoofd, die je verdient omdat je als mens de moeite waard bent.

Wij weten dat hier van elkaar, omdat we dat in elkaar herkennen. Maar als je je als lerend persoon openstelt hiervoor (en ik ben nu bijna 3 maanden bezig) gaat het best aardig snel vind ik die omslag. Voor de periode daarná ben ik meer bevreesd, als je er niet meer zo mee bezig bent om in die spiegel te kijken en te zeggen kijk: daar staat een leuk persoon die is de moeite waard.

En zo, kan heel erg langzaam dat pijnlijke gat of hoe je het ook wil noemen, dichtgroeien en helen.
Het is beterworden, beter van een ziekte in jezelf, en dat maskeer je met een andere ziekte die alcoholisme heet of een andere verslaving.

Zo, genoeg gedachtenkronkels, nu maar weer eens braaf aan het huishouden voordat de wurmen er weer zijn.

Dit schreef ik ergens in januari, de moed is me inmiddels meermalen in de schoenen gezakt, de weegschaal neigt de wijzer te lanceren, en 100% droog lukt ook niet. Dat zijn de niet-helpende gedachten zouden de Cactussen zeggen.

( Nu ik dit in juli 2006 lees denk ik dat het toch wel aardig (nog steeds) klopt.)

(En nou lees ik het wéér in juni 2008 en denk ik: Houtje, het is een waarheid als een KOE). Ik hoop dat iedereen er zijn of haar voordeel mee mag doen.)

Ik heb nog een verrekt mooi stukje poezie van mijn favo dichter, Rutger Kopland, over wie vorige week "Het uur van de wolf" ging:

Je moet het drie keer lezen, maar wel de moeite waard.

"Een mooi schilderij en een mooi gedicht roepen herinneringen op aan wat je nog nooit hebt meegemaakt. Met de weemoed die daarbij hoort: zo is het dus, alsof we even zagen hoe de wereld eruit zag toen wij er nog niet waren en eruit zal zien als wij er niet meer zullen zijn. Hoe zij haar gang gaat, ook zonder ons."

De diepere betekenis van dit soort zinnen begrijp ik beter naarmate ik langer nuchter ben. De essentie van zijn gedichten ook , en als psychiater heeft hij ook baanbrekend werk verricht.

Lees er eens wat van uit de bieb of kijk op Internet naar de documentaire.

Houtje

het verhaal van de glasbak en de boodschappen dat geld voor mij het zelfde of je het over mij heb

gr. Yazz

En de rest dan? Vind ik eigenlijk belangrijker.

Ik weet het niet Houtje...........Zelf was ik heel gelukkig, had alles wat mn hartje begeerde, was alleen bang voor de tandarts.
Van mn ouders had ik geleerd dat als je bv kiespijn had, je daar een watje met alcohol op moest leggen...Alleen pure alcohol geeft op den duur zo,n rotsmaak af en een verwrongen mond...
Dus ging ik langzaam over op een watje jenever, later even spoelen met een beetje pure jenever, nog later maar gewoon drinken uit voorzorg, et voila, de verslaving was geboren..

Voor Benthe en Xienix.
Met liefs van Houtje.

Dank je!

even naar bovengehaald voor de nieuwe mensen.

Bedankt Corinne, in die tekst van Houtje herken ik veel..daar heb ik wat aan

confronterend he?
ik kan vaak niet geloven dat ik dat ben. tot ik mijn kamer ga opruimen en overal, echt overal lege flessen aantref. bah...

Gisteravond weer last van gehad.
Mensen die nooit verslaafd zijn geweest, zullen, hoe ze ook hun best doen, het nooit helemaal begrijpen.
Zelfs de man naast mij niet, geeft nix. Alleen komt het besef dat je het écht alleen moet doen weer even keihard binnen. Daarom kom ik graag hier!
Mensen hou vol. We zullen wel overgevoelige lui zijn. Nou, mooi toch.
De wereld kan ons wel gebruiken!
Onze tijd is aangebroken...

Het gat in mijn hart is eigenlijk al een paar dagen erg groot.
Ik moet dan ook alle zeilen bijzetten om het niet met jww te dichten, de ervaring heeft mij gelukkig geleerd, dat daardoor(jww) het gat alleen maar groter wordt.
Het is zo triest, dat gat, ik wou dat het vanzelf dichtging, dat zal ook wel gebeuren, maar het duurt zo lang het gat te voelen.
Ik voel het overal, in bed, buiten, en soms op mijn werk, ik voel me dan net een soort leeg omhulsel met van binnen een erg leeg en onbestendig gevoel.
Het kost dan zoveel moeite om je dagelijkse dingen te doen, eigenlijk wil ik helemaal niets, er gewoon even niet zijn, maar ja dat kan niet.
Maar als je er dan toch bent voelt alles zo onwerkelijk zo leeg, ik kijk dan alleen naar het gras bij de buren, dat echt niet groener is.
Zo haal ik alleen mezelf naar beneden, ik ga dan weer kijken naar wat ik niet heb, en vergeet wat ik wel heb, eigenlijk een soort zelfkastijding, toch?
Nou ja ben toch blijk dat Houtje dit ooit geplaatst heeft, het komt toch altijd weer van pas, je voelt je dan niet zo héél alleen, met dat gat in je hart.
Je weet dat er meerdere zijn die dit ervaren, en dat geeft een klein beetje troost, en alle kleine beetjes helpen.

Houtje, ik herken mezelf ook in jouw verhaal...Toch vaak schuldbewust bij de kassa m'n drank staan afrekenen, met een paar totaal overbodige bijzaakjes, want stel dat men dacht..
's Avonds een blokje om met doggy en dan idd langs de glasbak. Dat gat in m'n hart, tja. Het gaatje in m'n long was sneller dicht. Ik merk nu ook weer dat getrek van die stomme gremlins. Ze waren even weg, maar zijn nu weer keihard teruggekomen. Ik wil niet meer terug naar dronken avonden, gaten in m'n geheugen, op verkeerde plaatsen in slaap vallen of wakker worden, dat schaamtegevoel de volgende ochtend en de kater maar wegdrinken, anders blijft íe heel de dag hangen. Dat soort dingen wil ik allemaal niet meer. Maar waarom is het zo verrekte moeilijk? Het lijkt allemaal zo gemakkelijker en beter te gaan met een slok (te veel) op. Dan voel ik me geen mislukkeling, maar sterk en ik kan dan alles. Maar dat dat maar schijn is, weet ik helaas maar al te goed. De volgende dag geconfronteerd worden met de troep van de avond ervoor haalt me weer terug naar de werkelijkheid: mijn eeuwige gevecht met drank. En ik word dit gevecht moe; het lijkt een oneerlijke strijd waarin ik dreig te verliezen..M'n gezin, m'n kinderen en wellicht ook mezelf. Maar dan probeer ik positieve dingen te bedenken, die me allemaal lukken nu ik niet meer drink en daar doe ik het tenslotte voor, nietwaar?

Wat dachten jullie van deze medische omschrijving voor het gat in je hart?

Wat is de kip en wat ei ;-)

Dysthymie

herkenning
Dysthymie wordt door velen gezien als een milde variant van de depressieve stoornis. Het gaat om depressieve gevoelens gedurende een periode van tenminste twee jaar. De sombere stemming gaat gepaard met slaapstoornissen (teveel of te weinig slapen), eetstoornissen (meer of juist minder eetlust), verminderde energie (moeheid), moeite met concentreren en beslissingen nemen en gevoelens van wanhoop. De ernst van de symptomen is minder dan bij een depressieve stoornis maar dat wil niet zeggen dat de aandoening minder lijden veroorzaakt. Het voornaamste kenmerk is echter dat het om een lange aaneengesloten periode gaat en niet, zoals bij depressie, om een duidelijk afgrensbare episode. Per definitie zijn er geen psychotische verschijnselen en is het niet begonnen met een depressie.

Patiënten met dysthymie kunnen sarcastisch worden, humeurig lijken, claimend en klagend. Zij kunnen daardoor ergernis oproepen. Pessimisme, hopeloosheid en hulpeloosheid kunnen de indruk geven dat de patiënt zichzelf aan het kwellen is. Veel patiënten ervaren echter de oorzaken meer buiten zich en beklagen zich over slechte behandeling door hun werkgever, familieleden of de maatschappij in het algemeen.

Achtergrond
Drie tot vijf procent van de bevolking lijdt aan een dysthyme stoornis. Het is een veel voorkomende diagnose op psychiatrische afdelingen van ziekenhuizen. De aandoening begint bij de helft van de mensen sluipend en al voor het 25e levensjaar. Het komt veelvuldig voor in de jonge volwassenheid en jongens lijken dan vaker aangedaan dan meisjes. Over alle leeftijdscategorieën samen betreft het echter meer vrouwen. Onder de patiënten zijn relatief veel alleenstaanden en mensen die het financieel niet breed hebben. Vaak wordt er uiteindelijk nog een tweede diagnose gesteld, bijvoorbeeld depressie, angst (paniek) stoornis, persoonlijkheidsstoornis en bovenal: alcoholmisbruik. Dit laatste lijkt een logische zelfmedicatie om minder te voelen, emotioneel weg te wezen. Opmerkelijk is dat langdurig alcohol gebruik tot een beeld leidt dat niet te onderscheiden is van de dysthymie en dat er klinisch geen kip of ei meer onderscheiden kan worden.

Behandeling
Deze patiënten werden vroeger meestal met inzichtgevende psychotherapie behandeld. Misschien is dit nog steeds wel de beste keuze. In korter durende therapieën, bijvoorbeeld cognitieve therapie, gedragstherapie of interpersoonlijke psychotherapie loopt de behandeling kans stuk te lopen op het pessimisme van de patiënt en de neiging om verdoving te zoeken. De twijfel of het ooit goed kan komen, of zij ooit in staat zullen zijn betekenisvolle relaties aan te gaan, zit erg diep. Het gevoel dat zij het niet verdienen dat het goed met hen gaat kan een belemmering vormen, evenals de neiging van mensen, ook therapeuten, om deze patiënten een beetje te willen ontlopen, want erg fijn gezelschap zijn zij aanvankelijk vaak niet. Recent bestaat de tendens om de psychotherapeutische behandeling te ondersteunen met antidepressieve medicatie. Dit lijkt, zeker ook uit oogpunt van de kosten, rationeel. Wetenschappelijke studies naar het effect van de verschillende behandelingen zijn er echter nog niet.

Succes,

Alex

Bedankt Alex! Nooit geweten dat er een hokje voor mij bestond, nu dus wel!
Maar ik durf nooit genoeg voor mezelf op te kome om dit ooit bij een arts aan te kaarten, denk ik!
Ik los het zelf wel op, ben al een eind onderweg samen met de mensen hier, geloof ik....
Al is het misschien wel een idee om weer eens aan de AD te gaan, ben het gesomber en gepieker ook zo zat! Aan de andere kant ben ik juist weer bang voor dat afgevlakte gevoel wat ik dan heb. Als ik er beter mee om leer gaan, hou ik eigenlijk ook wel van mijn ups en downs.... ooeh, wat een lekkere tegenstrijdighheden alweer in dit kleine, korte berichtje. Nou ja, ik moet maar met mezelf leren leven geloof ik...

Deze discussie is zo herkenbaar voor mij dat ik wel moest reageren.
Ik ben nieuw op dit forum en heb een aantal dagen meegelezen om te lijken of ik me hier wel thuis voel.
Maar deze discussie raakt me recht in het hart.
Ben al een poosje in therapie voor Dysthymie en Borderline. Ben me nu bewust dat ik alcohol gebruik om het gat in mijn hart te dichten. OP zich vind ik zelf mijn alcoholgebruik nog niet problematisch .Maar in combinatie met mijn medicatie en wietgebruik wordt het toch een gevaarlijke combinatie.
Heb zelf het idee dat als mijn leven in een minder stormachtige fase komt ,ik kan stoppen.
{of is dat een goede smoes om toch nog effe te blijven ontkennen )
Ik heb wel nu het gevoel dat er mensen zijn die snappen wat ik voel .Bedankt
groetjes Tchoely

Hoi Tchoely, welkom. Wat je zelf al zegt, van uitstel komt afstel en wat voor aandoening je ook hebt het mag nooit als excuus dienen om door te gaan met wat slecht voor je is. Kan me wel voorstellen dat de herkenning een zalfje voor je ziel is....hoe dan ook, fijn dat je het forum al een tijdje volgt. Je kunt er veel aan hebben; we hebben allemaal zo ons kruis. Ik hoop je ook eens te lezen op het dagdraadje en mocht je meer over jezelf willen vertellen dan kan dat op het Wie is wie draadje. Succes!

Tekst aangepast: heb "verslaving" verwijderd.

Voor het eerst van mijn leven heb ik het ervaren, dat gat... en dat dat gat pijn doet.
Harstikke pijn doet het.
Het zit er al heel lang, dat gat.
Maar het is in de zomer van 2006 pijn gaan doen en is niet meer over gegaan.
Daardoor ben ik weer gaan drinken.
Maar dat weet ik nu.
Ik ben erachter gekomen doordat ik stopte met roken.
Nog een opvulsel minder.
Niet roken en niet drinken.
Nieuwe opvuller .... eten.
Na een paar maanden het eten ook maar minderen.
De pijn werd onhoudbaar.

Ja zo is het gegaan.

Nu kan ik treuren dat ik gister zo ontzettend veel heb gedronken, maar
laat ik het maar positief bekijken...... ik weet nu wel wat mijn aandoening is.
Ik kan beter aan dat gat gaan werken.
Die leegte, het niks ............................
Houtje bedankt.

Het Gat in je Hart:

Het is niet op te vullen met drank, roken, drugs en medicijnen. Het is als fantoompijn denk ik. Je mist iets maar wat? Als je een geamputeerde arm hebt, dan wéét je wat je mist.

Ik herken zó veel in onze gezamenlijkheid, onze verhalen.

Pas als de sluiers van drank, roken en andere verslavingen zijn opzijgeduwd met veel pijn en moeite, ja, letterlijke pijn, kom je bij de kern en kun je gaan werken aan "je echte zelf".

Dan pas kun je erkennen dat je verdriet hebt, pijn voelt en rouwt over iets. En dan pas kun je gaan zoeken, en werkerdenwijs, zoekenderwijs bezig zijn met de tocht naar je kern.

Ik vind het mooi dat ik dit verhaal in 2006 heb geschreven. Januari 2006 was ik krap 2 maanden droog.
Zo'n groot kado kun je jezelf na korte tijd al geven.

Nu ben ik zowat 3,5 jaar verder en heb twee jaren hard werken aan mezelf erop zitten. Maar met resultaat.

Het was écht de beste beslissing van mijn leven.

Hoi,
Erg intressant dat verhaal over Dysthymie, maar ook ik heb dat gatTTTT in mij en in mijn hart en bij mij noemen ze het borderline in combi met ptss.....Nu vraag ik me af, NEE eigenlijk denk ik dat gewoon...Dat daar dus ook die verslavings/verdovingsproblematiek begint, je wilt dat gat zo snel mogelijk dichten.Niet kunnen wachten op de tijd die er voor nodig is om op de natuurlijke weg te helen....

Mooi geschreven houtje, hoe gaat het nu met jou? Loop jij nog rond hier als ervaringsdeskundige...
lieve Groet

Gaat ie weer omhoog!

Voordat ik verder lees; is dat gat er niet gewoon 'ingezopen', in plaats van 'ingeslopen'?
Die blinde vlek heeft iedereen, volgens mij. Telkens wanneer ik mensen confronteer met die blinde vlek, vinden ze de meest fantastische werkelijkheden terug.

O ja, dat ik dat gat wil ontkennen als een privédomein van verslaafden, heeft o.a. te maken met het volgende inzicht: "Het leven hééft geen zin, wij géven het zin". En als jij het niet voor elkaar krijgt om jezelf zin te geven, is moedeloosheid een uitweg, evenals drankzucht of vraatzucht. "Je echte zelf" is daarmee veeleer een zelfbeeld dat een projectie in de toekomst krijgt, zodat je jezelf een heerlijke worst kunt voorhouden voor 'goed gedrag'. Als we daarbij ons ook nog eens van verlavingen kunnen ontdoen, is dat mooi meegenomen, natuurlijk...

-vergeef mij, als ik nog niet logisch klink; dat komt wel gaandeweg deze maand-

Mooi geschrven Vladimir

"Het leven hééft geen zin, wij géven het zin".
En als jij het niet voor elkaar krijgt om jezelf zin te geven,
is moedeloosheid een uitweg,
evenals drankzucht of vraatzucht.
"Je echte zelf" is daarmee veeleer een zelfbeeld
dat een projectie in de toekomst krijgt,
zodat je jezelf een heerlijke worst kunt voorhouden
voor 'goed gedrag'.

dank u :-)