Waarom kan een alcoholverslaafde nooit meer 'sociaal' drinken?

Er bestaan vele theorieën over - en zienswijzen op - alcoholisme als verslavingsziekte. Soms is men geneigd te veronderstellen dat er evenveel meningen over bestaan, als er hulporganisaties zijn. En dat zijn er helaas nog steeds niet weinigen. Het is daarom begrijpelijk, dat vele alcoholpatiënten door de bomen het bos niet meer zien en blijven hopen op het nooit komende 'later' of op de 'grote medische uitvinding', die hen die genezing zal bieden. Intussen hopen zij dan de nodige kracht en karaktervastheid te kunnen opbrengen om net als hun medepatiënten, het glas te laten staan en zo nieuwe alcoholellende te voorkomen.

Alcoholisme heeft echter niets te maken met eigenschappen als 'karakter' of 'wil'. Het is in de eerste plaats een lichamelijke ziekte, die voorkomt uit een van de meest essentiële symptomen van deze kwaal: het controleverlies. Dit controleverlies is het 'niet meer kunnen stoppen' met drinken, nadat men zich heeft voorgenomen niet meer dan een bepaald aantal glazen, in een bepaald tijdsbestek, te drinken. Na 1 of 2 borrels/pilsjes (of andere alcoholhoudende dranken), heeft het lichaam een enorme drang naar meer alcohol, waardoor er meestal van alle goede voornemens niets terecht komt. Dit 'controleverlies' heeft te maken met veranderingen, die plaatsvinden in de hersenen.

Door langdurig of excessief alcoholmisbruik dat verslaving tot gevolg had, vormden zich in de hersenen namelijk bepaalde stoffen die daar niet meer weg gaan, ook als men geruime tijd geen alcohol nuttigt. Deze stoffen heten 'Tetra-hydro-iso-quinolines', kortweg TIQ's genaamd. Die TIQ's ontstaan uit acethaldehyde, een afbraakproduct van alcohol. Het zijn deze stoffen, die aan het alcoholisme haar verslavend karakter geven. Dat wil zeggen: wanneer men ook maar 1 enkel borreltje /of dergelijke drinkt, deze stoffen weer werkzaam worden en het lichaam zodanig ontregelen, dat het om meer alcohol gaat vragen.

Het kan zelfs zodanig zijn, dat de meest sterke 'geest' het moet afleggen tegen de lichamelijke 'zucht' naar datgene, wat in het verleden ook tot opheffing van die ontregeling diende, de alcohol. Bij een alcoholverslaafde of iemand die de verslaving tot dan toe onder controle had, gebeurt in wezen het volgende:

1. De alcohol komt via de mond, slokdarm en maag direct in de
bloedbaan. Het wordt door het bloed opgenomen.
2. Dit bloed stroomt op de normale wijze (ook) naar de hersenen.
3. Behalve de onmisbare - en tot alle functies dienende - hersencellen, worden ook de TIQ's door het bloed gevoed.
4. De hersenen geven, via de zenuwbanen, signalen door aan de rest van het lichaam.
5. Het lichaam reageert op de 'van boven' gegeven commando's en zal om meer alcohol gaan 'vragen'.
6. De 'vraag' (zucht) naar alcohol is vaak te sterk om te weigeren en
7. Alle opgebouwde psychische weerstand wordt onderdrukt en de ellende kan opnieuw toeslaan.

Er zijn gevallen bekend, waarin tijdens het drinken het bewustzijn van de gevolgen terdege aanwezig was, doch de lichamelijke reacties sterker bleken dan de verstandelijke redeneringen. Dit geeft aan, dat verslaving een sterke lichamelijke kant heeft en dat lichaam en geest niet altijd in balans zijn. Het proces (de verandering) welke in de hersenen is ontstaan, blijft daar altijd aanwezig. Voor wie niet meer drinkt, zal het nooit meer kwalijke gevolgen kunnen hebben, in de vorm van 'verslavingsverschijnselen'. Maar 'het eerste glas' kan de kettingreactie in gang zetten en de gevolgen daarvan mogen bekend zijn. Natuurlijk reageert iedereen verschillend en individueel op het 'eerste glas'.

De één zal direct 'doorzakken', hetgeen betekent dat de TIQ's bij hem
bijzonder snel werken. Terwijl een ander soms wel weken of langer 1 of enkele glazen per dag kan gebruiken voor de TIQ's werkzaam worden. Maar ook mensen in de laatste categorie zullen onherroepelijk terugvallen. TIQ's stellen dus altijd de verslavende processen weer in werking en vandaar is 'sociaal drinken' voor een verslaafde of als je wilt ex-verslaafde nooit mogelijk. Wie het tegendeel 'bewijst', bewijst alleen maar, dat zich bij hem of haar geen TIQ's gevormd hebben en er dus nooit van een echte verslaving sprake is geweest. Echter de meeste mensen hebben dit herhaaldelijk uitgeprobeerd en erkennen dat ze wel degelijk verslaafd zijn aan de alcohol.

(Deze gegevens zijn ontleend aan een stencil, uitgegeven door het Bureau voor Alcoholverslaving, Zeestraat te Den Haag. Tekst eerder door Math gepubliceerd in nsa).

*gekopieerd van yahoo-group 'alcoholvrij'

Ook vrij 'waardeloos' om te weten dat een alcoholverslaving een 'ongeneeslijke ziekte' is.
Dat word me een mooi gevecht... :-)

Maar ook heel mooi te weten dat het de enige ongeneeslijke ziekte is met een gegarandeerd recept,
zodat je er zelf iets aan kan doen om te voorkomen dat het je ondergang wordt... simpelweg door gewoon geen alcohol meer te drinken!

Dat klinkt veel erger dan het is... eigenlijk is het gewoon een kwestie van jezelf herprogrammeren (even in een onzeker Niemandsland, maar een hele Nieuwe Wereld ligt daar achter!).

Het wordt pas een gevecht als je je ertegen gaat verzetten (tegen het feit dat je alcoholverslaving een ongeneeslijke ziekte is),
als je jezelf gaat wijsmaken dat de strijd ophoudt als je weer van jezelf 'mag' drinken.

De enige wapens die je nodig hebt zijn een Besluit en het Volhouden daarvan, en als je die altijd bij je houdt zal je winnen.
Dag voor dag, tot je op een dag merkt dat de strijd ophoudt omdat je er aan gewend bent geen alcohol meer te drinken.
Zo'n dag komt bij de 1 al binnen een jaar, bij de ander na 2 jaar of nog langer. Maar het kómt, en de overwinning is zoet, en zo VRIJ!

Met de nadruk op hoe je in het leven wil staan in plaats van op het gevecht, wordt het meer een spannende uitdaging... zo blijf je jezelf verrassen!

liefs,
Kaia

@Kaia; u heeft duidelijk meer ervaring dan ik :-)
En inderdaad; ik heb een 'ongeneeslijke ziekte' die ik zelf kan helpen vermijden!
Dat is nog eens iets anders dan de epilepsie van mijn vriendin!

mijn dank.
V.

Het verhaal van de TIQ's kan ik mij wel in vinden en het verklaart een hoop voor mij persoonlijk ;
echter ook dit is maar een theorie want nergens ter wereld kan men alcoholisme vaststellen op basis van fysieke eigenschappen van de hersenen. Dus welke stoffen er in zitten.
Er hangt nog veel meer aan dan wetenschappers tot nu toe weten.

Voor mij geldt dat ik een hoop energie bespaar door toe te geven dat ik niet normaal kan drinken en gebruiken dan proberen te bewijzen dat ik het wel kan.

Stoppen met te vechten tegen de goesting
Starten nee te zeggen tegen de drank!

Zo'n strijd lever ik ook. Nooit meer iets aanraken. Ik sta nu bijna 3 jaar droog.

Ik drink dus nooit meer, zal wel moeten he?

het "mag" Adrian
misschien zit er een blinde vlek op dat "moeten"?

Mooi stuk. Bedankt voor het naar boven halen Adrian

Dat ik nooit meer zal drinken zul je mij nooit horen zeggen. Die lat is veel te hoog voor mij. Volgens mij valt en staat het succes van stoppen met drinken als het 'moeten' drinken verandert in niet meer 'willen' drinken. Wat dat aangaat ben ik het met @lady jane eens, maar ik vind het echt onwijs goed van je dat je al 3 jaar droog staat @Adrian  

Een keiharde rotduivel is het! Vaak denk ik dat er werkelijk een demon in je lichaam zit om alcoholisme in stand te houden. Ik bid en mediteer net zo lang tot hij mijn lichaam verlaten heeft..!

Wat je aandacht geeft groeit, @Adrian. Door zo met die  'duivel' bezig te blijven zal hij blijven bestaan.
Laat 'm los. Jij hoeft al lang niet meer te drinken, dat heb je al wel bewezen aan jezelf. Door elke keer als de zucht de kop op steekt er tegen te gaan
vechten maak je er voor die 'duivel' een voor hem heerlijk spelletje van, heeft hij nog steeds macht over je, ook al lijk jij tot nu toe steeds te winnen.
Laat de zucht langs je heen glijden, vervolg je dagelijkse dingen zonder aandacht aan die zucht te schenken. Maak het niet groter maar kleiner.
De momenten van zucht zijn vast anders, leuker, zinvoller in te vullen dan met een gevecht tegen zo'n 'duiveltje'.

Up ivm spam