Ik vind dit een dermate belangrijk onderwerp dat ik er maar een apart draadje voor geopend heb. We hebben het er gisteren al even over gehad in de dagdraad; meerdere ADB'ers herkennen dit in zichzelf.
Zal proberen als amateurspiegoloog mijn licht daarop te laten schijnen. Kan natuurlijk alleen maar bespiegelen hoe ik dit in mijn leven ervaar.
Verder ben ik natuurlijk zeer benieuwd hoe jullie hier naar kijken.

De link tussen verslaving en autoriteitsproblemen.
Voor mij is herkenbaar dat in periodes waarin ik drink, ik erg lange tenen heb en de mening van een ander over mijzelf niet zomaar pik. Ik heb immers een verborgen agenda, waarin de dingen die mij kwetsbaar maken maar beter niet aan het licht kunnen komen. Er zit zeker iets van arrogantie en eigenwijsheid bij. Ik immers, weet als geen ander hoe ik in elkaar steek en welke rampspoed tot mijn drankgebruik heeft geleid. Deels een slachtofferrol dus, maar ook deels een "werkelijke" verontwaardiging over het grote onrecht wat mij is aangedaan + daarbij de zuigende werking van het onrecht in deze wereld wat ik me dan extra aantrek. Onrecht ligt op straat, je hoeft het zomaar op te pakken en je wordt ermee overspoeld als je naar het nieuws kijkt. Toch handig dat je dit als excuus voor je eigen gedrag kunt gebruiken.
Heb verschillende therapieën gevolgd waarin mijn drinken door de therapeut (autoriteit) aan de kaak werd gesteld. Die wist verschillende balonnen door te prikken en mijn blinde vlekken aan het licht te brengen. Erg pijnlijk als een ander mij dat moet vertellen, want eigenlijk wist ik het wel
Maar om er dan na inzicht werkelijk iets aan te veranderen was meestal een stap te ver. Dat mechanisme van koppigheid, zelfdestructie en laat maar waaien is sterk in mij aanwezig en als ik drink wordt dat sterk uitvergroot.
Er moet dan ook geen verder onrecht op mijn pad komen of me iets tegenzitten, want dan... :beer:
Cirkeltje rond.

Zit het in mijn karakter?
Kan ik alleen maar bepalen als ik een tijd lang nuchter ben. Aangezien ik een langere periode nuchter ben geweest kan ik daar denk ik wel relativerend over praten.
Mijn tenen zijn dan igg. een stuk korter, waardoor er niet zo makkelijk op getrapt kan worden. Omdat ik helder ben, denk ik eens even na voordat ik reageer en aangezien mijn eigenwaarde is toegenomen reageer ik minder snel vanuit emotie.
Mijn gestoei met het UWV en de andere problemen die ik in Wie is Wie heb vernoemd wat instanties betreft zijn ook om razend van te worden. Ik ben werkelijk genaaid door het UWV en de Sociale Dienst, instanties die de autoriteit hebben hun eigen fouten te verzwijgen. Heeft me duizenden Euro's gekost en werkelijk tot armoede gebracht zonder dat ik daar zelf schuld aan had. Waar ik wel schuld aan had is dat ik toen weer begonnen ben met drinken (begin 2004).
Nu wil ik dus als ik autoritair benaderd wordt mijn verstand erbij houden en het gevecht nuchter aangaan en de shit die is gebeurd achter me laten. Immers, veel mensen lopen tegen instanties aan en dat gevecht win je niet door in drank weg te vluchten. We hebben er allemaal mee te maken.
Ben inmiddels wel zo assertief geworden dat ik me niets aan laat praten. Mijn voelsprieten op een gezonde manier gebruiken en een keer diep ademhalen voordat ik reageer.

Zit het in mijn karakter dat autoriteitsprobleem? Denk dus van niet. Het heeft zuiver te maken met hoe ik me opstel tegenover die ander en daar wel of niet een overwinning in boek. Bij winst ben ik dus de autoriteit en bij verlies, zal ik het moeten dragen zonder in frustraties te gaan zitten.

Heel erg henkenbaar wat je zegt. Ik heb het in mijn post niet gehad over de overwinningen die ik wel geboekt heb door mijn poot stijf te houden. Er is natuurlijk ook niets mis met goed voor jezelf op te komen. Ik heb daar vooral op het persoonlijke vlak, familieruzies, succes mee behaald door mijn zussen erop te wijzen dat ze eens moesten stoppen ruzie over allerlei futiliteiten te maken. Heb me daarbij als een autoriteit (= ook capaciteit) opgesteld en daar zijn ze me nog dankbaar voor.

Wat instanties betreft dan weer, ik heb de nodige psychologische testen gedaan. Frappante was, dat wanneer die test alleen bestond uit het invullen van vragenlijsten er meestal uitkwam dat ik zogenaamd een autoriteitsprobleem heb. Bij een ander psychologisch onderzoek waarbij ik mondeling kon toelichten hoe ik met autoriteit omga kwam daar heel iets anders uit omdat je nuances nu eenmaal niet in een vragenlijst kunt vervatten. Je kunt ook zeggen dat de autoriteiten met mij een probleem hebben, wat jij ook zegt. Ben verdorie nogal niet door de molen gegaan.
Wat natuurlijk wel van belang is dat je deze conflicten nuchter benaderd anders kun je het wel schudden. Dan vliegen de emoties nog eens extra naar je keel en het gezonde verstand de deur uit.

poeh spud! jouw verhaal is precies mijn verhaal. Ook borderline kenmerken en ontzettend veel moeite mee als iemand mij gaat zeggen hoe ik me moet opstellen of wat ik moet doen. Ik was dan wat ouder (pubertijd) maar ik heb ook altijd voor mijn moeder gezorgd ipv dat zij voor mij zorgde...

Voor ik de juiste behandeling kreeg wist ik niet eens wie ik was en waaide ik met alle winden mee en klapte meestal totaal dicht of stelde me heel onderdanig op bij autoriteiten. Ik zette ze meestal op een voetstuk om ze er daarna weer af te laten donderen, zwartwit, iemand doet het goed of iemand doet het fout en mijn rol daarin zag ik nooit.

Toen ik eenmaal beter wist wie of wat ik was en wat bij mij hoorde en wat mij triggerde was ik niet meer machteloos overgeleverd aan de autoriteiten hihi.. Er zit heel erg iets in me van: ik bepaal en niemand anders bepaald over mijn leven, want dat is veel te lang gebeurd. Daardoor moet je bij mij ook van goede huize komen als je de baas wilt spelen. Op mijn (vrijwilligers)werk weten ze dat ook. Vraag het mij en ik doe het, maar zeg nooit dat ik iets MOET doen want dan doe ik het niet. Ik kan ook wel eens onredelijk kwaad worden en dan wil ik niks meer maar ik kan dat dan ook zeggen, dan zeg ik meestal: sorry ik zit nu in de zwart-wit stand, geef me even de tijd dan kom ik er op terug want nu lukt me dat niet en ben ik onredelijk.

In elke baan die ik ooit heb gehad waren het de autoriteiten waarmee ik botste, vooral als het van die bazige bazen waren van mijn wil is wet! Niemands wil is wet! en niemand mag en kan voor een ander bepalen wat diegene wel of niet moet doen. Met instanties heb ik ook wel vaak gebotst maar meestal volgde ik dan de klachten-bezwaren-beroepschriften kant en op die manier kreeg ik dan toch wel weer het een en ander voor elkaar.

Het scheelt voor mij dat ik nu uit kan leggen hoe ik in elkaar zit en waarom ik op bepaalde manieren kan reageren, en dat ik aan kan geven hoe je het beste met mijn om kan gaan, en gelukkig heb ik ook mensen in mijn omgeving die daarvoor open staan.

Dat probleem heb ik met drank ook een tijd gehad, NIEMAND bepaalde of ik wel of niet zou drinken, dat bepaalde ik! mijn leven, mijn beslissing... daardoor duurde het wel even voordat het knopje om was en ik nu kan zeggen: Ik bepaal dat ik vandaag niet drink!!

trouwens ik had eigenlijk bijna nooit conflicten als ik dronken was, dan schijn ik een stuk milder te zijn

Dat heb ik trouwens ook Spud, ik kan alleen maar doen wat mijn gevoel me zegt, doe ik het anders dan lukt het me niet. Als ik ergens spijt van heb zeg ik sorry en als ik geen spijt heb en de ander wil dat horen dan zeg ik sorry, ik kan geen sorry zeggen want het voelt niet zo. Eigenlijk is dat ook wel een zegen vind ik al vinden andere mensen dat vaak lastig, je bent eerlijk!! maar vaak wordt dat niet zo gewaardeerd helaas.

Tot 10 jaar geleden durfde ik tegen niemand mijn mond open te doen. Ja en amen. Mijn onzekerheid groeide naarmate ik meer dronk. Ik was niks meer. Ik was leeg. Ten dode opgeschreven.
Toen stopte ik met drinken.
En daar kwam ik tevoorschijn. Iedereen, heel mijn familie en vriendenkring hebben het kunnen horen en zien. Ik was ik en ik had een mening. Niemand ging mij nog eens vertellen hoe IK moest denken.
NIet wild om heen schoppend, maar voor de mensen om me heen onbegrijpelijk natuurlijk.
Een hele zware tijd. Ik was nijdig op mezelf, de wereld en vooral alles met drank had te maken.
Psychische onderzoeken gehad, therapie gevolgd, maar men kon niks bijzonders bij me vinden, behalve dat ik leed aan een angststoornis. Opgepropte emoties die ik heel mijn leven had weggezopen.
Nog steeds proberen mensen me te krijgen zoals zij dat willen. TOt het onbeschofte toe vaak. Doe dit, doe dat, ga toch mee, iedereen gaat, het moet zus en het moet zo. Ik heb er een pest hekel aan. Ik doe iets als ik het wil doen en anders niet. Dat gehuichel en schijnheilig gedoe kan ik al helemaal niet hebben. Ik een dwarsligger? Juist door het drank misbruik en het daardoor compleet door een hel te zijn gegaan, weet ik wie mijn echte vrienden zijn. Mensen die niet de ogen sluiten, je steunen en met je praten. Dus verslaafd zijn aan de drank past gewoon niet meer bij mijn nieuwe ik. Ik wil geen slaaf zijn van niks of niemand.

Har ik vind het een interessant onderwerp wat je daar opent.
Dankjewel.
Ik ben zelf baas geweest van een (klein) bedrijf. Als ik vond dat mijn werknemers zaten te emmeren, werd ik de autoriteit waar ik zelf wellicht een hekel aan zou hebben. Het was ONS bedrijf en ik verwachtte dezelfde inzet van de anderen als van mij. Ze werden er niet slecht voor betaald, en we moesten er toch allemaal van leven?
Toen het bedrijf door scheiding van mijn man en mij gesplitst werd, heb ik ook te maken gekregen met UWV en SoZaWe. Daar heb ik wat mee te stellen gehad. Zelfs in die mate dat mijn zus en zwager me hebben behoed voor een zwerversleven omdat ik geen inkomen meer had en UWV niet vond dat ik daar recht op had.
Maar een autoriteitsprobleem heb ik geloof ik niet. Wel een probleem met bureaucratie, maar dat is weer wat anders.
Jij en degenen die er op hebben geantwoord, het lijkt zo duidelijk WAT nou voor jullie eigenlijk een autoriteitsprobleem betekent. Willen jullie dat uitleggen? Want dat wil ik graag weten. Het is zo'n "term", een autoriteitsprobleem, maar voor iedereen kan dat wel weer wat anders zijn.
En dit is absoluut geen oordeel maar iets waar ik graag jullie mening over wil.

Mijn opvatting over het autoriteitsprobleem :

Als je 16 jaar oud bent en jezelf afzet tegen je ouders , de maatschappij blabla.. dat is "schattig" en hoort ook bij die leeftijd...expres je haar lang laten groeien , etect...

Als je 40 jaar bent en roept dat je een autoriteitsprobleem hebt dan heb je een behoorlijk tekortkoming/probleem... je kunt niet omgaan met mensen... en ook een leuke vraag is.. waarom komen mensen met autoriteitsproblemen keer op keer op keer juist die mensen tegen die autoritair zijn denk je ?? Waarschijnlijk omdat je zelf niet in staat was om voor je zelf te zorgen...door geen verantwoordelijkheid voor je eigen leven te nemen...En ook handig om juist die mensen in een hoek te schoppen en te gaan schreeuwen "het is jouw fout dat mijn leven een puinhoop is"... "jullie zijn huichelaars ik weet het allemaal beter" want ja dan kom je er zelf nog goed van af ook...hahaha....

Man ik was te blind om te zien dat 99% van de mensen die ik tegenkwam mij wilde helpen... maar nee ik moet het zelf doen...ik vertrouwde je niet... en als je mijn integriteit in twijfel durfde te trekken dan was je een ****zak...

Alcoholisten en verslaafden zijn de enige soort mensen die zelf in hun eigen leven in de vernieling liggen en nog kunnen neerkijken op anderen...

Drinken is maar een symptoom van het werkelijke probleem... en dat is self-obsessednes in the max....
Me me me me me me me me.... ik ik ik ik ik ik ik.....

Love and peace

Precies An, we laten het natuurlijk ook gebeuren, we laten die mensen aan ons trekken en voor ons bepalen, als we dan zelf geluid gaan geven wordt je dat eerst niet in dank afgenomen. Uiteindelijk houd je wel mensen in je omgeving over die het wel waarderen, tenminste dat is mijn ervaring. Dan wordt het allemaal een stuk makkelijker.

Wat betreft het probleem met autoriteiten had ik daar vanmiddag een interessant gesprek over, Het heeft vaak te maken met autonomie... als je identiteit in de loop der jaren niet zo sterk ontwikkeld is en je het gevoel hebt gehad dat je je leven niet zelf kon bepalen dan raak je in conflict met je eigen ik. Als je daarbij ook nog eens kritiek als volledige afwijzing ervaart en daardoor jezelf kwijtraakt dan is het erg moeilijk om dat te kunnen hanteren. Die autonomieproblemen spelen een grote rol bij bv persoonlijkheidsstoornissen en borderline kenmerken en daardoor dus ook moeite met autoriteiten, dit geld dan voornamelijk voor hierarchische autoriteiten oftewel, de foute bazen.

Ziza, ik vind het een tekortkoming hoe jij tegen een autoriteitsprobleem aankijkt, Ik zie nu ook de andere kant... misschien kunnen mensen met autoriteit niet omgaan met ons soort mensen, omdat ze er geen vat op krijgen en geen ja en amen van ons krijgen. Met een goeie baas kan ik het prima vinden. Iemand die mij de ruimte geeft en de verantwoordelijkheid die ik aankan, iemand die accepteert hoe ik zaken aanpak en daar rekening mee houd en ook met mijn kwetsbaarheden, die kritiek geeft maar wel open staat voor weerwoord en mee wil denken, dat soort bazen daar ren ik de benen voor uit mijn lijf. Maar als een baas een machtsspel speelt dan krijgt ie niks voor elkaar bij mij, dan gaan de emoties bij mij zo opspelen dat het me niet meer lukt. Dat is mijn handicap en heeft niks te maken met mijn sociale vaardigheden. Ik praat dan vooral voor mezelf want ik ben zeker niet iemand die de kantjes er vanaf loopt.

love en peace

N.V.T

@Ziza Ik herken in jouw betoog het gedrag van een alcoholist die nog volop met drank aan het stoeien is. Ik wil daarmee niet zeggen dat dit nu nog van jou op toepassing is, maar ik lees het als iets in je verleden wat in die tijd ook op mij van toepassing is geweest. Klopt dat?

@Benthe Ik zal je een praktijkvoorbeeld geven hoe ik recent met autoriteit ben omgegaan.
Eind februari vorig jaar ben ik vrijwilligerswerk gaan doen in de vorm van onderhoud aan historische gebouwen in een openluchtmuseum. Vooral veel met hout gewerkt om de boel weer authentiek op te lappen. Erg leuk en voor mij een uitdaging omdat ik graag alles over houtbewerking wil leren.
Fijne collega's en een prachtplek om te werken midden in het groen. Eigenaardig volkje dat wel ,
stelletje vrijbuiters bij elkaar, maar wel zuiver op de graad. Een soort nerds in middeleeuwse kledij, grote binding met de historie..ze weten er ook alles vanaf. Erg boeiende gesprekken tijdens de pauze's over diverse onderwerpen. Echte mensen dus, met een open mind. Een samenraapsel ook van mensen met een verleden, de meesten zijn daar terechtgekomen via Melkertbaanachtige constructies.
Maar ook een aantal uitstekende vaklui, waar je enorm veel van kunt leren.

Tegelijk met mij werd er een nieuwe coordinator aangenomen die eigenlijk al vanaf dag 1 slecht viel, zowel bij de vrijwilligers als de vaste krachten. De man kwam van TPG vandaan en zou wel eens even het zootje ongeregeld in de pas krijgen. De pauze's liepen wel eens uit en het ziekteverzuim lag te hoog, daar moest maar eens een eind aan komen. Er moest een cultuuromslag plaatsvinden ongetwijfeld aangegeven door de toenmalig interim manager.
Valt wat voor te zeggen, maar de manier waarop hij dat probeerde voor elkaar te krijgen sloeg helemaal nergens op. Hij behandelde ons als kinderen en stond bol van de spanningen. Hij kon ook absoluut niet luisteren en keek je niet aan als je wat zei. Een geheugen als een zeef omdat hij weer vergeten was wat hij eerder gezegd had; eigenlijk iemand die zijn burn-out nog niet te boven was gekomen en onzeker perse wilde vast houden aan zijn baantje, koste wat kost. Totaal ongeloofwaardig dus en niet de autoriteit die hij graag wenste uit te stralen.

Met mij papte hij van dag 1 af aan, ik moest maar zijn vriendje worden want die oude garde dat was helemaal niets; ik moest me vooral niets van hun aantrekken en mijn eigen plan trekken (liever gezegd, ZIJN ding doen). Na dag 3 beloofde hij me al van alles. Hij zou o.m. zijn best gaan doen om een vaste baan voor mij te bezorgen. Ik kreeg de rillingen van die vent, al helemaal omdat hij mijn collega's zwart liep te maken terwijl hij zelf de ene blunder op de andere stapelde.
Dubbele boodschappen uitzenden daar was hij een ster in; tegen mijn collega's zeggen dat ze hun klus goed gedaan hadden en tegen mij zeggen dat het allemaal veels te lang geduurd heeft.
Omdat ik een eigen zaak heb gehad dacht hij in mij een leidinggevende "partner" te zien en sprak met mij ongevraagd allerlei dingen door. Hij maakte het zelfs zo bont dat hij mij vertelde wie hij wilde "ontslaan" daarbij noemde hij ook namen van vrijwilligers. Dat mag hij natuurlijk nooit doen. Hij deed het zelfs in bijzijn van mijn casemanager, die daar stomverbaasd over was. Getuigd ook van een domheid en gruwelijke blinde vlekken.
Ik had er genoeg van en vertelde hem recht in zijn gezicht dat hij mij buiten zaken moest laten die mij niet aangaan en dat ik niet meer van zijn onderonsjes (monologen eigenlijk) gediend was. Natuurlijk had ik het hier ook met mijn collega's over ondanks dat hij tegen mij had gezegd dat het vertrouwelijke informatie was... de malloot.

Inmiddels was er dus veel onrust ontstaan en we bespraken met elkaar wat we hier nu aan konden doen. We hebben al onze bezwaren individueel op papier gezet en zijn ermee naar de directeur gegaan.
Om een lang verhaal kort te maken er veranderde niets. Het werd alleen maar erger. Meneer stond voortaan op de minuut in de kantine als de pauze was afgelopen hup..hup aan het werk! te roepen en was dan meteen weer weg omdat niemand reageerde. Belachelijk gewoon
Ondertussen had ik een persoonlijk gesprek met de directeur gehad over hem, omdat hij gewoon niet reageerde op mijn bezwaren en maar bleef proberen met mij aan te pappen...hoe dom kun je zijn.
Geen veranderingen en geen actie van de directeur uit.

Bij mij barstte de bom toen ik begin december samen met een collega lekker met een klus bezig was. Een zware klus met een hoop gezaag en getimmer die dagen duurde. Meerdere malen kwam meneer kijken om ons een veer in de kont te douwen, wat deden we het toch goed
Tot ik op een morgen van een andere collega hoorde dat hij ons moest gaan helpen omdat we er volgens de co. veels te lang over deden, zijn stokpaardje waar het altijd over ging, meneer de productieman.
Ik werd me toch kwaad en heb gegodverd dat het in een straal van 1 km te horen was en ben op hem afgestiefeld, mijn geduld was op met die vent. "En nou is het g*dverd*mme afgelopen met je gemanipuleer, man je bent totaal ongeloofwaardig" hij schrok zich een hoedje; de (nieuwe)directrice was er inmiddels bijgekomen of we dit onder 6 ogen konden bepraten. Mij best ik wilde graag spuien en was inmiddels weer bedaard. Nou, daarboven werd het dus een monoloog van mij uit, waarin ik alleen maar opsomde waarom het niet boterde met co. en het personeel en dat we al genoeg signalen hadden uitgezonden zowel op papier als in conversaties met de vorige directeur zonder dat er iets veranderde.
Hij pruttelde wat tegen maar terwijl ik in de ogen van de directrice keek zag ik dat zij ook ernstige twijfels had over deze man. Er zou door haar op teruggekomen worden, dat werd beloofd.

De maand daarvoor waren al 3 vrijwilligers opgestapt omdat de sfeer inmiddels totaal verziekt was en ik nam me ook voor op te stappen als er nu niets gebeurde. Die man moest gewoon weg; alhoewel ik dat niet heb uitgesproken was het in mijn beleving hem of ik.
Het is dus ik geworden want er gebeurde niets, sterker nog de beloofde vaste aanstelling bleef uit.
Ben naar de directrice toegestapt de 20e en heb bedankt voor de eer me verder kapot te werken daar. Pasje ingeleverd en de eer aan mezelf gehouden. Toedeloe de groeten! Het ging me natuurlijk wel aan mijn hart en daarna is het grote zuipen begonnen terwijl ik eigenlijk trots op mezelf zou moeten zijn. Dat was dus weer mijn fout, maar nu ik droog sta merk ik dat mijn optreden toch goed is geweest en me in eigenwaarde heeft gesterkt. Krijg ook veel positieve reacties van mijn ex-collega's waar ik echt een band mee heb opgebouwd; ik vind het alleen jammer dat ze zelf niet genoeg aan de bel trekken maar goed, dat is hun pakkie aan.

Heb ik het verkeerd gedaan? Nee, ik duld niemand boven mij, al zeker niet als vrijwilliger die het voor mijzelf en anderen kapot maakt. Daar ben ik teveel waard voor.

Sorry mensen, een lang verhaal wat vooral over mijzelf gaat maar moest het even kwijt. Onderdeel van het inventariseren wat mij zoal overkomen is het laatste jaar. Ik ga dit verhaal maar plakken in mijn dagboek en hoop dat het aan mijn herstel bijdraagt.

Edit: Oooh..ja, nog een retorisch vraagje: wie heeft er nou een autoriteitsprobleem Hij of IK

Har, Dat is denk ik ook het probleem vaak waar we tegenaan lopen. Er schijnen mensen te zijn dit dit soort bazen kunnen verdragen, die laten alle bazenpraat van zich afglijden, hebben zoiets van, maak je niet druk. Ik zou precies hetzelfde als jij gedaan hebben en heb dat in het verleden ook gedaan bij mijn eerste vrijwilligerscoordinator. Zij functioneerde ook niet op die plek, haar wil was wet, discussie was niet mogelijk, de ene dag was je fantastisch en de volgende dag hoorde ik wat ze achter mijn rug zei. Op mijn werkplek zitten voornamelijk kwetsbare mensen die vaak niet goed voor zichzelf op kunnen komen. Ze manipuleerde en was niet betrouwbaar als baas. Ik heb het er vaak met haar over gehad en proberen uit te leggen waar ze rekening mee moest houden op deze werkplek, tot er een moment was dat ik het ook niet meer trok, en toen had ik zoiets van.. jij eruit of ik eruit en ben naar haar baas toegestapt. Meestal ben ik iemand die ook weggaat als iets me niet meer zint, hup de deur uit en bekijk het maar, maar dit werk was te leuk en het was me het waard om er te blijven maar zoals het was zou ik dat niet trekken.

Uiteindelijk heeft er een gesprek plaatsgevonden met haar baas, mijn baas en ik, gelukkig werd er nu wel geluisterd. Mijn baas kreeg begeleiding en heeft later toch besloten dat dit werk niet bij haar pastte en is weggegaan en wat anders gaan doen.

De baas die daarna kwam werd steeds autoritairder (het bedrijfje ging ook steeds meer groeien) eerst was hij een collega van mij en later nam hij de coordinatie op zich. Dat was niet makkelijk voor mij, opeens moest ik zijn regels gaan opvolgen terwijl ik hem nog ingewerkt had en dat heeft ook tot verschillende forse botsingen geleid.. maar gelukkig is dit project er om te leren en kon ik altijd mensen inschakelen voor een 3-gesprek als ik er niet meer uit kwam en loste het zich dan ook weer op. Ik heb zo vaak gedacht, ik smeer hem en kom nooit meer terug en ben ook vaak weggegaan maar uiteindelijk kwam ik toch altijd weer terug en heb ik veel van die conflicten geleerd die ik ongeveer 1 a 2x per jaar had. Voor mij was het bijzonder om te leren dat het ook weer goed kon komen.

Mijn laatste conflict was niet eens zo lang geleden. Vorig najaar ergens, heb er hier ook over geschreven. Bij mij heeft het heel veel te maken met onredelijkheid en rechtvaardigheid en merk ik dat als iemand teleurgesteld in me is en dat afreageert op een autoritaire manier dat ik danig in de war raak. Toch lukt het me steeds makkelijker en sneller om het bespreekbaar te maken, ook omdat ik weet dat ik het bespreekbaar mag maken op mijn werkplek en dat er altijd iemand achter me staat die partij voor mij trekt. Ik voel me gezegend met deze vrijwillige werkplek en ik zit er nu dan ook al 7 jaar..... en zo lang heb ik het nog nergens anders volgehouden!!!

het vraagt openheid van beide kanten om daarmee om te gaan. Niemand is perfect, ik zeker ook niet! Het blijft gewoon aftasten en respecteren van elkaars eigenaardigheden en de kracht om naar je eigen functioneren te durven kijken. Ik wou dat dit in het bedrijfsleven ook zo zou kunnen, dan zou ik misschien wel gewoon een betaalde baan kunnen hebben.

Tsja... mijn hond heeft een baas, ik heb een werkgever. Dat terzijde.
En of mijn werkgever nou wil dat ik mijn werk op mijn nivo doe, of dat hij wil dat ik de hele dag zijn schoenen ga poetsen, het zal me werkelijk aan m'n derrière oxideren zolang die euri's maar iedere maand op m'n rekening gestort worden.
En als hij al eens in de stress zit, dan hoef ik dat toch niet meteen te imiteren? Meestal zeg ik zoiets van "als ik dit bakkie op heb wil ik wel even tijd vrijmaken om eens te kijken wat het probleem is" en dan koelt-ie vanzelf af.
Maar er is een grens waar niet overheen gegaan moet worden, dat ben ik wel met jullie eens. Schofferen en beledigen, manipuleren en "verdeel en heers"-techniekjes, daar hou ik ook niet van. Gelukkig kan ik dat gewoon zeggen, "ik vind dat je manipuleert" is zowel grammaticaal als semantisch een correcte zin.
Maar ja, als je denkt op die manier je authoriteit te moeten uitoefenen bewijs je alleen maar dat je er niets van begrijpt.

Frappant Tapas, dat jij zo'n beetje hetzelfde hebt meegemaakt. Wel goed, dat het nu bespreekbaar blijft.
Alleen als hij daar weg is en ik een tijd droog sta, ga ik er misschien toch weer eens aankloppen. Het is zo'n fijne werkplek.
Ik hoorde gisteren van een collega dat hij 3 dagen na die aanvaring met mij een gesprek met de directrice heeft gehad waarin hij aangaf te willen vertrekken. De directrice heeft hem omgepraat, waar ik met mijn verstand niet bij kan. Die man voelt zelf dat hij door iedereen met de nek wordt aangekeken en dat zijn positie onhoudbaar is; er is trouwens ook weer een knallende ruzie geweest tussen hem en een vaste kracht die de boel daar vanaf het begin heeft opgebouwd..niet de eerste de beste dus. Je zou haast medelijden met hem krijgen ware het niet, dat hij altijd juist de zwaksten wist te manipuleren. Zo wist hij "onze" Otto, een geestelijk gehandicapte jongen te vertellen dat hij ons niet van het werk af mag houden
Je zou hem een klap voor zijn kop moeten geven Inmiddels zijn 2 van zijn autobanden doorgestoken...vraag me af wie dat gedaan heeft. Die krijgt van mij een bloemetje

Ooow..nog even voor de duidelijkheid wat mijn posts betreft; ik bedoel met nuchter zijn niet zozeer dat je op dat moment niet gedronken hebt, maar dat je al een tijd droog staat en redelijk tot bezinning bent gekomen.

Har, het is zo jammer dat deze man niet naar zichzelf wil kijken, hij zal in elke werkplek tegen dezelfde dingen aan blijven lopen. Misschien zou deze werkplek nou net voor hem die plek kunnen zijn waar hij kan leren leiding te geven. Voor mij is dat echt een criterium, als iemand open staat voor kritiek en zich wat kwetsbaarder opstelt kan ik dat alleen maar waarderen want dan kan je er ook iets mee. Water jij klinkt inderdaad wat laconieker en ik denk dat je zelfbeeld misschien ook wat steviger is. Het mijne kan nog wel eens per dag variëren en dan kan ik niet meer zo goed onderscheid maken in een conflict tussen mijn rol en die van de ander.

Grappig wat je zegt over honden en bazen want zelfs daar zit verschil in. Kijk alleen maar naar de hondenscholen en cursussen die er zijn. Je hebt nog de oude stempel-techniek, de foei-cursus, straf je hond als hij niet snel genoeg reageert of doet wat je zegt, geef een ruk aan de riem als hij niet volgt. Zo'n cursus heb ik geprobeerd te volgen toen ik nog onervaren hondenbaas was, en zowel mijn hond als ik kwamen elke week jankend weer thuis (vooral ik). Wijzer geworden in de jaren clicker ik nu met mijn hond. Dat betekent dat hij zelf moet nadenken en dat als hij iets goed doet hij een beloning krijgt en als hij het niet goed dat hij niks krijgt (negeren). Die laatste techniek ligt mij dus wel, daar word ik blij van en mijn hond ook! Hij wordt gestimuleerd om na te denken en als hij het door heeft staat zijn baasje te springen en te juichen en geeft hem heerlijke rodiworst. Loopt ie weg dan gaat ie na een beloning aan de lijn als ie terug is.. verder word ik niet boos, straf hem niet en dat hoeft ook niet. Zo'n baas heb ik zelf ook het liefst!

Spud, waar woon jij ? er zijn ook wel werkervaringsleerplekken zoals het mijne in andere steden.

Hoi Har,

Dank je voor je antwoord...
Wat mij enorm heeft geholpen is het nemen van mijn eigen inventaris i.p.v. dat van een ander...
Ten eerste leer ik enorm veel en ten tweede geeft het mij aardig wat rust als ik niet zo bezig ben met wat andere mensen verkeerd doen...

God,
Grant me the serenity
To accept the things i cannot change (autoritaire mensen , of nog simpeler; andere mensen)
The courage to change the things i can (myself)
And the wisdom to know the difference.

Misschien verschillen we van mening maar dat maakt mij niet zo veel uit...ik vind het best...

En uit eigen ervaring kan ik zeggen dat mijn autoriteitsprobleem zo goed als is verdwenen...en natuurlijk botst mijn egootje nog wel eens met een ander egootje... en dan begint de pijn...en die pijn wil ik niet meer...en het is soms wel eens lastig...

En het schrijven van dingen op een forum blijft ook lastig...het is soms moeilijk om de dingen op een juiste wijze te verwoorden...met praten over een onderwerp kun je meer nuance aanbrengen...en je ziet de ander zijn gezicht en hoort zijn toon... laatst zei iemand nog tegen mij dat communicatie met anderen voor 10% bestaat uit audio (praten) en 90% (lichaamshouding)...

Love and peace

Uit het praktijkvoorbeeld wat ik aanhaal blijkt alleen maar dat ik voor mezelf en de ander opkom. Heb er geen spijt van. Soms moet je beslissingen nemen om je eigenwaarde te beschermen.
Ben het wel met je eens dat het lontje erg kort is als je nog volop met drank bezig bent maar goed, dat geef ik ook aan in mijn post.
In weze ben ik een coulant persoon en kan goed met de ander samenwerken en indien nodig dingen door de vingers zien. Maar er is een grens en dat is maar goed ook want niet handelen in zo'n situatie lijdt alleen maar tot grote frustraties, dat zag ik daar wel om me heen bij mensen die NIET durfden voor zichzelf op te komen.