Ik heb twee keer geprobeerd te stoppen zonder therapie maar mét Campral, de eerste keer vlak na mijn scheiding, ik vond dat ik het niet meer kon maken om te drinken met twee kids alleen (kan ook niet hoor) ..... ik heb het 4 maanden volgehouden ik was ook helemaal hyper van de scheiding en ik dacht zie je wel ik kan het wel..........(je MOET dat boek lezen van "help, ik verzuip" dat is zó herkenbaar) en de tweede keer heb ik het 3 maanden volgenhouden maar ik zat in mum van tijd weer op een fles we spreken hier over een liter welja dus 7 glazen Witte Wijn per dag (WW voor de intimi onder ons) en dat is toch echt te veel. Ik slik behoorlijk veel medicijnen en mijn lever gaat naar de filistijnen en wie zorgt er dan voor mijn gassies?

Dus toen had ik de tweede keer een schrift gemaakt met allemaal horror-verhalen over drank dus redenen om te stoppen......maar ook dat hield ik niet vol. Toen dacht ik het hoort bij me. Vreselijk ik schaam me nog steeds rot.

En toen kwam ik in maart 2005 deze internettherapie tegen in de krant dat het zo'n succes was.....ik me aangemeld maar er was geen plaats dus toen dacht ik : ja hoor eens, ik wil er wel vanaf, maar zo lukt dat natuurlijk nooit als die stomme therapie vol zit (en dat is niet mijn schuld) dus in de zomer van 2005 heb ik vrolijk door-getetterd totdat ik op mijn verjaardag shame o shame ongeveer bewusteloos op de bank neerviel en toen kwam 1 oktober de mail dat ik kon beginnen met therapie en toen moest ik dat alcoholschrift gaan invullen........... na drie weken zat ik op 200 witte wijn ongeveer (ik had natuurlijk allerlei smoezen om meer dan die ene fles per dag te drinken) en soms had ik die fles op 7 uur al leeg en ging naar bed, meer coma dan slapen en dan geen eten, o mijn arme kinderen, ik dekte de tafel voor ze en ging naar boven......wat een vreselijk mens ben ik toch. Ik was elk greinjte zelfrespect ook wel kwijt hoor.

Op 28 oktober was ik zo kotsmisselijk van mezelf dat ik dacht IK ZAL ZE BIJ DIE CACTUSSEN EEN POEPIE LATEN RUIKEN en ik ben zo hopla, ramkedam van de ene op de andere dag gestopt. Dat ging een week goed, de tweede week ook, en toen niet meer. Maar dan kun je dus overleggen met je hulpverlener, dat is zo fijn.

Ik heb rond 16-17 uur mijn moeilijk tijd (ach ja, het is alweer voor bij zie ik nu) en maanden en maanden heb ik echt liggen tandhakken en maar bellen, bellen, met twee lotgenoten en toen was ik er doorheen.

Vrijdagmiddag is mijn moeilijke dag, we eten dan altijd om half 4 of zo iets belachelijks want als ik gegeten heb word het minder.

Goed, tot zover.