Lieve mensen,

ik vroeg me af wie hier nog meer met verslavingsgedrag kampt en kinderen heeft? Ik ben zelf alleenstaand moeder van een 5-jarig zoontje. Op dit moment bereid ik me voor op 2 weken klinische detox, en een leven zonder alcohol. Ik ben eerder gestopt, maar ik heb het gevoel dat het elke keer moeilijker wordt en hopelozer lijkt. Daarom ben ik ook bezig om voor mezelf in kaart te brengen, welke negatieve dingen alcohol veroorzaakt in mijn leven, en als moeder. Dit keer niet om mezelf af te straffen, maar om te accepteren dat ik dit nooit meer wil. Misschien een soort van bekentenis, zodat het 'out in the open' is en niet blijft sluimeren en weer een terugval veroorzaakt. Want emotioneel gezien voel ik me de meest waardeloze moeder ooit.

Hier zijn een aantal dingen die ik nooit meer mee wil maken. Misschien hebben jullie aanvullingen, heel graag. Ik schaam me er rot voor namelijk. Eerlijk gezegd weet ik op het moment dat ik dit typ niet eens of ik het ga plaatsen. Dus daar gaan we:

• mijn zoontje wordt soms wakker 'snachts. Hij verteld dan dat ik niet wakker werd ook al heeft ie aan mijn schouder getrokken. Ik kan me dat niet meer herinneren. Ik lag in coma.
• De ergste katers zorgden ervoor dat ik 'sochtends kotsend over het toilet hing. Toen mijn zoontje jonger was is hij daar vreselijk van geschrokken en begon te krijsen 'mama, mama!'. Ik was zo ziek dat ik hem niet kon troosten.
• Ik breng mijn zoontje soms niet naar school omdat ik niet kan fietsen van de uitdroging.
• Tot het moment dat ik een borrel kan nemen, ben ik nog stiller en introverter dan normaal. Mijn zoontje vraagt regelmatig 'waarom zeg je nooit wat?', of 'je lacht nooit, mamma'.
• Niet perse alcohol gerelateerd, maar wel onderdeel van mijn zelfhaat: Ik weeg elke ochtend. Ik denk dat hij dat niet ziet. En me niet hoort fluisteren. Maanden geleden zie ik hem op de weegschaal stappen en 'godverdomme' zeggen.
• Ik heb mijn zoon 'savond alleen slapend in bed gelaten om meer drank te halen bij de supermarkt.
• Als er iets met mijn zoontje zou gebeuren, ben ik na 19:00 niet meer in staat om adequaat te reageren.
• En misschien wel de ergste: ik kon de eerste 4 maanden van mijn (onverwachte) zwangerschap niet volledig stoppen met drinken. Ik heb verschillende avonden 1/3e van een fles gedronken. Dit is misschien iets dat ik mezelf nooit kan vergeven.
• Ik heb nog nooit nuchter sex gehad. En ik ben 31 jaar oud.
• Ik ken niemand in mijn leven die mij nog nooit straalbezopen heeft gezien.
• Ik heb mn knie gebroken toen ik bezopen over straat liep. Ik kon het me niet meer herinneren. Pas na een week ben ik naar de huisarts gegaan.
• Mijn alcoholgebruik en gebrek aan eten heeft er toe geleid dat ik na een maand geen borstvoeding meer kon geven. Dat was belangrijk voor mij.

Tot dus ver. Heel eng dit. Maar ik weet dat ik deze keer geen halve maatregelen kan nemen. Ik kan het me niet meer veroorloven. Ik hoop dat dit topic hier mag, en dat niemand het triggerend vindt.

Liefs,

Nerys

Hoi Nerys

Mijn moeder was alcoholist sinds ik op de wereld ben gezet.

Eigenlijk had ze alleen oog voor drank en haar sigaret.

Daardoor ben ik heel veel liefde ..aandacht..vertrouwen..veiligheid tekort gekomen.

Dit heeft zeker als kind.puber,volwassene veel invloed op mij gehad.

Zoveel invloed dat ik een copy van haar was ..

Het rottige is ik heb nooit echt een moeder gehad en ik leek op haar in doen en laten

Ik kreeg pas een 1,5 jaar geleden re horen dat dit voortkwam uit emotionele verwaarlozing..de basis is niet goed geweest.

Veel ..heel veel verdriet gehad..ik heb mijn moeder nooit de schuld gegeven..ze wist niet beter..eigenlijk was het haar ook overkomen

Wat ik haar wel kwalijk neem is dat ze geen hulp heeft gezocht..en nooit heeft geprobeerd om te stoppen.

Weet zeker dat mijn leven er ook anders had uitgezien

En dat ik heel trots op haar was geweest

Tis nooit te laat om te stoppen.

Doe het vior jezelf maar zekers voor je zoontje

Jullie zijn het waard...

Succes Nerys

moedige Nerys,

wat je fouten ook waren

je gaat nu de verantwoording nemen

en een goed voorbeeld worden voor je zoon

ooit zal hij echt trots op je zijn

en wat belangrijker nog is

jij op jezelf.

diepe buiging voor jou!

Bedankt voor jullie reacties allemaal, maakt het weer wat minder eng.

@MijnGerrit: Hoewel mijn zoontje nog niet zo oud is, merk ik ook dat hij zich wel afsluit voor me overdag als ik nuchter ben. Ik voel me ook vaak heel afgestompt overdag en dat heeft hij ook wel door. Hij geeft ook vaak aan liever bij oma te willen wonen en zegt dat hij het thuis niet fijn vindt. Pijnlijk natuurlijk, maar ik probeer er motivatie uit te halen om weer beter te worden.

@huttula: Ik ben zelf ook kind van twee alcoholisten. Mijn moeder heeft wel geprobeerd te stoppen toen ik een jaar of 20 was, omdat ik zelf toen wilde stoppen met drinken. In haar eentje heeft ze nooit een poging gedaan. Nu drinkt ze weer en dan merk ik dat ze mij daar in mee probeert te trekken. Dan is mijn alcohol probleem in eens niet meer zo ernstig omdat ze zichzelf wil voorhouden dat we met zn allen best met mate kunnen drinken. Ik ben ook een kloon van mn moeder op dat gebied en soms ben ik dan ook heel boos dat ik probeer om het anders te doen en ze me daar niet 100% in kan steun omdat ze zelf nog verslaafd is.

@lady jane: dank je voor je bemoedigende woorden. Ik wil heel graag dat mijn zoon trots op me kan zijn!

@Gipsy25: Dat is pijnlijk om te horen, maar inderdaad een gevolg van verslaving. Ik laat mijn vader bijvoorbeeld ook niet na 5 uur 'savonds op mijn zoontje passen vanwege zijn drank gebruik. Tijdens mijn intake bij Victas hebben ze ook aangegeven dat ze twijfelen of ze een melding bij de Kinderbescherming moeten maken. Dan word je wel even wakker. Want het is natuurlijk nogal ironisch dat ik mijn vader consequenties opleg vanwege zijn drank gebruik en vervolgens zelf zo onverantwoordelijk als de pest ben.

Ik heb jullie reacties uitgeprint, het helpt echt goed om het terug te lezen. Dan blijf ik bij de les. Het duurt nog 6 weken tot mijn opname en dat voelt op dit moment heel erg lang.

Hoi Nerys,

Knap dat je het hier allemaal op een rij hebt gezet. Dapper ook.

Ik heb het al een paar keer gezien en willen reageren,

maar wist niet goed hoe.

Vind het ook heel heftig en confronterend.

Volgens mij kun je voor kinderen niets verbergen...

Of ze klein zijn of groot.

En ze blijven lang loyaal, maar ondertussen...

Ergens moet jij de lijn doorbreken.

Ik hoop dat het je lukt te stoppen.

Voor jezelf en je kind.

Moed gewenst.

Klopt, je kunt niks voor je kinderen verbergen. Dan hou je jezelf voor de gek. En juist die loyaliteit is voor mij zo pijnlijk. Want het betekend ook dat ik als ouder het vertrouwen dat mijn kind in me heeft verloochen.

als het vertrouwen

in jezelf er weer is

dan voelt je zoontje dat ook,

dan is het weer echt en dat is wat hij nodig heeft.

verloochenen klinkt alsof er opzet is

maar je doet er nu toch alles aan

om van de drank af te komen?

Hi Nerys,

Ik las je bericht en voel veel herkenning. Ik heb een driejarig zoontje en ben ook alleenstaand. Ook ik heb dingen gedaan en gelaten vanwege mijn drankgebruik waar ik me erg voor schaam.

Voorbeelden: drinken waar hij bij was; tegen hem liegen wat ik aan het drinken was als hij dat vroeg (hij kan nog niet lezen); een aantal keren ben ik toen hij in bed lag te slapen naar de kroeg gegaan om snel nog wat te drinken als mijn voorraad thuis op was; aan hem voorgelezen in beschonken toestand; in de wasbak overgeven terwijl hij op zijn iPad zat (hij heeft dit gelukkig nooit gemerkt); twee keer heb ik aangeschoten achter het stuur van mijn auto gezeten met hem op de achterbank.

Langdurig alcoholgebruik doet je grenzen zo enorm vervagen. Als ik denk aan bovenstaande zaken voel ik mij de slechtste moeder van de wereld.

Ik ben geen ouder dus kan niet reageren anders dan dat ik je heel eerlijk vind naar jezelf. Eerlijk confronterend en toch ook mild blijven is heel lastig.

Waarom ik vooral reageer is 1 ding. "Tot het moment dat ik een borrel kan nemen, ben ik nog stiller en introverter dan normaal. Mijn zoontje vraagt regelmatig 'waarom zeg je nooit wat?', of 'je lacht nooit, mamma'."

Als alcoholist zijn we op een moment zo gewend aan alcohol dat er een omkering is in wat normaal en wat niet normaal is. Niet onze nuchtere zijn (ons nuchtere karakter) maar beschonken wordt meer normaal dan nuchter. Mijn ervaring is dat dit langzaam weer terugdraait. Je wat meer introverte zijn wordt normaal of wie weet ontwikkel je je zo dat je nuchter ook meer extrovert wordt. Ik vond in het stoppen het heel nuttig mij bewust te zijn van de omkering en je te beseffen dat je nuchtere zijn normaal is en bezopen niet normaal.

Ik heb een zoontje, maar die is maar een paar dagen in de week bij mij. Dus hij merkt er niet zo veel van denk ik. Ik drink dan ook het meest als ik alleen thuis ben. Nodig niemand uit en hoop niet dat er onverwachts bezoek aan de deur staat. Diep van binnen weet ik dat het zo niet verder kan.

33 minuten geleden zei dannymolenschot1:

Ik heb een zoontje, maar die is maar een paar dagen in de week bij mij. Dus hij merkt er niet zo veel van denk ik. Ik drink dan ook het meest als ik alleen thuis ben. Nodig niemand uit en hoop niet dat er onverwachts bezoek aan de deur staat. Diep van binnen weet ik dat het zo niet verder kan.

Ha Danny. Volgens mij heb jij je kort geleden voorgesteld en toen verdween je weer even van de radar. Klopt dat? Wat is je eigen draadje ook alweer?

heb je een plan om te stoppen? Weet je hoe je het aan gaat pakken? Heb je hulp? 

En wat mezelf aangaat....ik vind het heel fijn dat ik nu op elk moment paraat kan staan. Aandacht heb of gewoon kan zeggen dat ik iets niet wil omdat ik bijvoorbeeld iets anders wil doen. Dat mogen moeders van mij ook. 

En omgekeerd vind ik het achteraf zo beschamend dat ik eerder ze nooit 's avonds ergens heen had kunnen rijden als dat nodig zou zijn geweest. Vreselijk vind ik dat ik dingen niet wou, dat misschien ook wel zei, maar niet kon zeggen wat ik dan wel wilde. Omdat dat met dr... begon. Dat ik hoopte dat ze vroeg in bed zouden liggen want dan kon ik ongestoord mijn gang gaan. Etc,etc...

nu heb ik meer energie en nu ze groter zijn vind ik het heel gezellig dat ze langer op blijven.

10 en 12 Lars.

Ik denk dat het meevalt wat ze hebben meegemaakt, maar sluit niets uit. Werd zeker eerder boos. Het is inderdaad een groot kado aan mezelf en aan mijn kinderen dat ik straks geheel nuchter in de vrieskou in de bosjes kan liggen wachten tot ik ze eindelijk uit die disco zie komen....(en ook een goede stok achter de deur.)

Ik begrijp het Lars 

uh, mijn kind is eigenlijk al volwassen. En tóch.............. een half jaar geleden belde mijn dochter ( woonde net op kamers) : "Mam, ik moet naar de spoedeisende hulp. En wel NU. Wil je me brengen?" "Als het gillende spoed is moet je 112 bellen. Zo niet, dan kom ik er NU aan."

Wat, als ik lam was geweest? De telefoon niet had gehoord of niet in staat om auto te rijden? Dit zijn de dagen en nachten dat ik het heerlijk vind dat ik helder ben. Aanspreekbaar en in staat om handelend op te treden.

Of je kind nou 2 is of 20........ ik denk dat ik maar aan één mens verantwoording hoef af te leggen en dat is mijn kind. Iedereen kan mij inruilen voor een leuker exemplaar, echtgenoot, vriendin, maar mijn kind heeft maar één moeder. En het voegt werkelijk toe wanneer die moeder in haar vrije tijd /op onverwachte momenten aanspreekbaar is. Denk ik.

Dat @Monster , maar ook dat ik net na het eten nog een spelletje gedaan heb met de jongste. Zonder overdreven grappig te zijn, zonder moe, ongeduldig of boos te worden. Nuchterheid voegt daarmee al heel veel toe. ( nu nog winnen!) 

Verantwoording

Verantwoording is een begrip dat in zijn algemeenheid verwijst naar het uitleggen of verklaren van iets tegenover derden, waarbij specifiek gedacht moet worden aan een door degene die verantwoordt verrichte prestatie of handeling. Men spreekt in dit verband veelal van het "afleggen van [de] verantwoording [over iets]". Er is een duidelijke relatie tussen de verantwoordelijke persoon of instantie en degene aan wie de verantwoording wordt afgelegd.

Verantwoording wordt vaak verward met verantwoordelijkheid. Dit laatste verwijst echter naar de verplichting om iets tot een goed einde te brengen, of het aansprakelijk voor iets zijn.

bron: Wikipedia voor wat 't waard is.

Speciaal voor Bor. Bor, ik denk dat je in de war bent door mijn woordkeuze. Sorry daarvoor.

Weer even on-topic:
Afgelopen jaren, sinds ik clean ben, heb ik al honderden keren mensen horen zeggen: Ik dronk alleen, niemand had er last van...............mijn kinderen zagen het niet dus ze konden het niet weten..................enz. Iedereen die meer dan 2 boeken heeft gelezen van de 300 die gaan over verslavingsgedrag, heeft gelezen dat een verslaafd brein een egocentrisch brein is en dat de verslaafde maar één rol speelt: De Slachtofferrol. Wij, verslaafden werden niet echt de fijnste en meest empathische ouders die ook nog eens uitblonken in acceptatie of geduld. Dus om nou te zeggen dat 'de kinderen niks dóór hadden'...........mwoah, lijkt mij enigzins kortzichtig. De kinderen wisten misschien niet beter, maar hadden wél beter verdiend.
Dit is absoluut niet persoonlijk bedoeld tegen één bepaald iemand. Sterker nog; ook ik was die mening toegedaan tijdens mijn drankcarrière.

Wat herkenbaar en confronterend. Ik heb 4 kinderen, mijn cadeaudochter van 10 woont nog bij mij. En wat heeft zij een hoop meegemaakt door alcohol en agressie door en met (ex)partners en mij. Ook haar vader is alcoholist. Ik vraag haar regelmatig of ze met iemand wil praten, dat ik dat begrijp. Maar ze wil niet. Misschien later. Maar ze is zo blij dat ik hulp heb gezocht. Het maakt me zo verdrietig. En schuldig. En bang. Maar ik zet door. Voor haar. Voor mijn andere kinderen. Maar zeker ook voor mezelf. 

Is er nooit meer iets van Nerys gehoord?