Goedemorgen,

Mijn vrees is dat ik in het stadium terecht ben gekomen van hartfalen. Al jaren merk ik dat mijn conditie minder werd (bij het sporten vooral), maar nu is het echt mis. Zo voelt lopen niet meer normaal, ik heb zeebenen, die ook nog eens snel verzuren, van gewoon wandelen krijg ik al spierpijn. Mijn hart voel ik ook echt zwoegen en ga zo maar door met de symptomen. Nou ga ik volgende week naar de cardioloog om het te laten controleren, maar ik heb nu soms aan paniek/wanhoop grenzende aanvallen over mijn toekomst, als die er nog is. Wat als er niets aan te doen valt? Wat als er wel wat aan te doen valt? Dat ik hoe dan ook met de billen bloot moet, dat heb ik onderhand wel door, maar hoe vertel ik het aan de buitenwereld? Mijn ouders, mijn werk, vrienden, familie, ik word er gek van. Moet ik dan ontslag nemen en via Castle Craig of zo zo'n kliniek in gaan

Ik las net een bericht hier op het forum van ouders die het mis zien gaan met hun zoon, die suïcidale neigingen heeft door zijn drankgebruik.

Mijn leven heb ik zo ongeveer 40 van de 45 jaren die ik oud ben (verslaving is fysiek niets anders dan versneld ouder worden) als beroerd ervaren, als kind al had ik doodsgedachten, maar nu begrijp ik bovengenoemde zoon maar al te goed. Ergens ben ik er ook wel klaar mee, maar nu het zo dichtbij komt merk ik dat ik doodsbang voor de dood ben.

Herkent iemand zich hierin en zo ja, hoe ben je er uit gekomen?

Voordat de cardioloog er zijn lichtje over heeft laten schijnen, zou ik nog even niet in paniek raken. Als je veel drinkt, kun je last krijgen van hartkloppingen, angsten ed. symptomen die mij wel bekend in de oren klinken. Na bijna een maand heb ik er nauwelijks last meer van.

Een kliniek is misschien een idee, maar er is ontzettend veel mogelijk, van internet, of een ambulante avond detox tot een opname. Rustig aan!

(verslaving is fysiek niets anders dan versneld ouder worden)

wat een stellige boude uitspraak Menja,

in mijn ogen volkomen onjuist ook nog.

Ik ben ruim 6 jaar gestopt en mijn lijf en psyche

zijn er veel beter aan toe dan 10 a 15 jaar gelden.

Zowel ons lichaam als onze geest zijn goed tot herstel in staat.

Ik begrijp je angsten en klachten wel, heb ze ook gehad, tot aan de suicidale

neigingen toe, maar er is helemaal niets meer van mijn negativiteit van toen meer over.

Terugkijken ervaar ik het zelfs als spotten met de dood, nu ik die van nabij vaker meemaak.

De dood lijkt soms makkelijker dat leven, en zoals jouw vragen naar wat als er wel wat aan te doen valt,

lijken te zeggen is dat je nog niet weet hoe de konsekwenties dan aan te gaan. Het anderen vertellen valt meestal mee,

eens je het besluit te vertellen en er achter staat dat openheid geven jou kan helpen.

Het is meestal niet de buitenwereld die oordeelt, maar een deel van jezelf.

Ik weet niet of je nog drinkt, zo ja, dan  voed je waarschijnlijk je angst om te stoppen zo?

Goedemorgen,

Dank voor jullie harten onder de riem. Voor deskundige spelen is wat lastig aan de hand van een enkele email, inderdaad zeker ook niet verstandig. Om een kleine aanvullende indruk te geven, ik slik nu al drie keer meer bloeddruk- en cholesterolverlagende middelen dan mijn vader, die diverse hartaanvallen, bypasses en stents geplaatst heeft gehad. En die is misschien een paar keer in zijn leven aangeschoten geweest. Aangeboren hypercholesterolemie is de familiekwaal en dat heb ik ook. Sterker nog, mijn aderen waren al behoorlijk verkalkt volgens de scans die de cardiologe vijf jaar eerder heeft gemaakt.

Ondanks de medicatie is mijn bloeddruk nu te hoog, ook als ik enkele dagen niet heb gedronken en gerookt, wat me de laatste 2 maanden iedere week lukt. Als ik opsta zijn mijn voeten vaak zo gezwollen dat mijn schoenen te strak zitten om te kunnen dragen, de aderen in mijn benen voelen brandend aan (B1 tekort), enz. 

Zondag de dosis van de bètablokker die ik moet gebruiken met een kwart verhoogd en sindsdien zijn de zeebenen en de duizeligheid zo ongeveer verdwenen. Lichaam voelt bijna als normaal... Heb sindsdien al een paar keer een half uur snel-gewandeld, lichaam protesteert na afloop, maar de inspanning geeft wel een goed gevoel psychisch. Niet drinken helpt matig.

Goed, vandaag inspanningstest/bloed prikken (om hartfalen te kunnen onderzoeken, want dan komt er een stofje in het bloed) En dan volgt de uitslag volgende week.

Inmiddels weer contact met Castle Craig.

Kortom, ik zit niet stil!

Nogmaals dank.

fijn deze extra info Menja

want ook ik reageer vanuit invullen zo.

Niet drinken helpt matig, begrijp ik dan weer niet.

Castle Craig ziet er professioneel uit, die gaan je vast

verder helpen, succes!