Op deze site gaat het vaker over relatieproblemen door het drinken die soms tot uitdrukking komen tijdens het stoppen zoals het Relatie topic. Het gaat ook vaker over maatjes, sociale contacten opbouwen als onderdeel van je leven weer vormgeven en invullen nadat een tijd het stoppen centraal stond en er ruimte en een wens is om wat minder eenzaam te zijn.

 

Maar ik vind nog geen topic over de wens van opnieuw een relatie aangaan en hoe mensen dit aanpakken en tegen welke drempels in de omgeving en in zichzelf mensen aanlopen. In de dagdraad is het wel vaker besproken en ik herinner me vooral deze draad van afgelopen zomer. Daar begon iemand de discussie over datingsites en de discussie ging verder over wat de mensen hier onder liefde verstaan waarbij aan het eind het verschil binding en verbinding centraal stond.

 

Daarom dit nieuwe topic;

 

-Hoe zit het bij jullie met na een tijd gestopt zijn en dingen als hobby's weer opgepakt, meer sociale contacten zoeken, dat er ruimte en een wens ontstaat voor een speciaal iemand?

-Waar loop je als iemand met een (ex)alcohol probleem tegenaan en hoe ga je daarmee om? (met daten komt uitgaan en bij uitgaan is vaak drank)

-Na het stoppen met drinken is vaak de onderliggende problematiek nog niet weg die je via verdoving geprobeerd hebt weg te drinken, welke tips hebben jullie om via werken aan jezelf meer klaar te zijn voor een relatie en niet een op afhankelijkheid/symbiose gebaseerde relatie?

-Wat is volgens jullie ervaring een goede manier om iemand te vinden? Wat is jullie ervaring met datingsites of de sport/hobby/....club in de buurt, single reizen, tinder, .......vul zelf tips in....

 

Weet dat er mensen zijn die helemaal afgeknapt zijn op een relatie en vrienden zien als het meest wenselijke. Maar kan dit topic er zijn voor mensen die de hoop nog niet opgegeven hebben in verliefdheid en liefde tussen 2 mensen.

 

Lijkt me leuk om ervaringen en ideeën uit te wisselen. Op een moment is niet drinken geen dagelijkse klus meer en dan.........hoe vullen jullie het verlangen naar liefde in?

Ik wil alleen niet alleen aan het woord zijn in dit topic. Dan kan ik net zo goed in mijzelf piekeren wat ik toch al doe. Leren doe ik in interactie.

 

Mijn ervaring met datingsites is heel pril want ik vond/vind ze zo kunstmatig en het daten ligt er zo dik bovenop terwijl ik leuke mensen wil ontmoeten en wie weet is er een klik. Gelukkig kan je datingsites ook zo zien. Kreeg de tip om vooral niet via chat heel veel luchtkastelen te bouwen maar snel met iemand concreet af te spreken voor een kop koffie oid. En als er een tweede afspraak inzit wellicht een lunch samen.......

 

Waar ik tegenaan loop nu is de keuze van het bij 1 iemand laten of tegelijk met meerdere mensen contact zoeken. Wat ik weet van vrienden is dat ze er een soort winkans vergroting van maken. Op zoveel mogelijk dames tegelijk inzetten. Dat past niet zo bij mij maar mij helemaal op 1 iemand richten geeft het risico dat ik dan mij teveel richt en obsessief kan worden (ook al is dat een te groot woord) Weet nog niet waar ik mij fijn bij voel maar ik neig naar echte aandacht voor iemand en niet op zoveel mogelijk kaarten inzetten. Als ik mijzelf wil blijven en dat wil ik, doe ik het zoals ik nu doe rustig aan en met een iemand tegelijk afspreken en contact mee hebben.

 

Het is denk ik voor mij vooral ook een kwestie van doen en oefenen. Weten dat je vaak zal vallen, knietjes weer schoonmaken en weer verder. Ik heb helemaal niet veel ervaring met relaties. Mijn allereerste relatie duurde 6 jaar en daarna op wat "öefeningen" na nooit meer wat gehad met iemand. Van elke oefening ben ik een paar weken wat emotioneel maar leer er ook van uiteindelijk. Door oefenen wordt ook de periode dat ik emoties heb over wat niet gelukt is kleiner (hoop ik).

 

En last but not least. Na die lange relatie van 6 jaar heb ik geleerd om echt op mijzelf te staan en te leven en echt alles zelf te kunnen. Een relatie hoeft niet, het zou heel leuk en wenselijk zijn, maar ik weet van mezelf dat ik het alleen kan. Die situatie van alleen zou ik erg onwenselijk vinden maar niet onoverkomelijk. Alleen af en toe vergeet ik dit een beetje. Dan lijkt het alsof ik ongeluk ben zo single. Dan moet ik mij afvragen ben ik daadwerkelijk ongelukkig, is dat echt waar? Nee dat is dus niet waar, dat is een gedachte/overtuiging die ik mijzelf wijs maak en mij dwars zit. Want dan wordt ik wanhopig en onrustig.

 

Het is een soort van evenwicht. De drive gebruiken dat ik de single situatie onwenselijk vind waardoor ik niet blijf hangen op de bank wachten tot de prinses zelf aanbelt maar niet doorslaan in die drive waardoor ik ga denken dat ik een relatie nodig heb om gelukkig te worden. Ben helemaal niet ongelukkig nu. Ik was heel lang geleden ongelukkig. Toen zoop ik nog om het verdriet van N. te verdoven en toen deed en kon ik niet goed op eigen benen staan met eigen huis eigen leven en opleiding en er alleen wat van te maken. Dat heb ik geleerd en hard voor gewerkt. Uit die zelfstandigheid van huis, opleiding en zelfstandigheid is er nu iemand welkom.

 

Ik ga hier nu wat uitgebreider op in omdat ik mij tot Zondag om precies te zijn wanhopiger voelde als dat de werkelijke situatie is.

 

Maar nu is de bal aan jullie hoor. Ik ben vast de enige niet die denkt....doel; niet drinken, huis, opleiding, sociale contacten, hobby's, gaat goed.......een relatie zou leuk en wenselijk zijn......Hoe pakken jullie dat aan? 

Ikzelf ben niet op zoek

zoals je weet.

Maar het daten via social media

zie ik een beetje als solliciteren.

Je zorgt dat je CV in orde is

zoekt baantjes (mensen) die

je aanspreken en wat te bieden hebben,

en solliciteert/reageert liefst

op meer dan een keuze.

Dan ben je minder kwetsbaar bij

het eerste gesprek en vaak

zitten de leukste baantjes(mensen)

in de meest onverwachte hoek.

Want je kunt het leven en je werk

niet maken. En veilig kan ook saai worden.

Slechts op een baan/mens reageren

maakt je afhankelijker en kan de ander

een "push"gevoel geven.

De werkgever/date

wil zelf waarschijnlijk ook keus hebben.

Voor wat het waard is Erik, toitoitoi

Mooie vergelijking Jane. Kan ik wat mee.

 

Maar moet er erg aan wennen hoe ik men het zie aanpakken op datingsites. Allemaal heel vluchtig en heel veel lijntjes uitgooien van interesse terwijl ik alleen oprechte interesse in 1 of een paar mensen kan hebben en dan stelt het ook iets voor.

 

En eigenlijk heb ik met de dingen die ik wilde in mijn leven altijd op iets echt mijn zinnen gezet en dan lukte het ook. Maar 1 sollicitatie brief per baan vaak en daar echt mijn best voor doen en echt er helemaal voor gaan bij het sollicitatie gesprek en dan kreeg ik ook die baan. Ook met mijn ex, dat was een van de eerste vrouwen waar ik echt voor een relatie openstond denk ik. Ze had van mij meteen het gevoel weet ik dat echt voor haar koos en dat was erg belangrijk om haar over haar onzekerheid te krijgen.

 

Als ik met iemand aan het chatten ben dan probeer ik aan te voelen hoe bijzonder ik gevonden word en dat doet iedereen lijkt me. Dat ik nu op donderdag lees van was vergeten hoe je wandeling was Zondag zegt iets. Het zegt dat ze aandacht heeft voor het gesprek en nu nog weet van Zondag. Dat zou ik niet goed kunnen bij heel veel mensen want dan is er geen mindfullness/onverdeelde aandacht.

 

En het voelt ergens alsof je meerdere mensen aan het lijntje houdt maar dat valt wel mee eigenlijk want het stadium is nog zo dat er helemaal geen verwachtingen zijn......(maar ik hoop en verwachtingen wel snel genereer uit niets) interessant iets om mezelf te zien doen......

Hoi erik, google eens op 'nieuwe mensen leren kennen'  een collega van mij is hier haar vriend tegen gekomen. Er worden allerlei activiteiten georganiseerd (wandelen, bioscoop, enz.) speciaal voor alleenstaanden en is niet zo gericht op daten.

Datingsites zal wel voor sommige mensen werken, maar voor mij werkt het niet.

 

Af en toe kom ik een leuk iemand tegen. Meestal vraag ik dan aan haar of ze zin heeft om af en toe samen naar een museum te gaan. Ik vind naar musea gaan erg leuk. En zo kan er in een ongedwongen sfeer een vriendschappelijke relatie ontstaan. Vandaar uit kan er iets meer onstaan als de tijd er rijp voor is. Er kunnen dan andere afpraakjes worden gemaakt voor bbq, film, dans- en muziekvoorstelling. Er kan ook iets in de liefde ontstaan, hoewel dat zelden gebeurt, want ik ben er niet perse naar op zoek. En meestal heeft de ander al een relatie. Zo doe ik het als ik niet op zoek ben en zo ben ik ook mijn huidige vriendin tegengekomen. We kenden elkaar van (vrijwilligers)werk en ze had al een relatie. We gingen eerst naar musea. Later ging die relatie uit. En daarna pas ontstond er iets.

 

Als ik wel op zoek zou zijn, betekent een leeg en eenzaam gevoel in mij. Dan zou ik op dansles gaan. Mannen zijn ondervertegenwoordigd, dus een danspartner is meestal geen probleem. Ik zou kiezen voor tango. Mooie stijlvolle dans. En dan 2x per week dansen en 1x per week dansles. Niet zozeer om een relatie te beginnen met een danspartner, maar 3x per week dansen met een mooie vrouw zorgt er in ieder geval voor dat het eenzame gevoel voor een groot deel verdwijnt (en ik weet dat als je heel goed bent in dansen, dat er een hele lange lijst van vrouwen in je mobiel komt te staan die allemaal heel graag met je willen dansen). Maar goed, dat eenzame en lege gevoel is dan grotendeels weg en dat is belangrijk. Want zonder dat eenzame en lege gevoel, gaat het op zoek naar een relatie via dates veel gemakkelijker en ongedwongen.

 

Vind ik.

 

Over daten kan ik heel kort zijn: dat doe ik niet. Misschien zou ik het doen om sexueel contact met iemand aan te gaan maar gericht op een relatie lijkt het mij de meest verwarrende methode die je bedenken kunt.
 

Noem mij naïef maar ik geloof oprecht dat een relatie alleen kan ontstaan wanneer die op je pad komt - niet wanneer je zoekt.
Ik heb relatief gezien veel relaties gehad maar zie nu hoezeer ik me heb laten 'gebruiken' - ik wilde te graag en verloor alle zelfrespect - en wederzijdsheid - uit het oog. Van huis uit heb ik liefde noch aandacht gehad; afwijzing, onbegrip en kritiek is wat ik ken. Pas nu leer ik mijn waarden kennen en vind ik dat ik oprechte aandacht verdien.

 

Omdat ik behoorlijk heldervoelend ben is het voor mij een voorwaarde om iemand spontaan te ontmoeten, mijn intuïtie vertelt me dan genoeg - ook al wil ik het soms niet weten . Ik voel letterlijk of iemand openstaat voor mij, en mijn verhalen, of slechts bezig is met eigenbelangen.

 

Gelijkwaardigheid is wat ik wens.
Sinds het overlijden van een dierbare vriend vorig jaar ben ik in contact gekomen met een man die ik uit mijn drinkende-feest-verleden ken (een muzikant) waarmee ik wederzijdse chemische spanning deel - zoveel duidelijkheid is er tussen ons inmiddels wel. MAAR: alle initiatieven kwamen sindsdien van mij - en ja, ik heb hem in bed gekregen.
Nu kan ik het niet meer opbrengen contact te zoeken, het is mij teveel eenrichtingsverkeer - daar word ik te onzeker van. Dat wil ik niet, het vreet teveel energie. Ik mag dan wel 'zien' wat er aan potentie in iemand schuilt, alleen gedrag kan via feiten worden gestaafd.

 

Nu wacht ik nog even af, bij uitblijven van contact van zijn kant zal ik over een paar weken stappen nemen om in ieder geval het spanningsveld weg te nemen, maar voor mij is het dan einde romantisch verhaal, misschien dat er vriendschap overblijft. 

 

Ik lijd er de laatste weken voelbaar teveel aan, voel letterlijk pijn in mijn hart.
Maar ik leer!

 

Want: ik gun mezelf vanaf nu oprechte liefde, oprechte aandacht voor mij. En laat ik nou juist dat een gebrek vinden aan drinkers: ze verzuipen nogal gemakkelijk in zichzelf.
 

Ik vind het een moeilijk onderwerp merk ik als schrijvende. Relaties...
Prioriteit 1 is mijn nuchterheid en dus moet ik mijn emotionele energie beschermen, dat is nieuw voor mij maar het lukt. In dit geval: over een paar weken neem ik wel eens initiatief voor een kop thee en zal dan toelichten wat mij bezighoudt. Meer kan ik niet doen, dan zie/voel ik zijn reactie wel.

 

Ik weerhoud me er al die tijd ook opzettelijk van om te mailen, te bellen, iets tussen ons nu te 'forceren'. Wat naar mij toekomt biedt vertrouwen en houvast, wat ik najaag zal me blijven ontglippen - zoveel heb ik dan met al mijn relatie-ervaringen wel geleerd.

 

Wel blijf ik dromen, en kijk vooral om me heen! Ik ben 48.... en geen doorsnee vrouw. Misschien is het er de tijd nog niet voor, ik heb nog zoveel op te bouwen en te gronden in mezelf. Dus wat dat aangaat: het is zoals het is en dat is wat je nodig hebt. Klinkt misschien vreemd maar het volstaat voor mij voor nu. Ik heb van deze ervaring geleerd, oa hoe kwetsbaar ik (nog) ben.

 

Verlangen, lijden... Ja. Daten kan leuk zijn maar Erik, ik zou dan niet verlangen naar meer dan oppervlakkigheid. Een relatie overkomt je... als het goed is.
Hoop ik dan

 

Boeiend topic, dat zeker. Ben er ook nog lang niet over uitgedacht... Laten we er over doorgaan, juist vanuit het niet-drinkende perspectief. Want dat beperkt wel degelijk de mogelijkheden tot ontmoetingen vind ik; hoewel: een kroegbezoeker ambieer ik niet meer. Doe mij maar een reiki-man... of een masseur - als je begrijpt wat ik bedoel.

 

Wees en blijf voorzichtig met jezelf Erik!
Tot een volgende hierover.

Go out, is ook een club mensen die geregeld leuke dingen doen.

Even googlen

Erik en Urania .... Als jullie nou eens " leuke dingen " gingen doen ... Ik zie kansen

❤️

Ik ben het met urania eens dat gelijkwaardigheid een belangrijk punt is. Uiteindelijk gaat het in de relatie om twee hele kwetsbare mensen.

Lastig topic dit om op te reageren. Hoop dat het een topic voor en door mensen wordt en niet het persoonlijke Erik relatie topic.

Belangrijk onderwerp denk ik sexueel contact wat ik ergens laat zweven omdat het mij minder primair bezighoud en ik het een moeilijk onderwerp vind.

 

Ken mezelf en weet dat ik in het verleden niet veel moeite had met sex zonder verbinding maar ik ben ook verliefd geworden in het meest oppervlakkige zakelijke sex contact dat er is. Dat was emotioneel niet goed voor mij en ook puur contact via een date gericht op lichamelijk contact weet ik bijna zeker dat als er iets van een klik is ik verkocht ben. En juist voor wat hoog sensitieve/hoog gevoelige mensen (zoals ik mijzelf ook zie) lijkt me emotionele binding belangrijk en sex als uitingsvorm daarvan maar niet dit te scheiden of om te draaien.

 

Ervaar zelf al zoveel impact van oppikken van gevoelens laat staan dat ik met iemand het bed deel. Maar natuurlijk is het verlangen er, het is ongezond denk ik als je nog geen 40 bent en ook wat dat betreft jaren alleen bent. Eerlijk en open zijn over de verschillende verlangens vind ik daarom belangrijk, niet Roomser dan de Paus maar ook niet iets doen wat zo strijdig is met mijn gevoelsleven.

Denk dat je ook via een datingsite toevallig tegen iemand aan kan lopen. Een profiel viel me meteen op en toen was ik niet opzoek naar een date. Ik verveelde me en was wat aan het scrollen tussen profielen bleef hangen en die foto en profiel liet me dagen niet los. En via oppervlakkig chatten besluit je te gaan wandelen en koffie te gaan drinken zoals binnenkort gepland is. Is dat heel anders als het echte leven? De enige valkuil die ik echt zie is chatten luchtkastelen en dan denken dat je een virtueel profiel als mens kent en gevoelens bij kan hebben en allerlei dingen bespreekt die totaal niet passen bij iemand waarmee je niet eens wat gedronken hebt nog. Als je het daten op basis van een profiel nu niet doet maar het gebruikt als platform waar je in elk geval singles en niet alleen mensen in een relatie leert kennen en verder alle ontmoetingen vooral offline houd in het echt......

Lastig topic dit om op te reageren. Hoop dat het een topic voor en door mensen wordt en niet het persoonlijke Erik relatie topic.

 

Ha ha, ik moest hierom lachen. Niet omdat ik de wens niet begrijp, maar om de gedachten die ik eerder en nu had over dit topic.

Ik zal het uitleggen. Voor mijn gevoel schets je het kader van het topic best wel lekker scherp al.

Ik lees veel uitgangspunten, waarin ik mijn eigen situatie en mijzelf gewoon niet herken.

Bijvoorbeeld:

- Het feit dat je na een tijd gestopt te zijn weer op zoek gaat naar maatjes, sociale contacten, etc.

- Dat je eerst wat eenzaam zou zijn en dat er daarna een wens zou komen om minder eenzaam te zijn.

- Dat er dan een wens zou zijn om een relatie aan te gaan

- Dat je daarvoor op zoek zou willen gaan

- enz.

 

Voor mij persoonlijk was dat allemaal niet zo. Juist niet, zou ik willen zeggen! Voor mij betekende 'stoppen' vooral mezelf lief gaan vinden. En het juist niet meer eenzaam hebben met mijzelf. Ik ben door en na het stoppen juist minder eenzaam geworden. En dat terwijl ik inderdaad minder sociale contacten had en heb misschien - maar juist kwalitatief veel betere! - én ik mijn hoop en geloof in liefde (met een partner) helemaal niet had opgegeven, maar eerder had 'geparkeerd' ofzo... Misschien is dat wat ze 'loslaten' noemen? In elk geval was er geen streven of zoeken meer van mij naar een relatie. Maar absoluut zonder cynisme. Ik zat gewoon eindelijk lekker in mijn vel en voor het eerst van mijn leven dacht ik, nou, dit hou ik wel even vol zo in mijn eentje. Ja, en toen heb ik dus iemand ontmoet :-) Live, op de 'werkvloer' (vrijwilligerswerk), waar ik ook maar toevallig was beland… Niet echt mijn type, dacht ik… Dácht ik…. Enzovoort.

 

Nou ja, dat is dus mijn verhaal. Weet niet of je hier iets aan hebt… Mhmm. Ik vind de tip van Ploffie echt heel erg goed trouwens! Ik krijg er helemaal zin in, om de tango te gaan dansen. Mét Leonard Cohen, liefst :-)))

Plof ben het met je eens dat een museum een leuke plek is om iemand te leren kennen. Zou zelf het drukke uitgaansleven ook heel lastig vinden. Een rustige plek lijkt mij ook veel fijner. En wat dansen betreft, zou willen dat ik het kon. Houd wel van dansen maar dan geen verplichte pasjes, was er zo slecht in! De hierboven genoemde sites als go out of NMLK is meer gericht op activiteiten en buiten. Daar voel ik mij veel fijner bij.

 

Ik ga ook weer eens op weekendhike kijken. Ongedwongen wandelen in de buurt en een beetje kletsen en lopen vind ik de meest natuurlijke manier van iemand leren kennen.

 

Op zoek ben ik alleen als ik vergeet dat ik het alleen ook prima heb met een baan, woning, opleiding en mijn zelfstandigheid van helemaal alleen op eigen benen ook het prima te hebben. Als ik focus op hoe lang ik alleen ben, die opmerking van mijn ex van heb met 6 jaar samenwonen de beste vrienden geweest, maar niet van je gehouden.....dan wordt ik verdrietig en wat wanhopig maar dat is nergens voor nodig. Dan vergeet ik hoe prima het is en dat een relatie leuk wensenlijk is maar geen noodzaak om gelukkig te worden.

 

 

 

Wat Urania schrijft wil ik graag vasthouden om het niet alleenmaar mijn topic te laten zijn. Ontmoetingen/daten/verlangen naar een relatie vanuit het perspectief van een niet drinkende. Dat wil zeggen:

- niet drinken is altijd prioriteit 1. Nooit kan het zo zijn dat het ons uit balans trekt emotioneel waardoor we willen verdoven

- niet drinken beperkt plekken van ontmoetingen maar is de kroeg sws wel een plek waar je iemand denkt te ontmoeten die bij je past

- de iemand die je ontmoet kan iemand zijn die wel drinkt en het kan zo zijn dat iemand pusht dat meedrinken gezellig zou zijn die ons niet echt kent......

- dit hele onderwerp genereert emoties, dat merk ik ook. Laat staan de emoties van bindingsangst verlatingsangst afwijzing en zelfafwijzing......durven we ons hart en ons hele zijn wel zo open te doen zodat we iemand toegang geven tot onze kern of zijn wel als alcie's in wezen nog steeds bang voor emoties?

Oh en volgens mij heb ik impliciet je vragen beantwoord, behalve die over drinken en uitgaan. Voor mij was dat: ik drink niet en hij drinkt weinig. Als hij een actieve stevige drinker was geweest, zou ik hem denk ik - hoop ik - minder aantrekkelijk hebben gevonden en zou het niets zijn geworden. Met ex-drinkers of bescheiden drinkers heb ik geen probleem (meer).

 

- dit hele onderwerp genereert emoties, dat merk ik ook. Laat staan de emoties van bindingsangst verlatingsangst afwijzing en zelfafwijzing......durven we ons hart en ons hele zijn wel zo open te doen zodat we iemand toegang geven tot onze kern of zijn wel als alcie's in wezen nog steeds bang voor emoties?

 

Dat herken ik wél. Ik denk dat dat precies is waar een relatie over gaat, geconfronteerd worden met je grootste angsten. Het is een grote leerschool. Voor mij betekent het: mijn angst niet uit de weg gaan, maar door-voelen; mijn emoties en angsten bij mijzelf houden (de ander niet verwijten of verantwoordelijk maken); eerlijk en open communiceren over wat er gebeurt; en het uitgangspunt dat een relatie gaat over geven zonder er iets voor terug te verwachten; en gelukkig worden van het geven alleen. Zoiets…. Supereng, maar oh zo mooi! Daarna gaat het openen van je hart vanzelf, langzaam en met beetjes.

Denk trouwens niet dat dit iets is waar ex-drinkers alleen mee worstelen...

Ja goed punt van Yogajuf, kaders die ik voor vanzelfsprekend neem zijn natuurlijk maar mijn kaders en niet universeel. Zullen we mijn kaders vooral loslaten dan en wat Yo antwoord maakt het topic al veelzijdiger.

Wat zouden je eigen kaders zijn bij dit topic. Wat neem je als uitgangspunten?

Als ik die van mijzelf met Yo vergelijk zitten er veel minder tegenstellingen in dan ogenschijnlijk lijkt. Het verschil zit em in; ik had in de tijd voor tijdens en na het drinken al weinig mensen, de perceptie van eenzaamheid ontbrak alleen door verdoving en de drive er iets aan te doen is pas na het stoppen. Ik heb nu meer sociale contacten dan ooit eerder in mijn leven en ervaar van een paar mensen (vooral ook mensen die ik ken van hier) een betrokkenheid die nog nooit iemand had bij mij. En vooral ook ik bij hen! Want in wezen was dat beide, niemand echt betrokken bij mij en ik bij ook niemand echt.

Ook ik ben veeeeel minder eenzaam geworden dan met en voor het drinken. Nu is de ambitie er alleen om niet alleen te bouwen op de lieve mensen die ik nu ken maar een wat sterker fundament te bouwen en tegelijkertijd de speciale mensen van nu niet te vergeten.

Niet cynisch worden over de liefde vind ik een superbelangrijke! Het parkeren van een verlangen maar ergens de hoop en het vertrouwen ook in potjes en dekseltjes die passen. En dat is niet te zoeken, die ontmoeting overkomt mensen, is ook wat ik denk.

Maar thuis zittend op je bank belt er ook niemand aan. Openstellen doe je met je hart maar ook door een ontmoeting mogelijk te maken. Via vrijwilligerswerk, via een club, via een reis, via datingsites of andere ontmoetingsites......Dat bedoel ik met opzoek zijn naar. Niet dat ik nu ga speuren en datingsites een nieuwe obsessie laat zijn......

Ik herken het dat lekker in je vel zitten en zo houd ik het wel even vol in mijn eentje gevoel.....bij mij is het af en toe, bij Yo heb ik het gemerkt en bij meer mensen merk je dat. En ja dat merken anderen ook van mij natuurlijk. In wezen is het er ook, ik ben alleen nog niet de meest stabiele persoon hierin. Nog wat rollercoasterride gevoel waar ik kan schieten van eenzaam verdrietig tot tevreden met mijzelf zo van week na week en van dag tot dag.

Het blijft boeiende materie, relaties en sociaal contact.

Eigenlijk treft dat volgens mij ook de gewenste volgorde: eerst een sociaal netwerk om je heen hebben, dan pas diepere relaties vormen.
Dat zeg ik tegen mezelf omdat ik, ook na 2,5 jaar succesvol gestopt te zijn, nog geen bevredigend sociaal netwerk heb. In dat opzicht is mijn bijdrage aan dit topic dan ook gekleurd. Ik heb geen baan, amper leefgeld dus geen clubjes of uitgaansmogelijkheden, en uit mijn 'vorige' leven bleef één vriendin over, een lieverd die helaas nooit tijd heeft, dus ook niet voor spontaan telefonisch contact. Ik kan op niemand terugvallen, dat maakt mij extra kwetsbaar en té kwetsbaar voor een liefdesrelatie vrees ik 'deep down'.

 

De contacten die ik wekelijks heb zijn met hulpverleners: psychodynamische therapie sinds een jaar, therapie gericht op de eetstoornis sinds een paar weken, en een vrijwilliger die mij sinds kort helpt als financiële coach. Sinds kort heb ik er een oppashond bij en dit jaar heb ik voor het eerst een eigen tuintje - dat vormen de meest directe ingangen tot het opbouwen van contact nu voor mij. Op dat gebied richt zich nu mijn hoop (hoewel eigenzinnig ben ik ook een leuke, lieve vrouw die van lachen houdt en avontuur niet schuwt). 

Ik lijd aan de stilte. Doe ik niets dan gebeurt er niets. Zoals eerder ergens geschreven heb ik erg veel initiatieven ontplooid maar tot op heden vang ik vooral koud bot, meestal wegens tijdgebrek. Mensen hebben familie, werk en vriendenkringen om zich heen, ook in dat opzicht is een dosis 'geluk' nodig om de juisten te treffen.

 

Maar ik blijf in beweging en sta open voor contact. Op straat, in het park, bedenk het maar: overal kun je mensen ontmoeten wanneer je ervoor openstaat. Het ervoor openstaan is wel eens lastig want reken maar dat ik hunker naar liefde. En aandacht. En naar het mogen hebben van een fijne betekenis voor anderen. Ik kan het niet afdwingen, ik doe mijn best en blijf dromen - om mijn geloof te voeden dat het heus nog wel eens op mijn padje komt, wanneer de tijd daarvoor is. Mijn herstel duurt wat langer dan 2,5 jaar...

 

Komt het/iemand naar mij toe - graag! Dan open ik me en kan ik 'aanvoelen' wat de potenties zijn. Maar de initiatieven van de afgelopen 2,5 jaar hebben mij mentaal uitgeput en niets opgeleverd. Ik ben er dan ook niet actief meer mee bezig, ondanks de verlangens in mijn hoofd:
 

"Was it love or was it the idea of being in love?", vraagt Roger Waters (Pink Floyd), "Was it the hand of faith that seemed to fit just like a glove?".

Ik denk dat ik te graag wil(de) en daardoor de ander idealiseer waardoor ik blinde vlekken op mijn netvlies creëer en uiteindelijk MEZELF op zielsniveau bezeer.
Eerst maar verder met mijn Herstel dus...

Deze botte plaatst het toch onder de "I want it all and I want it now" noemer, noem mij dan ook maar recht in de leer.

Jane en Yo kan ik me wel in vinden, Plof en Urania snap ik ook.

 

Voor mezelf: ik ben zo'n ouwerwetse lummel die sociaal en maatschappelijk goed functioneert, maar die zich zonder vrouw niet echt senang voelt, al denkt ie binnen 'n relatie altijd weer aan solitude. Ik moet providen, ben echt 'n ouwe sukkel, maar soit, ben er oud mee geworden.

Als jongeling had ik ook 'n soort patroon. Jong kon het niet gek genoeg.Vrij laat (21) 2 jaar samengewoond. Daarna knipperlicht, paar jaar vrij, paar jaar samen. Heb nog goed contact met sommigen.

Eerste huwelijk was op m'n 35e, 5 jaar te vroeg volgens de oude hit!

 

Snap je wel, Erik, maar wil niet teveel, of eigenlijk, niks.

Zal nog wat op de muziekdraad zetten.

Take care, do not haste.

Hoi Erik,

hoe staat het verder met jouw gebroed?

Ik wil graag nog wat reageren en misschien ook daarmee het topic verder aanzwengelen.

 

______

En via oppervlakkig chatten besluit je te gaan wandelen en koffie te gaan drinken zoals binnenkort gepland is. Is dat heel anders als het echte leven?

....

Als je het daten op basis van een profiel nu niet doet maar het gebruikt als platform waar je in elk geval singles en niet alleen mensen in een relatie leert kennen en verder alle ontmoetingen vooral offline houd in het echt......

 

---- of het erg afwijkt van het echte leven valt niet te stellen, uiteraard . Sowieso tref je mensen die ook nieuwsgierig zijn, dat lijkt me de bindende factor op een datingsite.....
 

 

-----

Wat Urania schrijft wil ik graag vasthouden om het niet alleenmaar mijn topic te laten zijn. Ontmoetingen/daten/verlangen naar een relatie vanuit het perspectief van een niet drinkende. Dat wil zeggen:

- niet drinken is altijd prioriteit 1. Nooit kan het zo zijn dat het ons uit balans trekt emotioneel waardoor we willen verdoven

- niet drinken beperkt plekken van ontmoetingen maar is de kroeg sws wel een plek waar je iemand denkt te ontmoeten die bij je past

- de iemand die je ontmoet kan iemand zijn die wel drinkt en het kan zo zijn dat iemand pusht dat meedrinken gezellig zou zijn die ons niet echt kent......

- dit hele onderwerp genereert emoties, dat merk ik ook. Laat staan de emoties van bindingsangst verlatingsangst afwijzing en zelfafwijzing......durven we ons hart en ons hele zijn wel zo open te doen zodat we iemand toegang geven tot onze kern of zijn wel als alcie's in wezen nog steeds bang voor emoties?

 

Ik haak op je laatste vraag even in:

nee, ik ben niet bang voor mijn emoties. Wel bescherm ik die tegen onnodige leegloop omdat ik niet zo gemakkelijk als 'anderen' met emotionele kwetsbaarheden om kan gaan, dat vreet bij mij meer tijd en energie dan gemiddeld genomen.

Daarbij: met een term als 'alcie' doe je jezelf tekort volgens mij. Persoonlijk noem ik mij geen alcoholist, drank werd zelfmedicatie werd suïcide-middel in mijn geval; de reden waarom ik niet drink deel ik met vertrouwden, dus met eerste ontmoetingen wacht ik daar mee. Trouwens, hoe langer ik gestopt ben hoe minder ik het van belang vind.
Ook nu zit ik graag op een terras, en drinkende mensen om mij heen doen me niet veel (wel wat, het maakt me onrustig maar dat zal wennen naarmate het vaker gebeurt).
Van een partner wens ik wel dat die rekening met mij houdt, daar zijn afspraken over te maken.
In ieder geval: dat jij niet drinkt Erik zou ik lekker voor mezelf houden.

 

Wat mij frappeert, en ik meen bij jou te herkennen ook Erik, is dat 'wij' de neiging hebben direct heel open te zijn en 'alles' te vertellen aan een ander. Is in ieder geval wel een euvel bij mij. Of dat zo handig is betwijfel ik, maar toch besef ik dat ik niet al mijn spontaniteit kan indammen en dat precies dat een eerste bron van klik mag zijn: hoe communiceert de ander?

Misschien kun je daar iets mee?

 

Zelf ben ik erg nieuwsgierig naar anderen en stel dan ook veel vragen, uit belangstelling maar ook omdat ik weet hoe prettig dat is. Wanneer een ander mij niets vraagt, geen belangstelling toont voor wat ik vertel, ook later niet eens terug haakt op gevalletje ziek zijn of zo, dan... gaan wat alarmbelletjes rinkelen. Dan bevalt het contact mij eigenlijk niet zo, dan is er sprake van éénrichtingsverkeer.

 

Je openstellen voor relaties van welke aard dan ook vergt moed.
En wat gelijkwaardigheid betreft: daarvoor heb je eerst een gezonde dosis eigenwaarde nodig, wil je voorkomen dat je in ondergeschikte positie komt
[ken je de Rose van Leary? als intermenselijk communicatiemodel... google]
 

Ik ga me eens bezinnen op manieren om de komende zomertijd 'uit het wild' dates los te peuteren. Niet via sites maar gewoon per verrassing via aanspreken en kijken wat daar dan op volgt.... Flirten is leuk, ik heb het nooit gedurfd maar ben er nu eindelijk oud genoeg voor (geloof ik).

 

Laat je weten hoe je vaart Erik, en vooral: wat je daarbij in jezelf ervaart?

Mezelf:

En juist voor wat hoog sensitieve/hoog gevoelige mensen (zoals ik mijzelf ook zie) lijkt me emotionele binding belangrijk en sex als uitingsvorm daarvan maar niet dit te scheiden of om te draaien.

-------- vrijen doe ik met mijn ziel, sex vanuit lust en dus meer vanuit de eigen behoeften gericht. Via vrijen (de ander liefhebben en vice versa en dus SAMEN stijgen...) kan ik een band met iemand voelen; sex wil ik leren zien als 'onpersoonlijk' - in de zin dat ik bijvoorbeeld het uitblijven van contact niet persoonlijk op wil vatten want (en die neiging heb ik wel degelijk) dat doet mijn eigenwaarde geen goed.

Hierin schuilt een groot deel van de kern van mijn verwarring in ieder geval na mijn laatste 'encouter'.

Naarmate ik ouder word kan ik dit steeds minder goed of je zou denk ik kunnen stellen, naarmate mijn zelfliefde groter geworden is kan ik dit minder goed. Er is zelfs een verband met blowen en drinken, zeker met blowen kon ik dingen loskoppelen en grenzen oprekken op seksueel gebied. Heb net een deel uit mijn draad gehaald dat hier mee te maken heeft en dat is omdat ik klaar ben ermee (maar kijk er met een schuine glimlach nog wel eens op terug wat ik meegemaakt heb) Het enige waarom die herinnering nog relevant is, is omdat ik mij wil blijven herinneren hoe emotioneel ik in de war geraakt was toen en hopeloos verliefd in een onmogelijke situatie. Natuurlijk heb ik ook lust gevoelens en verlangens na wel erg lang alleen. Maar contact zoeken voor puur die behoefte ben ik huiverig voor. Wil het aan de ene kant wel maar heb ernstig twijfels of het voor mij weggelegd wordt. Ik trok de link naar gevoeligheid, ik kan al heel betrokken raken puur door prikkels en empathie......laat staan dat ik het bed deel met diegene. Ben niet Roomser dan de Paus maar er moet wel iets van een emotionele band zijn voor ik intiem ga met iemand. Ben er nog niet uit......

Rest van de onderwerpen reageer ik nog op, later......

Is dit eigenlijk niet gewoon een mooi staaltje bewijs dat ouderworden niet vervelend hoeft te zijn?
Ik vind het mooie inzichten van je Erik. Ook ik denk dat uiteindelijk het delen van liefde via warme gevoelens en intimiteiten delen is wat een relatie de moeite waard maakt.
En wilde jaren heb ik gelukkig ook genoeg gehad. Mijn SPV-er van verslavingszorg lachte vaak 'jij ook met je rock 'n roll verleden' - ik ben blij dat ik het heb meegemaakt. Maar... ik zie er ook mensen in blijven hangen. Vooral mannen... en dat vind ik toch wel triest.

 

Die meneer waarover ik schreef/schrijf is zo'n voorbeeld. Haha, het kan natuurlijk penopauze zijn... Nee, wat ik bedoel: emoties en gevoelens sieren mensen die daar open mee om durven te gaan. Ik vind het jammer dat veel mensen zich terugtrekken achter houdingen, invullingen en interpretaties, uiterlijkheden en vooral 'ego's' die niet passen bij wie ze in wezen zijn. Ik ben gevoelig voor zien wat in iemand schuilt maar schrik vaak van het gedrag.

 

Misschien leidt ouderworden tot meer duidelijke wensen over wat we willen als het over een intieme relatie gaat?

Urania.

Ieder mens heeft behoefte aan contact en soms aan daten, een relatie etc. etc.

Mijn inziens is daar geen tijd voor, of er klaar voor zijn etc. etc.

Het leven is kort. Daten kan leuk zijn. Al is het maar voor de ervaring of om iemand te leren kennen.

Iemand zoeken uit onvrede is niet slim want dan krijg je blinde vlekken, maar iemand willen ontmoeten omdat een mens behoefte heeft om te delen, dat kan in elke levensfase vind ik.

Delen is mooi en niemand is perfect, of uit geleerd op welk vlak dan ook. Of dat nou verslaving is of iets anders.

Mensen in de supermarkt tegen komen is lastig in deze drukke en individualistische tijd.

Ik ken meerdere mensen die iemand hebben ontmoet via een dating site. En dat werden mooie relaties.

uiteraard kan het ook zo zijn dat iemand 5 x ee ndate heeft en het niets is qua contact, dat kan ook.

Maar iets aangaan,  onderzoeken voor jezelf, dat mag je jezelf uiteraard gewoon toestaan, maar dat is mijn visie.

en juist vanuit jou eigen basisgevoel waarvan ik (als ik jou zo lees) van denk dat jij daar dicht bij bent nu.

Misschien juist door de rust die je nu ervaart en hebt kan je een juiste inschatting maken en goed blijven bij wat jij vindt, bent en nodig hebt van een ander?

Een uitgebreidere en peroonlijker versie staat in mijn draad.

Voor hier....Mijn ervaring op basis van maar 1 date is dat ik de sfeer op datingsites erg gericht vind op meteen daten en minder rustig kennis maken.

Na een ontmoeting die merkbaar voor beide ontspannen en gezellig was en er meer dan genoeg raakvlakken zijn komt meteen de vraag. Klik richting relatie....Voor mij was er genoeg reden om te kijken hoe het loopt met elkaar verder leren kennen. Dat geforceerde daten haalt een beslissing naar voren heb ik het idee. Je kent elkaar amper en als het ontspannen en leuk is samen waarom je dan laten ophaasten door de te zware vraag relatie of niet....

Heel recent gemerkt hoeveel leuker het is om heel spontaan mensen te leren kennen. Kennen in de zin van open leuke verbinding tussen interessante mensen. Niet perse een date gelijk. Gewoon kijken hoe het loopt.

Ervaar dat ik van het laatste blij rustig en enthousiast wordt terwijl dat geforceerd daten ik emotioneel zwaar vind. De druk van meteen in een uurtje of wat een date indruk te maken. In 2016 drie keer door het proces heen van gevoelens voor iemand krijgen en het steeds niks wordt...Elke keer dat afgewezen gevoel. De hoop die je hebt van deze keer was wel ontspannen en leuk en heel veel over vsn alles te kletsen en hield ik mezelf in te snel te helemaal verliefd te worden en te graag te willen.

Voorlopig heb ik het gehad met daten en kies voor spontane leuke verbindingen met mensen.

Afgewezen mislukking verlies aan hoop en energie verslindend. Tegenover leuk geaccepteerd om wie ik ben en energie gevend. Als ik voel wat spontane verbindingen mij oplevert en kost en daten mij kost en oplevert....ik ga voor spontaan en leuk en de energie die ik er van krijg. Dan maar niet een date zsm. Of juist wel....dat kan maar zo.