Mooi om te lezen saar, jullie band.
Beiden in respect en liefde toch afscheid moeten nemen.
ik denk dat je moeder zich langzaam in zichzelf moest terugtrekken om jou en het leven
los te kunnen laten. En het van jou ook nodig had dat je haar toestemming gaf om te gaan.
Ik ben zowel bij mijn vader als moeder geweest en heb het als heel bijzonder ervaren, te mooi
om over te praten. Het geeft me we vertrouwen.
En voor mij gold dat de natuur the place to be is, in dit soort dagen.
Dus toch maar al die inspanningen en met de honden eruit., denk
dat die plek en dat trainen jouzelf ook veel helends geeft.

Ja Jane, dat ken ik. Heb al vaak uren door bos en hei gedwaald, huilend, denkend, herinnerend en heb het soms ook letterlijk uitgegild, kon me niet schelen of iemand het in de verte zou kunnen horen.
Heb ook bomen omarmd, er tegenaan geleund, geschuild............Ja, natuur is iets geweldigs met een kracht waar wij ook van op kunnen pikken.
Mooi dat jij zulke dierbare herinneringen hebt aan het afscheid van allebei je ouders, koester ze maar

Spud wat moet dat zwaar geweest zijn voor je.
En wat goed dat je toch die opening hebt kunnen maken zodat je nu weer verder kunt, mèt het gemis, in alle erkenning en respect.
Herken in je verhaal wel het loyaal willen blijven aan degeen die overleden is.
De loyaliteit, de trouw en het respect blijven houden terwijl het jezelf eigenlijk geen goed maar slecht doet.
Daar zit 'm denk ik ook een heel lastige "knik" in het rouwproces: je eigen leven gaan volgen met daarin wel plaats voor de verloren dierbare maar niet meer bepaald door het verleden.
Als ik t me goed herinner is dat de laatste fase van het rouwproces.
Die heb jij dus bereikt, knap.
En fijn dat je hier weer wil delen, bedankt

Vandaag 13 januari.
Vijf jaar geleden werd het lichaam van mn man toen overgebracht naar Schiphol; hij wilde bij zijn moeder begraven worden in Italië. Wat een gedoe en formaliteiten. Omdat alles nog voor het weekend rond moest (dan werken ze daar niet) hebben we versneld afscheid moeten nemen in de aula. Dat was de 12e en hij zag er niet meer uit, door de 2 weken op de IC en alle stoffen die toegediend waren en ze konden het daar ook niet verhelpen. Betekende dat de kleinkinderen alleen mochten kijken terwijl een groot deel van zijn gezicht was afgedekt. Ik had me nooit gerealiseerd dat er op Schiphol een mortuarium is, logisch natuurlijk maar daar sta je niet bij stil. Het lichaam wordt daar behandeld en gebalsemd en gaat dan in een loden kist die verzegeld wordt. Er werd mij verzekerd dat wij, en de familie daarginds, hem nog wel mochten zien maar dat heeft niet zo mogen zijn. Volgens de wet mag een eenmaal verzegelde kist niet meer geopend d.w.z. door onbevoegden geopend worden en bovendien is zijn lichaam er in de dagen van transport niet beter op geworden, was dus niet meer toonbaar. Dat was heel raar, ik had die deksel wel open willen rukken om te zien of hij er echt in lag...................het enige dat meegereisd was en dat ik terug kreeg was zijn paspoort. Het was vreselijk om te weten dat je geliefde "vertrekt" voor een laatste vlucht en je die niet samen kunt maken.......

Eén jaar geleden werd ik wakker naast een nog steeds tegen de dood strijdende moeder. Onvoorstelbaar dat ik toch heb kunnen slapen toen maar het lange waken begon zijn tol te eisen en ik raakte langzaam maar zeker helemaal op. Ben 's morgens naar de tegenoverliggende kerk gegaan, een kaars aangestoken en gebeden, nee gesmeekt om haar alsjeblieft te helpen de overgang te maken.....
Zo'n dubbel gevoel; haar niet willen verliezen en toch hopen dat het gauw zal gebeuren.
De verpleging zó ontzettend lief en betrokken, mam had daar bijna 10 jaar gewoond! En was bovendien een heel erg lieve bewoonster, op t laatst het knuffeltje van de afdeling. Vandaag was het de 4e dag van waken en haar reflexen verdwenen. Ook was er die nare geur, waar Bol het met J. ook over had; het lichaam was al aan het sterven maar harteklop en schurende adem gingen maar door. Dat geluid vergeet ik nooit meer.

Sara

Thanxxx Dees.

Nu ga ik mijn verhaal afronden, het lijkt wel een blog te worden zo, sorry.

Mijn gebed werd verhoord vorig jaar: rond het middaguur belde mijn stiefdochter of het goed was dat ze kwam. Ja natuurlijk, graag! Ik was zo onderdehand geradbraakt en blij gezelschap te hebben. Het was ook al zo mooi dat ze er net bij was toen mam naar de separeer werd gebracht, toen had ze gezegd dat ze mijn moeder nog graag een keer in leven wilde zien...
Toen ze er was hebben we foto's zitten kijken naast mams bed en herinneringen opgehaald.
Mijn moeder kreeg rond half 4 weer een spuitje om rustig te blijven, die kreeg ze na de eerste dag omdat ze zo erg met haar armen begin te zwaaien; niemand weet waarom en wat zo'n persoon op dat moment meemaakt maar het was geen prettige onrust en met de arts was afgesproken dat we het haar zo gemakkelijk mogelijk zouden maken. Ook werd ze door de verpleging op de andere zij gedraaid.
En toen merkte ik al meteen dat haar ademhaling veranderde. En toen ging het ineens toch nog heel snel; stomtoevallig (?) kwam de verpleeghuisarts binnen om ff te kijken hoe het met ons ging en ik wilde nog zeggen "Nou niet zo goed" maar toen stokte haar adem. Ik weet nog dat er toch paniek toesloeg in mij en dat ik iets zei van " Ohhhh daar gaat ze!" waarop de arts antwoordde "Wacht nog maar even" en inderdaad, het was het einde maar er moesten nog een paar zuchten en krampen uit. Ook weet ik nog dat ik tegen mn dochter zei dat ze er niet bij hoefde te blijven als ze het te naar of eng vond maar ze wilde blijven. Idioot: datgene waar je 4 dagen op hebt zitten wachten en waar je om gebeden hebt gebeurt...........je staat erbij en je kijkt ernaar.............ik wist niet goed wat ik moest doen maar heb nog wel tegen mama gezegd "Ga maar lieverd, ga maar naar je moeder, je broer en je vader en naar papa".........Er was een tijdje stilte en ik vroeg "Is het nu over?" waarop de arts nogmaals aangaf even te wachten en ja, er kwam nog 1 kramp en toen..................was het over.
Arts controleerde pols en hart en noteerde 16 uur overleden, natuurlijke dood.
En dan? Huilend in de armen van dochter, verpleging erbij, die stomverbaasd was, ze hadden haar net toch nog behandeld? Uitgerekend de lievelingszuster van mijn moeder had net de dienst over genomen. Toeval bestaat niet?! En dan komt de machinerie in werking van formulieren invullen, uitvaartonderneming bellen enzovoorts. De arts vond het ook een bijzondere ervaring, hij wordt er immers meestal pas bij geroepen als het feit al daar is, het echte sterven maakt hij niet zo vaak mee. Bijzonder, alles, ook en vooral dat mn dochter erbij was............... die moest wel snel naar huis, naar man en kinderen maar dat was oké.
Omdat ik al lang tevoren had aangegeven dat ik mee wilde helpen met het afleggen werd ook de mevrouw die daarvoor speciaal wordt ingeschakeld opgeroepen. En dan is alles een rare mengelmoes van zakelijkheid, overleg met de uitvaartleider, het uitzoeken van de kleren enzovoorts. Het ene moment zat ik alle familie te bellen / sms-en, met de verpleging te overleggen, het andere weer met mama bezig. Geen besef van tijd meer, emotioneel alles door elkaar; pijn, verdriet, opluchting, dankbaarheid, wanhoop................
Het "afleggen" kende ik niet maar oh, wat ben ik blij dat ik dat mee mocht doen, het heeft me zó enorm geholpen in het verwerkingsproces!!! Tot het allerlaatste voor haar doen wat ik ook maar kon, zoals zij ook voor mij zou hebben (en heeft) gedaan.................... Helemaal niet naar, integendeel, ik heb het als een heel bijzondere en waardevolle ervaring beleefd. Haar verzorgen en mooi aankleden, zoals ze mij ook zo vaak verzorgd en aangekleed heeft in haar leven.
Zwaar was wel toen ze uiteindelijk in een "body-bag" op een brancard het verpleeghuis uit werd gereden naar de rouwauto die haar naar de aula zou brengen, dat was echt heel, heel erg moeilijk. Samen met de lievelingszuster gearmd achter de baar/brancard naar de uitgang...........elke stap werd zwaarder en we huilden allebei. Bij de ingang dan het definitieve weggaan: we hebben een laatste kushand naar de auto geworpen, zoals zij ook altijd deed als ik weg ging.
En dat was het................................................................................................................................
Opnieuw praten met de uitvaartleider, pas om 19 uur klaar en toen: was ik op, leeg, kapot.
Hoewel ik bijna niets had gegeten kon ik alleen nog maar overgeven. En dan naar huis. Huis? Ja.
Maar eerst langs mn vriendin, even bijkomen, terugkeren in de wereld. Ik heb me nog nooit in mijn leven zó afgebrand en leeg gevoeld als toen.
De dagen erna het gebruikelijke; kaarten schrijven, bellen enz.enz. en dan de crematie.
Ik kan niet anders zeggen dat ik alles héél erg bewust heb beleefd en dat het goed was, dat ik er ook vrede mee kon hebben en dat alles is gegaan zoals ik het voor haar gewenst heb.

Vandaag natuurlijk naar het crematorium geweest, hyacinthen neergezet en een kaars aangestoken.
Gehuild, dat ook, want het is zo raar dat datgene wat je zo lang gekoesterd hebt, wat jou het leven heeft geschonken nu alleen nog maar een hoopje as in een urn is.............................
Naast de urn van mijn vader die al 10 jaar eerder plotseling overleed.

Maar nu is het goed.
Het is genoeg geweest.
Terwijl ik dit schrijf luister ik naar pianoconcerten van Mozart, de muziek die de laatste weken steeds bij mama werd afgespeeld omdat ze daar rustig van werd. Ze heeft zelf tot bijna de laatste maand piano gespeeld en geschilderd, onvoorstelbaar zoveel kracht.
Ze is een groot voorbeeld voor mij en ik hoop dat ik mijn eigen leven voort zal kunnen gaan zoals zij het me heeft voorgedaan. En nu eindig ik dit verhaal.
Morgen is er een nieuwe dag en ik weet drommels goed wat ik moet gaan doen: aanpakken!
Ze zal altijd deel van mijn leven uitmaken, een navelstreng die nooit verbroken kan worden.
Maar ik moet nog leren om al die dierbaren op hun juiste plek te waarderen en er niet mijn hele bestaan in het heden aan op te hangen.
Wordt aan gewerkt.

Dank dat ik me hier zo heb mogen uiten.

"Lieve Saar, wat jammer dat ik je nu niet ff heel dicht tegen me aan kan drukken lieverd. Ikzelf heb daar ook behoefte aan, even lekker met z'n tweetjes troost hebben aan elkaar.
Blij dat je zo veel hebt aan dit draadje en fijn dat je het op zo'n manier gaat verwerken.

Mooi geschreven Saar:heart:
Jeetje wat zal jou moeder trots op je zijn!!!

Quote Sara :
"Ze zal altijd deel van mijn leven uitmaken, een navelstreng die nooit verbroken kan worden."

Tranen met tuiten hier, lieverd...
Dank voor je mooie en aangrijpende verhaal

Lieverds het heeft me zó geholpen om hier te schrijven............
Nu, een paar dagen later, begin ik dat echt te voelen.
Het is genoeg geweest nu, ik heb gerouwd, gejankt, gezopen, geschreeuwd en nu het hele verhaal hier op mogen schrijven. Dat is helend geweest, zelftherapie, met jullie steun.
Nu mag en kan ik verder.
Zelf.
Alleen maar niet meer eenzaam.
Er is weer een toekomst en niet meer alleen een verleden!!!
Dank jullie

Nou Saar, als je nog een roeping voelt
zou je therapeut kunnen worden
je bent er eentje die eerst zelf aan de gang ging
en die het niet van de boeken hoeft te hebben:heart:

Jane

Gos Saar, dapper van je dat je je moeder zo hebt kunnen steunen.
Ik voel me verdrietig worden. Ben niet naar J. wezen kijken toen hij opgebaard lag, en ben zo'n bange emotionele schijterd, ik durfde niet. vond het zo knap dat iedereen wel ging.
Toen ik zijn dichte kist zag, flipte ik helemaal. Ben helemaal achterin gaan zitten, bang dat als ik zo huil, de aandacht op me vestig. Achter kon ik ook zo weg.
toen ik de kist zag dacht ik "Ligt daar nou mijn manneke in. De man waar ik een groot deel van m'n leven van heb gehouden. Waar ik alles aan gegeven heb, hem verzorgd heb, mezelf helemaal weg gecijferd. Ik werd kwaad. Hoe haalde hij het in z'n hoofd om mij alleen achter te laten. Nou heb ik niemand meer.
Ik denk dat het allemaal een beetje los komt nu. Ook door het slecht slapen. maar het is goed. Ik wil het niet meer verdoven.

Mooi dat je ook weer toekomst ziet

Dankje Dhen.

Het lijkt wel of het inderdaad een blog van mij geworden is hier, dat was echt niet mijn bedoeling!!!
Ik hoop dat anderen zich nog steeds vrij voelen om ook over hun verlies/gemis te praten want ook hier geldt "delen is helen"..................

Toch kan ik niet stoppen want mijn leven gaat door, en ik kom weer dingen tegen.
Waar Spud het ook al een beetje over had, het loyaliteitsconflict waar je in terecht kunt komen.
En dat speelt me juist nu heel erg parten.
Nu ik weer mijn eigen leven wil gaan leiden voelt dat als een soort "verraad".
Al die jaren heb ik geleefd met in mijn achterhoofd "Wat zou hij (mijn man) daar van vinden?" en het afgelopen jaar ook "wat zou mama daarvan vinden?"....... Het idiote is dat ik, toen ik merkte dat het niet goed ging met de baan, ik het gevoel had of die twee in mijn hoofd aan het ruziën waren.
Ik heb realiseer ik me nu, de afgelopen jaren met de doden geleefd.
Nu moet ik met mezelf leren leven en dat levert soms enorme angst op.
Ben faalangstig van nature en zoek graag bevestiging en goedkeuring.
Het wordt tijd dat ik op eigen benen ga staan en mijn verantwoording neem.
Zij daarboven hebben t makkelijk, die kunnen lekker op hun wolk toekijken maar IK moet het hier op deze aardkloot toch maar doen, potverdrie.
Ik vind het doodeng maar ook een uitdaging. Terugvinden wie ik werkelijk ben. Alleen, zelf.

Ik vind dat ook prettig aan het forum, zoveel dingen die we dan weer herkennen.
Soms ga ik wat losser van het forum omdat ik praten over drank wel een beetje gehad heb,
ik wil verder. Maar ja dan lees ik weer zo'n draad als hier en dan herken ik weer wat
of het zet me aan het denken wat ik wel leuk vind.

Het loslaten van drank bleek/blijkt voor mij loslaten van zo ontzettend veel, zoveel misvattingen
in mijn hoofd die als ik er bewust mee omga gewoon niet blijken te kloppen maar onbewust blijf denken.
Het is een hele uitdaging om te onderzoeken wat nu eigenlijk werkelijk waar is, voor mij.
Mijn moeder is niet overleden maar veel contact heb ik er niet mee en wil ik er ook niet meer mee.
Ook omdat ik mijn leven wil, mijn zelfstandigheid, mijn vrije ontwikkeling, niet door me af te zetten
tegen haar maar ook niet voor haar goedkeuring. Ik heb veel dingen gedaan om me af te keren
van de opvoeding, de denkbeelden. Maar me tegenovergesteld gedragen van dat soort denkbeelden
lijkt dan misschien wel succesvol; nou ik lijk tenminste niet op hun, maar het zegt niks over wie ik ben.
Me aangepast gedragen, naar hun goedkeuring, zegt ook niks over mij.
In beide gevallen ben ik niet mezelf. Toch laat ik me halve leven leiden door denkbeelden
van goedkeuring of juist express afkeuring (uit verzet). Maar waar ben ik zelf in dat alles,
wie zou ik zijn als ik vrij was van goedkeuring of afkeuring van anderen. En kan ik dat,
kan ik mijn unieke zelf zijn, durf ik dat. Kan ik uitfilteren wat ik onbewust ben gaan doen,
en in mijn verslaving keurig in stand hield, gewoon omdat het veiliger leek.

Ik denk van wel, het groeit in ieder geval en ik voel me er lekker bij. Maar er zit veel
bewust-worden-van in, en veel loslaten, zogenaamde zekerheden loslaten.
Er komt wel iets terug namelijk een zekerheid van bewustwording en een zekerheid dat ik, ik mag zijn.

Als ik dip dan ben ik even de weg kwijt of eigenlijk ben ik weer een denkbeeld aan het loslaten,
iets wat ik op m'n onbewuste automatische piloot dacht, maar bewust blijkt zo'n denkbeeld een
misvatting. Vaak kan ik er wel om lachen, hoe kan ik nou m'n hele leven hebben gedacht dat
dit groen is terwijl nu ik helder kijk is het gewoon blauw. Ook een rare ontdekking voor mij is,
dat andere mensen positiever over mij denken dan ik dat zelf doe.

De (overleden) vrouw die voor mij de grootste betekenis in mijn leven had, loslaten, heeft haar
eigenlijk juist dichter bij mij gebracht omdat ik nu pas begrijp dat ze dat wilde, dat ik, ik ben,
en daar zonder haar gelukkig mee kan zijn. Weet je, zij liet los, gaf mij mijn leven,
ik hield vast aan verlies.

Bij het loslaten van een denkbeeld of een persoon, weet ik nu, dat ik mag vertrouwen dat mijn ik
daar niet door weggaat, dat ik mezelf niet verlies, die blijft, ook al voelt het op dat moment niet zo.

Tinker dat is een hele pijnlijke tijd voor je geweest meid. Vreselijk zeg.
Hoe ben je omgegaan met het verwijt van je vader? Voel je je inderdaad schuldig omdat je misschien voor jouw gevoel, hem langer heb laten lijden dan wat nodig was? En hoe is het nu met het verlies van diverse dierbaren?
Lukt het nu om hier wat makkelijker mee om te gaan of zit het verdriet nog vaak erg hoog? heb je vrienden waar je dit ook aan kwijt kunt?
Erg goed dat je je verhaal hier opgeschreven hebt hoor, dan deel je en raak je toch wat kwijt.

Tinker kun je niet proberen het zo te zien dat je nu in een groeiproces zit, en die basis dadelijk zelf hebt? Geen een ouder doet het 100% goed meis. Ja en ouder zijn is gewoon het zwaarste beroep dat er is. Maar wat zou je verkeerd kunnen doen? als je nu nuchter door het leven gaat, alles veel bewuster mee maakt, veel sneller leert zonder alc. wat zou er dan nog verkeerd kunnen gaan?
Ikzelf heb geen kinderen maar hier zijn zat mensen die ze wel hebben. je kunt misschien proberen zoveel mogelijk op te schrijven waar jouw onzekerheden liggen. We kunnen je hier dan bijstaan en misschien advies geven. Misschien word je dan wat zekerder.
Hoeveel kinderen heb je en hoe oud zijn ze?
en ben jij iemand die zich heel gauw schuldig voelt?

Tinker, ik denk dat als je je drinken aanpakt
de meeste zelfverwijten weg zullen vallen en je milder
over jezelf kunt denken. je hoeft niet perfect te zijn als moeder,
zla mens. Natuurlijk kan het beter, maar beter als wie/wat?
Het leven is een leerproces en als je niet bereid was te leren, dan
was je hier niet.

Ik heb maar een paar stukjes gelezen hier en zit nu al jankend achter de pc .
Jeeses Tinker wat ben jij sterk. En ook alle anderen hier natuurlijk.

Ben zelf op een aantal jaren tijd héél wat mensen verloren. Niet enkel aan de dood maar ook gewoon, zoals het gaat in het leven. Met sommige dingen kan ik best leven. Andere krijg ik niet afgeschud.
Mijn broer stierf onderhalf jaar geleden en heel kort voor zijn dood liet mijn vriend me in de steek voor iemand anders. Ik heb meer dan een jaar gerouwd om het verlies van die liefde en er was geen plaats voor de dood van mijn broer. Zo voelt het toch..Voel me daar heel schuldig om..En nog steeds als ik denk aan de dood van mijn broer is het automatisch de breuk en de pijn van net dat dat overheerst.
Mijn broer was mijn held en toch krijg ik beide niet los van elkaar.
Nu probeer ik er zo weinig mogelijk mee om te gaan maar ben bang dat het me vinden zal.

Fleurtje,
Je daar heel schuldig over voelen zou je broer echt niet willen!!!
Ik weet, zoals niemand, niet of de doden nog ergens voortbestaan,
maar als....dan zeker in de meest zuivere vorm,
dus ontdaan van onze aardse "kleinzieligheden" als jaloezie en elkaar dingen verwijten enzo.
Dus jouw broer zou dan vol liefde en mededogen voor jou zijn,
dat jij twee zulke zware verliezen
tegelijk te verwerken kreeg.

Tinker je hoeft niet alle ballen in de lucht te houden,
je doet wat je kunt.
En zonder drank kunt je in werkelijkheid meer dan met.
Het zou fijn zijn als je hulp krijgt om anders met het perfektionisme
om te gaan, dat brengt voor iedereen rust.
Ik ken dat stuk van gaten vullen, maar jij bent moeder en niet opa, oma
en zeker niet vader. Als jij een zo goed mogelijke moeder bent en durft
bespreekbaar maken dat die andere 3 niet aanwezig zijn maar jullie er
toch het beste van maken, dan ben je juistr een goed voorbeeld voor je
kinderen. Zij hoeven later toch niet ook 4 rollen in te vullen?
Fijn dat je vriend er duidelijk mee omgaat; misschien wat konfronterend, maar
zolang het niet respectloos gebeurt houdt het jou wel bij de les. Positief dan he.

Had al eerder willen reageren op jou Kore en Tinkerbelle maar het valt me moeilijk. Weet ook niet goed wat te zeggen
Elke keer opnieuw rollen de tranen over mijn wangen.
Ik weet dat ik me niet schuldig hoor te voelen. En mijn broer zou de eerste zijn die het zou begrijpen. Maar het voelt alsof ik hem niet geëerd heb. Is stom natuurlijk. Ik wou alleen dat ik dat toen mooi een plaats had kunnen geven. Had kunnen wenen en rouwen. Op een manier dat hem zou sieren. Maar daar was toen geen ruimte voor.
Hij zou het nooit van me verwacht hebben. Het is een rare kronkel in mijn hoofd.
Na onderhalf jaar treuren om mijn ex ben ik bang om terug die dieperik in te gaan. Niet dat ik denk dat ik nog zo diep zal gaan maar ik heb het zo gehad met me slecht voelen.
Na een tijdje kan je nergens meer terecht met het verdriet rond de dood van. Mensen verwachten dat het weg is en misschien begint het nu nog maar pas voor me.
De dood van mijn broer heeft er wel voor gezorgd dat ik een huisje kon kopen en na al die tijd zo diep te zitten eindelijk recht te staan en te doen wat ik hem beloofde op de uitvaart. Namelijk flink zijn zodat hij trots op me kon zijn. Niet dat hij het niet eerder was. Hij heeft nooit geweten van mijn drankprobleem al zou hij de eerste zijn die ik het wel had durven vertellen. Ik heb me hier ook pas na de dood van hem aangemeld. Ach ik gooi zowat alles door elkaar
Ik mis hem zo

Fleurie kom maar even lekker tegen me aanhangen dan krijg je een dikke knuffel van me en huilen we samen om jouw verdriet.