@Oskar er zijn me te vaak dingen als een boemerang naar me teruggegooid die ik hier ooit gedeeld heb, op bewust onplezierige manier. Stoten onder de gordel. 

En t zijn altijd dezelfden...

10 minuten geleden zei Artax:

En t zijn altijd dezelfden...

Dat maakt het dan wel lekker makkelijk om te filteren toch?
Een beetje van 'ik weet wie het zegt'.....

Nee. Sowieso is je weet toch wie het zegt een ontzettend slecht excuus om overal mee weg te kunnen komen. Daarnaast gaat het niet alleen om wat er gezegd wordt en door wie, maar ook om reacties of het gebrek daaraan. En dan natuurlijk nog opmerkingen van mensen van wie je dat al helemaal niet verwacht. 

8 uur geleden zei Quinn:

Nee. Sowieso is je weet toch wie het zegt een ontzettend slecht excuus om overal mee weg te kunnen komen. Daarnaast gaat het niet alleen om wat er gezegd wordt en door wie, maar ook om reacties of het gebrek daaraan. En dan natuurlijk nog opmerkingen van mensen van wie je dat al helemaal niet verwacht. 

Nou ja, het is denk ook goed je altijd te realiseren dat het ook allemaal  eigen perceptie is.

Tja, die (on)veiligheid hier op het forum. Ik tob daar over. Ik bedoel dat ik het jammer vind dat dat hier soms zo wordt ervaren. Ik ben hier in het verleden ook meermalen op lompe wijze onderuit geschoffeld. Ook met die boemerang. Toch ervaar ik het hier als veilig. Voor mij geldt dat ik alleen gekwetst kan worden die mensen die mij dierbaar zijn. En die cirkel houd ik bewust klein. Wat van buiten dat kringetje mij soms aan narigheid wordt toegeroepen kan ik wel redelijk makkelijk van mij af laten glijden. 

Maar voor het overgrote deel ervaar ik de sfeer hier juist als erg positief en betrokken. Veel meer dan op vele andere plekken in de wereld. 

Ze zeggen wel eens: aan de basis van alcoholisme ligt vaak een vertrouwensprobleem. m.a.w. alcoholisten vertrouwen vaak geen hond. Wellicht is daar hierin sprake van: gebrek aan vertrouwen= iemand(en)/iets als niet veilig ervaren=dit forum als onveilig ervaren?

If so, dan is dat voor jezelf een puntje om aan te werken lijkt me. 

@Oskar ja, ik heb de sfeer hier ook vaak en veel als positief en betrokken en prettig ervaren. Nog steeds vaak trouwens hoor. Maar juist daarom komt het omgekeerde bij mij vaak hard aan.

Zojuist moest ik nog denken aan dat jezelf ergens veilig voelen. Mijn jongste zoon zit net op zwemles en durft niet met zijn hoofd onder water. Ik merk dat ik dan de neiging heb om heel rationeel op hem in te praten . 'Joh, gewoon een keer doen hoor, dat is helemaal niet eng. Alleen je hoofd wordt nat, maar dat geeft niks toch.' Dat haalt natuurlijk niks uit. Papa kan mooi lullen, maar die jongen vindt water eng, punt uit. Ik maak nog wel eens de fout om zaken van het gevoel op de golflengte van het verstand te benaderen.

Dan heb je het idd over een gevaar nl verdrinken. Een klein kind kan in een halve meter water verdrinken dus je jongste heeft geen ongelijk dat hij zich in water onveilig voelt zolang hij nog niet goed kan zwemmen. Geruststellend dus eigenlijk voor papa.

Captain Obvious, I know.  

Ja, maar ook als papa hem vast houdt, hij vleugeltjes om heeft, enzovoort, blijft de angst bestaan.

Bij Jung las ik een keer een verhaal over een man die hem raadpleegde als psychiater die ervan overtuigd was dat hij ernstig ziek was. De man was zelf verre van onnozel, zelf arts geloof ik, en snapte als medicus volkomen dat alle op hem uitgevoerde onderzoeken bewezen dat hij kerngezond was. Maar ondanks dat bleef het gevoel doodziek te zijn bestaan. Dat vind ik fascinerend.

Hypochondrie

en dat is zelf dan ook weer een ziekte  of een stoornis, als men wil

Heeft vooral met angst te maken. De mensch lijdt het meescht door het lijden dat hij vreescht. 

Jawel. Maar ook de bewustwording dat een angst volkomen ongegrond is leidt niet altijd tot het verdwijnen van die angst. Ik roep de mensen om mij heen ook vaak toe dat ze gewoon moeten stoppen met vrezen, maar wordt dan niet zelden hoofdschuddend aangekeken.

Misschien een mooi moment om het onvolprezen lachfilmpje van Bob Newhart er weer eens in te schieten:

13 minuten geleden zei Oskar:

Jawel. Maar ook de bewustwording dat een angst volkomen ongegrond is leidt niet altijd tot het verdwijnen van die angst. Ik roep de mensen om mij heen ook vaak toe dat ze gewoon moeten stoppen met vrezen, maar wordt dan niet zelden hoofdschuddend aangekeken.

Klopt. Was handig geweest als je zo makkelijk van een fobie kon genezen, maar helaas. 

Wauw…ik lees hier nog steeds wel (met een half oog) mee…dat halve oog omdat ik zelf niet supertoppie bezig ben met alcohol (maar al bij al wel ok) niet veel behoefte om hierover te delen hier (mss omdat het onveilig aanvoelt?) maar op iets of wat thema’s die me aanspreken, kan ik het toch weer niet laten om te reageren…en (on)veiligheid is daar zeker een van…

 ik interpreteer (hier) bij sommigen een redelijk beperkt zicht op onveiligheid met name de lichamelijke…want natuurlijk kan je achter je scherm niet lichamelijk geraakt worden…maar ons probleem is vooral mentaal en emotioneel en daar kan een (publiek) forum wel degelijk op inhakken… 

ik denk dat we (als westerse ‘rationele’ maatschappij) te weinig ruimte hebben/maken voor onze mentale en emotionele behoefte om uiting te geven aan onze gevoelen/ e-moties.

Zo hebben we het geleerd…we worden daarop vaak afgerekend en daarom gaan we deze minder en minder uiten wat zorgt voor (mentale en lichamelijke) problemen (en verslavingen uiteraard)

ik merk het zelf al aan mijn kind van 5 jaar…die moet bij thuiskomst ontladen van al haar opgekropte gevoelens doorheen de dag…en dat kan alleen in een veilige omgeving want in een onveilige omgeving word je beoordeeld/bekritiseerd/ neergehaald om je eigen gevoelens…

en dat is volgens mij wat hier soms/ vaak ontbreekt op dit forum (of in de werkelijkheid/ realiteit/ maatschappij in het algemeen)…de ‘veiligheid’ om je gevoelens/ gedachten te uiten zonder oordeel of kritiek of rationele ‘oplossingen’ en dat maakt het dus ‘onveilig’…

Ach het forum…net het echte leven…

Ik denk niet zozeer dat het forum "onveilig is", wat dat ook moge betekenen, maar dat sommigen zich onveilig voelen. Wat men hier schrijft roept reakties op, anders was het geen forum maar een dagboek, en die reakties kunnen bevallen of niet bevallen, en je kan er uit halen wat je wilt en doorscrollen wat niet bevalt.

Natuurlijk hebben sommige reakties impact en ik ben ook wel eens geërgerd geraakt cq geërgerd wekenlang weggebleven. Maar dat is gewoon OK. Ik kan niet anderen verplichten om mij slechts een bepaald soort reakties te sturen. Nou ja, het kan wel, maar wat heeft het voor zin. 

Ik denk dat men zich juist meer uit dan ooit tevoren. Tegelijkertijd beperkt men tegenwoordig graag de meningsuiting van anderen als die niet bevalt. Dat gaat natuurlijk moeilijk samen. 

Het is inderdaad wel ‘gemakkelijk’ om een ander af te sluiten/ bekrititiseren/ af te breken/  als de mening niet bevalt maar ik heb het niet zo zeer over het (willen) controleren van het gedrag van een ander…eerder het erkennen en leren kennen van de eigen gevoelens en er ruimte aan te geven maar er niet noodzakelijk naar te handelen in het moment…gevoelens en gedrag hoeven toch niet hetzelfde te zijn…ik mag boos zijn maar ik hoef er een ander niet voor kort en klein te meppen…daarom hoef ik het ook niet te accepteren dat een ander mij kort en klein mept omdat ie (toevallig) boos (op mij) is…

En dat is een leerschool vind ik, want waar ligt net die grens?

meningen uiten, ja graag, maar met respect, toch? 

Maar - afgezien van af en toe een dronken drammer - is respect hier toch juist wél  @Musashi, of is jouw ervaring anders? Vergeleken met de politiek, de televisie, de gemiddelde werkvloer vind ik het hier een tempel van verdraagzaamheid. En ook in mijn eigen gezin, familie en vriendenkring is de sfeer niet zo suikerzoet zoals hier doorgaans. Ik vind het ook wel prettig als in het vuur van de discussie het af en toe flink knalt. Dat zie ik ook niet als gebrek aan respect. Integendeel, juist vanuit het respect voor meningen die afwijken is er daarvoor óók ruimte. 

Leuk trouwens om je hier weer eens te lezen Muza 

Ola! Ik ben er gisteren avond nog verder over ah nadenken geweest en ben Idd ook wel tot de conclusie gekomen dat een omgeving inderdaad maar onveilig is, omdat iemand dat zo ervaart of aanvoelt en niet perse omdat het ‘objectief’ of ‘statisch’ zo is.
Maar je kan niet ‘de schuld’ bij iemand leggen…het is eigenlijk altijd actie/ reactie…en daar je elkaar (hier) niet echt kent, is het volgens mij ook onmogelijk om daar echt (altijd) rekening mee te houden want je weet het immers niet…

en toch lees ik hier soms doelbewust kwetsende opmerkingen waarvan ik me afvraag waarom dat moet…

je kan/mag/moet mensen raken, dat is des menses geloof ik…de vraag is wie moet zich aanpassen? De kwetser of de gekwetste? Of allebei? Of niemand?

het doet me trouwens ook denken aan de hele woke-discussie? Wie moet er rekening houden met wie in een ander zijn/ haar gevoeligheden? Kan/ mag je dat verlangen van een ander of dien je dit vooral met/ in jezelf op te lossen? (Je zelf niet laten raken door een ander of verlangen dat een ander stopt met jou te raken?)

oh boy, ja echt leuk om terug zo diep en zwaar te gaan op een zaterdag ochtend lieve ezel    goeie morgen trouwens! 

Ik moest ook denk aan het woke verhaal @Musashi. Er lijkt een verschuiving gaande te zijn waarin gevoelens meer aandacht krijgen. Vroeger was de enige manier om met pijnlijke gevoelens om te gaan ze wegdrukken.  Niet janken, je bent niet van suiker.  We hebben allemaal wel eens wat. 

Wat ik nu hoor is: we willen serieus genomen worden, we willen worden gehoord.  We willen het niet meer oplossen zoals jullie dat hebben gedaan.  Good for them. 

De emancipatie van gevoelens.  Maar inderdaad: we hebben ze allemaal, en wie moet er dan rekening houden met wie?  Je zou de indruk kunnen krijgen dat de gevoelens van de één meer bijzonder zijn dan die van de ander.  Dat kan nooit goed gaan. 

Ik werkte vroeger in een bedrijf met vooral mannen. De directeur kwam regelmatig met een roodaangelopen hoofd van drift uit zijn hok stormen. Hij riep eerst op bulderende toon iets in het algemeen: wat is hier gvd aan de hand! Wie heeft dit gedaan!  Waarop bij iedereen in de kantoortuin het hoofd tussen de schouders verdween.  Dat verbaasde me in het begin, al die praatjesmakers waren bang voor die driftkikker!  Ik moest mijn lachen inhouden. Totdat ik zelf een keer degene was die 'het gedaan had' en een publieke vernedering kreeg.   De baan was heel erg leuk en ik heb ontzettend gelachen met mijn collega's. We vonden de directeur een klootzak, (en een slijmerd, maar dat was vooral tegen mij, pittige meid van  25) maar niemand had het over hoe het voelde om zo vernederd te worden, welk effect het op ons had om in een gespannen sfeer te werken.  Ik probeerde mijn tranen van vernedering in te houden todat ik op de wc was en nam mezelf mijn zwakte kwalijk.   

Is het beter om gevoelens weg te drukken, weg te redeneren, wat we allemaal doen en hebben geleerd? Is het dankzij de generatie jongere mensen die anders met hun gevoelens willen omgaan dat zo'n werksfeer als ik hierboven beschrijf niet meer zo gewoon is? 

Ja buiten de kwetser en de gekwetste maakt de derde partij (omstaanders) inderdaad ook nog eens deel uit van de dynamiek…kop in het zand? Opkomen voor de gekwetste of tegen de kwetser? 
wie vrij van zonde is, werpe de eerste steen…niemand is schuldig maar niemand is onschuldig…

Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook liever in het publiek zit dan op het podium als actor…maar dat publiek is dus eigenlijk ook niet zo onschuldig en maakt een wezenlijk deel uit van de voorstelling…

schuld en boete…

en op zo’n moment loop ik zelf ook maar liever weg naar de cafetaria dus… zo een met een kogelvrije vitrine…

Bedenk me net dat ik hier nu misschien zo diep op ga omdat ik de afgelopen tijd ‘The Glory’ op Netflix heb ge-binged …echte aanrader vind ik persoonlijk…nog iemand?

Ik ben ook opgegroeid met de gewoonte je gevoelens op te bergen in de brandkast. Ze mogen nu vaak wel gewoon even eruit, maar ik zet die kluis niet meteen bij de vuilnis, want het biedt ook voordelen. Ik vind het een goede zaak als er een wat meer open cultuur ontstaat waarbinnen allerlei gevoelens kunnen worden geuit. Je bent daarmee automatisch wel direct afhankelijk van het goed fatsoen van de omstanders om daar respectvol mee om te gaan. En daar gaat het natuurlijk nog wel eens mis. Je kunt dit soort zaken niet tot in detail wettelijk regelen, maar doet een beroep op elkaars menselijkheid. 
 

Wat mij in de wokecultuur (om het maar even zo te noemen) wel opvalt is dat wanneer iemand zich niet gedraagt naar de eigen normen het een geldig excuus lijkt te zijn om die persoon zonder verdere scrupules de grond in te stampen of af te maken. 

Is dat dan geen mooi voorbeeld van de beroemde Hegeliaanse dialectiek @Oskar?

Om tot synthese te (kunnen) komen volgt na de these noodzakelijkerwijze eerst de antithese…

we komen er heus wel maar het lijkt dan alsof we eerst ook zullen moeten aanvaarden dat de slachtoffers ook  ‘daders’ worden, voor ze (kunnen) overgaan tot inzicht en heling…

oftewel meer praktisch dat we moeten aanvaarden dat gekwetsten (gepast of ongepast) ook uiting mogen en kunnen geven aan hun kwetsuren…

maar dat lijkt volgens mij dus ook te zeggen dat we het eerst in onszelf moeten oplossen en niet ‘de schuld’ bij de ander leggen…want anders is het gewoon een straatje zonder einde…

en daar wringt wellicht ook het schoentje want wie is wel/ niet in staat om het niet extern te leggen maar intern? Om de schuld (of trigger) in zichzelf te zoeken en te vinden!

of te wel een ander kan mij maar raken als ik me laat raken…en hoe ik reageer als ik geraakt word is dan weer het volgende…dat is de grote leerschool denk ik…voor alle partijen…

En euh (af en toe) die brandkast luchten is ook wel een noodzaak om de vieze geurtjes van de stinkende wonden te verdrijven…stinkende wonden hebben immers ook lucht nodig om te genezen en niet verder te etteren…

Of zijn dit allemaal gewoon weer wat hoogdravende clichés op een grote (mest)hoop? Musashi komt ook weer eens piepen uit zijn hol… 

ik krijg precies weeral heimwee naar mijn winterslaap…