Ik wil zeggen 'harde werker' en realiseer me dat dat 'harde' misschien verkeerd overkomt.

En toch schrijf ik het zo...omdat het de verschillende ladingen dekt.

En dat harde werken gaat je zachtheid laten zien...

Uiteindelijk wordt het licht.

Monster, mooi je te volgen...

@MG: Niet voor Monster sprekend natuurlijk, maar vanuit mezelf bezien: ik denk dat daders en omstanders wel ergens schuld aan hebben, alleen - voor mijn gevoel - niet aan het ontstáán van de lage zelfwaarde en bijbehorende ontkenning van het eigen zelf en soms zelfs van het eigen bestaansrecht. Dat wás al aanwezig. Zij versterken het 'alleen maar'.

Het helpt ook om dit in te zien in de zin dat je er zelf iets aan kan veranderen, van binnenuit, door verbindingen anders te leggen en bepaalde overtuigingen opnieuw te formuleren.

Je bent niet afhankelijk van anderen, oude daders noch toekomstige daders, om te kunnen helen. Niemand maar dan ook niemand kan jou stuk maken. Niemand heeft die macht over jou.

Nog een stap verder komt vergeving, en de helende kracht die daarvan uit gaat. Door te vergeven neem je ook de regie terug over je eigen leven. Het voelt zo krachtig dat het bijna een machtsgevoel benadert. Dat kan denk ik zelfs gevaarlijk zijn wanneer je erin doorschiet.

Sorry, nog een ding, en dit is een vraag aan monster en anderen met meer kennis en ervaring dan ik:

Ik heb veel stappen doorlopen, maar één heel belangrijke stap heb ik overgeslagen, namelijk boosheid. Ik kan gewoon niet echt boos zijn, niet écht. Ja, verdriet, haat, onverschilligheid, afstand, negeren, irritatie, medelijden, zelfmedelijden, wanhoop, begrip, vergeving, alles. Maar Kwaad zijn, nee.

Hoe erg is dit? Moet ik hier nog iets mee?

Shit ik moet eigenlijk werken maar dit laat me niet los.

Nog een stap verder dan vergeving, nóg krachtiger, is zelfvergeving.

En voor mezelf draai ik de laatste hypothese van Monster om: Trauma's en gevolgen aanpakken had minder zin zolang ik nog dronk. Niet zinloos, maar minder zinvol. Nu, opeens, lijkt alles sneller te gaan, op z'n plek te vallen, alle therapieën lijken te integreren. Alsof ik een blinddoek om had. Alsof ik niet kon zien, zonder te beseffen dat ik blind was. Zonder te weten wat echt 'zien' eigenlijk is. Er gaat een wereld voor me open. Vervang 'zien' door 'leven', werkt ook. Ik weet werkelijk niet wat me overkomt. En dit is nog maar het begin.

(En het is pas half elf op een doorsnee woensdagmorgen. Kun je voorstellen)

heel herkenbaar Yo.

Het feit dat je geen contact hebt met boosheid

wil niet zo maar zeggen dat ie er niet zit.

Misschien mocht je als kind niet boos zijn?
Misschien is je karakter er niet naar,

of, en dat zie ik in de antroposofische wereld,

wordt er niet met je naar gezocht?
Maar haat wel en boosheid niet kennen, dat geeft te denken.

Ik heb veel lichaamsger.ther. gehad en gedaan en daar werd erg

veel met boosheid gewerkt. Om dat niet over te slaan in je proces.

Soms oefeningen die dat triggerden, technieken die het opzochten zelfs

en ther. die het aanmoedigden. Net als huilen bij verdriet, zo kan boos worden

helend zijn. Er is veel onrechtvaardigheid in de wereld. Dat relativeren doet

de gevolgen geen recht. Misschien ken je wel de ervaring van boos zijn als

een dierbare iets slechts overkomt? Als dat makkelijker is dan voor jezelf, dan zou daar een link kunnen zijn

naar je zin over zelfvergeving.

Mijn eigen boosheid heeft lang zo diep gezeten dat het zich tegen mezelf keerde, en ik kwam er ook pas

héél laat bij. Het zal nooit makkelijk zijn voor me en ik heb nog steeds moeite met bijv. ruzie riskeren..

Ja, boos om mezelf zijn kan ik wel.  En mezelf 'haten' kon ik ook, nu niet meer, gelukkig.

Boos om het onrecht dat anderen wordt aangedaan, ook.

Maar boos zijn om wat anderen mij hebben 'aangedaan'? Nee… Dat lukt nog niet echt.

Ik probeer ze gewoon te begrijpen…

En dit is dus precies wat mijn therapeuten zeiden: Yo, je mág wel boos zijn. Maar ik kan het niet...

Yo, dat heeft bij mij ook heel lang geduurd, boos mogen zijn op anderen.

Het komt wel, niet te veel aandacht op zetten, dan gebeurt er niets denk ik.

MijnGerrit, op papier zul je gelijk hebben dat mensen schuldig zijn aan bepaald gedrag of het nalaten ervan. Het is moeilijk voor mij om te bepalen hoeveel aandacht ik daarop moet richten. Ik denk dat mensen die oprecht en openlijk boos kunnen zijn geen last (meer) hebben van PTSS omdat dat juist de crux is: de stress die je op jezelf richt omdat je emoties omtrent traumata niet kunt uiten.

Nogmaals , ik ben niet onderlegd en dus verlies ik een discussie in dezen. 

Yogajuf, een maand na mijn vorige posting is er toch veel gebeurd. Ik kan eindelijk boos worden op de persoon die mijn boosheid toekomt. Nu heb ik misschien makkelijk praten omdat ik trauma-verwerking-therapie krijg waar heel veel EMDR bij kwam kijken.

De boosheid kwam EINDELIJK en toen moest ik daar wat mee. (ik ben héél boos geworden en ook héél bang of ik er nog wel aandacht aan mocht of moest besteden en héél bang nu de deksel van de beerput gelicht werd..........Pandora en zo)

Ondertussen werk ik gewoon dóór om het destructieve van PTSS niet meer op mijzelf te richten, maar aangezien het voor mij niet meer met alcohol te maken heeft moet ik op dit draadje denk ik niet meer posten. Volgens mij ging dit draadje over de vlucht in alcohol en niet over herstel van PTSS dus sorry als ik dit draadje te veel voor mijn eigen gevecht heb gebruikt.

Ik vind het mooi monster om jouw proces te volgen. Maakt toch ook niet uit op welk draadje ! Gefeliciteerd met je mijlpaal wow! 2 jaar.

Bewondering voor je.

Monster, en hoe voelde dat dan om boos te worden (behalve de angst)? Was het goed? Was het de mooite waard? Was / is het een noodzakelijke stap in het proces, naar jouw mening? Of is het nog te vroeg om dat te zeggen?

Ik denk te begrijpen wat je bedoelt met je laatste alinea. Toch zou ik het jammer vinden als je niet meer zou schrijven hier, af en toe. Maar dat is aan jou. Uiteraard.

Thanks

Yogajuf, ik kán nog geen week woord houden haha. Wie er geen zin in heeft hoeft dit draadje immers niet te volgen..........

Ik werd eindelijk boos, en eindelijk op de juiste persoon. Het was geen trucje van een therapeutje, nee het groeide langzaam. Telkens als ik schrijvend of lezend probeerde mijn kleine ik te herkennen, horen, erkennen, groeide de boosheid.

Boos om de walging en de vernedering. Daarna boos over alle geheimen en de daarop volgende eenzaamheid. Daarna boos over hoe mijn karaktertrekjes vervormd waren geraakt (hardheid, ongevoeligheid, onrust, veel moeten en veel oordelen) en daarna over hoe bang ik voor mijzelf was geworden.

Ik werd woedend omdat ik bang was geworden voor mijn eigen gevoelens.

Het was goed om eerlijk te zijn in wat ik voelde. Het was broodnodig voor mijn proces:

1. Door boos te worden op de juiste persoon kon ik bekrachtigen dat 'het gebeurde' niet mijn schuld was, waarmee ik mijzelf eindelijk serieus nam.

2. Door boos te worden en het te uiten kon de hoge drukpan sissend wat druk kwijt (het is nog niet klaar)

3. Door boos te worden kon ik oefenen met gevoelens; het kanaliseren van negatieve zaken, en er mee omgaan.

De boosheid bezorgde me aanvankelijk valse macht: ik kán wraak nemen, zo erg dat er een héél bedrijf en héél gezin kapot gaat. Door mij. Daar is weinig voor nodig. Ik hoef een melding bij de politie alleen maar om te zetten in aangifte. 

Daarna bezorgde de boosheid mij angst. Ik ben in staat om zóveel kapot te maken dat ik het kind met het badwater weggooi. Dat kind ben ikzelf.

Daarna bleef de angst: In therapie ontdekte ik wat ik als kind gaandeweg als waarheid had aangenomen en wat leugens waren, en waar de schuldvraag neergelegd moest worden. Ik moest boos worden en dan verwerken. Ja ja, mooie woorden. Hoe dan? Wat heb ik nou bereikt? 

Wat ik bereikt heb is het besef dat ik bang was geworden voor mijn eigen gevoelens. Dat alles wat ik voelde, en ooit bestempeld had als 'slecht' niet slecht was maar verminkt, verkeerd gegroeid omdat ik als kind probeerde goed te praten wat gebeurde zodat ik ermee om kon gaan.

Ondertussen was in die boze periode een andere levensles bezig: Bij alles wat ik las of hoorde had ik het gevoel: "Wat loop je te janken over zoiets kleins/eenmaligs of over iets waar je tenminste voluit over kunt spreken omdat ieder je zal geloven of je gelijk zal geven? Je hebt geen idee!"

Jawel, ik was natuurlijk echt wel zieliger. Maar niemand mocht mij zielig vinden want dat zou er niet sterk uitzien. 

Ik moest leren dat poep gebeurt en dat ik een modus moet leren vinden om er mee om te gaan. En dat ik niet zielig ben want vroeger is niet nu. 

En dat ik mij niet hoef te schamen. Zo vreselijk te schamen voor wat ik voelde. En dat ik niet meer boos hoef te zijn omdat ik mij schaamde over wat ik als kind voelde. (are you with me?)

Het is te vroeg om te zeggen of de boosheid voelen helpend of helend is. Ik denk het wel maar weet pas achteraf of ik hier onzin schrijf of helderheid.

Ik ben pas onderweg. 

De vlucht in gewoon even geen gezeik, Ad Fundum! is hier vermoedelijk vrij helder omschreven

Boos..kwaad

Zelf ben ik er een paar maand geleden erachter gekomen dat dit van levensbelang is.

Boos..kwaad dat dit echt is..dat ook ik dit mag hebben en mag/moet uiten.

zelf heb ik gemerkt dat het heel diep en fel eruit komt.

Een echte ontlading als dit nodig blijkt.

Ik schrok ervan..anderen ook

Wat een kracht/ boost geeft dat

Nooit geweten dat ik dit in me had.

Bang,boos,blij en bedroefd ik ken ze nu allemaal...ze zijn en maken mij

Mooi pad ingeslagen, monster..als ik je lees

Met groeiende interesse heb ik dit draadje (eindelijk) helemaal gelezen. Ik heb respect voor je Monster, dat je het proces waarin je zit zo beschrijft en laat zien welke ontwikkelingen en vorderingen je maakt. Heel open en heel oprecht en goed verwoord.

Ook bij mij is een aantal jaren geleden (Complexe/chronische) PTSS geconstateerd. Aanvankelijk zou ik aan een borderline persoonlijkheidsstoornis lijden, maar daar was eigenlijk niet veel van terug te vinden. Tot twee jaar geleden was er niemand die dit met mij aan durfde te pakken, hoewel ik daar steeds om vroeg. Ze waren bang dat ik psychotisch zou worden, of voortdurend zou gaan dissociëren. Maar toen kwam er een psychologe bij mijn GGZ instelling die gespecialiseerd was in EMDR en ook de complexe vorm best als behandelbaar zag. We zijn een jaar bezig geweest en voor een aantal trauma's was ik bevrijd van de klachten. Ik ben niet psychotisch geworden en ik heb nauwelijks gedissocieerd, mezelf niet verwond en zelfs heel weinig gedronken. Ik hoefde ook niet opgenomen te worden en ik ben ook niet gek geworden. Allemaal dingen waar ik zelf ook bang voor was. Ik heb veel boosheid ervaren, maar kon die niet goed kwijt met mijn lijf. Wel in het schrift. Ik ben heel veel gaan schrijven in die tijd. Soms schreef ik de sessies bijna letterlijk uit. En daarnaast ging ik steeds meer over mijn verleden schrijven. Pakte mijn dagboeken van door de jaren heen erbij en bleef schrijven. Zo kon ik mijn boosheid ook kwijt. En ik heb het in boekvorm uitgegeven. Gewoon omdat ik de wereld wilde laten weten wat mij was aangedaan en ook in de hoop dat andere mensen zich zouden herkennen in de dingen en misschien ook zouden besluiten om EMDR te gaan doen. Want ik heb er heel veel kwaliteit van leven door terug gekregen. Maar ik dacht toen dat ik klaar was. Dat bleek niet zo te zijn. Er waren nog 'losse eindjes'. En die bleken wat groter dan ik dacht. Zo kwam ik ook oog in oog te staan met walging en schaamte over mezelf. Dat was afschuwelijk en ik moest het natuurlijk meteen wegdrinken. Dat kon ik maar heel even, want door mijn heftige reactie op die EMDR sessie kreeg mijn man het benauwd en hartkloppingen en moest acuut naar de huisarts. Daar zat ik dus met mijn halve biertjesadem naast hem bij de huisarts en kauwgom in de hoop dat de huisarts het niet zou ruiken. O jeee, wat moest die wel denken. Hoewel het niet ernstig leek met mijn man moest hij toch met de ambulance naar het ziekenhuis en aan de monitor. Wat een toestand. Gelukkig was er allemaal niet zoveel aan de hand. Zijn hartritmestoornis had even opgespeeld, maar niets ernstigs. Toen ben ik erg geschrokken. Ik was vreselijk blij dat ik nog maar zo weinig had gedronken, want hoe moest dat dan toch als er echt iets met hem gebeurde. Ik had op het punt gestaan om me vreselijk te bezatten, zo ellendig voelde ik me na die EMDR. Niets meer te voelen, niet meer dat vreselijke gevoel in mijn lichaam waardoor ik me zo smerig en walgelijk voelde. Ik heb daar nog weken last van gehad en daarna nog een tijd voordat ik accepteerde dat ik die gevoelens had als klein meisje en dat ik die nu weer voelde in mijn lijf doordat de EMDR het in me naar boven gehaald had. Nu eindelijk schaam ik me er niet meer voor en mijn boosheid over die andere dingen die mij aangedaan zijn verteert mij ook niet meer van binnen. Ik kan de dingen nu meestal in het juiste perspectief zien. Zij waren de dader en dus fout en ik was slachtoffer en ik had nergens schuld aan. Maar ik ben nu volwassen en ik zit nu ook niet meer in een afhankelijke positie. Dus moet ik nu wel de verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven. De rommel opruimen en mijzelf genezen. Hulp zoeken waar ik die kan krijgen en open staan voor suggesties van anderen. Er is nog veel werk aan de winkel en soms zit ik nog steeds in die slachtofferrol. Maar ik kom er steeds makkelijker uit en ik boor veel hulpbronnen aan.  Omdat ik zo goed reageer op de EMDR zijn we bezig geweest met mijn zelfbeeld te repareren via die weg en mijn peut heeft nu ook een protocol (dat nog maar kort geleden is ontwikkeld) voor EMDR bij verslaving. Daarover ben ik nu dus aan het denken. Hoe we dit kunnen inzetten voor mijn verslavingsproblemen. Het is een experiment, maar waard om het te proberen. Want Monster: EMDR onderga je niet. Bij EMDR heb je zelf de regie, met een beetje sturing van de therapeut, zodat je niet van de weg afraakt. Bij PTSS is het immers heel belangrijk zelf de regie te hebben, omdat je binnen de trauma's machteloos was. Ik heb nu ook steeds vaker het gevoel dat ik zelf sturend ben in mijn leven, ook al raak ik er wel eens af. Ik heb het roer ook snel weer terug

Boosheid.

Een maand geleden heb ik me gewaagd aan een uitspraak; de boosheid zou nodig zijn voor mijn proces.

Inmiddels wil ik toch wat nuanceren.

Ik weet nog steeds niet of EMDR werkt. Ik weet niet of ik mede dankzij EMDR vooruitgang boek, of ondanks EMDR.

Ik weet alleen dat niet alleen boosheid, maar ook verdriet en angst meer voelbaar is. 

Maar daar kunnen óók andere feiten debet aan zijn:

1. Stoppen met een middel maakt dat gevoelens meer binnenkomen. En ongeremd. (of zeg ik nou 2 keer hetzelfde?)

2. Het verleden bespreken, serieus nemen, rakelt gevoelens op. Als ze er dan mógen zijn, mwoah dan zijn ze er ook.

3. Pandora. Eenmaal begonnen met alles wat geheim was..............dan houdt het niet meer op. Het is te veel en het is overweldigend.

4. Na het stoppen leerde ik mezelf erkennen en daar horen gevoelens bij.

Het boos zijn op iemand buiten mijzelf heeft maar kort geduurd. Misschien zit ik nog of weer in de ontkenning, dat weet ik niet. Ik weet alleen dat ik het slachtofferige gedrag afkeur.

Het boos zijn om hoe ik geworden ben, dat is er intens geweest en ebt maar langzaam weg.

De angst waar ik over schreef kan met misvorming van mijn karakter te maken hebben. Door traumata enz. Maar angst en boosheid zijn óók een onderdeel van de ziekte verslaving leerde ik in de kliniek.

'Wrok om wat was, woede om wat is en angst om wat komen gaat...............dat is in één zin het brein van een verslaafde.'

Met die zin in het achterhoofd kan ik dus maar moeilijk een persoon buiten mijzelf alle schuld van alle tranen in de schoenen schuiven.

Ik ben daar niet van in de war, ik ben afwachtend om te labelen wat goed is of wat slecht werkt.

Momenteel overheerst verdriet. Deel van het proces? Slachtofferrol? Verwerking? Weet ik veel. Het is verdriet om alles wat kapot is gegaan en dan heb ik het niet over alcoholgerelateerde schade.

boos

bang

bedroefd

blij

Bij de laatste, blij, dán zal ik me weer melden.  Tegen die tijd heb ik vast méér tekst.

Monster: EMDR kan heel zwaar zijn en confronteert je ineens met alles wat je altijd uit de weg hebt willen gaan. En dan komen daar gevoelens bij als boosheid, angst twijfel, schaamte zelfverwijten enz enz. En die gevoelens kunnen heel erg heftig binnenkomen. Ook als je nog wel zou drinken. Ik ben daar allemaal doorheen gegaan en ik vond het ontzettend zwaar. Maar ik heb er in ieder geval heel veel aan gehad en ik kan voor het grootste deel het verleden achter me laten zonder dat al die gevoelens me overspoelen. Ik hoop dat het voor jou ook gaat werken en wens je heel veel sterkte

Monster..verdriet kan een behoorlijke lange wezen als het er eenmaal uitkomt...heb ik zelf gemerkt

Wat kan een mens toch tranen hebben....zoiets had ik zelf nooit verwacht.

Telkens weer de tranenlanders die eindelijk de vrijheid kregen...na jarenlange opsluiting

Gek..tegen deze tranen heb ik zelfs nog moeten vechten..totdat ik de puf niet meer had om ze tegen te houden

Toen mochten ze er wezen

Dus ja in het hele proces is verdriet een hele belangrijke...

Ik hoop dat jij deze ook toe kunt laten...

Want het mag er zijn...hoelang het ook is.

Na regen komt zonneschijn

Angst kan een mens verlammen. Dat weet iedereen. 

Zijdelings heb ik wel es wat gemeld over bang en bedroefd enzo...... maar niet veel. 

Bang zijn is voor kwezels, ik wil niet bang zijn.

Bang heeft te maken met gebrek aan vertrouwen, zelfs in de verslavingskliniek werd het als onderdeel van de verslaving een beetje afgekeurd, zo leek het.

Nou: 

Voordat ik aan herstel ging werken was ik nooit bang. Ik kon alles en ik zou niet wéten waar ik bang voor zou moeten zijn. 

(ik zou ook niet weten waar ik bedroefd of boos over zou mogen zijn, gevoelens waren voor andere mensen)

In herstel was ik verbaasd dat ik ontdekte dat ik bang was.

Erger nog:

IK WAS BANG.

ALTIJD BANG.

VOOR ALLES BANG.

EN IK WAS HET ALTIJD GEWEEST MAAR DAT WILDE IK NIET WETEN.

Bang voor eigen onvermogen, dat ik het clean blijven en verder herstel niet zou kunnen.

Bang dat ik tegen zou vallen, nu mensen mij beter leerden kennen.

Bang voor mijn gevoelens en het hele herstel.

Bang dat nu zou blijken dat ik "het" niet meer in de hand heb.

Nou, dat bleek.

Dat bang zijn heb ik nog best lang volgehouden.

Het is gebleken dat ik "het" niet in de hand heb. 

Ik heb niet in de hand wat aan klein en groot drama passeert. En wat er gaat komen. 

Hoe erg angst en controle-willen-hebben hetzelfde zijn...............ik zag dat nooit.

Hoe erg angst en lage eigenwaarde elkaar versterken.. .............ik zag dat nooit.

Hoe erg angst mijn herstel in de weg zal staan............................hm.

Dagelijks zeg ik (sinds héél kort pas): Het gaat altijd anders dan ik denk, het gaat niet zo vaak zoals ik wil maar aangezien ik mijn leven terug heb gaat het kennelijk goed.

Er gaat best veel goed zonder mijn inmenging en zorgen-maken-moet-geen-hobby-worden.

Ik weet niets van angstaanvallen. Waar ik het woord angst gebruik daar bedoel ik : vaag bang zijn zonder aanduidbare reden wat zich uit in onrust of onbehaaglijkheid.

Monster

Mooi gezegd....en: ja

"Vergeven is een werkwoord meisje." (dit had IEDEREEN mogen zeggen, behalve degene die het deed; de spreker van deze woorden heeft boter op zijn hoofd en zou ..................................................................enz)

Het klopt wél. Ik heb hard gewerkt om mezelf te gunnen een ander te vergeven. Opdat ik ook die ander met zijn aandeel los kan laten. Ik heb vroeger geleerd dat als een ander vergeving vraagt dat ik dat moet geven. Voor mijzelf wil ik daaraan toevoegen: het is helpend om een ander te vergeven opdat ik niet omkom in mijn wrok, wraak, woede.

Vergeven kan ik doen als offer aan de ander. Altruïstisch gebaar. Maar zo goed ben ik niet.

Vergeven kan ik doen als heling voor mijzelf. Een mogelijkheid om uit de dramadriehoek te geraken en zowel de slachtofferrol als de aanklagerrol af te gooien.

Een daad van nederigheid (jij was fout, maar ik ben op zich niet beter dan jij bent ...ook niet minder trouwens .......  en mijn verslaving is niet jouw fout en ook niet jouw schuld)

maar ook;

Een daad van trots (ik ga mij richten op hoe ik verder wil leven, en waar ik aan wil werken bij mijzelf........ik ga mij niet richten op wat jij gedaan hebt).

Een ander vergeven kan moeilijk zijn. Jezelf vergeven kan nóg moeilijker zijn. 

Hoe kan ik mijzelf vergeven waar mijn brein mij vertelt dat iets mijn eigen schuld is? Waar is mijn interne criticus fout en waar is die alleen maar een beetje streng? Welke leugens liet ik mezelf geloven en hoe misvormden die mij?

Waar komt het intense schuldgevoel en de intense schaamte vandaan?

Als ik daar niet een ander mee op wil zadelen, wat is dan toch mijn schuld?

Wat een gezeik, zo wordt een mens gek.

Ik denk 

Ik voel 30 cm lager

Ik voel dat ik bepaalde leugens van mijzelf ben gaan geloven (rationalisaties) om het hoofd boven water te houden en het verhaal kloppend te krijgen. En om Het Leven vol te houden als de Sterke Vrouw die Alles aankan.

(het was niet erg, overal is wat

het is best lang geleden, wanneer hou je op?

weet je zeker dat PTSS niet overtrokken is?

ieder kind heeft grote geheimen

je kunt jezelf ook té serieus nemen

mensen met teveel tijd gaan zeuren

...

...)

Erkennen dat ik mezelf niet waard vond om serieus te nemen.

.

Erkennen dat ik tegen mezelf loog omdat zitten en voelen en misschien zelfs janken, bbrrrr................NU NIET GELEGEN KWAM.

Vergeven is denk ik : niet meer aanrekenen en de schuldvraag loslaten en daarmee diegene die de schuld betreft laten gáán.

Dat kan dus ook gaan gelden voor mijzelf. 

Het komt wéér terug bij acceptatie en loslaten.

Hoe vaak zal ik in mijn rondjes langs af óók langs loslaten komen?

Wat een strijd Monster.

Toen ik het los kon laten kwam de vergeving vanzelf in de vorm van berusting dat dingen gebeuren en dat het mij toevallig is overkomen en die anderen waren niet belangrijk meer. Schuld werd toeval en schaamte werd me weer rein voelen.

Ik hoop lieve Monster dat het ook voor jou zo gaat voelen.

ooit meis, ooit