3 uur geleden zei Musashi:

Ja maar hoe activeer je die en zorg je dat die constant wordt ipv occasioneel? Meditatie zal hier zeker een antwoord op bieden geloof ik…ervaren hoe alle gedachten en emoties komen en gaan…maar dat duurt zo lang hè…misschien zit in de vraag al wel een antwoord en zit daar ook wel voor een stuk onze opvoeding in de ‘consumptiemaatschappij’ tussen…we (ik) verwacht een instant oplossing die ik kan ‘kopen’ zonder moeite te doen maar zo werkt het natuurlijk niet…

Ja zo snel gaat dat allemaal niet  

Ik zit net nu in een serie meditatie sessies op Headspace waar precies dat gezegd wordt: door in gedachten te blijven doorzagen geven we brandstof aan onze negatieve emoties en wordt het een soort binnenbrand. In plaats daarvan, rustig zitten en de emotie observeren zonder daar een hele story van te maken.

Natuurlijk is dit niet simpel en is er geen instant succes en bevrediging

Wat iig zeker is, is dat de bewustwording pas komt in nuchtere toestand. Als je flink aangeschoten bent, wordt alles een drama en ben je je daarvan niet eens bewust. Ik zie nuchter een paar thema's steeds terugkeren en ik zie hoe ik daar elke keer een story van maak, die dan even later weer als een kaartenhuis ineen zakt als blijkt dat ik in mn hoofd alles weer overdreven heb. Na een paar jaar van zelfobservatie (ik zal wel een trage leerling zijn  ) zie ik het steeds vroeger in wanneer ik met dat overdrijven bezig ben. 

Een vriendin die aan zen-meditatie doet legde mij uit hoe zij omgaat met emoties tijdens haar werk in de zorg (cliënten en collega's). Als ze een sterke emotie voelt, wacht ze bewust met reageren. Ze laat die emotie bewust toe. Meestal duurt dat maar kort. Daarna reageert ze pas, en dat kan ze dan makkelijker zonder irritatie of stress.

Als de ander een sterke emotie naar haar uit, laat ze die persoon even uitrazen of uithuilen. En daarna reageert ze pas. Daarmee geeft ze de ander ruimte om zich te uiten. 

Ik ben gelukkig als ik iedere gebeurtenis en ieder gevoel volledig accepteer. Ik probeer dankjewel te zeggen tegen alles wat op mijn pad komt. Het ís al zoals het is, 'resistance is futile'. 
Ongelukkig ben ik als ik weerstand bied, als ik wil dat het anders is, dan wordt het inderdaad een drama.
Het is goed, álles is goed.

Omstandigheden veranderen altijd, maar als ik ze 'kalm aanvaard', ben ik altijd gelukkig.

12 uur geleden zei Yana:

'resistance is futile'. 

Citaat van Star Trek  

Dat is het meest intelligente dat er uit mij komt geloof ik 

Ik kom toch weer uit op balans. Als je je gevoel/emotie/drama bent dan is het goed om een helicopterview te hebben als tegenwicht.

Heb je altijd een helicopterview en kun je niet bij je emoties komen dan is het vice versa. Het ligt een beetje aan de onderliggende reden? 

Drama in je leven kan precies iets zijn wat je nodig hebt om een soort gevoelsdisconnectie te doorbreken.

Nu is het wel zo dat drama vaak de hoofdrol speelt in het leven van een verslaafde. Daar gaat alle aandacht vaak naar uit. Ik zie het bij mijn pleegzoon. Begin twintig en het ene drama na het andere. Dat is zijn veiligheid. 

11 uur geleden zei Etty:

Ik kan wat je zegt volledig volgen.  Nu wel. Er is een tijd geweest dat ik je wel wat had kunnen aandoen als je dat tegen me gezegd zou hebben.  De wanhoop, de ellende, zo uitzichtloos. En dan gaat iemand tegen je zeggen dat alles goed is, dus ook hoe ik me voel. Je zit in de gevangenis.  Geeft niks.  Geen gereedschap om uit te breken. Gewoon aanvaarden hoe het is.  Dat zou dan de uitzichtloosheid alleen nog maar groter gemaakt hebben. 

Wanneer dat is gaan draaien, wanneer het ging kloppen voor mij, ik weet het niet precies. Je gaat het zien als je het door hebt, en dan kun je gelukkig niet meer terug. 

Ik herken dat helemaal. Ik zit nog niet in de fase dat het ging kloppen. Maar omdat @Yanahet zegt worstel ik me door die weerstand heen. Ik wil ook graag komen waar jullie zijn. 
 

Gave praktische tips ook hoe je kunt herkennen dat je in de emoties aan het verzuipen bent: termijn als ‘altijd’, ‘nooit’ etc bij die emoties betrekken equals drama.

En zelfs als ik weinig intelligents te melden heb doe ik daar vier berichten over 

Het is niet ingewikkeld volgens mij. Er gebeuren gewoon allerlei dingen in het leven, wat heeft het voor zin om je te verzetten?
Bijvoorbeeld: Ik ben met de auto op weg naar een afspraak en de motor slaat af en hij wil niet meer starten, dus daar sta ik dan langs de kant van de weg. Dan kan ik balen en kwaad zijn op mezelf omdat ik hem niet eerder naar de garage bracht en 'dat moet mij ook altijd overkomen' en ga zo maar door. Maar dat helpt geen moer, het is gewoon een van die dingen die gebeuren. Ik neem het gewoon zoals het komt, ga op een steen zitten, geniet van de langsdrijvende wolken en de biddende torenvalk. Ik ben blij dat er mobiel bereik is zodat ik mensen kan bellen voor hulp, ik ben ontroerd omdat iemand stopt die me een flesje water geeft en ik ben stralend gelukkig.

Dat is toch een volkomen logisch voorbeeld? Zo werkt het bij zoveel dingen, wat zeg ik, zo werkt het altijd. 
Ook toen mijn schoonzus vorig jaar zelfmoord pleegde en ook toen mijn zusje hoorde dat ze ongeneeslijk ziek was. Misschien klinkt het hard maar dat is het niet, het is juist zacht en lief.

Het is niet dat ik dan geen emoties meer voel, zusje en ik huilden in elkaars armen (tot het overging in lachen omdat we zo genoten van het moment) en ik huil nog wekelijks als ik aan haar denk. Maar dat is óók goed, ik heb verdriet en ik ben gelukkig. En wat betreft schoonzus zijn er gedachten en gesprekken: "als wij anders hadden gehandeld dan zou ze het niet gedaan hebben", maar we deden wat we deden, het is zoals het is.

Niet dat ik een soort heilige moeder Theresa ben hoor. De meeste gebeurtenissen accepteer ik blijmoedig maar er zijn ook dingen waar ik van op tilt ga. Iemand die hier op het forum waardeloze dingen schrijft dan zie ik mezelf worstelen, heb ik zó'n zin om die figuur eens even de waarheid te vertellen, totaal pissed kan ik dan zijn, dat zie ik dan gebeuren in mezelf en ik verbaas me erover.

Het gevoel 'alles is goed' kan ik niet zo uitleggen en ik begrijp ook wel dat het weerstand kan oproepen. Ik heb er nog zo een: 'niets is echt belangrijk'. Het zijn dingen die in me opgekomen zijn en dan een explosie van vreugdevolle vrijheid geven, alsof het licht aan gaat. Maar als ik dan weer geland ben, kan ik er niet goed woorden aan geven.

Ik heb nog een lange weg te gaan, nog steeds geloof ik mijn drama’s volledig.
Verstandelijk denk ik ‘dit voelt zo, maar het hoeft niet de realiteit te zijn’ of ‘dit gaat over’ of ‘ik accepteer dat dit zo voelt’ maar eigenlijk geloof ik die gedachten niet en mijn drama wel. 

Bij mij is het de kracht van de herhaling, waardoor ik telkens ietsje eerder inzie dat ik weer drama zit te maken. En de meditatie die geholpen heeft bij de bewustwording. 

Het woord 'flegmatiek' moet ik dan weer googelen want wie weet, misschien ben ik dat ook wel, en toen kreeg ik dit:
Flegmatisch of flegmatiek, ook wel lymfatisch genoemd, is een temperament of persoonlijkheidstype. Mensen die flegmatiek zijn worden geacht rustige, kalm reagerende mensen te zijn. In de Griekse oudheid werd van hen verondersteld dat ze te veel slijm, een van de vier lichaamssappen, hadden.

Rustig en kalm ben ik helemaal niet en dat van die lichaamssappen.... mmm, ik voel me niet aangesproken, jij wel @knakker?

Ik herken hier wel een stuk van wat @knakker schrijft…continu in een helicopterview…en ben wel zeker dat daar gevoelsdisconnectie tussen zit bij mij…ook dat is dus mijn drama…de rol die ik speel…ik werd die rol en identificeerde me er dus mee…de acteur zit wel degelijk meer terug in dat gevoel…door meer terug naar mijn gevoel te gaan, er terug mee in verbinding te komen kan ik ook weer beter zien dat mijn ingebakken gedachtepatronen de rol zijn die ik speel(de)…

maar ik heb ontdekt dat gevoel en gedachten mij vaak (heel) verschillende dingen zeggen en dat dit niet bij iedereen zo is, zulke discrepantie daartussen…

Heb je daar een voorbeeld van @Musashi? 

Het is inderdaad een stuk bewustwording @bumperjim, en toch heb ik vaak wel door dat ik me laat meeslepen. Het lukt me gewoon niet om met mezelf te redeneren.

Misschien ben je juist wel heel erg in evenwicht @knakker 50% helicopter en 50% in je gevoel 

Helicopterview is van het hoofd, meditatie is van het hart.

Toch? Of niet?

Goh dat is wel een goeie vraag @Reacher dat maakt het wat concreter hè (en/ of we we abstract mss helemaal naast elkaar heen praten)… een vb mmm de eerste die in me opkomt (mss niet de beste): vanuit een hardnekkige overtuiging/ gedachte is ‘ik ben niet goed genoeg’…

dan doe ik iets waar ik me goed over voel…of zelfs nog niet want het gevoel was/ is gedisconnecteerd dus eerder: ik doe iets waar ik tevreden over zou kunnen zijn en de gedachte sluipt (onbewust) binnen en begint naar fouten te zoeken, vanuit een helicopterview wat iemand of iets er maar verkeerd aan zou kunnen vinden…als je lang genoeg zoekt, vind je dan uiteindelijk altijd wel iets…dus wordt de gedachte weer bewezen en het eerste gevoel onderdrukt (of is zelfs nooit aan bod gekomen)

Ander vb. Ik wil iets wel/ niet doen maar gedachten gaan (in helicoptertoer) zoeken naar redenen om het tegenovergestelde te doen. Dat wordt ook altijd weer gevonden dus oorspronkelijk basisgevoel doet niet (meer) mee en ik doe wat ‘ik denk’ te moeten doen…

ik twijfel wel of dit de helicopterview is die @knakker bedoelt maar wat @Yana net binnengooit is het helemaal…het is van het ‘verstand’ dat overwint…anderzijds zijn veel van die gedachten ook helemaal niet ‘logisch’ (en al helemaal niet ‘verstandig’) en kunnen ze wss ook heel gemakkelijk worden weggeredeneerd maar op zo’n moment gebeurt dat helemaal niet (zie ik die logica niet) en word ik er helemaal in meegezogen tot ‘het klopt’ met mijn basisovertuiging en ik helemaal bij af ben…

Zo wordt mijn actor (gevoel/ hart) uitgeschakeld en ga ik helemaal op in ‘de rol’ die ik speel (hoor te spelen/ denk te moeten spelen…)

zoiets mss ongeveer?
 

13 uur geleden zei Musashi:

dan doe ik iets waar ik me goed over voel…of zelfs nog niet want het gevoel was/ is gedisconnecteerd dus eerder: ik doe iets waar ik tevreden over zou kunnen zijn en de gedachte sluipt (onbewust) binnen en begint naar fouten te zoeken, vanuit een helicopterview wat iemand of iets er maar verkeerd aan zou kunnen vinden…als je lang genoeg zoekt, vind je dan uiteindelijk altijd wel iets…

Zo wordt mijn actor (gevoel/ hart) uitgeschakeld en ga ik helemaal op in ‘de rol’ die ik speel (hoor te spelen/ denk te moeten spelen…)

zoiets mss ongeveer?
 

Duidelijk uitgelegd! Er klinkt ook perfectionisme in door want er mogen zelfs helemaal geen fouten gemaakt worden? 

14 uur geleden zei Yana:

Helicopterview is van het hoofd, meditatie is van het hart.

Toch? Of niet?

Volgens mij wel.  Volgende vreselijke ontboezeming: ik kan niet mediteren.  Ik val vaak in slaap. Misschien eens met open ogen proberen bedenk ik nu. 

13 uur geleden zei Etty:

We worden niet aangestuurd door onze ratio, maar door onze verborgen angsten en onvervulde kindbehoeften.  

Eerst door verborgen angsten en onvervulde kindbehoeften maar als we daar doorheen zijn, toch ook wel door andere motivaties hoop ik? 

9 uur geleden zei Reacher:

! Er klinkt ook perfectionisme in door want er mogen zelfs helemaal geen fouten gemaakt worden? 

Ja dat en ook een soort van imposter syndroom bedenk ik me nu (bang om door de mand te vallen).

Ik vind de zienswijze van @knakkeren @Yana ook zeer wijs en dat is zeker waar ik mee bezig ben…meer proberen te leven vanuit het hart/ gevoel maar ofwel is het zeer hard weggestopt (gedisconnecteerd) ofwel zo aangeleerd dat het verstand hoger/ superieur is…ik probeer dat nu te ont-leren maar worstel er momenteel echt enorm mee…zoals @knakker zegt, misschien allemaal wat minder over lezen en nadenken want dat is eigenlijk gewoon meer van hetzelfde…deze zag ik gisteren en is momenteel toepasselijk voor mij als reminder:

9 uur geleden zei Reacher:

Volgens mij wel.  Volgende vreselijke ontboezeming: ik kan niet mediteren.  Ik val vaak in slaap. Misschien eens met open ogen proberen bedenk ik nu. 

Op een ander moment. En rechtop zittend  of lopend

17 minuten geleden zei Musashi:

 minder over lezen en nadenken want dat is eigenlijk gewoon meer van hetzelfde…

Zo'n fase heb ik ook gehad na het stoppen, dat ik me begroef in boekenwijsheid over zen en wat niet al. Dat duurde wel een jaar of twee. Tegenwoordig als ik weer zo'n interessant boek zie dan blader ik het door en krijg ik het gevoel dat het me bekend voorkomt dan leg ik het terug.

 Hoe meer je nadenkt, hoe meer je..... nadenkt. En het levert verder niets op  dan kan je beter weer eens wat gaan doen.

Ik heb veel steun gehad van de hond ("inpandige Boeddha" zoals Etty zegt). Die denkt niet langer na dan een paar seconden. Als er na een paar seconden geen helder idee is, dan was het kennelijk een dood gedachtenspoor en schudt ze het van zich af en gaat iets anders doen.

Je komt niet tot een relativiteitstheorie op die manier, maar tis wel enorm mindful helemaal zonder het keihard te proberen  

1 uur geleden zei bumperjim:

Je komt niet tot een relativiteitstheorie op die manier, maar tis wel enorm mindful helemaal zonder het keihard te proberen  

ik lijk steeds meer op jouw hond

11 uur geleden zei knakker:

Mediteren heb ik nooit gedaan, en er eigenlijk ook helemaal geen behoefte aan. Ik denk met een rustige en aandachtige manier van leven wel zo ongeveer te bereiken wat ik nodig heb. Dus veel kuieren langs de rivier, kijken naar dieren, luisteren naar Bach, alle tijd nemen voor mijn gezin. 

Ik merk tevens dat ik veel minder dan vroeger behoefte heb om steeds maar mijn gedrag te analyseren en te verklaren. Ik vind het nog steeds wel boeiend, maar merk niet heel vaak dat ik er veel mee opschiet. Daarom leef ik liever bevindelijk, ervaringsgericht en tamelijk simplistisch. Want alleen zo vind ik mijn Geluk.

Jouw tekst had weer de mijne kunnen zijn. Aandachtig leven vind ik mediteren maar je kunt natuurlijk ook je benen in een lotushouding forceren en dan je best gaan zitten doen om niet te denken.
Het uitpluizen van kindpatronen hou ik me ook niet meer mee bezig, tenzij het toevallig eens een keertje langskomt. Je hoeft gelukkig niet al je jeugdtrauma's uitgewerkt te hebben om vrij te zijn, als ik wat loop te kuieren en ik zie de klaprozen, dan is het goed. Ik maak me overal heel makkelijk vanaf: in sommige gezelschappen voel ik me ongemakkelijk dus daar ga ik niet heen en voor gesprekken over salarisverhoging vind ik mijn prestaties te gering dus die voer ik niet en ik ben tevreden met wat ik verdien. Je zou kunnen zeggen dat ik wegloop voor de uitdagingen van het leven, maar dan loop ik wel richting de klaprozen, of de sneeuwklokjes, die zijn ook zo ontroerend prachtig.

ja ik geniet ook altijd op de fiets naar het strand zo
van duizenden klaprozen, gele en paarse veldbloemen
de vlier in de duinen, speciale bloemen die op de sporen van
paardenpoep bloeien en over een poosje gaan bloeien.
Ik werd vroeger (en later) vaak geestelijk lui genoemd
iets wat me erg kwetste destijds.
Nu mag ik het, een beetje lui, noemen en voor de grap mindful.
Maar mijn simpele leven is ook echt meer mindful geworden, heerlijk!