Hoi Gwen.... Dat je in de States de AA op je cv kunt zetten is een broodje aap! In Lef Magazine is deze vraag eens gesteld, volgens mij in een artikel over Hazelden in Minnesota. Als het om werk gaat kun je in de States echt beter niet zeggen dat je verslaafd bent.. net als hier. Of ik het anderen vertel? Ja mijn omgeving weet het en oordelen niet. Op mijn werk weet niemand het. Zou niet weten wat ik er mee 'win' door het te vertellen en kan er alleen maar mee 'verliezen'.

Daar zat ik laatst ook weer mee ... tegelijkertijd, voor mezelf, WAAROM is het nog steeds zo geheimzinnig.

Dat komt toch door het onbegrip.

Zo kwam het dat ik het aan iemand vertelde en naderhand in vragen van haar aan mij,

of opmerkingen kreeg ik een naar gevoel.

' ze begrijpt het niet', ' ze maakt me belachelijk' met die opmerkingen.

En ik zou willen roepen ' het zit anders'.

De persoon zelf heeft ook ' verslavingen'.

Doet OOK dingen die niet goed voor je zijn als je onder hoogspanning staat,

een feestje hebt,, of niks met je emoties kan.

Bij mij is de drank het zwakke punt, van af blijven.

Maar ben ik dan een ' een NIET te vertrouwen mens'??? of zo iets.

waarschijnlijk is het ook afhankelijk van de functie

en sector waar je werkzaam bent.

ik ken tenminste twee personen

die het inderdaad op hun cv hebben staan.

(waarvan er een werkzaam is in de

verslavingszorg :-) :-) )

maar daar gaat het allemaal niet om voor mij.

het gaat om acceptatie.

in deze wereld.

dat ik een probleem heb en daar een

oplossing voor gevonden heb.

dat ik 12 stappen in mijn leven toepas,

die maken dat ik mezelf in de spiegel

kan aankijken.

ik besef dat al mijn woorden, handelingen

en gedachten mijn handtekening dragen.

op mijn cv staat het ook.

morgen is de AA conventie in ede.

in amsterdam is een fellow overleden,

zaterdag om 12 uur is de herdenking.

dus ik kan helaas pas later naar ede komen.

mijn date om 12 uur bij de receptie vervalt.

ik hoop jullie 's middags wel nog te zien!

misschien kunnen we afspreken bij de theepot,

tijdens de theepauze, 's middags.

ik heb m'n eline badge!

an,

dat onbegrip ben ik ook wel tegen.

ik zie het als onwetendheid.

ik probeer ook in te schatten

hoe de ander ermee omgaat.

de veroordeling en stigmatisering

die een verslaafde in herstel

kan treffen zegt niets,

helemaal niets over jou of mij.

ik neem het ook absoluut niet

persoonlijk, als het me overkomt.

maar zoals ik in een eerdere posting al zei;

da's een proces geweest.

en ik blijf leren.

gelukkig maar.

juist door mezelf wel zo kwetsbaar

op te stellen geef ik anderen de kans

ook gewoon te zijn wie ze zijn.

lekker relaxed, toch?

Gwen heel mooi gezegd. En ik zit er verder ook niet echt mee.

Ik ben de schaamte voorbij en precies: mijn gedrag is mijn handtekening.

Ik kan vandaag niet naar Ede.

Een veelste drukke week achter de rug.

En heb geleerd op tijd mijn rust te nemen.

Zodat de spanningen niet te zeer oplopen.

fijne Ede-dag mensen:present:

marika

voor de mensen die ook in ede waren...

met een makeshift naambordje heb ik

's middags bij de theepot rondgehangen.

....en enorm genoten van monnik bruno <3

van de orde uit zundert

waar AAers al vele jaren op retraite gaan.

het was een prachtige middag in ede.

er staan mooie dingen op stapel.

vernieuwing en verbondenheid.

Zaterdag een mooie dag gehad in Ede (Lunteren). Voor de zesde keer was ik naar de AA conventie, en eigenlijk wilde ik niet gaan dit jaar. Maar de opzet was vernieuwd en leek frisser. Dus nieuwsgierigheid won van onwil.

Ik ben niet aangeschoven bij AA meetings, maar bij een Al-Anon en een Al-Anon/ACA meeting. Het fijne van zo'n conventie is dat er veel aangeboden wordt en de drempel om ergens binnen te stappen erg laag is, voorzover er al een drempel zou zijn.

Het fijne van een Al-Anon meeting (partners en familie van alcoholisten) vind ik te horen hoe partners en familieleden het stappenprogramma toepassen in hun leven, en hoe liefdevol ze -als ze die stappen toepassen- kunnen spreken over hun alcoholistische partner of familielid. Ik vind het ook verhelderend te horen wat ik mijn partner en familie allemaal heb aangedaan tijdens mijn actieve verslaving. Niet zozeer in materiële zin, maar op het geestelijke vlak. Te horen hoe een familielid of partner net zo wordt meegezogen in de waanzin van verslaving als de verslaafde zelf, en vaak de verslaving van de verslaafde meehelpt in stand te houden. Mooi om te horen hoe ze, toen ze eenmaal begonnen de stappen toe te passen, zelf weer plezier in het leven kregen en (weer) van zichzelf en ook van hun verslaafde partner konden gaan houden.

Het fijne van de ACA-meeting (Adult Children of Alcoholics) vond ik de herkenning omdat ik zelf een (volwassen) kind van een verslaafde ouder ben. En ook daar hetzelfde als bij de Al-Anon meeting.. de warmte die er vanaf straalde als gesproken werd over een verslaafde vader en/of moeder. Ik heb zelf in het programma pas geleerd hoe ik mijn vader kon vergeven voor zijn manier van leven (met alcohol dus) en van hem ben gaan houden. Want o, o, wat heb ik die man in het verleden gehaat.. en dan te horen dat er meer zijn die deze ervaring hebben, gaf me het gevoel dat ik niet gek of slap ben, maar op een zinvolle manier met mijn leven omga, zonder dat het verleden een last is.

Al met al was het weer een dag die ik nodig had om me één te voelen met vele, vele anderen die, net als ik, de schade die (alcohol)verslaving toebrengt onder ogen hebben kunnen zien en met opgeheven hoofd verder kunnen zonder de obsessie om te moeten drinken.

Het was me het dagje wel..

En Gwenn, misschien ben ik straal langs je heengelopen tijdens de theepauze 's middags. Ik werd steeds zo afgeleid door bekenden die ik tegenkwam, dat ik niet goed op de naambordjes van onbekenden heb gelet. Bovendien was die theepauze voor mij de afsluiting van de dag.. maar wie weet komen we elkaar ergens anders nog wel eens tegen.

wat een prachtig verslag.

de verbondenheid heb ik ook

zo ervaren.

indrukwekkend.

toen ik daar rondwandelde besefte

ik heel erg dat ik tussen de 'survivors'

was; alcoholisten die verlost waren

van de obsessie te moeten drinken.

Ben benieuwd wat voor mooie dingen ons te wachten staan. Zou wel willen dat er weer een Boei kwam. Mis dat toch wel.

Fijn dat het een mooie dag was.

Voor Josje

'acceptence is the anwer to all my problems today'

pas toen ik kon accepteren dat alcohol gif is voor mij,

kon ik beginnen met m'n herstel.

ook niet een beetje...

ik heb werkelijk alles geprobeerd om gecontroleerd

te drinken.

ik was er op 'controledagen' zó obsessief mee bezig,

dat ik nergens anders aan kon denken.

en op de 'lamagaandagen' (:-) ) lag ik vrij snel in coma,

nadat ik me eerst gruwelijk misdragen had.

wát een misere....

'acceptatie'

door naar de puinhopen van m'n leven te kijken

kon ik zien dat mijn leven onhanteerbaar was

geworden.

ook al probeerde ik krampachtig nog wat ballen

in de lucht te houden.

het ging gewoon nmiet meer.

ik was zo moe.

moe van het 'keeping up the appearances',

moe van de verwoestende werking van

alcohol op mijn gestel.

moe naar de jacht op het middel,

elk moment van de dag.

pas toen,

kon ik accepteren dat alcohol niet

voor mij is.

ik ben alcoholist.

en het voelde als een bevrijding

om me te 'surrenderen'

en niet langer te vechten.

keep coming back

Herstel heeft, waar dan ook of volgens welke methode dan ook, niets te maken met intelligentie maar met zelfacceptatie.

Zelfacceptatie is mezelf accepteren zoals ik ben, met al mijn talenten alsook met al mijn tekortkomingen. Mijn grootste tekortkomingen zie ik ontstaan vanuit angst. Angst in velerlei soorten en maten. Angst om niet te bereiken wat ik wil, angst om niet aardig gevonden te worden, angst om afhankelijk te zijn van anderen, angst om afhankelijk te zijn van middelen, angst om dingen te moeten doen die ik niet leuk vind, angst om ziek te worden, angst om nat te worden in de regen, angst om uitgelachen te worden als ik iets zeg of doe wat een ander niet van me verwacht, angst om niet genoeg geld te hebben voor de dingen die ik zou willen hebben, kortom, angst om mezelf tegen te komen, angst om te falen, angst om niet te voldoen aan waaraan ik dénk te moeten voldoen.

Angst laat me bij voorbaat al afzien van de meest heldere ideeën die ik heb. Mijn intelligentie speelt me hierbij parten. Feilloos weet ik allerlei strategieën en scenario's te bedenken die leiden naar een "unhappy end". Zelfs intelligentie kan door angst kapotgemaakt worden, of liever gezegd: nutteloos gemaakt worden. M'n intelligentie wordt door angst geregeerd en gestuurd en staat zo dus maar voor de helft tot mijn beschikking.

Openheid van geest (open mindedness) laat me mezelf én de hele wereld om me heen zien zoals ze werkelijk zijn. Openheid van geest haalt blokkades/barrières, (voor)oordelen weg, die me verhinderen mezelf te zijn. Openheid van geest is alleen mogelijk als ik volkomen eerlijk naar mezelf ben, en volkomen eerlijk naar mezelf zijn is weer alleen mogelijk als ik open van geest ben. Om deze combinatie mogelijk te maken moet ik bereidwillig zijn. Bereidwillig om mezelf onder ogen te komen zoals ik werkelijk ben, dus helemaal compleet, met talenten én tekortkomingen. In het engels wordt dit zo mooi samengevat in:

HOW ... it works.. (Hoe het werkt..)

-H-onesty (Eerlijkheid)

-O-pen mindedness (Openheid van geest)

-W-illingness (Bereidwilligheid)

Als ik me hierop richt dan hoeft intelligentie niet hoog of laag te zijn, maar dan kan de intelligentie die ik heb, die precies bij me past, me alle kanten opbrengen die ik aankan. Dan kan ik een leven op maat gaan leven, en hoef ik me niet mooier voor te doen dan ik ben. Dan kan ik MIJN leven leven..

Ik denk toch, nu na jaaaaaaaaaaren dat AA niks voor mij is.

De laatste keer kwam ik er echt met een rotgevoel vandaan.

Zal wel aan mij liggen ??????

In ieder geval moet ik daar even niet komen.

Wel jammer hoor.

En ik kan er niet precies de vinger op leggen.

Voelde me in ieder geval niet gehoord en heb

het idee dat als ik daar binnen kom een mega stempel:

alcoholist op mijn voorhoofd staat.

Ik ben meer dan dat.

En die mensen zelf ook, sommigen staan al

25 jaar droog en bezoeken 2 of 3 keer per week de AA.

Is dit nog een beetje normaal?

Het zijn ook DIE mensen die me een onbehaaglijk gevoel geven.

An, ik herken het gevoel dat je hier beschrijft en hoor het ook vaak van anderen. Ik ging de eerste (ruim) drie jaren van m'n herstel naar zes, soms zelfs zeven verschillende meetings in de week. Legde heel wat kilometers af in die tijd. Ik kwam in meetings (voornamelijk AA) waar de zgn. "langdrogers" de ''minderlangdrogers" voortdurend les gaven. Nieuwkomers werden niet gewezen op het programma van AA, maar werden voornamelijk getracteerd op drama- en jubelverhalen van de zgn. oudgedienden.. hoe verschrikkelijk zij wel gedronken hadden, wat ze allemaal hadden uitgevreten en moest je nou eens kijken hoe geweldig ze nu waren... dat kon allemaal door alleen maar die eerste te laten staan. (Na al die jaren droogstaan hadden ze het er overigens nog wel altijd moeilijk mee als het "terrasjesseizoen" weer aanbrak en voelden ze zich weer een beetje zielig... net als met de feestdagen en andere bijzondere gebeurtenissen...??)

Dit soort meetings liet ik na twee of drie keer over aan de "genieters" van dit soort one-man-shows.. Ik zocht verder..

Ik heb één AA meeting in mijn regio gevonden die werkte volgens het principe: jouw éigen ervaringen in herstel delen met andere verslaafden ZONDER in discussies te vervallen, en die dat deden aan de hand van een Stap of Traditie. Verder vond ik het in NA (Narcotics Anonymous) en in CA (Cocaine Anonymous). Het gaat mij er niet om of iemand verslaafder of minder verslaafd is dan ik. Verslaafd is verslaafd, in gradaties denk ik niet, ook niet wat betreft herstel, dus hoe lang iemand clean/droog is. Totaal onbelangrijk in een beweging die zegt Alleen voor Vandaag te leven.

Wat ik wél belangrijk en interessant vind is hoe iemand aan zichzelf werkt, hoe iemand het programma toepast op alledaagse dingen en hoe iemand daardoor een kwalitatief goed leven weet te leiden. En dat begint al bij een nieuwkomer die vertelt hoeveel beter hij/zij zich voelt na één dag niet gebruiken maar het nog onmogelijk acht om dit vol te houden en zoekt naar manieren om toch clean te blijven. Ook degenen die een maand of twee of drie maanden onderweg zijn boeien me. Hier hoor ik een begin van jubel en tegelijkertijd de nog aanwezige onzekerheid wat betreft het verder aanpakken van het herstel. Ik hoor de opluchting als mensen een sponsor hebben gevonden, de gretigheid om zichzelf te gaan ontrafelen en het leven totaal anders te gaan zien en aanpakken. Ik zie ze zich verbazen over zichzelf als ze weer een sleutelhanger in ontvangst mogen nemen omdat ze weer een paar maanden clean zijn.

Wat me ook mateloos boeit is degeen die na kortere of langere tijd terugvalt in gebruik en dan tóch de meetings weer opzoekt en het herstel weer oppakt.. Velen hebben dit wel eens ervaren in hun herstelprogramma, ik ook.

Die terugkomende terugvallers zijn voor mij het beste bewijs dat het programma werkt. Niet de mensen die al twintig jaar zonder gebruik trouw de meetings bezoeken, maar de terugkomers na een terugval... Want meetings bezoeken is voor mij geen herstel. Herstel is meer dan die eerste laten staan. Herstel is voor mij werken aan Eerlijkheid, Openheid van geest en Bereidwilligheid. Dus ook terugkomen als het een keer helemaal mis gaat. Herstel is voor mij werken aan en toepassen van de 12 Stappen zoals die door AA ooit zijn ontwikkeld. Herstel is voor mij ook twijfelen of AA wel wat voor me is, maar dan niet opgeven maar zoeken naar manieren, naar een omgeving, naar de juiste mensen om die 12 Stappen wél hun werk te laten doen.

Het is niet de groep die bepaalt of ik goed in mijn herstel zit. Ik zit goed in mijn herstel als ik het programma een kans geef mij aan het werk te zetten.

Kohtje, ik kon er een paar weken niet over praten laat staan schrijven.

Jopie: ik begrijp je verbazing.
Wat denk je van mij!!!

Maar Kohtje hier leg JIJ nu precies de vinger op de zere plek!!!!
Zo ging het de laatste paar keer daar, door de voorzitter en nog 2 personen.
Wij zeiden niet veel en ik weet niet hoe de andere erover denken.
want ik ben eerst bij mezelf gaan zoeken.
En inderdaad, die voorzitter heeft een afkeer van de stappen.
Terwijl ik graag de stappen volg.
Er is wel in een andere stad een AA club die erg goed is,
maar erg ver weg voor mij op een doordeweekse dag.

De laatste keer voelde ik me daar zo'n stommeling en zo'n klungel,
en dat gevoel hoefde niet nog eens erin gestopt worden, want
ik voel al stom zat om die rot drank.

Ook had ik het gevoel ( ik weet het niet zeker) dat andere leden,
die weer waren terug gevallen en waarvan Een was opgenomen niet
erg serieus werden genomen.
Terwijl ik die mensen ken.
Ik ken hun strijd, het is mijn strijd.
Ik zou het erg vinden als men niet meer zou geloven in mij.
Elke keer als er weer iemand terug komt is voor mij een overwinning.
En knap.

Tenminste zo houd ik het mezelf voor.
Dit keer wil ik zo graag volhouden en de strijdbijl neerleggen.
De strijd uitgetreden en me houden aan het principe van de AA.

Overgeven aan de hogere macht, voor mij God.

Nou ja, ik ben heeeeel blij met jullie reacties.

Ik moet nadenken hoe ik hier verder mee omga.
Want het is gewoon heel jammer dat ik nu niet naar Aa kan.

An,

Heb je een sponsor? Iemand die de stappen serieus toepast in haar leven en jou daarin ook wil begeleiden? Zo iemand kan op momenten als waar je nu tegenaan loopt van levensbelang zijn.

Heb je al eens een lijst gemaakt van je zwakke en sterke punten, een morele balans van je leven?

Als deze AA "club" de enige is waar je terecht kunt, is het misschien toch niet onverstandig om daar heen te blijven gaan. Door de stappen en in dit geval vooral ook de tradities te bestuderen kun je je groepsgenoten er op wijzen hoe belangrijk het voor jou is om het stappenprogramma met elkaar te bespreken, om daarover ieders licht te laten schijnen. Het stappenprogramma is een spiritueel programma, d.w.z. we leren verder te kijken dan onze eigen wil, onze eigen verlangens en behoeftes. We leren wat nederigheid betekent om functioneel te kunnen zijn in een groter geheel, om dienstbaar te zijn en om diensten van anderen aan te nemen.

In de eerste plaats denk ik hier aan de Tweede Traditie: "Wij erkennen in onze groep slechts één uiteindelijke autoriteit: een liefhebbende God, zoals Hij zich openbaart in het geweten van onze groep. Onze leiders zijn toegewijde dienaren, zij regeren niet."

Maar ook de Eerste Traditie: "Ons gemeenschappelijk welzijn moet op de eerste plaats staan; persoonlijk herstel hangt af van de eenheid in AA."

Dan is de Twaalfde Traditie er ook nog een om in te prenten: "Anonimiteit vormt de geestelijke grondslag van al onze Tradities; deze herinnert ons eraan dat principes voorrang hebben boven persoonlijke belangen."

Stap Tien helpt mij om in plaats van de fouten van anderen te be- en veroordelen te kijken naar mijn eigen tekortkomingen. Mijn eigen tekortkomingen zijn vaak juist díe, die me in een ander zo ergeren. In plaats van een ander te willen veranderen kan ik beter mijn energie steken in mezelf veranderen.

En door mezelf te veranderen kan ik een voorbeeld zijn voor diegenen die met diezelfde tekortkomingen zitten. Kán.... ik leer ook een ander in zijn of haar waarde te laten en de vrijheid te geven om mijn ervaringen wel of niet op te pikken. Net zoals ik de vrijheid heb om het voorbeeld van een ander wel of niet te volgen. Zonder elkaar de les te lezen bieden we elkaar een zeer gevarieerd lespakket waarmee een ieder zijn of haar eigen lesprogramma kan samenstellen, al dan niet met behulp van een sponsor.

Nogmaals, An, als dit de enige groep is waar je terecht kunt, blijf dan gaan. Zoek mensen die ook belang hechten aan het werken aan de stappen. Als je die gevonden hebt is er nog altijd de mogelijkheid om met die mensen een nieuwe AA meeting te beginnen, eentje waar wel volgens de tradities gewerkt wordt...

Enneh... gefeliciteerd met je 3 maanden.

Kohtje, nadat ik naar de meeting in de andere stad ben geweest en

waar ze wel consequent met stappen werken en

waar ze de voorzitter om de zoveel maanden rouleren heb ik

dit bij onze AA club voorgelegd.

Met veel tegenzin hebben ze toen een mevrouw gevraagd om dit te doen.

Deze persoon (hetzelfde type als de voorzitter) heeft dit EEN maal gedaan.

Ze leest het hele verhaal voor en dan komt er nog weinig uit.

Daarna zijn ze er weer mee gestopt.

De andere leden die alleen deze groep kennen hebben niks met de stappen.

Ook zijn ze echt Allemaal Antie God.

Ook daar ben ik maar over op gehouden.

Maar dat is wel de basis van MIJN leven.

Dus Kohtje, denk ik dat het niet gezond is voor mij om daar terug te gaan.

Maar ik laat het niet los, denk erover na.

En nee, ik heb geen sponsor.

Wel toen ik die vijf jaar droog stond.

Toen mijn sponsor ervoor koos om niet meer te komen en

ik hem niet meer sprak is het denk ik sneller fout met mij gegaan.

EEN van de vele oorzaken, in ieder geval.

Ik heb die man enorm gemist.

Het verlangen naar een goede sponsor is groot.

Jopie, ja door hier te schrijven kwam ik daar wel achter.

Dat juist deze groep misschien niet goed voor me is, nu tenminste.

En dank je voo het meedenken

Hoi An,

Een groep waar niet serieus met de 12 Stappen gewerkt wordt zou zich toch geen AA- groep moeten mogen noemen en is het in feite ook niet.

Het is heel moeilijk een groep te veranderen. Zeker in je eentje. Ik ga nu soms naar de AA maar wel een waar gerouleerd wordt en 12 &12 wordt gelezen. Het is de enige groep die dat zo doet van wel 8 groepen. De andere groepen werken met een korte " samenvatting" van de stappen. God is eruit gehaald. Ik kon me in die groepen niet vinden.

Ik ga zo weinig naar de AA omdat ik heel ver weg woon. Ik moet 1 3/4 uur reizen. Fiets, bus, lopen. Ik ben niet de jongste meer. Ik werk wel dagelijks met de stappen. Lees het grote Boek en 12& 12 bijna dagelijks. Merk ook dat ik dat nodig heb.

Iedereen een mooie week.