ik vond trouwens nog een stukje tekst in het Grote Boek van AA

"Er is 1 uitgangspunt dat iedere vergaring van

kennis belemmert, dat niet ontvankelijk is voor

enige bewijsgrond, en dat een mens onherroepe-

lijk in eeuwigdurende onwetendheid gekluisterd

houdt: dat uitgangspunt is een minachtende afwij-

zing nog voordat een onderzoek zelfs maar is aan-

gevangen

(Herbert Spencer)

@Niwi. Mooi gevonden.

(Ik kon het even nergens terugvinden)

Welk hoofdstuk?

Ik zou graag de context lezen.

"minachtende afwijzing zonder onderzoek vooraf"

Pijnlijk als deze houding herstel in de weg zou staan,

door gebrek aan kennis.

@Gwen

dat staat in bijlage 1 "geestelijke ervaring"

bij mij is dat blz 337 maar ik heb een druk van 1983

en ik heb dat hier eens neergezet omdat er soms nogal

wat tegenstand is, om naar AA toe te gaan of zo...

ik heb al zo vaak gelezen...AA is geen optie voor mij

maar ze kunnen nooit aangeven waarom ???

of ze steigeren tegen het zgn. Godsbegrip...

maar in iedere therapie, behandeling of zelfhulpgroep

zitten wel elementen waar ik over zou willen struikelen....

maar ik ben er dan ook achter gekomen dat het gaat

om het niet drinken.....het begin van alles...

Zo las ik het ook, niwi.

Precies de reden dat ik dit draadje begonnen ben.

Wat er op het spel staat is niet gering; je leven en geluk.

Dus wat het BB zegt; pak alle hulp aan,

het gaat wel om je nuchterheid!

Ik heb in een niet-AA kliniek gezeten.

Er is nog een wekelijkse nazorggroep.

En (zonder uitzondering) alle medekliniekers van mijn lichting

zijn teruggevallen.

Maar wel gaan zitten gapen als ik over mijn herstel begin.....

Minachtende afwijzing....

En ik voel me dan onmachtig en verdrietig.

Ik ga er niet vaak meer heen.

Maar houd wel contact met sommige fellows

uit die tijd.

We hebben samen zoveel meegemaakt.

ik had dat ook wel in het begin, nog voordat ik bij AA kwam eigenlijk....

ik wilde wel hulp, maar dan moesten ze wel zeggen wat ik

graag wilde horen anders was het weer een smoes om verder te willen drinken...

Ja, de nazorggroep.

@Aak, je hoeft ook niet bij je in het dorp.

Je kunt ook naar een grotere in een andere stad gaan..

Als je bekenden tegenkomt zijn het fellows van je!

Mededrinkebroeders-in-herstel dus.

Mijn sponsor maakt er geen geheim van dat ze AA-er is.

Alleen mijn directe familie en een paar vrienden weten het.

Mijn stiefkinders weten het niet eens...

Ik kom er ook steeds meer achter dat niet-alci's

geen idee hebben waar ik mee bezig ben.

Welwillend en steunend zijn ze, en lief.

Maar alleen met medejunkies kan ik echt delen.

En dat is ook prima.

Ik leer langzaam zaken te laten waar ze horen!

Bedankt Borrie en Gwen en Niwi, voor jullie uitgebreide antwoorden.

Ik heb niet meteen gereageerd, aangezien ik er nog over aan het nadenken was.

Er is me nu al veel duidelijk geworden.

Dat vrijwillige, waar jij het over hebt Bor, spreekt me zeer aan. En op de een of andere manier voel ik me nu ook meer opgelucht. En heb het idee dat ik beter kan omgaan met dat Godsbegrip, want daar heb/had ik toch echt wel moeite mee.

Ik ben erg zoekende, merk ik. Ik denk er steeds meer over om ook naar een meeting te gaan. Ik ga het niet alleen redden, ben ik bang voor. Volhouden bedoel ik eigenlijk.

Maar ik heb hetzelfde als Akelei, ik ben als de dood dat ik ergens herkend wordt.

Vanwege mijn werk. Maar evengoed...

De teksten van de AA komen op mij nogal zwaar over, ook enigszins gedateerd. Nog steeds uit 1958?? Of wordt dat wel eens herschreven?

Maar ja, uiteindelijk gaat het om de boodschap natuurlijk en die blijft hetzelfde, door de jaren heen.

als je bij AA een bekende tegen zou komen....

komt hij daar toch wel voor hetzelfde als jou dan he ?

@Nancy.

Ik werk aan mijn Stappen met het werkboek van NA(narcotics Anonymous).

Zij hebben het in een meer hedendaags Engels geschreven.

Ik moet je zeggen dat ik enorm kan genieten van sommige teksten,

Woorden waar ik echt over kan zitten peinzen.(en ze dan soms nog niet snap)

Ik word steeds blijer dat ik AA-er ben.

Zoals vandaag, zat ik op mijn meeting om me heen te kijken, naar mijn fellows,

en ik zag integere en rustige mensen zitten.

Ik was trots erbij te horen.

Ik voel me ook niet meer eenzaam met mijn verslaving.

Ik heb dit forum, en ik heb AA.

Mijn nuchterheid is het allerbelangrijkste dat ik heb.

En de AA leert me zoveel in dit leven.

De AA maakt het geen worsteling tegen verslaving meer.

Door acceptatie kan ik eindelijk gaan leven!

En ik hoef het niet alleen te doen.

Ik zou het niet alleen kunnen.

De Daily Reflection van 25/01

Wat wij nodig hebben? Elkaar!

...AA zegt letterlijk tot iedere zware drinker;

"je bent lid van AA vanaf het ogenblik dat je

dat zelf wenst... en niemand kan je erbuiten houden".

Derde Traditie

Jarenlang, wanneer ik over de Derde traditie nadacht,

"het enige vereiste voor AA-lidmaatschap is een verlangen

op te houden met drinken", dacht ik dat dat alleen

waarde had voor nieuwkomers.

Het was hun garantie dat niemand hen buiten AA kon sluiten.

Vandaag ben ik dankbaar voor de geestelijke vooruitgang

die ik door die Traditie verkregen heb.

Ik zoek geen mensen op die opvallend van mij verschillen.

De Derde traditie richt zich op het enige wat ik gemeen heb met

de anderen en leerde mij ieder soort alcoholist begrijpen

en helpen, zoals zij mij geholpen hebben.

C, de atheiste, toonde mij het hogere peil van ethiek

en eerbaarheid.

C.,van een ander ras, leerde me geduld.

W., een homo, leerde me door zijn voorbeeld echt medeleven.

De jonge M. zegt dat ze door mijn aanwezigheid op de

meetings, met mijn dertig jaren nuchterheid, ook steeds terugkomt.

De Derde Traditie zorgt ervoor dat wij krijgen wat wij

nodig hebben;elkaar!

Een samenvatting van de Visie van Bill van vandaag;

Het enige vereiste voor AA-lidmaatschap is het verlangen

op te houden met drinken.

Er zijn GEEN toelatingseisen, omdat we geen enkele

alcoholist de kans op herstel willen ontnemen.

Wie zou de rechter, de jury en de beul van je eigen zieke

broeder kunnen zijn?

De angst om bekenden tegen te komen bij AA-meetings

Waarom was ik jaren geleden ook zo bang om een bekende tegen te komen bij een AA-groep?

Ik vroeg me toen af hoe zou het zijn als iemand mij daar zou herkennen.

Wat zou die persoon dan zeggen? Hoe zou hij tegen me aan kijken?

En wat zouden de ongewenste gevolgen kunnen zijn?

Help !, wat was ik bang voor zo’n ingebeelde situatie.

Het zou een confrontatie zijn met een omstandigheid die ik niet in mijn repertoire van controle had.

Ik was immers een meester in het naar mijn hand zetten van omstandigheden, mensen en situaties.

Sluw als ik meende te zijn, bedacht ik toen een list.

Voor mijn allereerste bezoek aan een AA-groep ging ik op zoek naar een adres,

heel ver van mijn woonplaats en waar ik nooit eerder was geweest.

Dat zou de kans op herkenning wel verkleinen, dacht ik zo.

Ik kwam toen gelukkig geen bekende tegen, maar iedereen herkende mij wel.

Ook al kenden die AA-mensen mij niet persoonlijk, ze herkenden wel mijn probleem.

En ik herkende mezelf in hun verhalen. Het werd uiteindelijk een feest van herkenning.

Een andere vorm van herkenning dan waarvoor ik zo bang was geweest.

Na een jaar begreep ik pas waar ik eigenlijk bang voor was geweest.

Dat was uiteraard om feitelijk mezelf tegen te komen. Mezelf te zien met mijn verslaving en mijn irreële angsten.

Dat was inderdaad eng.

Maar de angst herkend te worden door bekenden was daarna nog steeds niet weg.

Nu was ik nog steeds bang om herkend te worden, maar dan buiten de AA.

Want stel je voor dat iemand mij zou herkennen op straat of op mijn werk en dan zou denken: “kijk, die bezoekt AA-groepen”.

En ik stelde me voor welke gedachtes daarop zouden volgen. En help, wat werd ik angstig van die gedachte.

Het zou een omstandigheid zijn die ik niet aan zou kunnen.

Je raad het al. Want ook al stond ik al enige maanden droog, ik was vooral bang om in real life mezelf tegen te komen.

Om omstandigheden te ervaren die ik nog niet aan kon. Dat was inderdaad eng.

Uiteindelijk heb ik deze en vele andere angsten overwonnen.

Hoe? Door met pijn in m’n ziel de confrontatie aan te gaan met die angsten.

Telkens weer. En telkens te ervaren dat welke angst dan ook uiteindelijk door mezelf wordt opgeworpen.

Hoe ben ik tot dat inzicht gekomen? Door AA-groepen te blijven bezoeken

en daar Kalmte te aanvaarden voor wat ik niet kan veranderen,

Moed om te veranderen wat ik kan veranderen, en Wijsheid om het verschil te kennen.

BartOnLine

Wat een mooie posting....

thnx,

Gwen

Het woord "wilskracht" lees ik vaak op dit forum.

De Visie van Bill van 18 Mei gaat ook over zelfvertrouwen en wilskracht.

Wanneer we voor het eerst uitgedaagd werden de

nederlaag te erkennen, kwamen de meesten van ons

in opstand. We waren naar AA gekomen met de gedachte

er zelfvertrouwen te leren. Maar daar werd ons gezegd

dat, voor zover het alcohol betrof, zelfvertrouwen geen

enkele zin had, in feite was het een volledige "sta in de weg".

Er bestond niet zoiets als een persoonlijke overwinning

op de drang naar alcohol, alleen door eigen wil.

Twelve/Twelve,p 22

Wanneer we onze wil in overeenstemming proberen

te brengen met die van God, dan pas kunnen we beginnen

hem op de juiste manier te gebruiken.

Dat was voor ons allemaal een wonderlijke openbaring.

Al onze moeilijkheden waren gekomen door het verkeerd

gebruik van onze wilskracht.

We hadden geprobeerd onze problemen ermee te bestoken,

in plaats van te trachten onze wilskracht in overeenstemming

te brengen met de bedoeling die God met ons voorhad.

Het doel van de Twaalf Stappen van AA is om dit meer en meer

mogelijk te maken.

Twelve/Twelve.p 40

Al 3 jaar voordat ik daadwerkelijk bij AA ben terecht gekomen

had ik het al ter sprake gebracht om daar naar toe te gaan....

het idee werd al direct de kop ingedrukt door de professionele hulpverlening

en de huisarts want volgens hen kwamen daar alleen maar alcoholisten

die na iedere vergaderingen dan weer samen op cafe gingen....

Pas nadat ik, als hopeloos geval, werd weggestuurd door de hulpverlening

ben ik alsnog bij AA terecht gekomen...dus dat was in feite het beste wat ze voor

me gedaan hadden....

Maar de lotgenoten van AA gaven me iets wat ik al lang zocht en

niet eens wist dat ik zoiets nodig had om van de drank af te blijven,

nl begrip en zelfvertrouwen...

Zij begrepen ook waarom ik altijd zo dwangmatig moest drinken na die eerste

en ze konden me ook uitleggen dat ik niet meer hoefde te drinken...

"als je die eerste niet meer pakt, word je nooit meer zat"

het werd me simpel voor me gemaakt terwijl ik het altijd

zo moeilijk gevonden had....

Noem het missionaris-gedrag, maar ik kan het niet laten.....

Niwi, de professionele hulpverlening heeft me ook afgeraden

naar de AA te gaan.

En dat was vorig jaar. En in Amsterdam!

Ik meen te hebben achterhaald hoe het komt.

AA-ers die voorlichting geven over AA op detoxen en andere

verslavingsgerelateerde instituten vertellen hun eigen verhaal.

En dat verhaal is vaak shocking.

Tenslotte zijn vaak de mensen die het diepste gootje gezien

hebben de meest overtuigde AA-ers.

De hulpverleners pikten daar een of twee voor hun bizarre

verhalen uit,(voor mij prachtige levensverhalen van hoop)

Om dan tegen mij te zeggen dat AA niets voor mij is.

Dus ze ontnamen me gewoon mijn kans op herstel!

Daarom ook deze draad.

Daarom zit ik me nu ook weer op te winden.

Gwen, niemand hoeft jou iets te ontnemen

je bent er immers gekomen

hooghuit met wat vertraging

maar misschien is dat zo maar nodig geweest?

Geven zonder iets terug te vragen.

Dit is de titel van de Dagelijkse Reflectie van 19 Mei.

Een stukje uit de tekst;

Het begrip iets te geven zonder er iets voor terug

te vragen, vond ik moeilijk te begrijpen toen ik

pas bij AA kwam.

Ik dacht;"Wat willen ze ervoor terug?"

Maar ik leerde al vlug de vreugde kennen

een andere alcoholist te helpen, en ik begreep

waarom zij er in het begin waren voor mij.

Mijn houding veranderde en ik wilde anderen helpen.

Soms werd ik angstig als ik hen bekend wilde maken

met de vreugde van de nuchterheid; met het leven

dat mooi kan zijn.

Wanneer mijn leven vol is van een liefhebbende God,

zoals ik Hem zie, en ik geef die liefde door aan mijn

mede-alcoholist, voel ik een speciale rijkdom die

moeilijk te beschrijven is.

@Jane. Nu denk ik ook dat allemaal zo

had moeten gaan.

Maar ik heb nu makkelijk praten...

Ik ben hier, ik leef, en ik ben nuchter!

Precies wat Niwi zegt; het had ook te laat

kunnen zijn.

Gelukkig maar Borretje, hebben we de kans gekregen

onderscheid te kunnen maken tussen

zaken die je wel en niet kunt veranderen.

Maar ik ga me toch inzetten om verslavingsdeskundigen

een kans te geven kennis te maken met AA,

zodat ze niet hoeven te (ver)oordelen.

En zo dus zieke mensen een kans op

genezing kunnen bieden.

Zennnn, Bor!

Oehhh, wel fijn te lezen dat ik niet de enige ben die

me hierover op kan winden.

Bij mij ging het precies hetzelfde; alle pro's

peerden 'em meteen bij de komst van de eerste AA-er.

Jammer dat het vrijwel onmogelijk is met keiharde succes-

cijfers te komen.

Die van "mijn" kliniek zijn -for sure- belabberd!

Van de 15 van mijn lichting zijn er 14 vaker teruggevallen...