dus ja ik zou het wel interessant vinden om, indien er een mannendraadje zou zijn hun ervaringen in deze periode, om er meer over te lezen en mijn vriend beter te begrijpen in wat hij doormaakt.

Hoe oud is je vriend Zon?
Ik heb net even naar beneden gegild of mijn lief er last van heeft (gehad) maar hij zegt van niet.

54jaar Vie, wordt 55

we schillen 11j ; lijkt niet veel maar op sommige gebieden wel hoor

?? ik kan niets vinden hoor ??

Zonnetje. Jos heeft ook erg veel last gehad van zijn penopauze. Vooral zijn mannelijkheid was erg aangetast. Angst dat hij op sexueel gebied niets meer kon enz.
Ik heb hem heel vaak gezegd dat hij zichzelf niet hoeft te bewijzen tegenover mij en dat het toch wel goed was. Ik vond hem oké. Het heeft heel lang geduurd voordat hij dit kon accepteren.
Mannen zijn nu eenmaal opgevoed met het idee dat ze van alles moeten presteren, niet mogen huilen, groot en sterk moeten zijn enz.

idd Bol ZEER herkenbaar hier!
denk ook dat dat met opvoeding te maken heeft en al die zever in de media dat mannen het langer"kunnen". Charlie Chaplin werd nog op hoge leeftijd vader.
anderzijds hoor je nu toch meer en meer (zelfs in reclamespotjes) dat bij veel manner ook problemen bestaan rond vertiliteit , de bedprestatie , om het even recht tot recht aan te zeggen

Carolien, ik houd het liever bij mailtjes en PB'tjes naar sommige forumgenoten, is gezelliger en veiliger

Wij schelen 13 jaar Zon, maar vaak voel ik me de oudste

Het zal ook wel een kwestie van karakter zijn want J. zit ontzettend gemakkelijk in zijn gevoel. Helemaal niet zo'n type dat zijn innerlijk moet verbergen. Hij accepteert ook gemakkelijk dat hij niet meer de allerbeste is met tennis of voetbal.
Zijn enige angst is dat hij dement zal worden, net als zijn vader.

wel Vie voel me ook vaak veel ouder dan mijn vriend
maar spijtig genoeg zit hij totaal niet in zijn gevoel
heeft met zijn orthodoxe opvoeding te maken
spreken over gevoelens was totaal taboe
en wat die dementie betreft... beetje een klein raakpunt maar niet helemaal
M heeft enorm schrik dat hij dezelfde ziekte als zijn vader zou krijgen, die hij op zeer jeugdige leeftijd heeft verloren, nl hersentumor

hierbij mijn bijdrage op het overgangsdraadje:

Ik was 30 jaar toen ik steeds meer begon te vloeien en zag mijn kinderwens al in duigen vallen. Toen ik op mijn 32e ging trouwen moest vlak voor de bruiloft mijn baarmoeder er uit (nee niet vaginaal). Van de operatie zelf behalve een grote buikwond niet veel last gehad maar psygisch des te meer omdat het vlaagje hoop wat ik had toen echt verdwenen was. Kon dus aan mijn menstruaties niet meer zien wanneer ik in de overgang zou komen maar voelde wel vaak woede dat dit me ook nog te wachten zou staan. maar zou het gezien de verhalen en wat ik gelezen had vanzelf wel merken dacht ik.

Nu ben ik 51 en 3 jaar geleden gestopt met mijn structureel en overmatig drankgebruik. Toen kreeg ik opvliegers dus dacht dat het daardoor kwam. Elk jaar krijg ik een volledige checkup van mijn bloed en de HA besloot meteen maar even de hormoonspiegel er bij te doen. Dit was enkele maanden geleden en tot onze grote verwondering bleek dat ik de overgang al voorbij was. Heb er dus ook niet veel van gemerkt dus als wat opvliegers.

Wat ik me nog heel goed herinner is dat mijn moeder midden in de winter telkens de schuifpui open gooide omdat het binnen zo warm was en wij zaten te blauwbekken op de bank.

Sinds ik weduwe ben is mijn behoefte aan seks ook weg. Leek wel of ik met zijn dood frigide werd want voor die tijd vond ik het heerlijk.

Weet niet of iemand hier iets aan heeft maar draag graag altijd mijn steentje bij en het verhaal is niet anders dus meer kan ik er niet van maken als dit.

even aangepast wegens tikfouten

Opvallend dat iedereen zulke andere ervaringen heeft met de overgang. Ik ben erg blij met dit draadje, want ik kan er niet vaak iets over kwijt. In ons gezin ben ik de jongste, mijn oudste broer is getrouwd met iemand die ook de jongste is in haar gezin, dus toen er in mijn familie 5 vrouwen in de overgang waren, was ik nog 10 jaar jonger en wist niet waar het over ging. nu ben ik aan de beurt, en voor hen is het al zo lang geleden, zij praten er niet meer over.

Mijn ervaringen met de overgang:
Ik heb veel problemen gehad in mijn leven (wie niet :$), zowel op fysiek als psychisch vlak.
Dus ik dacht: die overgang, daar ga ik POSITIEF in, daar ga ik GEEN last van krijgen......., mind over matter enzo
Nou, daar dacht mijn lichaam heeeeeeeel anders over, helaas

Ik begon zo rond mijn 49e, met vooral opvliegers. Ach, die waren lastig, maar niet zo erg in het begin.
Maar na mijn 50e stopte ik met menstrueren en toen begon het: overdag opvliegers, zodat de plasjes water op de tafel stonden als ik mijn armen erop liet rusten! Maar vooral 's nachts was het erg, ik dreef mijn bed uit.
Zelfs dat was allemaal nog te doen.
Waar ik het moeilijk mee heb, zijn de stemmingswisselingen. Die zijn heel heftig. Daardoor raakte/raak ik helemaal van de kaart. Ik was al aan de AD vanwege terugkerende depressies, maar door die stemmimgswisselingen raakte ik totaal uit balans. Niet meer met AD op te vangen. Ik kon/kan van het ene op het andere moment in totale wanhoop tercht komen, die ik rationeel misschien wel herken, maar daar is het gevoel niet minder om. En leg dat maar eens uit aan je omgeving. . Het is dat het me zelf overkomt, anders zou ik het waarschijnlijk ook helemaal niet begrijpen.
Omdat ik trombose heb gehad mocht ik geen hormonen slikken.
Ik ben nu ruim 5 jaar verder en worstel nog steeds.

Ik heb mensen heren zeggen dat ze zich na de overgang veel beter voelden, rustiger en evenwichtiger. Ik hoop dat ze gelijk krijgen. Ik kan niet wachten

Ik wil nog graag iets toevoegen aan mijn bericht:
Op zich heb ik niet zoveel problemen met ouder worden c.q. leeftijd, maar ik voelde me heel erg verdrietig en boos toen ik stopte met menstrueren, voelde me door mijn eigen lichaam en de natuur in de steek gelaten. Want met dat einde was het onherroepelijk onmogelijk geworden voor mij om moeder te worden.
( dat was daarvoor natuurlijk al niet meer verstandig en misschien ook onmogelijk door mijn leeftijd, maar toch...)
Dat deed heel veel pijn.

Janigje. Dat is wat je bij veel vrouwen hoort. Ze worden depressief van de overgang. Het hormonale huishouden raakt ontregeld, het niet meer op en top vrouw zijn kunnen sommigen ervaren als een verlies, ook het geen moeder meer kunnen worden. Het lijkt me vreselijk om dat door te moeten maken. Het lijkt net of je afscheid moet nemen van een stuk vrouw zijn, of een stuk moedergevoel. Misschien is dat ook een soort rouwproces waar je in zit.

En als mosterd na de maaltijd,
komt wel vaker voor bij mij:
ik heb dus gisteren pas gelezen
maar kan de strekking wel raden.
Mijn ervaring met overgangsklachten is dat
ze verschrikkelijk worden be invloed door alcohol.
In negatieve zin dus.
Ook koffie en suikers verergeren de klachten, maar alcohol
is wel de meest verschrikkelijke boosdoener hier. Ik heb tijdens
de overgang diverse malen geprobeerd niet meer te drinken, want wist
al hoe dat kon schelen, maar helaas heeft het jaren geduurd tot ik echt kon stoppen.
Alle vrouwen die hier komen en nog die jaren voor de boeg hebben: prijs jezelf gelukkig
om te weten dat je de goeie volgorde hebt: eerst ADB en dan gezonder en bewuster deze
fase van je leven meemaken: ik ben jaloers op jullie!
Maar ook trots en blij dat ik nog het staartje van de overgang op een prettigere manier
kan afmaken. Better let dan net, of zoiets in het Fries:heart:

Jane, dank je voor dit bericht.
Ik vroeg het me nl al af, of al die verschrikkingen die me in het vooruitzicht worden gesteld niet mee zouden vallen zonder alcohol.
Hoop voor je dat het staartje beter is

Natuurlijk Drup. hebben we veel aan jouw bijdrage. Het lijkt me moeilijk dat je het gevoel hebt dat je frigide bent geworden na het overlijden van je man. Dat lijkt me vreselijk maar wel heel begrijpelijk. Je bent je maatje kwijt waar je altijd alles aan gaf en alles mee deelde.

Je hebt gelijk Dar. Ik merk zelf dat ik er nu veel makkelijker over praat dan vroeger. Hoewel ik altijd erg open ben geweest en me niet makkelijk schaam voor mijn gevoelens, ik praat toch ook over mijn kwaadheid of houden van? Toch heb ik hier het een en ander aan gepast. Dat was omdat ik me een van de weinige keren wel schaamde voor dat wat ik geschreven had.
Zal ook in het vervolg de dingen wat subtieler omschrijven. Misschien leest dat wat minder storend.

Ja ik denk toch dat iedere vrouw de overgang verschillend ervaart. Heb je een grote kinderwens niet in vervulling zien gaan, dan kan ik me voorstellen dat, als de vrouw in de overgang terecht komt, het definitief is en ze het daar erg moeilijk mee kan krijgen. Net zo goed als sommige vrouwen, het gevoel hebben een stuk vrouw zijn te moeten verliezen.
Dat in combinatie met de verandering van de hormonen, kan ontzettend moeilijk zijn.
Mijn overgang heeft alles bij elkaar ongeveer een jaar of 5-6 geduurd denk ik. Kan ook iets langer zijn. Misschien heeft dat, ondanks ik m'n eierstokken gehouden heb, ook te maken met de verwijdering van de baarmoeder.

g

Alf:present:

Alf wat ben je toch een geweldige lieve begripvolle kerel hé? Als je nu hier was zou ik je een ongelofelijke dikke knuffel geven. Dit doet me zo goed hé dat kan ik je misschien niet duidelijk maken. Dit is wat ik bedoel met begrip hebben. Jongen je bent een kei.

Meiden kom op we gaan er voor hé
Ik kreeg af en toe het gevoel wat ik ook vaak in de maatschappij merk, bah, wat ben jij raar dat je zo open over sexualiteit, overgang, orgasme, enz praat. Terwijl het inderdaad een oerdrift is, een gevoel waardoor wij nu nog leven, en waardoor gebondenheid kan ontstaan tussen twee mensen.
Sexualiteit moet zo mooi zijn tussen mensen maar als je soms de reacties hoort moet je er eigenlijk bang van zijn.
En dat is nu precies wat er bij mij altijd gebeurd is. Daarom nogmaals mijn dank lieverd.

Ja Caro dat is het risico als je op je werk, hier inlogd, maar in het leven loop je vaak risico's en dat moet je toch niet beletten om te groeien. Het zou inderdaad vervelend zijn, maar dat moeten de mensen die hier schrijven dan maar riskeren, het kan niet anders.
Of we moeten de p.b.'s besloten maken als dat kan. En je kan dan zelf bepalen wie jou een p.b. stuurt maar ik weet niet of dat kan.
Voorlopig kan ik met een gerust hart, adem halen. En dat is een heel fijn gevoel, merk ik nu.

Zat ik gisteren nog te vertellen dat ik niet meer met de overgang bezig was? Kreeg ik gisterenavond nog een opvlieger van jawelste zeg. Nou ik wist weer hoe dat voelde:angry:
Ik denk wel dat ik er s'nachts nog wel last van heb want het kan nog zo koud zijn maar ik word vaak wakker en dan moet die ene deken die ik dan heb, zeker 5 min. van m'n lijf. ppppfffftttt.

Alf dank je voor je inbreng.
Ik stelde dat perverse misschien wat hard, maar er stond wel bij: "mannen zonder werkelijke belangstelling".
Jouw inbreng vind ik totaal niet storend.
Maar goed, ik blijf dit een interessante draad vinden. Voorziet toch duidelijk in een behoefte, Bol

Hihi, Bol, kijk nou wat je schrijft. Waar moet die deken vanaf zeg je?

Oeps . Dank Vie.