Goedemorgen pacters,

Dag 141
Ik neem vandaag de eerste niet !!!

Gisteren een verhelderend dagje gehad en wederom tot het besef gekomen hoe mijn leven en mijn zienswijze op het leven in positieve zin veranderd is, sinds het stoppen met gebruiken en het aangaan van de 12 stappenbehandeling.

Gestart met het schrijven van stap 4.
Tot het besef gekomen dat bepaalde gedragspatronen steeds weer terugkomen.
Er wordt mij steeds meer duidelijk.

Ik sta pas in het begin van het schrijven, maar door deze ontdekkingen over mijzelf op papier te zetten, raak ik steeds meer geinspireerd om ermee verder te gaan.
Geinspireerd om te ontdekken wie ik werkelijk ben met al mijn goede en slechte karaktertrekken.
Te ontdekken dat het niet allemaal kommer en kwel is.
Dat stap 4 voor mij een manier is om boven tafel te krijgen hoe mijn gedrag van voorheen mijn leven heeft beinvloedt en richting heeft gegeven.
De realisatie dat stap 4 mij de mogelijkheid biedt door het inzicht in mijzelf, in het heden op een andere manier met soortgelijke situaties om te gaan.

Genieten van het leven doe ik nu ook veel meer.
Een wandeling met mijn doggies, het maken van suprises met mijn kids, een avondje film kijken op de bank met toastjes en salades...
Simpele dingen waar ik voorheen niet van kon genieten.

Vandaag een rustige dag gepland.
Meeting bezoeken, verder schrijven aan stap 4.
Cake bakken met mijn dochter en zoon.
Wandelen in de natuur met mijn doggies.
Vooral genieten van de simpele dingen van het leven.

Vanaf morgen ook een pact met mijn therapiegroep wat betreft het stoppen met roken.
Voel me sterk om ook die verslaving aan te gaan pakken.

Goedenavond pacters,

Dag 142
Ik neem de eerste vandaag niet !!!

Gisteren een vermoeiende en verwarrende dag gehad.
Vol goede moed aan de dag begonnen, veel opgestoken op de meeting, verder geschreven aan mijn stap 4, genoten van het kokkerellen in de keuken met mijn dochter (Zoon was druk met de Wii, dus had geen zin om te helpen)

En dan toch...
Ik merk bij mijzelf dat mijn partner giga veel irritaties bij mij opwekt en dat ligt niet aan hem, maar toch echt aan mijzelf.
Hij doet op het moment echt verschrikkelijk hard zijn best om de relatie een kans van slagen te geven door superveel te helpen in het huishouden, mee te denken met de financieen en hij is zelfs gestopt met gebruiken voor mij...

Maar dan toch...
Ik kan het gewoonweg niet verdragen als hij lichamelijk contact opzoekt of vraagt.
Zelfs het geven van een kus kost mij zoveel moeite dat ik hem gewoon ontwijk of het met een vluchtig gebaar probeer af te doen.
Ik heb het gevoel dat hij continu over mijn grenzen heen gaat ondanks dat ik duidelijk mijn grenzen wat betreft intimiteit aangeef.
Het maakt mij erg verdrietig en onzeker over hoe het nu verder moet met de relatie en of de relatie wel een toekomst heeft.

Vandaag met mijn kinderen geweest voor de vaccinaties noodzakelijk voor hun vakantie met mijn ex naar Sri Lanka.
Ook dat komt steeds dichterbij en ik merk bij mijzelf dat ik naarmate de datum van vertrek nadert ik steeds angstiger word.
Angst dat hij de kinderen aldaar houdt en niet meer mee terug zal nemen (ontvoering)
Helaas heb ik mijn angst niet feitelijk duidelijk kunnen maken aan de rechter en heeft deze gerechterlijk besloten dat er geen gevaar is dat hij de kids daar houdt.
Het gevoel van "op hoop van zegen" neemt steeds meer bezit van mij.
Ik weet verstandelijk dat ik het moet loslaten voor nu, maar dat is zo f* moeilijk

Op therapie vandaag gesproken over mijn twijfel over de toekomst van mijn relatie.
Gesproken over het ontbreken van mijn gevoelens voor mijn partner en mijn vrees voor de relatie in de toekomst.
Het is mij wel duidelijk geworden dat ik op het moment gewoon tijd en ruimte voor mijzelf nodig heb en dat ik die naar mijn gevoel nu gewoonweg niet krijg zolang mijn partner mij onder druk zet (naar mijn gevoel) wat betreft het aangaan van intimiteit.
Vanavond ga ik dat duidelijk aangeven bij mijn partner.
Ik hoop dat hij mij die ruimte kan en wil geven, anders zie ik geen andere mogelijkheid dan tijdelijk een adempauze in te lassen door een poosje apart van elkaar verder te gaan.

Heftige dag gehad dus en mede daardoor ook besloten om mijn stoppen met roken poging even op een laag pitje te zetten.

Laat dat roken maar even zitten idd
er gebeurt nu zoveel met je.
Dat je niets/weinig voelt nu naar je partner, is misschien minder gek
dan je verwacht. Jouw proces met niet meer drinken, therapie, meetings,
zijn allemaal dingen die jou als middelpunt hebben. Dat kan en mag als je daar
de medewerking van je partner voor hebt. Alles is aan het shaken op je grondvesten.
Een time out, in de relatie kan rust geven, maar tijdelijk uit elkaar kan juist voor heftig
verder uit elkaar groeien zorgen. Je kunt ook afspreken dat je een poosje niets groots
aan veranderingen afspreekt, dat geeft hem misschien wat vastigheid en jou kan het ontlasten van schuldgevoel dat je relatie een poosje op een laag pitje suddert, maar niet meteen stuk hoeft.
Intimiteit kan ook zitten in elkaar met liefde en respect laten aanmodderen. klinkt gek misschien, maar
met pubers is het als moeder wel eens nodig, dus why not in een relatie?
Wanneer gaan je kinderen Blondie? Want dat vreet ook meer aan je, dan je relatie nu misschien kan hebben, en daar staat je partner een beetje buitenspel bij, of zie ik dat verkeerd?

Lieve Jane,

Ik qoute mijzelf even uit het vorige berichtje.
" Ik heb het gevoel dat hij continu over mijn grenzen heen gaat ondanks dat ik duidelijk mijn grenzen wat betreft intimiteit aangeef."
Helaas geeft hij mij op dit moment dus de ruimte en de tijd niet en houdt hij geen rekening met mijn grenzen waardoor ik eigenlijk geen andere mogelijkheid zie dan (tijdelijk)apart verder te gaan, tenzij...

Ik vertrouw er dan maar op dat het gaat zoals het gaat, en dat het moet zijn zoals het is.

Wat betreft mijn kids is het een angst die al speelt sinds mijn ex een rechtzaak is begonnen en heeft gewonnen wat betreft het gezamelijk ouderlijk gezag.
Gezamelijk ouderlijk gezag zodat hij de kans heeft om de kids mee te nemen voor een vakantie naar zijn geboorteland.
Mijn angst heb ik tijdelijk op een zijspoor kunnen zetten maar nu het vertrek naderbij komt (15 dec) bekruipt die angst mij weer en ik ben bang dat de angst pas weer verdwenen zal zijn als ik mijn kids weer in mijn armen kan sluiten (hopelijk 30 dec).
Mijn partner is op de hoogte van die angst, maar kan zich er niets bij voorstellen.
Ziet het als irreele angst en misschien is het dat ook wel, maar voor mij is die angst nu wel de harde realiteit.
Ik ervaar op dat gebied weinig begrip en steun van mijn partner, eerder ontkenning van mijn gevoelens, en dat doet pijn.
Het geeft mij een gevoel van eenzaamheid in de relatie.

Goedemiddag pacters,

Dag 143
Ik neem vandaag de eerste niet !!!

Gisteren een loodzware dag gehad met als afsluiting een moeilijk en emotioneel gesprek met mijn partner.

Gesprek is mij zwaar gevallen.
Zijn naar mijn gevoel dwingende manier om intimiteit af te dwingen ging volledig over mijn grenzen en het bezorgde mij zelfs gedachten aan gebruik om de pijn maar niet te hoeven voelen...
Mijn gevoelens kan en wil ik niet faken,ook al wist ik dondersgoed dat het mijn partner zou kwetsen wanneer ik zou uitspreken dat ik geen gevoelens meer voor hem heb behalve dan vriendschappelijk en dat de toenadering in intimiteit mij alleen nog maar irriteert en ergert !!!

Ondanks de pijn iemand te moeten kwetsen die ooit mij heel nabij stond kon ik niet stilblijven.
Wanneer ik weg zou zijn gelopen van dit gesprek zou ik niet eerlijk naar mijzelf, maar ook zeker niet naar mijn partner toe zijn.
Ik ben heel duidelijk geweest over het ontbreken van mijn gevoelens van intimiteit naar hem toe, maar ook heel duidelijk geweest dat ik ruimte en tijd nodig heb om mijzelf en mijn gevoelens naar hem toe te herontdekken.
Niet beloofd dat het wel goed komt, want dat weet ik gewoon niet... The future is a mystery !!!
Mijn partner is erg geschrokken en verdrietig en vreest ook steeds meer voor het voortbestaan van de relatie.
Na het gesprek wel een gevoel van opluchting dat ik mijn gebrek aan gevoelens bespreekbaar had gemaakt en het nu in ieder geval "out in the open" was.

Er zijn nog geen definitieve beslissingen gevallen, wat betreft het apart verder gaan, maar ik heb het idee dat de bijl in de lucht hangt en het een kwestie van tijd is voordat het gaat gebeuren.
(Illustrerend : mijn gevoel van opluchting toen mijn vriend verhaalde afgelopen zondag op het punt te hebben gestaan om het bijltje erbij neer te gooien en te vertrekken en mij gedachte daarbij : "Had hij het maar gedaan".)

Vannacht nauwelijks geslapen, aangezien het gesprek nog wel duizenden keren door mijn koppie is gedraafd.

Ik voelde mij vanmorgen dan ook compleet leeg en beroofd van al mijn gevoel, was volledig uit balans wat betreft emoties en zag verschrikkelijk op om naar het werk te gaan.
Gelukkig toch doorgezet en inmiddels zijn mijn emoties weer wat in balans gekomen door een goed gesprek met een lieve collega en mijn baas.
Ik vertrouw erop dat het leven mij toekomt zoals het komt.
Ik laat het op dit moment gewoon maar over mij heen komen en ik probeer mijn controle los te laten met Kalmte, Moed en Wijsheid...

Vanavond gelukkig weer een meeting.
Ondanks mijn vermoeidheid ga ik, want juist nu heb ik het gevoel dat ik het nodig heb.

Borrie, lieve soulmate !!! Dat weet ik toch... Thnx dat je het mij nog even voor ogen houdt...
HVJ:sun:

Blondie:heart:
eenzaam zijn in je relatie is zwaar
niet te doen bijna, zeker in deze
fase in jouw leven, de spanning rond je kinderen,
je genezingsproces, zijn stoppen(?nog? hoop ik voor je)
en dan intiem zijn, pfff, je bordje ligt wel heel erg vol.
Mars en venus liggen soms wel erg ver uit elkaar.

Blondie, ik denk vaak aan je.
De angst om je kinderen is hartverscheurend.
Jouw duidelijke standpunten en je harde werk staan!
Wat ik sterk vind is dat je zegt: wat er zal gebeuren dat gebeurd (ik zeg het niet zo goed na, sorry).

Jouw leven komt je toe zoals het je toekomt!
Het is je gegund dat jou alles toekomt wat je nodig hebt!
Alle liefs van mij xxx :heart:

Goedemorgen pacters,

Dag 144
Ik neem vandaag de eerste niet !!!

Gisteren een vermoeiende dag gehad, maar uiteindelijk wel weer enigszins mijn rust en kalmte weten te hervinden mede door het herhaaldelijk stap 1 t/m 3 door te nemen en de betekenis van die stappen voor mij in mijn gevoel door te laten dringen.
Het gewoonweg erop vertrouwen dat het leven komt zoals het komt en dat ik nu eenmaal niet alles onder controle kan hebben.
Loslaten en accepteren dat ik niet alles naar mijn hand kan zetten.
Oud gedrag met als gevolg angst, onrust, frustratie, verdriet en teleurstelling.
Loslaten en vertrouwen met als gevolg rust en kalmte.


Vandaag een gesprek met mijn counselor.
Afscheid van de therapiegroep komt steeds dichterbij.
Aan de ene kant kijk ik er naar uit, aan de andere kant zal ik vooral met name de groepssessies gaan missen.
Voorbereidend daarop heb ik het bezoeken van meetings uitgebreid van 2 naar 3 meetings per week.
Daarnaast kijk ik ook veel kritischer naar wat de meeting voor mij kan toevoegen bij het verder werken aan mijn 12 stappenprogramma.

Het werken aan stap 4 heb ik afgelopen dagen mede door mijn onrust even laten rusten, maar ik wil daar vanaf vandaag toch weer mee verder gaan.

Vanmiddag dus weer fijn naar therapie en vanavond weer verder aan mijn stap 4.

Correctie op vanmorgen...

Schijnbaar rust en kalmte hervonden.

Helaas gehele dag onrustig geweest.

Pessimistische gedachten krijg ik maar niet omgezet in Optimisme en de angst om mijn kids lijkt steeds meer grip op mij te krijgen.
Enige wat ik daartegen kan doen is het zoveel mogelijk los te laten en er vertrouwen in hebben dat het komt zoals het komt (goed dus !!!).

Ook nog steeds hoogoplaaiende irritatie en ergernissen in de relatie.
Gevoel dat ik mijn rust niet zal gaan hervinden wanneer er geen adempauze ingelast wordt.
Waarom geef ik dat dan niet aan bij mijn partner dat ik dat echt nodig heb ?
Omdat ik bang ben om hem te kwetsen ?
Nee, ik kwets liever mijzelf !!! Ik lijk wel een masochist, bah !!!

Je hebt recht op adempauze!

Ik herken me hierin tav mijn partner: die beseft ook niet dat het me menens is als ik zeg dat ik 'eruit moet, na 3 jaar stress.
Zijn voorstel was zélf: we nemen 2 maanden vrij. Nu is mij dat gelukt op het werk, maar hij zet niet door.
Nu is hij in feb. vrij en ik in jan.
Dat werkt écht niet...!!! (en alle feestdagen werkt ie!)

Mijn expartner was veel vrij (had weinig werk) dus ik ben dit niet gewend, maar ik ben zéér boos nu.
Ik wist niet dat dit zoveel impact zou hebben.
Het recht hebben op samen bijkomen van.... (?) !!!

Richt je dus NU op adempauze.
Ik doe dat ook. Op heel kleine punten... om het overzicht niet te verliezen!
Zo lag ik vanmiddag van 1 tot 5 in bed met een boekje.... punt uit: verdiend!

Sorry: verdiend is niet goed gezegd: gewoon nódig!
Denk goed om jezelf!!

Blondie ik lees je berichtje en denk, als jullie samen 2 mnd. vrij zouden zijn, ben je dan niet bang dat de irritaties die je nu naar hem hebt, nog erger worden?

Goedemorgen pacters,

Dag 145
Ik neem vandaag de eerste niet !!!

Gisteren een vermoeiende en emotionele dag gehad.
Ik dacht mijn rust en kalmte weer hervonden te hebben, maar niets bleek minder waar.
De gehele dag stond in het teken van onrust.
Onrust door alle emoties.
Verdriet, teleurstelling, boosheid, irritatie, frustratie...
Stuiterende emoties.

Onrust is er niet voor niets.
Ik zie verschrikkelijk op tegen de vakantie van mijn kinderen met hun vader naar zijn geboorteland.
Angst en beven !!!
Ik heb al vele voorzorgsmaatregelen getroffen en ik weet dat ik niet meer kan doen dan wat ik al gedaan heb, wat een gevoel van machteloosheid geeft.
Ik probeer erop te vertrouwen dat het allemaal wel goed komt, maar dat lukt me momenteel gewoonweg niet !!!

Daarnaast blijf ik grote irritatie voelen in het contact met mijn partner.
Hij kan daar niks aan doen, doet daar verschrikkelijk zijn best voor om mij te ontzien en mij de ruimte te geven, maar ik kom maar niet van het gevoel af.
Nadenkend daarover realiseer ik mij dat ik afgelopen maandag mijzelf heb weggecijferd om de simpele reden dat ik moeite mee heb om anderen te kwetsen en uiteindelijk mijzelf liever kwets, daarbij mijn grenzen weer overschrijdend.
Ik heb nu behoefte aan persoonlijke ruimte voor mijzelf en ga mijn partner vanavond dus mededelen dat ik deze ruimte ook ga nemen.
Tijdelijk of definitief, de tijd zal het leren...

Vandaag dus achter een urgentie aan voor woonruimte voor mij en mijn kids, aangezien ik de woning waar we nu in verblijven gewoonweg niet kan betalen alleen.
In eerste instantie was ik niet van plan om vanavond naar een meeting te gaan, maar ik heb nu op het moment de meeting nodig, zo voelt het, dus ik ga toch.

Blondie, kun je niet meegaan met hen?
Het lijkt me dat je op deze manier ook niet echt
rust krijgt voor jezelf en er is niks zo moeilijk als
afwachten als je bang bent dat het met je kinderen niet goed gaat.
Die andere woonruimte kan dan misschien even in de ijskast en je
hebt dan in elk geval even afstand van relatie/werk en drank.

Wat een moeilijke situatie Blondie.

De onrust over de komende vakantie .. Is dat niet iets wat je met je partner kan delen? Waarin hij je tot steun kan zijn?
Misschien zie ik het helemaal verkeerd. Maar als je het voor jezelf houdt, dan kan ik me voorstellen dat je hem er gewoon even 'niet bij kunt hebben'. Dat hij daardoor juist irritatie opwekt omdat je zo alleen staat in je zorgen.

Goedemorgen pacters,

Dag 146
Ik neem vandaag de eerste niet !!!

Gisteren een zware dag gehad, vol met emoties.
Ik heb mijn emoties overdag de vrije hand gelaten en flink gejankt, wat wel wat opluchting gaf.

Gisteravond een gesprek gehad met mijn partner en hem verzocht om tijdelijk een ander heenkomen te zoeken zodat zowel ik alsook hij de tijd en ruimte kan krijgen om eens goed na te denken wat we nu willen, afhankelijk van elkaar zonder druk bekijken wat we van elkaar en de relatie verwachten.
Mijn partner gaf aan dat hij geen heil ziet in een tijdelijke adempauze. WEG=WEG.

Na het gesprek rondgelopen met dubbele gevoelens.
Aan de ene kant opluchting, maar ik kan niet blij zijn...
Op de een of andere manier lijken mijn emoties nu in de "ijskast" te staan.
Misschien ook wel een vorm van zelfbescherming.
Zelfbescherming om mijzelf niet mee te laten voeren in de emoties van mijn partner, de pijn.
Maar ook zelfbescherming tegen alle schuldgevoelens die mijn partner mij tracht aan te praten.


Vandaag weer therapie, de een na laatste dag.
Ik ben blij dat ik vanmiddag kan delen hoe de situatie er nu voor staat.
Zou goed kunnen dat het delen in de groep mijn emoties doet ontdooien.

Goedemorgen pacters,

Dag 147
Ik neem vandaag de eerste niet !!!

Gisteren een gespannen en emotionele dag gehad.
Op therapie kon ik me maar moeizaam concentreren gezien de situatie thuis.

Thuisgekomen stond de tafel romantisch gedekt, kaarsjes aan, muziekje op...
Dacht dat ik uit mijn vel barstte.
Avond/nacht ervoor aangegeven dat ik ruimte, tijd en afstand nodig had omdat ik mij onder druk gezet voel wat betreft mijn gevoelens voor mijn partner, het ontbreken ervan.
En dan zo'n actie !!!
Ik heb mijn partner er direct op aangesproken en mijn gevoel geuit dat hij hiermee de druk nog meer aan het opvoeren was.
Maar hij begrijpt er gewoonweg niks van.
Ik begrijp dat deze situatie ook voor hem zeer pijnlijk is, maar het onbegrip bij hem dat het zo niet langer gaat, zijn verwoede pogingen om mij bij hem te houden werken op het moment compleet averechts.

Daarnaast het aanhoren van hoeveel pijn het hem doet, dat hij slecht slaapt, dat hij niet eet en al 10 kilo is afgevallen, dat hij de kerst volgens hem niet gaat halen...
Schuldgevoelens en pijn dat ik hem zo aan het kwetsen was nam de overhand met als gevolg een giga trek.
Ijsberend door het huis en effe stilletjes jankend in mijzelf, was ik in staat om naar de Slijterij te gaan om mezelf helemaal lam te gaan zuipen, om de pijn maar niet te voelen op dat moment.
Gelukkig realiseerde ik me dondersgoed dat ik daar niks mee op zou lossen, dus ben ik naar mijn zus geraced in mn autootje en heb mezelf aldaar effe lekker laten gaan.
Flink gejankt, gescholden, nagedacht over de toekomst, mijn rug gerecht en weer stevig op de grond gekomen met mn pootjes.
Wat een baggeravond, maar nu toch trots op mezelf dat ik me er zo doorheen heb geslagen.

Vandaag wederom de noodzaak tot een adempauze aangekaard en mijn partner gaat nu waarschijnlijk tijdelijk bij zijn broer inwonen, zodat ik mijn ruimte krijg waar ik op het moment zo'n behoefte aan heb.
Tijd en ruimte om na te denken wat ik nu echt werkelijk wil, zonder invloeden van mijn partner.

Ik doe het rustig aan vandaag.
Ga een start maken met schilderen van mandala's, wat al een tijdje een wens om te gaan doen is van mij.
Stap 4 ga ik ook mee verder als de rust in huis weer wat is weergekeerd.

Goedemorgen pacters,

Dag 148
Ik neem vandaag de eerste niet !!!

Gisteren een rustige dag gehad.

Partner gaat vanaf maandag een tijdje bij zijn moeder bivakkeren, wat bij mij een gevoel van rust geeft.
Irritatie en ergernis is grotendeels verdwenen nu ik weet dat ik even de tijd en ruimte voor mijzelf krijg om te overdenken wat ik nu echt wil, zonder druk van buitenaf.
Partner lijkt eindelijk te beseffen dat het uitoefenen van druk op mij averechts werkt.

Vandaag ga ik een start maken aan het maken van een mandala.
Meditatie lukt bij mij tegenwoordig maar moeizaam.
Ik hoop dat ik door het creatief en meditatief bezig zijn met de mandala enige rust kan vinden.

Vanavond pakjesavond met mijn kids.
Normaal zouden we er eigenlijk niet veel aan doen, eerder met de kerst pakjes onder de boom... maar aangezien mn kids met de kerst niet hier zijn...
Probeer er dus vanavond maar een gezellige en vrolijke avond van te maken, kan ik op die herinnering met de kerst teren...

Goedemorgen pacters,

Dag 149
Ik neem vandaag de eerste niet !!!

Gisteren een rustige, relaxte maar ook zeer productieve dag gehad.

Rustig en relaxt denk ik, mede doordat het bij mijn partner begint door te dringen dat ik gewoon even tijd en ruimte voor mijzelf nodig heb, geen druk van hem.
Partner is bereidt mij die ruimte en tijd te geven door tijdelijk bij zijn moeder in te trekken.
Morgen zullen we in gesprek bij de systeemtherapeut verdere afspraken daarover maken.

Zeer productief geweest gisteren.
De strijk die mij al weken aan staat te kijken vanuit de kastenkamer is eindelijk weggewerkt.
Ook dit geeft mij ruimte in mijn koppie.
Moet ik het echter wel bij blijven houden vanaf nu...


Mandala heb ik gisteren ook een start mee gemaakt.
Ontwerp gevonden op internet.
Een eigen touch aan gegeven.
Nu nog op schildersdoek overtekenen en dan begint het moeilijkste werk naar mijn idee, het kleur geven eraan.
Ik merk wel dat het bezig zijn met de mandala mij rust geeft, maar mij ook doet nadenken over mijzelf, mijn gevoel, mijn grenzen en mijn beperkingen...

Vannacht onrustig geslapen.
Onrustig geslapen, deels omdat ik vanaf vandaag een tijdje alleen zal zijn (vriend slaapt tijdelijk bij zijn moeder) een nieuw hoofdstukje in mijn leven, deels door de daarmee samenhangende financiele problematiek, maar ik denk ook wel door mijn komende afscheid van de therapiegroep.

Ik laat de dag vandaag gewoon maar op mij afkomen zoals ie is.
Het komt zoals het komt !!!
Daar heb ik alle vertrouwen in

Voor het afscheid in de groep twee overheerlijke cakes gebakken.
Met een paar flessen Jip&Janneke bubbels neem ik feestelijk afscheid van een fase in mijn leven die de aanzet is geweest tot een nuchter bestaan en het hervinden van mijn eigen "ik".

Vanavond weer verder met mijn mandala.
Ik heb er nu al zin in.
Nooit gedacht dat ik zo crea-bea kon zijn.

Goedemiddag pacters

Dag 150
Ik neem vandaag de eerste niet !!!

Gisteren een heftig en emotioneel afscheid gehad op mijn therapiegroep.
Deed mij toch meer dan ik mezelf wilde laten geloven.
Tranen hebben in overvloed gevloeid, maar goed dat mocht...
Ook een paar mooie boeken gekregen waar ik heel blij mee ben.

Gisteravond voor het eerst "alleen" thuis met mijn kids.
Ik heb kunnen genieten van de rust en de stilte om mij heen.
Bemerkte dat dat wel iets is wat ik gemist heb afgelopen tijd, die serene stilte.

Ook fijn kunnen werken aan mijn mandala, welke al aardig vorm begint te krijgen.
Heerlijk ontspannen om te doen.

Afgelopen nacht onrustig geslapen, mede door mijn plots opzettende verkoudheid en misschien ook wel doordat het mijn eerste nacht alleen met de kids was.
Het lijkt wel of mijn lichaam met het eindigen van de therapie direct een seintje heeft gekregen dat ik nu wel weer ziek kan zijn.
Het griepje wat al dagen lag te smeulen is doorgebroken.

Vanmorgen toch gaan werken, Was weer fijn om wat bij te kunnen dragen in het werk.
Vanmiddag een gesprek met mijn partner bij systeemtherapie alwaar ik ga bespreken hoe we de tijdelijke adempauze verder in het vat gaan gieten.
Het liefst staat mijn partner nog iedere avond aan de deur, wat niet de bedoeling moet zijn van die adempauze, dan heb ik nog geen rust om na te denken.

Vandaag ook mijn laatste lange bijdrage aan dit pactdraadje.
Met de afsluiting van mijn therapie sluit ik ook mijn dagelijkse bijdrage aan dit draadje af.
Ik zal hier nog steeds zo af en toe wat schrijven, o.a. updaten, maar mijn dagelijkse beslommeringen zal ik in de dagdraad ook wel kwijt kunnen.

Goedemorgen pacters,

Dag 151
Ik neem vandaag de eerste niet !!!

Gisteren bij de systeemtherapeut gekomen tot afspraken wat betreft een Proefscheiding van 3 maanden, na 3 maanden wordt er definitief een besluit genomen of ik samen of alleen verder ga met mijn kids...
Geeft rust en duidelijkheid...

Blondie: Veel MKW toegewenst. Neem de tijd en sterkte de komende tijd. Hoop dat alles goed komt.

Liefs Desi

Dag 154
Ik neem vandaag de eerste niet !!!

Niet dat ik me wil bemoeien, maar ik las dat je ging stoppen met dit draadje.
En toen dacht ik:
Zou ze niet beter nog ff hier aan vast kunnen houden
in deze roerige tijd...
Vriend tijdelijk weg, Soulmate niet meer op elk moment vd dag bereikbaar
maar bovenal de onzekerheid over de vakantie van je kids....
Je staat ontzettend stevig, maar dit bij elkaar lijkt me wel een beetje
een rollarcoaster.
En als dit pact voor jezelf zo goed geholpen heeft, waarom niet nog even vasthouden...

Is gewoon mijn overdenking hoor (ok ook wel een beetje de vraag van Bor een beetje op te letten;) )
Maar wat ik ook wil zeggen dus, is doe vooral wat je zelf, denkt dat goed voor je is.
Ik wens je in ieder geval veel kracht toe met dit alles!

Goedemorgen pacters,

Dag 157
Ik neem vandaag de eerste niet !!!

Komende nacht ga ik mijn kinderen wegbrengen naar Schiphol voor hun vakantie met mijn ex.
De angst voor wat komen gaat begint weer de overhand te krijgen.

Het gevoel van machteloos zijn en ergens geen invloed meer op kunnen hebben triggert mij verschrikkelijk.
Gisteravond was het ook maar goed dat ik niks in huis had, want ik was in staat...

In plaats van het op een zuipen te zetten heb ik mijn gevoelens er maar gewoon laten zijn.
Gejankt als een klein kind om de onmacht, maar tegelijkertijd beseffend dat dit is wat het leven is nu op het moment.
Dat het doorvoelen van mijn emoties de enige manier is om voor mij de alcohol de baas te blijven en verder te gaan met leven.
Gaan drinken op zo'n moment dempt alleen mijn gevoel maar, gevoelens die de dag erna niet verdwenen zijn, maar alleen nog maar erger aan zullen voelen mede door het extra gevoel gefaald te hebben als ik zou zijn gaan drinken.

Ik ga proberen mij vandaag te richten op de dingen waar ik nog wel enig invloed op heb en hoop daarmee toch iets van positiviteit naar boven te kunnen halen.
Het leven komt zoals het komt...
Kalmte Moed en Wijsheid !!!