Maandag begint mijn therapie ivm aanhoudende depressie. Ik heb geen (dreigende) verslaving maar mag ivm de therapie niets meer gebruiken zolang de therapie duurt.

Mijn partner is verslaafd geweest aan cannabis, praat niet/moeilijk en grijpt liever naar verdovende middelen als hij zich ellendig voelt. Ook hij krijgt therapie en daardoor heeft hij het nu moeilijk. Hij was al gestopt met cannabis toen ik hem leerde kennen.

Wij doen alles samen en "dus" ook recreatief cannabis gebruiken (max. 1 keer per maand) en ongeveer even vaak een alcoholisch drankje. Helemaal niet veel dus. Nu ik dat niet meer mag merk ik dat hij daar héél heftig op reageert want hij wil zich niet door mij laten beperken. Zijn heftige reactie doet bij mij alle alarmbellen rinkelen. Het is toch maar een keer een drankje? Of een keertje cannabis? Ik vind het "normaal" om het eens recreatief te gebruiken en dus zou het niet lastig moeten zijn om een jaar zonder te doen. Niets blijkt minder waar, knállende ruzie! Relatie op het spel enz.

Hij heeft gelijk als hij zegt dat ik hem beperk want dat is daadwerkelijk gebeurd (verlatingsangst) en daarin ben ik me gaan ontwikkelen. Hij bevestigt ook dat dat een stuk beter gaat. Gisteren was hij jarig en vroeg hij of ik het goed vond dat hij een drankje nam, ik stemde in. Het was toevallig een drankje wat we allebei erg lekker vinden en sterk ruikt, ik mag dus niet... Dat voelt raar en eigenlijk niet goed... Als het andersom zou zijn zou ik niet naast hem gaan zitten drinken als hij niet zou mogen. Achteraf vertelde ik wat het met me deed en waren de poppen aan het dansen.

Nu weet ik het niet meer. Ligt het aan mij? Ben ik terecht bezorgd omdat hij er zo'n big deal van maakt? Ik ben als de dood dat hij steeds meer naar middelen zal pakken om zijn emoties in bedwang te houden en die verslaving weer aangewakkerd wordt. Waarom houdt hij geen rekening met me? In andere relaties zou ik het snappen als ieder dingen voor zich doet en juist ivm mijn claimerige verleden heb ik nog wat avondjes alleen gepland zodat hij alleen is. Hij stelt voor dat hij dán gaat gebruiken. Voor mij voelt dit niet goed omdat het dan "moet" en niet omdat het spontaan in zich opkomt en hij daar dan zin in krijgt...

Iedereen is verantwoordelijk voor wat hij/zij drinkt. Elkaar “beperken” of elkaar “niet steunen” daar kan je lang over bakkeleien maar in een normale relatie tenminste op mijn planeet heb je echt geen toestemming nodig van de ander om iets te drinken of juist niet te drinken. 

Dat het feit dat jij wel drinkt of niet drinkt het lastiger kan maken voor de ander, OK dat kan niemand ontkennen, de ander kan in dat geval vragen maar niet dwingen. 

Als je gestopt bent met alcohol kom je oooooveral alcohol tegen, live bij je in de buurt, op tv, in het vliegtuig lopen ze ermee langs, je krijgt flessen kado, je minibar in het hotel staat er vol mee... Daar moet je mee leren omgaan. En ook met het feit of je partner toevallig aan de drank gaat terwijl jij niet drinkt. 

Hallo TTTT, volgens mij moet iedereen zijn eigen weg zoeken in het omgaan met zijn/haar verslaving of gebruik. Het feit dat je partner vraagt of jij het goed vindt dat hij een drankje neemt, doet bij mij de alarmbellen rinkelen.... waarom zou hij dat aan jou moeten vragen? Natuurlijk is het moeilijk voor jou als iemand anders iets drinkt wat jij van jezelf niet mag, maar dat ligt niet aan hem, dat is iets waar je zelf mee moet dealen.

Ik lees heel veel "mogen" in je stukje. Als je dat eens verandert in "willen"? Je wilt die therapie, en voorwaarde is dat je niet drinkt, daar kies jij voor, jij bent in controle, het is niet iets wat je wordt opgelegd toch?

Pas op met je bezorgdheid - wees liever bezorgd voor jezelf. Pak je eigen problemen aan, en laat hem zijn ding doen. Als blijkt dat dat niet (meer) past bij wat je wilt in jouw leven, kun je dat aankaarten, maar als hij niet wil veranderen, voor zichzelf, moet je dat accepteren en evt. je conclusie trekken. 

Op 11-10-2018 om 10:22 zei TTTTT:

Ik vind het "normaal" om het eens recreatief te gebruiken en dus zou het niet lastig moeten zijn om een jaar zonder te doen. Niets blijkt minder waar, knállende ruzie! Relatie op het spel enz.

wat voor jou geldt hoeft niet hetzelfde te zijn voor een ander,
en als dit aanleiding was voor ruzie en jullie relatie op het spel staat daarna is er vast iets meer aan de hand.
Drank kan een aanleiding zijn, maar de oorzaak ligt vaak net wat dieper.
Misschien voor jezelf dat uitzoeken in je therapie.
De ander kun je niet veranderen, maar jezelf wel, en daarna kun jij waarschijnlijk ook anders omgaan met zijn gedrag?

Wellicht lees ik wat slordig, maar het roept bij mij op dat sommigen zich domweg niet laten dwingen. Op zijn minst supergevoelig zijn voor elke mate van Moeten...