Ik voel wat ik lang verdrong, deze keer is er wel geen nood naar de vlucht. Ik kijk je aan, ik confronteer je, je kwetst me, ik sta in onmacht tegen de muur bij het keelvel gedrukt. Ik mis je, nooit afscheid genomen. En jou mis ik ook, nooit was ik voorbereid op je heengaan en ook al gingen we in vrede uit elkaar, sliep je geborgen in mijn armen ik, ik voel dat ik je tekort gedaan heb. Ik zag je verdriet, maar liet mezelf niet toe te voelen...

en nu, nu voel ik het allemaal in een onleetbaar berouw en schuldgevoel. Ik mis hen zo, had nog zoveel te delen, te geven. Nu maar de tranen opdrogen alvorens iemand het ziet....

We hebben allemaal tranen in de ogen Extranaut, het is OK als iemand het ziet  

Neenee dat kan ik niet doen zenne

terwijl ze in de douche was effe een traantje weg gepinkt, rap gedroogd en vermand. En krijg ik gisteren toch bericht van een nieuw overlijden.... Ik heb die dingen nooit leren verwerken. Wel heb ik mijn schouder geboden, maar zo echt mijn diepste gevoelens bespreken is taboe. Maskers....