Hallo allemaal.

Ik ben nieuw op deze site en ik zoek een maatje die het zelfde (heeft) meemaakt qua klachten.

Ongeveer sinds 2006 ben ik meer gaan drinken...ik had hier bewust geen reden voor.

Nou is eindelijk de knop omgegaan in febr. 2019.

Ik ben alleen naar de kliniek in Dordrecht gegaan om de alcohol (wijn) veilig uit mijn lichaam te krijgen.

De derde dag was ik weer thuis en ik heb verder geen enkele moeite gehad om er van af te blijven oid.

Op dat moment was er ook cirrose geconstateerd...en kwam ik in de molen wat medicatie betrefd.

In okt 2021 heeft mijn lever bloed in mijn lichaam gepompt wat resulteerde van overgeven en out gaan.

Het schijnt ook dat ik dit de hele dag gedaan heb en uiteindelijk had ik de kracht om om hulp te roepen..nogmaals ik weet hier allemaal vrijweinig meer van.

De ambulance broeders konden geen infuusbuisje plaatsen omdat al het bloed wat ik nog had alleen nog maar in mijn romp zat.

Ik ben acuut geopereerd aan mijn slokdarm...omdat er spataderen in zijn gaan zitten en deze door de druk die door de lever was gaan bloeden...ik was volledig een lappe pop.

dit kwam maar zelden voor zei de arts ...ik had gewoon pech.

Drie weken later gebeurde het weer...

Na aardig wat operaties aan mijn slokdarm is het nu rustig.

Ik word nu onder controle gehouden..normaal nemen ze 1 keer per jaar bloed af en maken ze een echo van de abdomen...ik heb om elk half jaar gevraagd en volgende maand is het weer zover.

Ik zit onder de rode spinachtige plekjes...heb neuropathie onder mijn voeten..mn bloeddruk is laag..wat wel past bij cirrose en mijn buik zet zich enorm op...

Ik heb gesproken met mijn lever arts en ik zou nu nog maximaal 10 jaar te leven hebben, mits er niet nog wat gebeurd.

Mijn vragen zijn :

Ik heb enorme gaten en een hele enge ervaring gehad op de I.C...je word uit je leventje getrokken en word wakker op een plek die je niet snapt..waar men aan jou aan het trekken is..noem maar op..en dat terwijl ik net aan de dood ben ontsnapt.

Hoe ga ik om met het feit dat ik niet lang meer heb terwijl ik net 45 ben geworden. hoe kan ik nog genieten...

Hoe ga ik met mijn angstige lege gaten om...die er zijn door de opnames..

Hoe ga ik om met die erg dikke buik..word hij nog dikker...

Wat staat mij nog te wachten?

Wie kan mij hiermee helpen?...ik ben zo uitgevochten...

Liefs Natas.

Jeetje Natas, wat een naar verhaal.
Voor jou geen verhaal, maar de harde werkelijkheid.
Ik heb geen idee wat antwoorden kunnen zijn op je vragen.
Is er geen nazorg vanuit het ziekenhuis?
10 jaar lijden is nog erg lang, maar als je ze op een goede manier
door kunt brengen, wie weet worden het er dan nog méér?
Het zijn vragen waar je artsen misschien iets over kunnen zeggen,
of zij kunnen je misschien doorverwijzen naar een instantie/hulpverlener?
Heel veel sterkte, en je kunt altijd mee komen schrijven in de ditjes & datjes, huiskamer hier.

Helaas heb ik al deze opties (natuurlijk) al gedaan en besproken.

Ik hoop gewoon iemand hier te treffen die er ook zo voor staat of in zit.

Erover praten..ik krijg wel begrip enzo..men kan meeleven..niet meevoelen..vandaar mijn vraag.

Nee ik sta er niet zo voor maar ik wil je best lezen en meeleven. Meevoelen wordt lastig sorry, maar ik kan je wel een hoop sterkte wensen