Hoi allemaal, zal vast niet de eerste zijn met dit onderwerp. Maar me partner en ik zijn beide flinke drinkers. Heb meerdere keren met hem gehad om samen te stoppen maar hij houdt het niet langer dan een week uit. Voor hem is alcohol de basis voor ontspanning, nou dat zo 3x per week standaard dat hij aardig lazerus aan toe is.  Bij drankje 2-3 is hij al niet erg aardig meer en boort mij dan het liefst zo diep mogelijk de grond in.. we hebben inmiddels een baby van 7maanden en tijdens de zwangerschap had ik geen probleem om te stoppen. Echter doe ik sinds de geboorte alles qua opvoeding en huishouden en zit hierdoor ook in de ziektewet doordat ik constant alert en aan staan. Meerdere keren met hem er over gehad maar het komt steeds niet bij hem aan dat het me soms ook te veel wordt. Waardoor ik ook wel eens (2x per maand) de mist in ga met drinken en een blackout krijg. Ik zorg ervoor dat me kind dan overnacht bij oma zodat die hier niets van merk. Ik weet dat dit geen oplossing is voor de langere termijn en ik wil het liefst definitief drank uit onze leven. Alleen het is zo lastig als je onbegrepen voelt, wat adviseren jullie?

Lastig lastig maar je moet denk ik beginnen met het zo te scheiden dat wat jij drinkt is jouw probleem en wat hij drinkt is zijn probleem, anders is het een spaghetti waar je niet uit komt.

Dat wil zeggen dat als het jou teveel wordt en jii gaat dan drinken, dat is niet zijn schuld, dat doe jij. Of het nou met goede redenen is of niet, jij drinkt het op, waar of niet?

Maar los daarvan kan het eventueel wel zo zijn dat je op een gegeven moment tegen hem gaat zeggen ik kan er niet meer tegen dat je zoveel drinkt, ik wil niet meer samen met je verder. Je kan hem niet dwingen om te stoppen maar je kan wel zeggen ik wil dit zo niet langer.

Ik denk dat het makkelijkst (nou ja makkelijk  ) is dat je zelf eerst stopt met alcohol. En dan verder zien.

Ben je er klaar voor?

Hoi Debb,

Ik reageer hier niet meer zo vaak en al helemaal niet echt op nieuwelingen omdat ik mezelf (nu bijna 9 maand gestopt) nog steeds niet genoeg ervaren vind om anderen advies te geven. Maar als “jonge” moeder (mijn dochter wordt 4 deze week) wil ik je graag een hart onder de riem steken!

Als moeder ben jij de motor van je gezin. Jij bent het oriëntatiepunt van je kind en zowel jij als je kindje verdienen jouw onverdeelde aandacht.  Zelfs/ zeker op zo’n jonge leeftijd is jouw invloed op je kind oneindig en super belangrijk! 
Het spijt me enorm voor jou dat je je hierin niet gesteund voelt door je partner maar dat mag/ kan jou niet tegenhouden om jezelf en je kind eerst te zetten. Ik begrijp dat je momentjes voor jezelf enorm belangrijk zijn (want dat is het ook!) maar probeer iets constructief te zoeken om jezelf op te laden zodat je je volle aanwezigheid op je kindje kan richten. 
De tijd is nu! Je kindje is maar 1x klein en deze fase is zo belangrijk voor zijn/ haar latere leven. 
Ik zou proberen om boeken te lezen over de ontwikkeling van je kindje zodat je meer en beter beseft hoe belangrijk je voor hem/ haar bent in deze periode. Zodat je weet wat je moet/ kan doen om de best mogelijke mama te zijn, want dat verdient je kindje! (En jijzelf ook!!)

En je partner volgt of niet (toekomst zal dit uitwijzen) maar op zijn minst kan jij jezelf niets kwalijk nemen als je het probeert! Jou de grond inboren vind ik persoonlijk wel problematisch want ook dat straalt over op je kindje.
 

Stoppen met alcohol heeft mij alvast geholpen om beter mijn grenzen te leren kennen en aan te geven, ook aan mijn partner dus dat zou vb voor mij al een grens zijn waarover ik het dan moet hebben met mijn partner (in nuchtere toestand!) 

Veel sterkte!!!