Het sprookje van het Verdrietige Verdriet.

Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. Ze was wel al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar lach, had de frisse glans van een onbezorgd meisje. Bij een in één gekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden. Ze kon niet veel herkennen. Het wezen dat daar in het stof op de weg zat leek bijna figuurloos. Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke vormen. Ze bukte zich en vroeg "Wie ben jij?"
Twee bijna levenloze ogen keken moe op. "Ik? Ik ben het Verdriet." Fluisterde een stem zo zacht dat ze het bijna niet kon horen. "Och, het Verdriet!" riep de kleine vrouw blij alsof ze een oude bekende begroette. "Je kent mij?" vroeg het Verdriet wantrouwend. "Natuurlijk ken ik jou. Steeds weer heb je mij een stuk weg begeleid". "Ja maar, stotterde het Verdriet, Waarom vlucht je dan niet voor mij?" "Waarom zou ik voor je vluchten? Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt. Maar wat ik je wilde vragen, waarom zie je er zo moedeloos uit?' "Ik...Ik ben verdrietig" antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem. De kleine oude vrouw ging naast haar zitten. "Je bent dus verdrietig" zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd. "Vertel me eens wat jou zo bedrukt."
Het Verdriet zuchtte diep. Zou dit keer echt iemand luisteren? Dat had ze zich al zo vaak gewenst. "Ach, weet je, begon ze voorzichtig, het is zo. Niemand mag mij. Het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven. Maar als ik kom schrikken ze terug. Ze zijn bang voor mij en mijden me als de pest."
Het Verdriet slikte hard. "Ze hebben spreekwoorden uitgevonden met welke ze me willen verbannen. Ze zeggen: "Ach, het leven is een groot feest". En hun valse lachen, leidt tot maagkrampen en ademnood. Ze zeggen: "Geërgerd is datgene wat hard maakt". En dan krijgen ze hartpijnen. Ze zeggen: "Je moet je maar bij elkaar houden" En ze voelen het getrek in de schouders en de rug. Ze zeggen dat alleen zwakkelingen huilen. En de opgekropte tranen doen hun hoofd bijna uit elkaar springen. Of ze verdoven zich met alcohol of drugs opdat ze mij maar niet hoeven voelen."
"Och ja, bevestigde de vrouw, zulke mensen ben ik al vaker tegen gekomen.'! Het Verdriet zakte nog verder in elkaar."En dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen. Als ik heel dicht bij ze ben kunnen ze zich zelf ontmoeten. Ik help hen een nest te bouwen waar ze hun wonden in kunnen verzorgen." Wie verdrietig is heeft een erg dunne huid. Het leed breekt weer op als een slecht genezen wond en dat doet pijn. Maar alleen wie het Verdriet toe laat en alle ongehuilde tranen huilt, kan zijn wonden werkelijk genezen. Maar de mensen willen helemaal niet dat ik ze help. In plaats daarvan schminken ze een schelle lach over hun littekens. Of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen." Het Verdriet zweeg.
Haar huilen was eerst zwak toen sterker en tenslotte erg vertwijfeld. De kleine, oude vrouw nam de in elkaar gedoken gedaante troostend in haar armen. Wat voelt ze warm en zacht aan, dacht ze en streelde zachtjes het bevende hoopje. "Huil maar, verdriet" fluisterde ze liefdevol. "Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt. Vanaf nu zal je niet meer alleen zijn. Ik zal je begeleiden zodat de moedeloosheid niet meer aan de macht is." Het Verdriet stopte met huilen. Ze ging rechtop zitten en bekeek haar nieuwe met gezellin verbaasd aan. "Maar.....maar.. wie ben jij eigenlijk?" "Ik?" vroeg de kleine oude vrouw grijzend, maar daarna lachte ze weer onbezorgd als een jong meisje, "Ik? Ik ben de Hoop."

Zo waar Thee!

Ik heb 'm niet zelf verzonnen...maar vandeweek kwam ie voorbij...

Voor de dagelijkse praktijk gebruik ik zelf: 'wat je aandacht geeft groeit'....komt op hetzelfde neer.

Maar ik zie nu pas ondersteunende TEKSTEN...dit is meer spreuken of uitspraken?! 

Deze  hadden jullie nog van mij tegoed!

Ik vrouw

Ik lees geen gebruiksaanwijzing, ik druk op de knopjes totdat het werkt.

Ik heb geen alcohol nodig om mezelf voor gek te zetten, dat kan ik ook zo.

Als ik een vogels was, dan zou ik weten wie ik als eerste aankakken kan.

Ik ben niet kattig, ik ben emotioneel flexibel.

De mooiste woorden ter wereld? “Ik ga shoppen!”

Ik heb geen tics, dat zijn speciale effects.

Vrouwen horen eruit te zien als VROUWEN, niet als opgedofte botten!

Dat is geen vet! Dat is erotische gebruiksoppervlakte!

Vergeven en vergeten??? Ik ben Jezus niet en heb geen alzheimer!

Wij vrouwen zijn engelen en als onze vleugels gebroken worden, vliegen wij verder op een bezem!

Wij zijn uiteindelijk flexibel!

Op mijn grafsteen zou moeten staan: kijk niet zo stom, ik zou nu ook liever op het strand liggen!

Tja wij vrouwen zijn uniek!!!

Stuur dit naar 7 grappige en coolen meiden zoals jij, en er gebeurt, zoals altijd... niets.

Maar je hebt wel iemand aan het gelachen gemaakt!

done, thnx

ik onthoud de graftekst

maar word al uitgestrooid

naast mn volleystrandje

Volg je hart...want die klopt

Lotus, het verhaal over verdriet was mooi. Ik heb verdriet gehad en het weggestopt. Jaren later kwam het oud zeer weer naar boven.

Laatst gebeurde er weer iets waarvan ik behoorlijk van de wap door was. En nu heb ik het verdriet over me laten komen. Voelde goed. Ik voel me nu ook beter, opgelucht.

Alles heeft z'n tijd nodig en we hoeven niet altijd vrolijk te zijn of te doen alsof we alles onder controle hebben. Ook de minder leuke gevoelens horen bij de mens.

Heb wel wat aan het verhaal gehad. Dank je.

Door je te ont-doen van al je moeten, ont-moet je jezelf.

Ik vind het verhaal van het verdriet en de hoop ook erg mooi. Dank je wel

Graag gedaan! Altijd mooi wanneer iemand er wat aan heeft. Goed gaan Blekje!