Ja, dat was ook mijn eerste diagnose PTSD. Later dus borderliner en toen alleen maar kenmerken en dan heb je geen recht op therapie. Nu blijkt dus dat ik al jaren last van de ziekte van Pfeiffer heb gehad dat tot een schildklierinfectie heeft geleid. Wel een slimme hij past steeds aan.
Kenmerken van schildklier als hij te langzaam werkt moeheid en depressie, te snel, paniekaanvallen en hartkloppingen.

Ik denk wel dat er een periode was dat de diagnose Borderliner een beetje een vergaarsput was.
Mijn psychiater was een beetje bedust toen hij hoorde dat ik het aan mijn schildklier had want dat waren precies mijn klachten.
Gek eigenlijk dat er ook niet eerder na was gekeken want ik kwam maar liefst 15 kilo aan vorig jaar.

Ik slik nu mijn tabletten voor mijn schildklier trouw en ik weet al voordat de bloedtesten uitkomen of hij te hard of te traag werkt.

Alcoholmisbruik is vaak zelfmedicatie, ik durfde nooit terug te praten terwijl erop mij ingepraat werd.
Ook durfde ik nooit boos te worden want alles lag aan mij. Die boosheid komt er alleen maar uit als er alcohol in het spel is. Wat heel erg was voor mijn kinderen. Echt Jeckal en Hyde.
Of het was een vlucht als ik dingen niet kon handelen.

De laatste tijd is wat dat betreft heel therapeutisch geweest. Ik ben niet meer zo boos maar vindt bepaald gedrag ook zeer zeker niet normaal.

zoals hier al eerder gezegt is, probeer je grenzen goed te bewaken en zelf heb ik heel veel aan Tapas gehad.

Inderdaad, grenzen bewaken/stellen is nooit mijn sterke kant geweest, heb dat nooit meegekregen.
Gaat nu stúkken beter, oefening baart kunst!
De diagnose Borderline werd jarenlang idd snel gesteld, als men geen andere stickertjes voor handen had...
En in mijn ervaring werd je als borderliner ook vaak met de nek aangekeken, want je was maar lastig en ze wisten niet hoe met je om te gaan.
Anyway, 't gaat wel beter nu ik zelf mijn stickertje heb verwijderd, 't irriteerde me mateloos!

Aangepast

Bekkie, ik log nog eventjes voor je in.
Ik vind het moedig van je om hier je probleem bespreekbaar te maken. Goed dat je deze draad gevonden hebt, want het was wel een oudje geloof ik. Maar ik hoor meer mensen op het forum de laatste tijd over borderline, dus het is de juiste tijd ineens weer.

Hoe ben je zo in een kraakpand verzeild geraakt? Ben je op zoek naar andere woonruimte? Is dit overmacht of eigen keuze? Wat ging hier aan vooraf? Een opname?
Je noemt je situatie uitzichtloos. Dat klinkt verrekte verdrietig. Spijt me voor je. Misschien is het wat dat betreft fijner voor je om af en toe op de dagdraad te komen meepraten. Velen zullen je verhaal herkennen. Er wordt dan ook iets sneller gereageerd.

Hoe oud is je zoon nu? Zien jullie elkaar?

Ik heb ook mijn hele leven al last gehad van stemmingsstoornissen. Een laatste hulpverlener zei vorig jaar dat ik trekken heb van een persoonlijkheidstoornis. Mijn Hemel zeg: wie niet??!!
Ik werk zelf in de psychiatrie en inmiddels kan iedereen wel een label krijgen. Helpt ons dat??
Hormonem hebben bij mij ook een grote rol gespeeld, verder weet ik niet goed meer welk duitje alcohol in de zak deed.
Het gaat erom hoe we onze problemen leren te hanteren. Dat is een belangrijke!!

Zeg, laat je nog iets meer van je weten?
Voor nu: sterkte ermee meid. Je staat niet alleen!

xxx

Beste Cathy56,


Je vroeg hoe ik zo terecht ben gekomen in een anti-kraak woning, mijn relatie is dus op de klippen gelopen vorig jaar oktober en ik ben het huis uitgezet daar mijn toenmalige vriend. Na een week in de auto te hebben geslapen kon ik dus een woning krijgen waar ik nu in woon. Mijn moeder en broer wonen beide niet hier in de buurt en voel me dus verdomd eenzaam. Een urgentie is niet meer zo makkelijk te krijgen want het liefst zou ik natuurlijk daar in de buurt wonen. Zeker ook omdat ik vaak hulp nodig heb ivm mijn longemfyseem.

Mijn zoon van 15 heeft 3 jaar geleden besloten om bij zijn vader te gaan wonen, dat doet een moederhart pijn, ik zie hem wel maar niet echt regelmatig hij is aan het puberen en heeft hier niet zoveel. Heb geen eigen kamer voor hem enzo.
Al met al zit het allemaal niet echt mee, wil absoluut niet zielig doen, maar het is me vaak teveel allemaal.

Ben blij dat er hier ook in dit opzicht iets van herkenning is. Ik zal me zeker gaan begeven bij de dagdraad, maar om dit nu daar te schrijven vind ik ook weer zoiets.

Dank je wel,voor je lieve antwoord

xxx

Als het prettiger voelt om hier te schrijven, dan doe dat gerust hoor!

Ik hoop voor je dat er in dat kraakpand mensen zijn bij wie je iets kwijt kunt van jezelf?
Kun je achter een huisje aan in de buurt van moeder en broer? Lijkt me het 1e om iets in te ondernemen, als dat is wat je graag wilt.

Ik probeer me voor te stellen hoe een mens leeft in jouw omstandigheden; het lijkt me zeker geen pretje. Ook lastig om dan met je drankprobleem iets te gaan doen. Goed van je dat je in elk geval met adb begint; dat heeft mij een enorm stuk op weg geholpen!
Welke dingen doe jij zo op een dag? Heb je een laptop, of hoe red je je virtueel? Heb je hobby's?
Rook je ook? (gezien je copd)
Ik heb ook copd, ben 56 en rook (nog). Ik moet er van af, grootste vraag is wanneer ik dat avontuur zal gaan beginnen....

Maar schroom niet om hier te schrijven, het lijkt me dat je een behoorlijk steuntje nodig hebt! En ik hoop dat je ondanks alles veel kracht hebt om in jezelf te geloven.>>> dat je zult waarmaken wat je wilt: aan je gezondheid en geluk werken!!
toi toi toi

xxx

Ben geen Borderliner (nare uitdrukkig voor iemand die dit mankeert) en ken ook niemand in mijn omgeving die het heeft (ook weer zoiets). Probeer het te volgen want lijkt me erg moeilijk. Moeilijk voor jezelf maar ook de omgeving. Pieken en dalen begrijp ik dus een rechte lijn is er niet. Medicijnen geven ook geen balance dus moet je het allemaal zelf doen. Komt het daar op neer? Veel over te googlen maar duidelijker wordt het er niet op. Wat betekend het voor je als mens zelf? Phoe dan kan ik het toch maar beter in mijn rug hebben.

Hoi Druppeltje,

Wat het voor mezelf inhoudt is inderdaad alles zwart zien, moeilijk vinden om een middenweg te vinden, te impulsief beslissingen nemen. Onbegrepen voelen is een heel zwaai issue voor mij dan tenminste.
Medicatie is niet echt iets voor mij, het werkt niet, gebruik wel slaapmediactie en benzo's.
Helaas is het leven van een borderliner in het verleden al heel erg mis gegaan, en ja het knoppie wat de meeste mensen hebben dat heb ik niet was het maar weer even slikken en weer doorgaan zoals marco borsato het zo mooi zingt.

Relaties duren nooit erg lang bij me omdat niemand het uithoudt bij mij, ook niet zo gek want vind mezelf af en toe ook een bitch.

Dank je voor je reactie

Liefs

Marika, wie weet ben je wel uniek, maar is het etiketje
net helemaal de juiste.
Ik heb een zoon met Asperger en het heeft zware jaren geduurd eer die diagnose er was,
in zijn puberteit escaleerde de situatie, zocht hij zijn veiligheid in de virtuele wereld,
draaide zijn dag en nacht ritme om en kreeg een psychose.
En zelfs toen duurde het nog lang eer ze Asperger diagnosticeerden.
Hij heeft medicijnen geweigerd en hoewel iedereen dat lastig leek te vinden, ben ik er
blij mee, want hij is wel zichzelf gebleven. Wie weet wat de medicijnen hadden veranderd,
de bijsluiters logen er niet om.
Ik weet niet of jij nu nog iets slikt, maar het zou kunnen dat je iets slikt wat bij je pas nu, of juist niets en je meer stabiel bent. In elk geval lijkt er een bepaalde rust te zijn.
Ik hoop dat je je hier thuis zult voelen en ook zonder drank je jezelf meer en meer kunt accepteren
in wie je bent. Buitenbeentjes zijn vaak krachtige mensen.

Wat zul jij je eenzaam hebben gevoeld!

Ook ik heb borderline-trekken. Wat ik niet heb is alles zwart-wit zien en snelle stemmingswisselingen. Misschien omdat ik wat ouder ben en dan schijnen sommige trekken wat te vervagen.

Borderline !!!

Herken helaas een heleboel bij mij, maar goed zolang ik niet getest ben, neem ik het mijne ervan.........
Zoon is autistisch (klassiek, dus alles aanwezig) en mn moeder nooit getest, maar gezien mn ervaring in de psychiatrie zeker wel manisch-depri............

Zou ik dan een tussenvorm hebben ? en bestaat dat ?

Geen flauw idee of het bestaat. Je bent wie je bent. In de psychiatrie verzinnen ze zoveel verschillende stoornissen en aandoeningen. Dan zal iedereen wel iets mankeren. Op wat jij hebt zullen ze vast ook wel een etiket kunnen plakken. Wat heb je eraan? Zolang je met je 'beperkingen' om kan gaan is het goed. De perfecte mens bestaat niet. iedereen heeft wel wat.

Lin84 :

Daar ben ik het dus niet mee eens...
Bij mijn zoon werd zijn autisme pas erkent toen hij 7 was en sinds dat ik het weet heb ik wel handvaten aangereikt gekregen om hem verder te helpen...
Naast autistisch is hij ook nog hoogbegaafd...
En dat vergt wel aanpassingen, want naast zijn reguliere onderwijs waar hij al een klas had overgeslagen omdat hij zo intelligent was... Hij trok het gewoonweg niet sociaal emotioneel gezien...........
Etiket, zo heb ik het nooit gezien, meer als houvast
Nu hij op speciaal onderwijs zit is hij aan het trachten zijn negatieve zelfbeeld terug te draaien... en dat was nooit gelukt op regulier onderwijs, daar werd hij alleen maar onder de voeten gelopen en gepest, dus ik ben blij met zijn etiket !!!!!!!!!!!!!!!!!!

Idem hier Blondie, erkenning pas op 14 jarige leeftijd, na veel gepest te zijn, diverse scholen,
Hoogbegaaf en hooggevoelig. na de erkenning was mijn gefrustreerde boosheid weg en ook
al blijf ik fouten maken, mijn hart is weer open voor hem. Maar wat heeft die jongen het zwaar
met zijn anders zijn. Mijn hart bloedt nog vaak voor hem.
En hoe het etiket heet is misschien aan verandering onderhevig, er wordt nog veel ontdekt,
en de diagnoses worden verfijnder ook al blijven ze iemand in hokjes stoppen, ze geven toch
houvast en helpen mij in te zien dat ik doe wat ik kan en dat is soms niet genoeg, maar ik hoef me daar
niet meer schuldig onder te voelen.