Vlaamsmeisje-> ja ik heb idd mijn naam verandert omdat toch meerdere mensen waarschijnlijk deze naam kennen.. Iig voor de zekerheid verandert. Mijn paarden staan nog op de manege waar ik werkte. Was het maar waar aan huis zou ideaal zijn zeg..

Nee helaas niet. Woon midden in de stad dus gaat helaas niet..

Toch lijk het me ook wel erg leuk military.. maar ben zelf ook wel wat voorzichtiger geworden..

Mis je dat niet als je dat vroeger altijd gedaan hebt??

Weet je Lucid ik ben bang voor paarden omdat ik er te weinig verstand van heb dat is alles. Ik geloof dat ik het al eens geschreven heb maar ik het een shetlander gehad en die kwam gewoon hier binnen maar achter haar lopen durfde ik niet.

Toen ze nog erg jong was en mij zag aankomen werd ze helemaal gek en gooide dat kontje omhoog maar ik dacht dat ze gemeen werd dan en pakte een stok en zei dat als ze me zou schoppen ik haar terug zou slaan. Nooit gedaan hoor maar het was om mezelf moed in te praten.

Naderhand hoorde ik van een paardenkenner dat ze dat juist deed omdat ze heel blij was om me te zien. God wat voelde ik me toen beroerd.

Maar natuurlijk mag je vragen stellen, er is altijd wel iemand die je antwoord kan geven:)

De mooiste paarden vind ik de Friese paarden en de Belgische knollen. Deze twee soorten worden vlak bij mij gefokt. In de plaatst waar Ankie geboren is, als je dat weet.

Heb een keer bij zo'n ring gestaan waar ze met die Belgen rond liepen. Nou als die langs kwamen vooral de hengsten, trilde de grond onder m'n voeten.

Een x per jaar is dat hier te doen.

Als ik die prachtige dieren zie krijg ik zo'n gelukzaaaaalig gevoel, wat ik heel moeilijk kan omschrijven. Het is een gevoel van respect, ontzag of zoiets ik weet het niet precies.

Dit verhaal gaat over mijn tweede man. Hij had kanker, met uitzaaiingen en hij was opgegeven.

Ik verzorgde hem, en was totaal in de stress. Wij woonden in Duitsland, we hadden die hele

veestapel, en mijn aandacht was meer bij mijn man dan bij de diertjes. Uiteraard liep

ik wel braaf met de honden, gaf alles voer, maar toch, het was net of ze wat verder weg

stonden voor mijn gevoel. De kippen legden hun eitjes, ik raapte ze op. De haan

kraaide en kraaide, tot mijn man zei: ik kan er niet meer tegen, dat kraaien. Hij kraait de

hele dag, ik word gek van dat geluid. Ja wat doe je dan. Haan weggegeven, en was

er niet meer.

Man liep op het einde, ik merkte wel dat er een kipje ziek was. Ze trok zich terug in een

hokje, en daar legde ze ook eitjes, die raapte ik ook op.

Goed, mijn man overleed, het was verschrikkelijk. Nog nooit zo eenzaam gevoeld

als bij het sterven. Helemaal alleen, ik en hem, en hij blies de laatste adem uit.

Nou ja, daarna gedoe want in Duitsland, en daarna weken van verdriet en diepe

diepe rouw.

Alles deed ik mechanisch, de honden de poezen de eenden en de kippen.

Drie weken na zijn overlijden kwam het 'zieke kipje' uit haar hok. Met een kuiken!!,

Jeetjemina, een kuiken, hoe kan dat nu weer.

Ik heb de hele tijd gegoogeld met de eieren, haan was al lang weg, en toch een kuiken!

Ik heb beiden heel goed verzorgd, en het kuikentje werd een haan. Ik heb hem

vernoemd naar mijn man.

Ik snap nog steeds niet, hoe moeder kip dat ei heeft kunnen verbergen.

Ik raapte alles op dacht ik. En ze was ook nog eens bevrucht door de haan die

al lang weg was!

Nou ja, wondertje!

Ik woon nu erg naar mijn zin, maar mis nog steeds heel erg mijn dierenstapel.

Die krijg ik nooit meer terug, en dat stemt me weemoedig.

Ik ben geloof ik beetje de draad kwijt haha..ga straks even alles weer helemaal nalezen

wat een prachtige symboliek Tuva

en wat kun je dat mooi vertellen, thnx:present:

Dank je Jane!

goh Tuvalu...dat zet een mens aan het denken.

wat een mooi verhaal.

Lieve Tuvalu,

Wat een prachtig verhaal meid en ik herken er best veel in. Natuurlijk was je braaf voor je dieren maar al je energie ging naar je man toe, want mantelzorger is een heel zwaar beroep.

Je kippetje was niet ziek maar broeds. Dan trekken ze zich terug, verstoppen, als ze kunnen hun eitjes en gaan broeden. Een eitje kan wel tot een maand blijven liggen en dan nog kan er, als ze gaat broeden, een kuikentje uit komen. Dat komt omdat er een bescherm laagje omheen zit dat het eitje tegen ziektekiemen beschermd. Daarom zit er minder smaak aan de eieren uit de winkel omdat de eieren gewassen worden voor ze in de winkel komen. Ook kan een kip nog lang bevruchte eitjes leggen als de haan allang weg is.

Maar heb je nu helemaal geen diertjes meer?

prachtig Tuvalu,

een verhaal over rouw, afscheid en nieuw leven. En dat alles vind plaats in luttele weken. Veel emoties liggen vlak bij elkaar en jij hebt ze beleeft. Ik vind het bijzonder treurig dat jij je man hebt verloren, ik hoop ook dat je hoop hebt kunnen putten uit nieuw leven.

Sterkte met jouw proces,

liefs, Irunalone.

Hee Bol, ja achteraf kwam ik er dus ook achter dat het kipje niet ziek maar broeds was...

Toen mijn man door de begrafenismedewerkers uit huis gedragen werd, was nog een

toestand, want hij kon niet door de deur, en werd dus door de raamopening getild,

liep het hele spul, al kakelend, blaffend, snaterend en kalkoenerend om hem heen,

was erg ontroerend...

Ik heb nog steeds twee honden, zijn ouwetjes, we hebben samen al heel wat

meegemaakt!

Irunalone: ik ben nu weer heel gelukkig getrouwd. Deze man kende ik nog van

vroeger, maar toen was hij nog in een relatie.

We zijn elkaar nooit vergeten, leuk is dat, zo van wie had dat ooit gedacht, dat wij

nog eens bij elkaar zouden komen.

Ik woon hier heerlijk, maar kleine tuin, veel mensen om ons heen.

Kippen en eenden en zo hebben toch de ruimte nodig, dus daar begin ik niet

meer aan.

Maar ik ben en blijf een dierenmens, zal wel komen omdat het in mijn genen

zit, moeder komt uit Friesland, van een boerderij.

Als het aan mij lag, woonde ik nu in een schattig klein huisje met grote tuin,

en dan varkentjes! En geitjes! Nog meer honden! Veel katten! En allemaal

omdat ze in de steek gelaten zijn, of verwaarloosd of iets anders zieligs!

wat fijn dat je weer gelukkig bent!

Ja en veel dieren, ik herken dat wel, mijn hond (engelse Bulldog), ligt de hele dag bij mij op schoot met zijn kop, prachtig mooi en liefdevol beestje!

Zoveel warmte en aanhankelijkheid kan ik van mensen maar moeilijk toelaten.

Ja maar nu noem je ook wel een superknuffelhond op Iru. Ik heb ze zo'n 14 jaar gehad, en ik vind dat er geen betere knuffelaars bestaan dan de Eng. Bull. En snurken dat ze kunnen, en sterk dat ze zijn, en zoooooooooo ontzettend lief. Heerlijke dieren.

och, Bol, soms kan ik haar wel pletten, zoveel hou ik van haar

Ik zou het weekend doorbrengen bij mijn dochter. Het was mij opgevallen, dat Tuffie wat ziekjes leek

Ja dat is dezelfde poes van in die hoge boom.

Ik vroeg mijn man extra op haar te letten. Nou was het een schat (mijn man) maar extra opletten,

daar deed hij niet zo aan.

Toen ik maandag thuis kwam, zag het beestje geel. Ze had een witte vacht, maar alles leek

een gele gloed te hebben, ook haar oogwit.

Ik onmiddellijk naar de dierenarts, met het idee van een kuurtje oid.

Daar bleek ze een ongeneeslijke ziekte te hebben. Of ik haar nog even mee naar huis

wilde nemen om aan het idee te wennen dat ze ingeslapen zou worden.

Mijn brein schakelde over in hyper-toestand, lijdt ze? Ja ze lijdt.

Dan neem ik haar niet mee naar huis, want dan lijdt ze nog langer.

Ze stierf in mijn armen.

En toen.... kwam er een reactie bij mij.

Ik huilde niet, ik brulde. Het leek of alle frustraties en woede en verdriet in 1 keer

er uit kwam. De dierenarts schok zo van mijn reactie.

Ik kon ook niet ophouden, ik brulde maar door.

Met Tuf in haar mandje ging ik weg, en ik zal nooit meer de ogen vergeten van de

mensen in de wachtkamer. Pure verbazing, angst, verdriet en medelijden.

Terug heeft mijn man een grafje gegraven. Ik heb de hele tijd geschreeuwd en gehuild,

ik kon niet meer stoppen.

Pas in de avond kon ik wat kalmeren.

Ik was zo ontzettend verrast door mijn verdriet!

Omdat ik nog al veel dieren heb gehad in mijn leven, heb ik er veel moeten

laten inslapen. Nog nooit had ik dit eerder meegemaakt.

Tuf was van een kwetsbare poes een hele stoere poes geworden, ik zag haar

buiten opbloeien. Ze lag altijd heel gezellig tussen de kipjes in het zonnetje,

ze klom nooit meer hoog in een boom, ze werd een echt knuffelkatje, en nu dit!

Juist het proces dat ze wist dat het goed bij me was, en haar openstellen,

en haar genieten. Het leven is soms niet eerlijk.

De tranen in mijn ogen Tuvalu, wat is het toch verschrikkelijk om een geliefd beestje in te laten slapen en weten dat het niet anders kan.

Zo een tweestrijd is haast niet te bevatten voor ons brein en kan me jouw reactie heel goed voorstellen.

Sterkte meid:heart:

@kunsie, dit is zo'n vijf jaar geleden. Ik ben er inmiddels overheen.

Mijn beide honden zijn op leeftijd, ik heb hiervoor nooit honden gehad,

dus ik wacht met angst en beven...honden hebben nog veel meer

impact dan katten, althans dat ervaar ik nu. Katten leven toch iets

zelfstandiger, onafhankelijker.

Dank voor je lieve reactie!

Ik trek mijn eerdere vraag in, na goede gesprekken gehad te hebben met andere kattenkenners ben ik ook tot de conclusie gekomen, dat het beter is om te zorgen dat mijn katten geen stress meer hebben dan opnieuw weer stress in huis te halen dmv een nieuwe kat.

Tuvalu wat kunnen mensen zich toch hechten aan dieren hé?

Het is goed dat je het toch allemaal opschrijft, zodat iedereen weet dat men niet de enigste is waarbij het veel pijn doet om een dier te verliezen.

Mooi om te lezen en voor jou een dikke

@ Dinah en bol:

Ja Dinah, maar dan luister ik, en vraag ik ze om mee te kijken en dan hoor ik nooit niks meer van ze. Zijn kattenmensen nu werkelijk zo typisch? Dan moet ik bekennen, ik ben van mijn leven nooit een kattenmens geweest!

Ha ha Spud! Nu is het wel bij mij zo, dat ik mensen die huisdieren

hebben meteen aardig vind. Ik weet niet waar dat aan ligt,

maar om de een of andere reden hebben ze een streepje voor.

@Jopie, dank je wel!

Nou Tu, dan zal je mij toch echt minder leuk moeten gaan vinden. Want ik ben helemaal niet leuk voor mijn dieren is nu wel bewezen.

Hier ook ontroerd, Tuv, niks mis mee. En sterkte ermee.

Toen mijn geliefde boxer Donna eervorige zomer overleed was ik ook mismoedig.

's Avonds zette ik mijn ook geliefde Dusty Springfield op. Het derde nummer begon, "I just don't know what to do with myself" ik jankte ook alles bij mekaar. Die connotatie raakt dat nummer nooit meer kwijt. Ik draai 'm nog regelmatig, meestal kan ik m'n traantje onderdrukken, maar als ik alleen ben laat ik ze lekker gaan.

De nieuwe schat Bella keek dan eerst wel vreemd op, nou, dan ging ik lekker met haar dansen. In loving memory of her predecessor.

Haar naam is ook niet random gekozen, Bella, Donna......

De jongens wilden zo'n stoere naam, Spike of zoiets, nou, mooi niet: BELLA!

De tranentrekker

Nou Spud, volgens mij is er geen beter dieren baasje dan jij!

Ja erg Had, het is zo verschrikkelijk leuk om diertjes om je heen te hebben,

maar o wat is het ook verschrikkelijk verdrietig als ze dood gaan...

Bella vind ik een hele leuke naam!

Ik kreeg een kat van mijn stiefzoon, die had hem Killer genoemd,

hij werd dus heel snel Winnie gedoopt.