Poeh moeilijk Spud. Ik weet het niet wat ik zou doen. Kijk als de wonden niet al te erg zijn en vanzelf weer genezen, zou ik hem laten. al die stres is niet zo goed voor een wilde kat, maar abcessen kunnen koorts geven en dan wordt het een heel ander verhaal. Maar luister naar je hart meis, je bent al zo lang bezig met dieren, je zal zeker de juiste keuze maken als de tijd daar is.

Leuk zeg, het is jammer dat ik er geen ruimte voor heb, maar een

paar scharrelvarkens zou ik ook wel willen.

En wat ga je er meer doen als ze groot zijn? Mogen ze blijven leven,

of gaan ze in de vriezer?

Hé Dinah! Leuk die biggetjes!

Echt, als jij varkens zo leuk vind, moet je echt eens naar het Beloofde Varkensland gaan.

Was voor mij een ervaring die ik nooit weer wil vergeten.

En iedereen bedankt voor de feedback, ben nog steeds aan het twijfelen...

Maar ik kan nu geen actie ondernemen, want de kat heeft zijn heil weer even ergens anders gezocht. `s nachts hoor ik het kattenluikje wel, dus hij komt wel trouw slapen en ik heb ook al 2 muizen voor mijn deur gevonden als ik `s morgens buiten ga. Dus hij is wel aanwezig maar laat zich niet zien.

Maybe omdat hij me de gruwel van hoe hij er nu uitziet wil besparen, omdat ik dat toch wel heel erg vind om te zien. Anderzijds omdat hij hiermee wil aangeven, laat het maar gewoon zo, zoals het is....

Ik zie wel wat ik doe en hoe het loopt en wat mijn inbreng daarin gaat zijn.

Een leuke naam? Wat dacht je van Jaap. Of Nick (Cave). Wie wil met

hen nou niet knuffelen?

Ja daar ga ik natuurlijk niet aan beginnen. Als het alleen om het uiterlijk

gaat dan sta ik mijn naam niet af.

En wat dacht je van Ramses (Shaffy)

Van de mensen die in mijn omgeving varkens hadden, sprongen de namen GFT en Unox er toch wel uit hoor!

Maar je moet zelf natuurlijk weten hoe je je dieren noemt. Ik vind een grapje in de naam meestal wel leuk.

Van harte gefeliciflap met de geboorte van je nieuwe aanwinst!

Ik betrap me er zelf nu op dat ik dat vergeten was, maar volgens mij meer mensen met mij. Moeien, is het enige wat mensen kunnen.

Jaja lieve Buuf!!

Moeien die loeien als koeien!

Af komen binnekort he!!

Ik vind André ook wel een goeie varkensnaam.

Dankjewel Marika, voor je reactie.

Jou reactie komt gelijk met een beslissing die ik genomen had, en voel me daarin wel behoorlijk gesteund door jou reactie.

Ik had besloten dat ik dit niet wil aanzien en afwachten, ongeacht of hij er nu wel of geen problemen aan ondervond. Dit is iets wat ik bij een vriend niet wil zien. En heeft alles te maken met mijn regels.

Mensen te zien wegkwijnen neem ik ook afstand van, als ze aangeven dat ze liever wegkwijnen dan iets aan hun situatie doen, oké prima, maar ik wil daar dan geen toeschouwer van zijn, want het beïnvloedt mijn leven dan ook.

Ik zie wel of hij het achteraf eens is met mijn beslissing, maar naar de dierenarts ga ik wel met hem, en daar een gesprek mee aan, of ze echt niks operatief kunnen verhelpen? Ik heb genoeg van dit geneuzel, voor mij voelt het als lijden wat ik zie, terwijl hij mij steeds de boodschap geeft dat het dat niet is. Maar als hij werkelijk wilde dat er geen actie ondernomen werd aan zijn situatie, zou hij me ook niet blijven opzoeken.

Dus eigenlijk ben ik als vriendin van hem heel eerlijk bezig, ik geef mijn eigen grenzen aan in de vriendschap. En ookal zie ik hem nooit meer na mijn acties, is hij terughoudender geworden tov van mij, dan denk ik toch dat ik de beste keuze gemaakt heb die er in deze bestond.

Ik ben de garage aan het verbouwen, een revalidatiekooi aan het bouwen, zo kunnen mijn katten ook nog altijd binnen, maar hem niet aan enkel via gaas. Ik vind namelijk dat een zwerfkat niet moet revalideren, in een simpele benche van 1m2, voor mijn gevoel is dat hetzelfde als dat je mij opsluit in een wc hokje en me de boodschap geeft, hier moet je de komende maanden vertoeven.

Hihi, ik heb nu verlof, dus heb alle tijd om hem te verzorgen.

En de buuf, ik kom wel af, wrs wanneer de timing zeer slecht is. Ik weet gewoon dat ik welkom ben bij jou.

En over varkensnamen, socrates lijkt me leuk, zo ook poedel, dat vind ik zo mooi klinken, en denk er het rashond niet bij en dan is dat echt een mooie naam voor mij. Hihi, maar mocht je je onveilig voelen in je huidige habitat? Dan zijn namen als Rocky, Rambo en Killer ook heel efficiënt.

De meest geweldige naam vind ik nog altijd, Vida. De naam die ik aan mijn papflesserd heb gegeven, nadenkend over een schepsel wat me duidelijk te kennen gaf dat ze wilde leven. 45 gram . Ik wilde haar iets meegeven dat duidelijk maakte dat ik haar gevecht heel serieus nam. Leven, en in alle vreemde talen klonk mij Vida het beste. Tof is om te vermelden, dat ik na de keuze van haar naam, geconfronteerd werd met een festival dat Graias a la Vida hete. En elk jaar is het weer, en ik vind het geweldig want zie het wel als een drijfveer voor mijn papfles kitten, waar ze voor gevochten heeft. Ze heeft de leeftijd bereikt van 3 jaar nu, en ik ben ontzettend trots op haar! Want zonder haar inzet had ik dit nooit voor elkaar gekregen. En supper tof dat er elk jaar een festival is, om acht te nemen aan haar bestaan. Ik ben nog nooit op dat festival geweest, maar mocht ik eens gaan, Vida is op mijn schouder als ik alles beleef, het is en blijft een festival voor mij, die haar wil om te leven nog een beetje meer benadrukte.

Ik ben een beetje van de wap omdat ik even niet weet wat ik voel.

Ik voel me namelijk behoorlijk rustig en kalm, terwijl er anderhalf uur geleden toch best iets heftigs is gebeurd. Mijn kat is van de ene minuut op de andere ineens dood gevallen.

Waarschijnlijk een acute hartstilstand ofzo...

Het ging zo snel! Hij begon te miauwen viel om, en toen ik de spoeddienst aan de lijn had was hij al weg.

Binnen 5 minuten gepiept, dus erg veel heeft hij gelukkig niet moeten afzien.

En nu heb ik dus een dode kat in huis, liggend in een mandje bij de kachel, af te wachten totdat ik hem begraven ga.

Ik zou dat het liefste nu willen doen, want mooi word hij er niet op zo. Maar het is te donker nu. Maar ik heb zoiets, als ik langer wacht word hij alleen maar lelijker en dat gaat dan mijn laatste beeld aan hem zijn, dus ik denk dat ik toch maar even naar buiten ga en er het beste maar van maak. Zo dat hij altijd als een mooie en super toffe kat in mijn gedachtes blijft...

Goh Spud toch dat is verdrietig zeg. Lijkt me een rotervaring als dat gebeurd. Maar heel fijn voor het diertje dat hij niet lang heeft moeten lijden.

Heel veel sterkte meis.

Ach Spuddeke, wat erg!

Je was waarschijnlijk is shock ofzo

dit is voor de kat een mooie dood, maar voor jou

zal de klap en het missen vast nog komen.

Weet dat die kat het goed had bij jou, en heel

veel liefde heeft gekregen.

sterkte meis:present:

Dankjewel jullie allemaal, dat je me niet ging condoleren, jullie reacties zijn zo fijn, om alles te plaatsen, want ben nog steeds van wap. Hoe kan een mens het opbrengen, om op zondag te huilen over deze dood. Deze maandags te begraven en de behoefte kaarsjes te branden. Ik zou niet thuis zijn, dus Max beloofd ik brand een kaars voor jou als ik weer thuis ben. En die brand.

Voor een pretecho waaruit bleek dat alles goed was met je kind, blijkt nu met de 23 weken echo een kindje met 1 hardklep en diverse problemen, hij moet boelveel operatisch ondergaan, en een arts heeft gezegd dat hij twijfelt om het doen.

Ze hebben besloten met wrs pijn in hart, als de medici al zegt, we gaan kindje niet helpen.

Waar moet je dan nog terecht om je kind te helpen?

Met hemelvaartsdag gaan ze dat kindje uittreden, doen, gewoon geboorte opwekken....

Ik vind dat zo oneerlijk, omdat deze mensen vrienden in de omgeving hebben die wel makkelijk een kindje zouden krijgen, maar dat ze dat niet willen, en het niet weghalen maar laten komen, en dan nog het liefst overrijden. Echt heel oneerlijk!

Lieve Buuf!!

Ge weet hoe ik denk over "doodgaan" (denk ik toch).

Dus niks geen condoleances..

Het gaat zoals het gaat!!

Maar toch!

dikke kus!!!!

Gòh, mijn laatste opmerking hoorde hier niet zo thuis en wat ik nu ga delen ook niet.

Maar zoveel indrukken komen deze week op me af, verdrietige, moeilijke, leuke, spannende, indrukwekkende. Dat ik me er soms helemaal door overspoelt voel en van het ene ding in het andere overga.

Heel onduidelijk voor jullie wrs en inderdaad, ik zit nu eenmaal op een alcoholisten forum, dus ik kan me voorstellen dat jullie denken, Spud heeft te diep in het glaasje gekeken, dus laat maar...

Om het wazige verhaal van de pretecho recht te zetten. Die dag had ik na een geweldige ervaring (die ik hierna ga delen) dit verhaal gehoord. Van mensen, die in blijde verwachting waren en nu opeens te horen hadden gekregen dat hun kindje eigenlijk niet levensvatbaar is. Terwijl een pretecho uitwees dat er niks aan de hand was. Ze hadden de keuze, of het kindje te laten komen, maar dan zou het meerdere operaties moeten krijgen die nog geen garantie gaven dat het het zou overleven en de dokter zij zelfs, dat hij twijfelde om aan zulke ingrepen te beginnen. Deze mensen hebben er dus voor gekozen om het kindje niet meer te laten komen, maar omdat ze al wettelijk gezien geen abortus mochten plegen ze het kindje moesten laten geboren worden. Ze hebben hemelvaartdag voor uitgekozen, als een soort symbool. Dit op zich is al heel pijnlijk, maar deze mensen hebben dus vrienden die wel heel gemakkelijk zwanger zijn geraakt van een gezond kindje, alleen de relatie is niet goed en nu heeft de vader onlang geprobeerd omdat hij het kind niet wil, de moeder te overijden. Dat is in een toch al moeilijke en pijnlijke periode voor mensen nog eens extra een klap in het gezicht van deze mensen.

Ik kon het even gewoon niet meer handelen, want na Max maakte ik dus weer iets heel leuks en bijzonders mee en toen werd ik weer diep en intens geraakt door dit bericht.

Ik wist even niet meer wat ik voelen moest.

Maar nu dat leuke en bijzondere dan, ik heb dinsdag mezelf en mijn moeder getrakteerd op een parachutesprong voor mijn verjaardag. En het was geweldig!

Tijdens de vrije val, in een split second, zie je de aarde als een grote bol boven je en jij valt van de aarde af. Ben echt blij dat mijn moeder meegesprongen was, want dit detail was ik anders helemaal vergeten. Dan weer heel snel is de aarde beneden je er ziet er weer plat uit. En je weet dat je à 200 km/uur naar beneden suist, maar de aarde komt helemaal niet dichterbij. Ik heb een passie voor roofvogels, en daardoor heb ik een wens gekregen om alles wat met vliegen en zweven te maken heeft eens in mijn leven te doen, omdat mijn grootste passie voor vogels eigenlijk het geheim van het vliegen en zweven is. Was echt benieuwd hoe dat zou voelen. Met deze ervaring denk ik echt dat ik daar heel dichtbij geweest ben. Eerst de duikvlucht naar een prooi, die gemist, en dan begint het zweven en rondkijken. Heerlijk en geeft een vrijgevoel, je kunt alles zo van een afstand bekijken. Toen ik geland was, voelde ik me een herboren mens voor een paar uur. Alsof er een last van je schouders valt, de pijn en verdriet om Max was er nog wel maar ik begreep het beter, ik had een nog sterker gevoel dan dat ik mezelf altijd aanpraat, laat maar alles op je afkomen, de leuke maar ook minder leuke dingen in je leven. Ze zijn allemaal niet voor niks, ookal voel je er soms teleurstelling bij of weerstand omdat het jou moet overkomen. Ik dacht al zoiets, maar ik begin steeds meer het vertrouwen te krijgen, dat als je niet teveel weerstand biedt in de minder leuke lessen die je voor kiezen krijgt er zich veel sneller oplossingen aanbieden.

Tsja en dan daarna, krijg je zoiets te horen. Zit dus blijkbaar nog wel een beetje veel in mijn systeem om als eerste reactie weerstand te bieden. Want vond het heel oneerlijk wat ik hoorde over die mensen. En vond het dan weer moeilijk van mezelf, dat ik het verlies van mijn kat verwerk, met vooral een lach om de fijne herinneringen die ik aan hem heb en soms een traan, niet zozeer omdat ik hem mis, maar die tranen zijn er ook, maar vooral omdat ik zo ontzettend dankbaar ben voor het feit, dat hij een deel van mijn leven is geweest en dat hij dat heeft mee willen maken. Immers een kat kiest een baas en niet andersom.

Ook weer twijfels, ga ik er niet te gemakkelijk mee om, zet ik me niet te gemakkelijk over de dood van een geliefd dier heen of dierbare? Behoudt ik mijn respect tov hen wel, omdat ik er zo mee om ga?

En toen kwam die error dus. Een nacht van weinig slaap, veel veranderingen van indrukken, uren in de auto gezeten. Moe dus, maar te wakker van de tevele indrukken. Nee, om zo wazig te worden had ik geen glaasje nodig. Maar daarna heb ik wel een glaasje gedronken moet ik eerlijk toegeven en ook een hele fles en sterker nog, 2 flessen. Gewoon om even totaal van de wereld te zijn om alles wat ik voelde en dacht uit te schakelen. Tsja achteraf gezien had ik natuurlijk ook gewoon een slaappil kunnen nemen, maar aangezien die maar vier uur werken voor mij dan ben ik weer wakker. Heb ik toch voor mijn verslaving gekozen. Ik heb de volgende dag dus de dag rond geslapen en wederom een dag gemist. En echt uitgerust was ik nog steeds niet. Voldoende materiaal en bewijs om uit te kijken naar een betere manier die beter bij mij past. Toch maar yoga of meditatie gaan leren? Want pilletjes slikken heb ik een hekel aan, ik heb toch al 2 verslavingen alcohol en nicotine die ik maar moeilijk los kan laten. Dan ga ik niet nog aan een nieuw middel beginnen dat me afhankelijk kan maken.

Ik spoor wel niet, maar helemaal gek ben ik ook niet.

Ik kies deze draad uit, om dit te delen, omdat ik me hier het beste thuis voel. Dus sorry dat het niet helemaal diergerelateerd is, ik heb mijn best gedaan. Was ook niet zo moeilijk, want dieren liepen in heel dit verhaal de hele weg met mij mee.

Doet me goed dit gedeelt te hebben met jullie en dat is toch het allerbelangrijkste van dit forum.

ach Spud, je was even zo vrij als een vogel

hebt in vogelvlucht zwaar lief en leed te

verwerken gekregen, worstelt met alcohol en

nicotine en deelt alles op ontroerende wijze met ons?

Dankjewel daarvoor, ik herken veel van je, al zijn mijn

omstandigheden anders.

Hoezo zou het hier niet horen? Wat hoort nu wel en wat niet?

Het leven vol (be)leven, erover delen en mij weer even

alles laten voelen, dat is precies waarom ik hier graag lees.

Wel jammer van die drank denk ik dan, het haalt iets weg

van de manier van verwerken omzetten in doorleven.

Maar ook dat is maar een fractie van waar het om gaat.

Lieve Spud,

mijn excuses voor mijn banale reactie hierboven. Ik hoop dat het duidelijk is dat ik je verhaal nog niet gelezen had.

Ik weet niet wat ik moet zeggen.

'k Ben blij voor je dat de parachutesprong zo'n geweldige belevenis was.

En nee, ik denk niet dat je te gemakkelijk omgaat met de dood.

Hier hou ik het bij.

Buuf!!!

Ik heb zelfs het parachutte verhaal aan mijn moeder voorgelezen!!!

Was er echt van onder de indruk!

En respectloos voor de dood?? Dacht t niet...

Respect voor het "leven" eerder!

Dankjewel voor jullie toffe reacties!

En Jen, geen excuus nodig had dat meteen door, toen ik ´m las. En eigenlijk vind ik ook dat 2 dingen best naast elkaar kunnen bestaan.

Mijn opmerking raakte jou, wrs vond je ´m te simpel en te makkelijk ofzo. Dat kan en mag toch?

Als je hond werkelijk 24 uur per dag een gedrag vertoont wat jij niet leuk vind, hihi, dan zou ik overwegen om hem weer af te staan. Mijn banale reactie daar dan weer op om je een beetje te plagen.

Want ik denk dat er geen hersencel in jou hoofd is die aan die optie denkt.

Volgens mij is het gewoon wennen aan elkaar en vind je Loca hartstikke leuk!

Tsja en Spud zou Spud niet zijn om jullie ook op de hoogte te willen brengen van dat babytje.

De moeder heeft 36 uur over de bevalling gedaan en moest daarna nog geopereerd worden om de placenta te verwijderen. Het jongetje woog 378 gram, had de handen van zijn vader en de krullen van zijn moeder. Deze week wordt hij gecremeerd en de urn met een vlinder wordt neergezet op zijn ingerichte kamertje met ook vlinders. Nu begint het verwerkingsproces pas. En hoewel ik niks van kinderen krijgen weet, leef ik wel met ze mee.

En hier bij mij, Max mis ik met momenten nog steeds, maar het lijkt of mijn oudste kat nu, dat merkt, hij zoekt veel meer toenadering bij mij als hij ooit gedaan heeft. Probeert zelfs als ik hem uitnodig op de schoot zitten uit, dat is hij dus klaarblijkelijk helemaal niet gewoon. Alle katten lijken veranderd, ze pakken hun quality moment nu, iets wat ik altijd van de katten verlangde omdat ik er zoveel had. Maar ze elkaar die ruimte niet gunde want er kwam zich er altijd eentje mee moeien. Nu niet. Ze zien, ze willen, ze maken aanstalte, maar komen niet als ze zien dat een ander ze voor is geweest. Maf hoor maar tevens ook bijzonder. De buiten zwerfkat met de afgrijselijke wond, waarover ik mijn twijfels hier ook opgeschreven heb, doet ook heel anders. Hij ligt de hele dag op mijn voordeur mat en als ik buiten kom, wijkt hij niet van mijn zijde. Erger nog, soms blijft hij zo dichtbij mij, dat ik bijna op hem ga staan. Heb hem in de tussentijd al heel vaak gevraagd, wat vind jij er nu van, als ik toch een poging ga doen om die wond bij je weg te halen? Daarvoor moet ik je opsluiten en al, en jij wil niet binnen, accepteerd mijn katten niet en mijn katten jou niet, hoe moeten we dat dan aanpakken?

Vandaag is hij voor de eerste keer in de serre gekomen, wel nadat ik mijn katten opgesloten heb. En ik kreeg er een goed en tevens naar gevoel bij, hij gaf me het gevoel dat hij hulp nodig had maar tevens mij ook iets wilde geven. En dat voelde alsof hij de lege plek die Max achterlaat op wilde vullen. En dat hoeft voor mij niet, ik waardeer hem om zijn vriendelijkheid en zijn altijd stralende ogen, bright eyes noem ik hem soms ook wel. Omdat hij zich totaal niks aan lijkt te trekken, van die verschrikkelijk wond. Ik voel hem als gewoon een vriendje die op mijn pad gekomen is, niet als een vervanging van iets. Ik heb nog nooit mijn gemis vervangen door een andere kat, hun vriendschap blijft voor mij uniek en op zichzelfstaand. Maar als hij zich zo toch blijft gedragen, ga ik hem toch meepakken naar de dierenarts, en samen met de dierenarts overleggen of we er iets aan kunnen doen en hoe zij mij ook kunnen helpen in zijn revalidatie proces.

Want tsja zo ben ik dan, zal wel lomp klinken, met Max was ik te laat om naar de dierenarts te gaan, dus omdat deze kat mij regelmatig aan Max doet denken, moet ik dat geld maar dat ik uitbespaard heb aan Max aan hem besteden. Wat dat betreft let ik echt niet op de kleintjes wat mijn katten betreft, maar het is voor mij zo bizar, om te weten dat er een kat van je gestorven is waar je echt niks aan had kunnen doen, en dat er een kat rondloopt waarvan ik denk daar kan ik toch iets aan doen. Dat gooit voor mij de twijfels dat ik zijn dood zou versnellen aan de kant, beter op het laatste moment je prettig en bevrijdt voelen, dan je hele leven maar afgezien hebben.

En eigenlijk is dat ook zo met die parachutesprong geweest die ik regelde voor mijn moeder. Ze gaf me te kennen dat dit altijd een wens van haar geweest is. Dus ik had geboekt, en toen kwamen alle twijfels. Mijn moeder lijdt aan slaapabneu, waardoor haar hersenen echt achteruit gegaan zijn, bovendien lekt een hardklep van haar. Ik vroeg me echt af, nadat ik het geboekt had en mijn moeder heel blij gemaakt had. Overleefd ze dit wel? Maar ik stelde me gerust, als ze dood moest gaan 68 jaar oud, dan sterft ze wel op het gelukkigste moment van haar leven. In de maanden dat ik het geboekt had, heb ik geprobeerd om het hier met haar over te hebben. Maar dat bevredigde me niet. Maar na een nacht, haar ademstilstand bewust meegemaakt te hebben met die abneu, en dat we vaak over de dood spreken samen, kwam ik toch met concreten vragen. En die hebben we de volgende ochtend kunnen bespreken en mijn moeder kon me helemaal volgen in mijn geruststelling dat ik haar dan had laten sterven in haar gelukkigste moment. Pfff, fijn hoor, want nu weet ik dus perfect hoe ik moet handelen wanneer mijn moeder ineens doodvalt naast mij. Hoeft niet bij mij te gebeuren, maar als het gebeurd weet ik wat me te doen staat en dat is helemaal niet eng, erg of gek meer.

Voor een persoontje wat het leven begon met veel verlatingsangst kan ik wel zeggen dat ik daar enorm in gegroeid ben.

En dit doe ik liefst, schrijven en delen vanuit mijn hart, zonder rekening te houden met hoe iemand mij verstaat omdat mijn spelling niet klopt, omdat ik punten en komma´s verkeerd zet. Ik heb gemerkt dat jullie mij veel leuker vinden om te lezen als ik dat over mijn schouder gooi. Dus ga mijn best doen.

aanpassing wegens de vele spellingfouten. Die er nog wrs wel zitten. Maar zeggen dat iemand lag ipv dat deze sprak, moest ik toch aanpassen hoor.

Voor Spud: Loca

Nee, wegdoen zit er absoluut niet meer in. Ze schijnt nog steeds een beetje aan verlatingsangst te lijden, en ondanks dat dat jammer is, is het ook wel erg schattig. Toen ze zondag een tijdje alleen moest doorbrengen in de tuin van mijn schoonouders, vloog ze achteraf op ons af alsof we ze een jaar niet meer gezien hadden...

Wat 'n ontwapenend scheetje!

Hey! Loca de poca,

what's up?????

Jen dat kan je verminderen door haar 5 min. alleen te laten en dan terug te komen. Doe dat een week lang en bouw dat langzaam op. Dan leert ze dat alleen zijn maar even duurt, En ze weet dat je terug komt.

Ze is nog jong en heeft een wijs koppie dus zal ze dat zeker gaan leren.

Gaaf Jen!!!

Rot dat ze verlatingsangst heeft, maar tevens is het ook wel heel tof om je zo verwelkomt te voelen door een dier. Lijkt me dat je je vorige iritaties over haar helemaal los kon laten toen en met een schone lei kon beginnen?