Bij sommige katten kan op de plek waar ze geënt worden een kanker gezwel ontstaan als reactie op de enting. 

Deze kan de eerste keer nog wel operatief verwijderd worden maar wanneer deze terugkomt is het vrij wel meestal einde oefening voor je beestje.

Toen ik dat hoorde vond ik dat dus vrij dubbel en beangstigend, aan de ene kant denk je dat je goed voor je beestje zorgt door hem elk jaar een enting te geven maar van de andere kant verhoog je daarmee dus wel het risico op een kanker gezwel.

Ik vond dat toen best moeilijk om te beslissen wat we gingen doen. Doorgaan met enten of ermee stoppen.

Ik ben er uiteindelijk mee gestopt. Niesziekte enten was ik al geen voorstander van en kattenziekte gaf de doorslag na die opmerking van mijn vriendin.

Hmmm.... Ik heb een klein stukje op internet gevonden over vaccins, in dit geval een hondenvaccin.

Mijn katten zijn geënt toen ik ze van de d.a. kocht, daarna nooit meer. Heb mijn katten nooit laten enten. Waarom niet???? Tja ik denk toch dat ik de natuur zelf weerstand laat opbouwen. Al mijn katten, en dat zijn er veel geweest, zijn nooit ziek geweest. Nooit geen kattenziekte gehad, en ze komen wel met andere katten in aanraking maar hebben een natuurlijke weerstand opgebouwd. Vind ik beter dan al die entingen.

Ja zo denk ik ook een beetje Bol.

Bovendien, schijnt het ook niet zo nodig te zijn om elk jaar te enten. Da´s meer controle van de dierenarts om elk jaar je beestje even te kunnen zien (wat soms niet niet slecht is voor oudere dieren) maar ook om de kassa een beetje draaiende te houden.

Hoe doe jij dat met je hondjes? Ook niet enten?

Nooit geweten dat ik een foto had van al mijn Nederlandmaatjes bij elkaar.

Zo zijn we dus over de grens gegaan, en hebben ze stuk voor stuk het levenspad wat ik loop beïndigd. Ze bestaan niet meer maar wel in mijn hart.

Bovenop de bank, Snoetje 19 jaar oud geworden en een kat die altijd bij me wilde zijn. Links onder Bagera, kreeg ik samen met haar zus omdat men gehoord had dat ik op zwarte katten viel, ben haar pas gaan waarderen toen ik haar zonder zus had en hoe geweldig ze met Max was, (rechts van haar)ze moest helaas vroegtijdig een spuitje omdat ik haar door mijn werk op het asiel niet elke dag meer kon spuiten voor haar suikerziekte, en dat terwijl ik in Nederland onslag voor haar nam. Erg dubbel en voelt nog steeds alsof ik een steek heb laten vallen.

Max naast haar, ontmoet en verliefd op geworden. En hij heeft het zijn opvangers zo onmogelijk gemaakt dat ze me uiteindelijk smeekte om me van die kat te ontdoen en helemaal rechts Giz, paar draadjes terug lees je zijn verhaal.

Ik heb dezelfde bank nog, alleen zitten daar nu andere katten op tegenwoordig. Van die tafel die je ziet, eten nu andere katten hun snoepjes. Best heel raar en tevens wel heel leuk dat ik ze met hun vieren nog samen heb tussen de meubels van nu. Niks is eigenlijk veranderd, behalve de plant en de dieren.

Niet raar dus dat ik dingen koester, herinneren mij aan iets.

En dit is ook het enige wat ik zal missen als ik op reis ga. Daarom is het zo spannend voor me.

Awwww.... wat een schatjes. Vooral giz. 

Zoiets wil ik in mijn huis bouwen voor mijn kat. Dat ie een rondje door het huis kan lopen zonder dat ie ook maar 1 keer de vloer hoeft te raken. 

Cool Plofkip!

Mijn huis is daar te laag voor anders zou ik het ook doen.

Momenteel denk ik over een kasteel op het dak om de ruimte nog te vergroten maar dan wordt mijn mega buitenren uitbraak gevoelig.

Tegen de verwachting van iedereen in is het goed gelukt om katten binnen te houden, zelfs een doorgewinterde zwerfkat weet zijn weg niet naar buiten mijn enige lek is nog mijn voordeur en mijn laksheid/afschuw van katten levenslang op te sluiten. Het gras aan de overkant is altijd nog groener. En mogen ze van mij dus ook proeven al gaat dat gepaard met heel veel stress momenten wanneer ze besluiten de weg over te steken vlak voordat er een auto komt. Tot op heden nog altijd dierliefhebbende bestuurders meegemaakt die ik dan ook een dikke vette duim gaf en een dankjewel. Tot de dag eens komt, dat er iemand rijdt met een moestuin en de kak zo beu is en vind dat mensen beter op hun katten moeten passen (wat ik heel goed kan volgen) die zijn frustratie uit en 1 van mijn dierbaren doodrijdt. Want ze zijn nog steeds dom wat auto´s betreft omdat iedereen tot nu rekening met ze gehouden heeft.

Maar het is een keuze die ik maak. Beter een happy en kort leven dan een leven in gevangenschap. Waarschijnlijk zal ik op dat moment die gedachte heel hard op moeten roepen om de bestuurder het niet kwalijk te nemen. Maar ja kan mij ook overkomen dat mijn neiging is remmen maar doorrijdt omdat het anders onveilig is voor meer mensen en dieren.

Wat dat betreft helpen dit soort filmpjes me wel om beter met dierenleed om te gaan.

https://www.youtube.com/watch?v=G4-66LLR1nA

Was in ieder geval heel helpend toen ik vorig jaar op de lopende band katten af moest geven. 3 binnen 1 jaar was best heftig voor mijn zieltje.

Mijn broers noemen mij een kattenvrouwtje en dat klopt ook wel. Ik moet katten in mijn omgeving hebben anders functioneer ik niet. En dat heeft niks met aanraken te maken. Als ik ze maar zie en weet dat ze er zijn dat is al genoeg. Heb gisteren dus ook aan mijn  vrienden gevraagd als ik kom of de kat dan bij me mag slapen als deze dat wil. Als ze geen kat hadden, vind ik daar ook wel katten. Want ik heb nog nooit zonder katten geleefd, zelfs niet toen ik dakloos was. Volgens mij is mijn verslaving aan katten nog erger dan mijn drankverslaving.

He spud,

Ik denk dat je net zoals ik geïnfecteerd bent met de parasiet toxoplasmose gondii. Dat is besmetting die via katten gaat. En als een muis besmet raakt, dan raakt ie de angst voor katten kwijt. Dan loopt de muis bijna richting het bekje van de kat. Na opeten van de muis is de levenscyclus weer helemaal rond. Rond de 50% van de mensen zijn ook besmet. Die houden heel erg van katten, zeg maar. Opgegeten worden we niet. Gelukkig maar.

Dat de katten af en toe naar buiten mogen ondanks de gevaarlijke weg, vind ik wel goed van je. Katten leven in een geurenwereld. En buiten is er veel meer geur dan binnen. Af en toe moeten katten naar buiten. Ookal is het maar een balkon. Ik heb een tijd lang geen kat gehad, omdat ik toendertijd ook geen balkon had. Tja, dan vind ik het zielig voor een kat.

Bedoel je nou dat je vorig jaar 3 katten hebt verloren? Ik begrijp het niet zo goed.

Klinkt me goed in de oren Plofkip. Wil dat parasiet wel hebben.

Jeps ook ik heb soms de neiging om in dierentuinen tijgers te willen knuffelen. Maar de parasiet is dus blijkbaar zijn gastdame nog niet beu en brengt haar bij sommige neigingen toch tot haar verstand.

Wat voor parasiet hebben mensen dan die tijgers en leeuwen willen temmen? Uiteindelijk raken ze toch gewond.

Ja klopt, ik heb vorig jaar een tijd gehad dat ik het gevoel had dat ik op de lopende band katten af moest geven. Was en ben er nog steeds niet heel erg over te spreken.

Terwijl ik er door mijn werkervaring als kattenvangster toch eigenlijk wel eeltlaagje voor had kunnen kweken. Soms liet ik er wel 30 per week afspuiten omdat ze soms zo geweldig ziek waren. Mijn max was bereikt op een dag in de maand juli, ik had er 10 zelf gevangen en schatte het zeer zwaar in. En toen de dierenarts zei ja, Spud dat heb je goed gezien die kunnen we niet helpen. Kreeg ik een telefoontje van een mede kattenvanger die nog eens 20 zwaar zieke katten zou komen binnen brengen. En toen brak ik en heb mijn directe collega gevraagd om de dierenarts te assisteren want dat kon ik toen even niet. Alles waarin ik eigenlijk geloofde en goed had weten te praten storten in. Want we konden toen elke dag in de kattenkamers al dode katten verzamelen, vanwegen een virus. Ik haalde zwerfkatten op met het idee dat ik ze na neutralisatie weer terug vrij kon laten (mooiste gedeelte van mijn job) en nu opeens was alles wat ik ving zo ziek en zo onbehandelbaar dat dieren mishandeling zou zijn als ik ze terug vrij zou laten. Toen was even echt alle eelt van mijn hart weg. En ben gewoon een potje ervan gaan zitten janken.

Ik heb me daarna wel hervat hoor, maar heeft er wel mede voor gezorgd dat ik in november toen ontslag nam. Want zelfs met 7 op 7 werken omdat niemand iets met zwerfkatten had, en je dagen steeds meer lengen dat je er onderhand bijna sliep, ga je zoveel steken laten vallen, dat je het uiteindelijk niet meer trekt. Als bedankje kreeg ik dat ik flut werknemer was geweest. En bedankt.

Toen kwam ik thuis te zitten, had nog een paar kittens in de opvang zitten om ze te resocialiseren maar die kon ik niet meer afgeven toen. Begonnen net hun vertrouwen in mensen te winnen en dan moest ik hun naar een plaats brengen waar ik op dat moment van gruwelde echt niet! Dus ik heb ze gewoon gekocht. Eigenlijk terug gekocht, want ze komen uit een zwerfmoeder die ik gevangen heb. En misschien telde ik er ook wel zwaarder aan, omdat ik haar beloofd heb om goed voor haar kinderen te zorgen. Daar nog de vraag om tam maken van een mede katten erbovenop. Zat ik in een huis van 80m2 en een buiten ren even groot en 9 katten, waarvan 5 nog de omgang met mensen moesten leren.

1 kat moest ik al snel laten gaan, dus 8 ook eigenlijk niet te doen.

Ik had een kat waar ik al paar jaar van los aan het komen was, omdat ze oud en ziek was. Ze hing qua geest gewoon aan mij dus ben wel blij dat ons einde pas kwam op haar 19.5.

Maar toen heb ik de opmerking gemaakt dat ik aan uitsterfbeleid zou beginnen en dat nam het het leven te letterlijk.

Snoet, wilde nog wel maar zo zou ik haar niet willen herinneren (ik ging bijna over mijn nek van haar geur) dus spuitje oktober 2012. Daarna veel zieke katten, wat wil je ook met zwaar besmette ouders. Vlak voor mijn verjaardag het ineens doodvallen van Max, mijn eerste kat die ik nam toen ik zelfstandig was , die ging dood op een plek die nog geen km verwijderd was van zijn vind plaats. Miauwde, dacht dat hij persoonlijke aandacht wilde dus sloot de deur, viel om, kon niet meer recht staan en toen ik de dierenarts aan de lijn had, kon ik alleen nog maar zeggen dat hij dood was. Hij was zelfs al aan het verstijven.

En toen de Mick 4 maanden later, Astma, maar behandelbaar, en toen niet meer omdat hij ook fip en leukose had en de astma werd steeds erger waardoor hij 22 op 24 uur in een zuurstof boks zat en ik gekozen heb zijn leven te eindigen.

Om deze laatste ben ik vooral aangedaan en soms nog wel boos, want hij was speciaal. Liet zich nooit aan iemand zien tenzij zijn aanblik helpend voor iemand kon zijn. Als ze hem dan vluchtig zagen dachten ze dat ze een elfje hadden gezien zoals je dat ook bij de Efteling kan voelen soms. Zijn gezicht was gewoon niet doorsnee. Zal ik ook nog ooit wel een verhaaltje over droppen. Maar nu schiet ik gewoon nog vaak in boosheid als ik het over zijn verlies heb. Naar het leven toe wel te verstaan. Die kat klom van angst naar mensen, naar interesse voor gevoelige mensen, ik zou hem klaarstomen voor iemand, tam maken. Maar dat duurde te lang dus werd hij afgewezen na 3 dagen geen resultaat. Stomme secretaresse! En goede secretaresse want Mick was daar ongelukkig geweest.

Hij voelde je gevoel haarfijn aan. Voelde zelf door al die ziektes heel veel pijn en dat vul ik in maar dat gaf hem waarschijnlijk die elfjes uitdrukking. Was gewoon een heel lief beestje dat ondanks zijn op het einde nog steeds niet op wilde geven.

Oeps, mijn emotionele hel is weer los gebroken qua druppeltje Mick. Ooit vertel ik over Mick.

Ik ga niet teruglezen, maar al dit verlies is voor mij dat ik gehoord ben door te zeggen dat ik ging doen aan een uitsterfbeleid de wereld heeft dat dus qua gevoel best letterlijk genomen.

Momenteel zeg ik dus, ik doe mijn best om geen katten meer in huis te nemen. Voelt veiliger.

Maar hierdoor en omdat ik al heel mijn leven dieren krijg en verlies, mensen die daar voor de eerste keer voor komen te staan wel begeleiden in hun rouw proces. Al blijft het niet simpel.

Door dat ik me daar soms nog zo boos over kan maken, of eerder me diep teleurgesteld kan voelen kan ik soms erg fel reageren op de dagdraad.

Spud,

Dat is een indrukwekkend verhaal. Wat een leed moet je meesjouwen. Soms kan het rouwen om een kat een kattenleven lang duren. Dan zit de pijn en het verdriet heel erg diep. Soms gaat het rouwen beter af als een kat op een zachte manier sterft. Om het verdriet van je een beetje verzachten heb ik een hier een filmpje voor je.   

http://youtu.be/at5h7uNsXI8

Dat stemmetje in de eerste paar seconden..... Boing boing!   

Hahaha wat leuk Plofkip! En toevallig (als dat bestaat?) ben aan het overwegen om ooit eens dwerggeitjes te nemen.

Ben alleen nog klaar met te weten dat ze heel erg uitbraak gevoelig zijn en mijn buren allemaal prachtige tuinen hebben waar ze best van zouden willen snoepen.

Het leed valt wel mee hoor, dat van die laatste was gewoon de druppel even omdat het de zoveelste was, maar ook omdat het de jongste was van heel het stel. Beestje is maar 3 jaar geworden waarvan hij dus eigenlijk zijn hele leventje ook nog eens ziek is geweest. Dat gunde ik hem niet.

Toch denk ik wel eens dat zijn moeder hem toentertijd zelf in die vangkooi geschoven heeft omdat ze wist dat hij ziek was en in de natuur helemaal geen overlevingskans had. Ik zou hem eigenlijk voor iemand anders tam maken maar omdat die al te ongeduldig was over het socialiseren denk ik niet dat deze zoveel geduld had gehad om zoveel onderzoeken te plegen en zoveel uit te proberen.

Daarnaast heb ik hier nu 5 andere katten lopen, die stuk voor stuk ook allemaal de dans ontsprongen zijn voor een zwerfkatten bestaan.1 volwassen kater leeftijd onbekend, die toen ik hem vrij liet besloot dat ie dat leven niet meer wilde dus vrolijk weer terug in de auto sprong. Ik heb hem toen met een belofte (dat wanneer ik weer een eigen huis had en hij er dan nog zou zitten ik hem zelf zou nemen) het asiel in kunnen praten. Daar heeft hij toen nog 9 maanden gezeten, 3x besproken 3x niet opgehaald en op de dag dat ik de akte van mijn woonst zou tekenen kwam mijn collega naar me toe omdat er weer iemand was die hem wilde bespreken en of ze dat moest doen? Ja niet dus! Nu hadden die mensen pech!

Verder mijn verrassingspakketje zoals ik ze noem, kat gevangen, kat in revalidatiekooi gezet totaal niks aangezien dat ze drachtig was omdat ze heel mager was. Kom ik in het weekend de katten verzorgen liggen daar ineens 3 kittens bij haar. Eerst dacht ik nog dat mijn collega wegens plaatsgebrek een moeder met kids bij mij gedeponeerd had en vergeten was een briefje te schrijven, maar toen ik de moeder aankeek herkende ik haar weer. Als die moeder toen niet bevallen was, waren we ze op maandag tijdens de operatie tegengekomen en hadden ze nooit geleefd. Nu dus wel!

En mijn "dochter" natuurlijk! Haar moeder is door alle stress van het gevangen zijn, bevallen in de vangkooi en liet haar kittens (2) voor dood aan hun lot over. Toen ik kwam leek er eentje helemaal dood te zijn en de ander bewoog nog maar heel weinig. Dus die heb ik vanuit een impuls, uit die kooi gegrist en onder mijn t-shirt gestopt. Eigenlijk niet verwacht dat ze het zou overleven. Maar nondeknetter zeg! Daar kwam door de warmte ineens een partij levenslust naar boven! Tijdens die rit kreeg ik heel veel respect voor haar! Dus eenmaal aangekomen op het asiel was ik verkocht, ik kon haar gewoon weg niet meer aan een ander overdragen. Dus ben haar zelf gaan verzorgen. Toen ik de moeder in haar revalidatiekooi wilde zetten, zag ik dat dat andere katje waarvan ik dacht dat deze dood was ook bewoog. Dus deze ook gepakt. Maar deze was kansloos, 1 van de oogjes was dwars door de oogkas gebroken en om zo´n katje van amper 4 uur nog te gaan opereren is onmogelijk. Die hebben we dus maar snel uit zijn lijden verlost. Ging allemaal zo snel dat ik niet eens weet of dat haar broer of zus was.

Dus nu heb ik allemaal ex zwervers. Ik bedenk ik me nu, nu ik dit zo schrijf, misschien was vorig jaar wel mijn test om wat meer los te komen van de tamme katten business (die hebben over het algemeen toch minder onzichtbare ziektes dan zwerfkatten en worden meestal ouder) Een soort van oefenen of ik het trek met katten met een te verwachten, minder lange houdbaarheidsdatum? Ach ik weet het niet. Ik zie wel!

Ik ga in ieder geval niet minder van ze houden.

Best geruststellend dat ik weet dat mijn broer gewoon kei goed voor mijn katten wil zorgen. Ik heb daar echt heel veel vertrouwen in en had mijn rust er eigenlijk wel in gevonden om ze los te laten.

Maar nu vroeg mijn broer me gisteren om een lijstje te maken zodat hij zeker weet dat hij geen foute beslissingen neemt mocht er iets misgaan.

En dat lijstje opstellen valt me zwaar. Omdat ik daar beslissingen in zet waarvoor ik zelf niet zou kiezen als ik thuis zou zijn, maar waarbij ik mijn katten en broer wel ontlast.

Voelt alsof ik doodsvonnissen uitspreek, terwijl mijn verstand zegt: "Spud, je bent er wel realistisch in"

Moeilijk verstand en gevoel sereen met elkaar samen te laten gaan nu.

En het liefst wil ik mezelf er met een korte zin vanaf maken, dat ik gewoon vertrouw op zijn besluit en wel weet dat hij goed in kan schatten en hem nooit niks kwalijk ga nemen.

Maar dan ontwijk ik de boel en maak me er makkelijk vanaf, bovendien weet ik niet of ik dat ook daadwerkelijk kan voelen als het gebeurt is.

Wat dat betreft zou een pension en mijn katten in een kooi stoppen wel meer rust geven. Dan hoef ik alleen maar te dealen met het gevoel dat mijn katten gewoon zwaar ongelukkig zijn en dat ik 4 weken egoïstisch ben geweest. Maar daar heb ik dan de rest van mijn leven nog de tijd voor om me daar schuldig over te voelen en te proberen het goed te maken.

Hoe ingewikkeld kunnen verstand en gevoel het je soms maken.

Ergens een niet emotioneel betrokken vogeltje hier, die een neutrale kijk heeft en duidelijk ziet waar de oplossing ligt.

Momenteel zie ik hem niet namelijk. Omdat ik te diep in de stof zit, mijn katten lief vinden en mijn broer ook.

Met zo'n kattenfamilie heb je weinig tijd om je over andere dingen zorgen te maken. 

De beslissingen die je opschrijft lijken mij haast onmogelijk. Elke situatie is weer anders en verandert elke keer. En de dierenarts heeft toch ook een belangrijke invloed. Zware beslissingen dienen juist minitieus te worden afgewogen en dat gaat toch niet als je met een glazen bol in de toekomst moet kijken? Dat vind ik dan, hè?

Zolang je broer elk jaar met een oudere kat naar de dierenarts gaat om te kijken of het gezond is, helpt al veel leed in een vroeg stadium te voorkomen. Het ergste lijkt mij is dat een kwaal of een ziekte over het hoofd wordt gezien en dat een kat daardoor onnodig lijdt. 

Oudere katten zijn trouwens superlief. 

Jeps, ik wilde een noodplan schrijven wat waterdicht was maar aangezien ik nog steeds geen helderziende ben, bleef het maar binnenstromen met mogelijke rampscenario´s en daarvoor moest ik op dat moment meteen een oplossing voor kiezen. En daar werd ik helemaal niet vrolijk van, zeker niet na een 10 pagina groot verslag geschreven te hebben (wie gaat dat lezen en onthoud überhaupt alle details die er instonden bij een mogelijke calamiteit , ik in ieder geval niet dat is puur handelen)  en dan nog het gevoel te hebben dat ik niet alles behandeld heb.

Het is eigenlijk precies zo simpel als jullie zeggen. (alleen kon ik dat even niet meer ombuigen, omdat ik te diep in de rampscenariostof zat)

Ik houd van mijn katten en mijn broer.

Ik vertrek, dus ik vertrouw mijn katten met mijn broer en mijn broer met mijn katten.

En mijn broer wilde eigenlijk alleen maar weten of we nog steeds qua dieren op 1 lijn zitten. Dat ik mijn dieren inmiddels niet ben gaan vermenselijken en inmiddels heel ver ga in hun in leven willen houden omdat hij best in de gaten heeft dat ik enorm aan ze hang. Nee niet dus. Ja hangen wel, maar vermenselijken niet. En hij weet best wel wat ik wel of niet zou doen. Dus dat schrijf ik ook, alles wat met medicatie of operatie te verhelpen is, oké. Maar geen lijdensweg voor iets wat niet meer te fiksen is zoals een dwarslaesie en ongeneselijke kankerbestrijding. 

En dan houd ik me verder bezig met de persoonlijke behandeling van mijn katten namelijk dat wanneer ze ontsnappen, er 4 van de 5 wel weer hun weg weten te vinden van buiten naar binnen en dat ze dus het meest mogen passen op degene die dat niet kan wat ontsnappen betreft. En wanneer er 1 overreden wordt dat ook gebeurt zou zijn als ik zelf thuis was geweest.

En dat voelt 100x beter dan dat andere en zal wrs ook 10x duidelijker en concreter dan het hele verslag waar ik aan bezig was.

Thanks Agnieta en Plofkip!

Voor het doorbreken van mijn vicieuze cirkeltje waar ik even in vast zat.

En verder heeft een kat vandaag weer bewezen dat ik een echt kattenvrouwtje ben. En daar voel ik me wel trots over omdat ik er vrijwel niks voor deed.   Ben ik qua sociaal in een groep dus niet echt goed. Maar met mensen en katten dus wel. Ik dacht in de eerste instantie dat het de kat van mijn vrienden was en vond mezelf erg dom dat ik zijn uiterlijk niet goed had ingeprent, want in mijn beleving hadden ze nooit een pers gehad. Vond het ook raar want zo´n kat vond ik niet bij ze passen. Maar het bleek dus de kat van de buren, die zijn dagelijkse portie aandacht kwam halen omdat hij door de buren wat dat betreft verwaarloosd werd (is het verhaal) Dus ik meteen uitgesproken wat ik dacht. En terwijl ik het zeg, kijkt die kat me aan en neemt een spurt en begint langs mijn benen te strijken. Dus ik automatisch kloppen op mijn schoot, ja hoor jij mag wel op mijn schoot zitten, niet dat ik verwacht had dat hij dat meteen zou doen. Maar ja hoor! En meneer installeerde zich heel comfortabel op mijn schoot. Dus ja de toon was alweer gezet, Spud is echt een kattenvrouwtje. Zelf vond ik het gewoon wel fijn dat ie op mijn schoot kwam zitten, vond de situatie gewoon druk en werd daar een beetje gek van. Ik kan er gewoon niet zo goed tegen als ik naar meer dan 1 verhaal tegelijk mag luisteren. Dan wil ik alles volgen en dat lukt niet. En dan wordt ik hartstikke moe.

Maar die kat had even alle aandacht getrokken dus al die dubbele gesprekken waren even gestopt en kon ik rustig worden. Kat aaien betekend voor mij rust.

Was wel grappig hoe hij dat deed. Enfin kat op mijn schoot, de gesprekken begonnen weer op gang te komen en toen waren ze eigenlijk wel handelbaar voor me. Dus ik helemaal happy!

Totdat ik de weg weer kwijtraakte en toen deed die kat iets grappigs waardoor hij weer van iedereen de aandacht kreeg, ik was gestopt met aaien en nu begon hij met zijn pootje tegen mijn hand te tikken. Dat vond een vriendin van me wel zo geweldig! Dat ze uitsprak dat ze die kat ook wel eens op schoot zou willen hebben (die wil heel graag een kat, maar haar man niet, dus ik raadt het haar dan ook altijd af) Maar eens te voelen wat ik voel geen probleem en deze kat leek dat ook oké te vinden. Dus ik die kat op haar schoot zetten en hij zich net zo nestelen op haar schoot als dat hij bij mij deed. Beetje onhandig nageltjes door haar broek om te voorkomen dat hij van haar schoot gleed. Daar werd ze onzeker van, dacht dat die kat niet bij haar wilde zitten. Ik uitgelegd dat hij het wel fijn vond en haar een fijnere houding voor beide aangeleerd. Nou toen wilde ze die kat ineens mee naar huis nemen! Zo geweldig als dat ze het vond! Voor de rest van de middag heeft hij op haar schoot gezeten.

En toen we weggingen, kwam ie mij nog even dag zeggen. Zo ontzettend leuk! En zo ontzettend fijn, dat ik wist dat ik hem niet mee zou nemen en heel goed daar kon laten ondanks de zielige verhalen die over hem verteld werden.

Een pers heeft gewoon veel aandacht nodig en verder was die kat wel een beetje mager, maar dat mag, de meeste katten zijn gewoon dik. Ik denk niet dat hij bij die buren aandacht tekort kwam, want anders neem je gewoon niet de moeite om je kat te trimmen. En deze was getrimd.

Dus ik denk dat die verwaarlozing een beetje op aannames berust.

En nu denk ik dat ik wel voldoende moe ben om te slapen.

En ja oudere katten zijn lief Plofkip.

Mijn voorkeuren zijn volwassen katten, moeilijke katten en oude katten maar 4 jaar geleden hebben jonge katten mij dus uitgekozen.

Want een kat neem je niet, die kiest jou uit.

Blinde kip kat maakt een wandelingetje in de bergen. 

Geweldig!

Op zo´n moment kan ik even afstappen van het feit dat ik meer om dieren geef dan mensen. Dan geef ik dus meer om die mensen dan om die kat, omdat die kat genoeg liefde krijgt van die mensen.

Heb jij die film ook gezien van Christian the lion? Oh, wat heb ik bij het deel dat hij hen na een jaar om de nek vloog toch een partij zitten janken van plaatsvervangend geluk.

Zo mooi, hoe ze hun fout inzagen en hun best deden om het goed te maken.

http://www.youtube.com/watch?v=4enNZqNrwYc

He wat grappig Spud. Ik kende het filmpje en ik vind het mooiste interactie tussen mens en dier dat ik mijn leven gezien. Ik ben heel blij dat ze het gefilmd hebben. 

Ik heb hier een link over wat kippengeluiden betekenen.

Als je op de link drukt, dan moet je kiezen voor het groene knopje 'boeken', links onder het logo. Dan naar beneden scrollen en het vierde boekje van boven is het boekje kipgeluiden. Daarnaast staat een link 'klik hier om te luisteren'.

http://www.aviculture-europe.nl

Het spijt me dat dit zo ingewikkeld moet. Maar als je eindelijk op de laatst link drukt, dan kan je allerlei kippengeluiden beluisteren en zien wat ze betekenen.

Kunnen mensen eindelijk begrijpen wat ik zeg.        ......