Hallo allemaal,

Ik heb afgelopen weekend een terugval gehad.

Al jaren een drankprobleem. In 2016 een opname gehad. Sindsdien drankgebruik redelijk onder controle.

De reden van mijn opname, was niet zozeer het drankgebruik (hoe raar dat ook klinkt), maar vooral het gedrag dat eruit voortvloeide.

Ik was nooit een dagelijkse drinker. Maar gemiddeld 1-2 keer per week ging het mis en dat ging gepaard met vreselijk gedrag.

Uithalen naar mijn kinderen, uitspraken doen die niet door de beugel konden. Op een gegeven moment zijn de sorry's wel op en uitgewerkt.

Sinds mijn opname ging het nog wel eens mis qua drank, maar eigenlijk niet meer qua gedrag. 

En dan valt het allemaal wel mee (maakte ik mezelf dan wijs).

Afgelopen weekend feestje georganiseerd voor mijn dochter. 

Vreselijk veel gedronken. En op een gegeven moment gaat er een knop om en word ik een ander persoon. 

Heb met 2 vriendinnen van mijn dochter gesproken en vanalles doorverteld wat mijn dochter mij over hen in vertrouwen had verteld.

Ze heeft gelukkig geen ruzie met ze gekregen, want die meiden kennen mijn verhaal, maar ze waren er natuurlijk niet bepaald blij mee en mijn dochter ook niet.

Maar ik schaam me zo erg en voel me zo schuldig. Iedere keer als ik er aan denk krijg ik buikpijn. Vind het ook heel vervelend dat ik degene ben die alle moeite heeft gedaan dit feest te organiseren en vervolgens ook degene ben die er een hele nare nasmaak aan heeft gegeven. 

Ik kon niet meer recht staan. Heb de halve nacht onder de douche gestaan (dat is wat ik doe als teveel gedronken heb), waardoor mijn andere dochter, die hier met haar zoontje bleef slapen, geen oog heeft dicht gedaan. 

Laveloos op de grond gelegen, overgegeven.  En 2 dagen volledig van de kaart geweest en in bed gelegen. Nauwelijks gegeten. Heel veel gehuild.

Mijn excuses gestuurd naar die 2 vriendinnen en naar mijn dochters. Zij vergeven me wel, maar ik vergeef mezelf niet. 

Ik dacht dat dit gedrag een gepasseerd station was. Ik durf nauwelijks naar buiten, alsof iedereen aan mij kan zien wat ik gedaan heb.

Denk dat ik dan ook maar beter ervoor kan kiezen geen alcohol meer aan te raken, zodat ik niet meer in dit soort situaties terecht kom.

Moeilijk en confronterend om dit zo zwart op wit neer te zetten. 

Begrijpelijk, en toch; heel belangrijk, want hier ben je anoniem
en je kunt dit draadje als een soort van dagboek bij houden
zodat je ooit terug kunt lezen van hoever je moest komen
eer de stopknop echt om kon worden gezet.
En daar is dus ook schuld en schaamte goed voor. Elke eigenschap
kent goede en slechte kanten. De slechte heb je al geleefd, dus nu
zijn de goede aan de beurt. Wat je dochter(s) betreft; vertrouwen komt te voet
en gaat te paard. Een uitdrukking die velen van ons ook herkennen m.b.t. ons drinkgedrag.
Maar het kan wel degelijk, dat bewijzen ook velen hier.
Dus welkom en join the club!

 

Het is inderdaad fijn om te delen. Dat neemt iets van de lading weg.

Het allermoeilijkste vind ik het om mezelf te vergeven.

Welkom @Kim65! Heel goed dat je hier hebt aangeklopt en dat je tot de conclusie bent gekomen dat er werk aan de winkel is. Die schaamte en teleurstelling in jezelf, de meesten van ons weten vermoedelijk ook wel hoe enorm ongelukkig je je daardoor kan voelen. Ergens natuurlijk heel kut, maar ook een goed teken dat dit je niet verre van ongemoeid laat.

@lady jane heeft het eigenlijk al veel beter verwoord, als je hier blijft bezoeken en lezen zal je zien dat ze altijd wel iets verstandigs te zeggen heeft :-)

Blijf hier vooral komen, schrijven en lezen. Heel veel succes! 

Afgelopen week slecht geslapen. Heb de dingen gedaan die ik moest doen. Werk. Op mijn kleinzoon gelet.

Maar verder met niemand gesproken over wat er gebeurd is. En voor de rest thuis gebleven.

Heb ook echt dagen lichamelijk last gehad van mijn kater. Hoe ouder je wordt, hoe erger blijkbaar.

Heeft hier iemand ervaring mee?

Het lukt me niet om mijn schaamte- en schuldgevoelens los te laten. Het zit als een zwaar gevoel vast in mijn buik.

Word misselijk iedere keer als ik aan mijn gedrag denk. Word emotioneel iedere keer als ik er aan denk dat ik het iemand zou vertellen.

En krimp dan ook weer ineen van schaamte. Moet er niet aan denken. 

Ik heb geen idee hoe ik dit weer ga loslaten. Het voelt alsof het me terugduwt en verlamt. En ik wil vooruit.

Want ik weet dat ik niets aan de situatie kan veranderen.

Morgenvroeg heb ik koorrepetitie. Daar verheug ik me normaal gesproken altijd op. Vind het heerlijk om te zingen.

Bij die club zit een vriendin van mijn dochter, die dus ook op het feestje was. 

Mijn verstand weet dat dit een hele lieve meid is, die gewoon heel normaal zal doen tegen me.

Maar de angst zit erin, dat ze er toch een opmerking over zal maken (hoeft niet eens vervelend bedoeld te zijn). 

Dat ze het verteld heeft tegen haar moeder, die ook lid van het koort je is.

Ik durf me er eigenlijk niet te vertonen.

Het liefst kruip ik onder een steen en kom er weer onderuit als alle rotgevoelens verdwenen zijn.

Herkent iemand dit gevoel?

Ik zou in jouw geval tóch naar het koor gaan. 
En ik zou tegen de vriendin van jouw dochter toch even terugkomen op het feestje. 
En dan hoef je niet gelijk helemaal open kaart te spelen, maar je kunt misschien aangeven dat de wijntjes die avond helemaal verkeerd vielen bij jou en dat je daar zo'n verschrikkelijk naar gevoel aan over hebt gehouden.
Misschien dat dat de lucht een beetje klaart. 
Kan me indenken dat dat moeilijk is, maar jezelf verstoppen en van binnen opgevreten worden is nog ellendiger denk ik. 
Sterkte @Kim65. 

Ik kwam heel even tussendoor binnenwippen.
Nu weer snel aan de slag buiten, ik kijk straks wel weer even... 

Ik herken het zeker . Door een dergelijke actie , heb ik me ook hier gemeld 6 jaar geleden . Het krijgt echt wel een plekje , tijd is je vriend.  De schuld en schaamte en het standvastige gevoel van "dit gaat mij NOOIT meer overkomen " , houden me iedere dag weer van de drank af en de 0 vast .  Draai het om en gebruik het als je kracht . 

@Kim65

Goed dat je hier laat weten wat er in je omgaat. Je schaamte over wat er gebeurd is, is natuurlijk supergoed te begrijpen. Hoevaak ik wel niet in het verleden me kapot heb geschaamd tegenover anderen over mijn drinkgedrag. En dan schaamde ik me nog alleen over hetgeen ik me nog kon herinneren en hoopte dat wat ik niet meer wist mee zou vallen.

Wat ik wel gemerkt heb, is dat anderen er vaak toch veel sneller overheen stappen dan dat je jezelf vergeeft. Vaak na een excuusmail of iemand onder ogen komen, kreeg ik van de ander terug: ah joh, kan gebeuren zo erg was het allemaal niet. En ze begrepen vaak ook wel dat het voor jou veel harder aangekomen is dan bij de betrokkenen. Uitzonderingen daargelaten ongetwijfeld :-)

Ik weet niet of ik er nog extra over zou beginnen als ik jou was. Wat @Yvonne adviseert kan ook, maar benoemen dat de wijntjes verkeerd zijn gevallen is denk ik niet helemaal in lijn met de waarheid. Persoonlijk zou ik dan liever vertellen dat je veel meer gedronken hebt dan je van plan was en dat je daar spijt van hebt.

Ik hoop dat je jezelf wat compassie gunt. Je kan balen van jezelf, boos zijn op jezelf of van jezelf walgen. Maar probeer te bedenken dat deze uitkomst nooit je intentie was natuurlijk. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk....

Het is echt heel fijn om hier te delen. Zonder angst en schaamte. Bij mensen die me niet veroordelen, maar me begrijpen.

Dankjewel voor jullie reacties. 

@Yvonne. Ik heb besloten toch te gaan zingen. Kan niet de hele wereld blijven ontwijken. En over 2 weken is er weer een repetitie. De eerste confrontatie stel ik dan gewoon uit. Weet nog niet zeker hoe ik het morgenvroeg ga aanpakken en of ik er klaar voor ben om iets erover te zeggen. Misschien zegt ze zelf wel iets erover. Niks vervelends, daar ben ik van overtuigd in dit geval. De schaamte zit vooral in mij en ik denk ook wel dat de mensen om me heen er overheen stappen. 

@Francine. Ik ga dit zeker gebruiken als mijn kracht. 

Ik wil niet meer drinken, maar de schaamte was/is zooo groot dat ik zelfs even overwoog om deze maar weer weg te drinken. Het was heel kort, en de gedachte vloog ook zo weer weg, maar hij was er wel...

Ik heb een mail gemaakt die ik wil sturen naar mijn kinderen, waarin ik ook zeg dat ik er nog 1x op terug wil komen en het daarbij wil laten. Om ze te bedanken voor hun reactie. Ze waren eerlijk, niet boos (waar ik heel bang voor was), maar eerder mild en vergevingsgezind. Ben daar enorm blij mee en ook trots op. Een aantal jaar geleden, toen dit soort situaties schering en inslag waren, waren ze vooral boos en dat werkte eigenlijk alleen maar averechts. Uiteraard was hun reactie destijds heel begrijpelijk. Ze waren sowieso ook een stuk jonger toen en wilden gewoon dat ik weer eens "normaal" ging doen.

Ik denk ook dat ik zelf anders reageer nu. Niet meer de schuld geven aan omstandigheden enz., maar erkenning en toegeven en meteen mijn spijt betuigen. Ik denk ook wel dat zij dit als een terugval zien, maar het ook weer niet dramatisch vinden.

@billy1981 Het punt is dat ik het zelf dramatisch vind en mezelf inderdaad steeds weer op mijn kop geef. Weet dat dit niet helpend is.. Maar je hebt gelijk in het feit dat dit nooit mijn intentie was. 

Bij mij was het zo dat het 9 van de 10 keer gewoon goed ging met drinken. Onder controle. Op tijd stoppen. Meiden namen soms zelfs gewoon een fles wijn mee als ze op bezoek kwamen. Ze hadden er inmiddels volledig vertrouwen in dat ik er weer normaal mee kon omgaan. 

Maar die 10e keer is er ook blijkbaar... nog steeds.  Dan gaat het tóch fout en áls het fout gaat, gaat het ook goed fout...

Toch gaan zingen vanochtend. Het was helemaal niet ongemakkelijk. Vriendin van mijn dochter zei er niets over en deed ook heel gewoon.

En ik ben er ook niet meer op teruggekomen.

Voelde me na het zingen weer ontspannen en het rotgevoel in mijn buik is ook veel minder.

Heb gisteren nog een mail gestuurd naar de kinderen. Ze hebben er alledrie niet op gereageerd (weet daarom ook niet zeker of ze 'm wel gelezen hebben).

Maar ik vraag er niet naar. Misschien willen ze er ook niet meer op terugkomen. Dus ik laat het nu rusten.

Nu weer vooruit kijken en aan de nieuwe week beginnen.

"de mens die lijdt het meest
door het lijden dat hij vreest
dat nimmer op komt dagen
zo krijgt hij meer te dragen
dan hij te dragen kreeg"

oud versje dat mn moeder oplepelde als ik weer eens buikpijn had ergens voor
meestal de tandarts.

Wat een vervelende ervaring en zooooo herkenbaar. Ik zit op het moment in een vergelijkbare situatie. Elke keer als ik terugdenk aan de gebeurtenis krimt mijn maag ineen.

Gelukkig wordt het elke dag een beetje minder, omdat je ook elke keer weer nieuwe herinneren maakt. Ik weet ook zeker dat anderen er helemaal niet zoveel mee bezig zijn als ik. De schaamte en ook de onzekerheid over het niet weten wat er precies gebeurd is, maakt het vele malen erger.

Aan de andere kant vind ik het ook een bevrijding om te denken dat het allemaal veel beter kan. En we zijn het waard om te knokken voor een betere ik.

En gelukkig zijn we niet alleen!

 Bij mij was het zo dat het 9 van de 10 keer gewoon goed ging met drinken. Onder controle. Op tijd stoppen. Meiden namen soms zelfs gewoon een fles wijn mee als ze op bezoek kwamen. Ze hadden er inmiddels volledig vertrouwen in dat ik er weer normaal mee kon omgaan. 

Ik heb je hierboven even geciteerd.  Het eerste jaar hier , d8 ik ook dat ik het "onder controle " had . Dat is dus niet zo en vaak heb je nogal wat pogingen nodig om dat door te krijgen.  Dat is nu precies wat verslaving doet , jou laten denken dat je weer controle hebt .

en nu ook , nu iedereen mild reageert......ik hou mijn hart vast .....

Wekom Kim, en heel veel kracht.

19 uur geleden zei Francoise:

 Bij mij was het zo dat het 9 van de 10 keer gewoon goed ging met drinken. Onder controle. Op tijd stoppen. Meiden namen soms zelfs gewoon een fles wijn mee als ze op bezoek kwamen. Ze hadden er inmiddels volledig vertrouwen in dat ik er weer normaal mee kon omgaan. 

Ik heb je hierboven even geciteerd.  Het eerste jaar hier , d8 ik ook dat ik het "onder controle " had . Dat is dus niet zo en vaak heb je nogal wat pogingen nodig om dat door te krijgen.  Dat is nu precies wat verslaving doet , jou laten denken dat je weer controle hebt .

en nu ook , nu iedereen mild reageert......ik hou mijn hart vast .....

Nee hoor. Ik hou mijn hart niet vast. Ik heb in mijn mail naar de kinderen gezet dat ik de alcohol ga laten staan. Dat heb ik bewust gedaan. Ik heb sinds de terugval ook geen druppel meer gedronken. Maar.... ik ben ook niet fysiek verslaafd aan alcohol.  Heb nooit alcohol in huis en hunker er ook niet dagelijks naar.

Toen ik me destijds liet opnemen en naar AA-meetings ging, vroegen lotgenoten me soms wat ik kwam doen. Velen zouden er voor tekenen om 1x per week (teveel) te drinken. Het werd vergeleken met 1x per week op stap gaan ofzo.

Vond het soms best lastig uit te leggen, dat ik toch echt wel een probleem had. Is het verslaving? Is het misbruik? Geen idee. Ik weet wel dat het soms goed gaat maar soms ook heel erg fout. En dat laatste wil ik voorkomen. En dan is de enige oplossing de drank laten staan. Want ik weet niet wanneer het goed gaat en wanneer niet. 

Deze heftige terugval had ik zelf ook niet zien aankomen. Maar het is toch gebeurd. 

En ik zit nog niet eens met het feit dat ik teveel gedronken had, maar met het gedrag dat eraan gekoppeld is. Veel teveel vertellen. Heel emotioneel worden. Enz.

En dan achteraf de kater. De fysieke kater was heel erg dit keer, maar de mentale kater vind ik nog het allerergste. En het feit dat anderen (met name mijn kinderen) mij weer in die toestand zagen en zich voor me schaamden. We dachten met zijn allen, dat dit "oud gedrag" was, maar blijkbaar nog zeer actueel...

Op 7-8-2023 om 08:00 zei lady jane:

"de mens die lijdt het meest
door het lijden dat hij vreest
dat nimmer op komt dagen
zo krijgt hij meer te dragen
dan hij te dragen kreeg"

oud versje dat mn moeder oplepelde als ik weer eens buikpijn had ergens voor
meestal de tandarts.

Dat versje klopt helemaal

10 uur geleden zei bolletje:

Wekom Kim, en heel veel kracht.

 

Dankjewel !

Op 7-8-2023 om 12:28 zei Evelin:

Wat een vervelende ervaring en zooooo herkenbaar. Ik zit op het moment in een vergelijkbare situatie. Elke keer als ik terugdenk aan de gebeurtenis krimt mijn maag ineen.

Gelukkig wordt het elke dag een beetje minder, omdat je ook elke keer weer nieuwe herinneren maakt. Ik weet ook zeker dat anderen er helemaal niet zoveel mee bezig zijn als ik. De schaamte en ook de onzekerheid over het niet weten wat er precies gebeurd is, maakt het vele malen erger.

Aan de andere kant vind ik het ook een bevrijding om te denken dat het allemaal veel beter kan. En we zijn het waard om te knokken voor een betere ik.

En gelukkig zijn we niet alleen!

Ja dat schaamte- en/of schuldgevoel is echt vreselijk. Maar tegelijkertijd ook weer een hele goede motivator. 

Jij ook heel veel sterkte gewenst. Absoluut fijn om te weten, dat we niet de enigen zijn. 

Prima dat je me terecht wijst Kim , in deze heb ik graag ongelijk 

Ik heb ooit op YouTube een filmpje gezien, ook over alcohol en verslaving. Die man waar het omging rende ook marathons. Zijn vrouw zei op het moment dat er een marathon in het verschiet lag en hij daar 3 maanden voor trainde, dronk hij geen druppel. Was hij weer de man met wie ik getrouwd ben zei ze. Maar na de marathon, viel hij weer terug in zijn oude gedrag. 

Dus ook al kon hij 3 maand zonder, het probleem gedrag bleef erin zitten zodra de stok achter de deur weer weg was. 

Dus of je nou 1x drinkt in de week of 3 maand zonder bent, zodra het eerste drankje er weer in zit, gaan je hersens weer de oude grammofoon plaat afspelen en val je (op den duur) weer terug en vaak nog erger. 

Helaas werkt dat voor mij en velen van ons exact hetzelfde. 

Hoe gaat het nu? 

Hoi Freekie,

Het gaat best goed met me. Sinds de terugval geen druppel alcohol meer gehad. En ik heb de nodige uitdagingen gehad. Terrasjes, feestjes. Kookclub waar ik lid van ben en de nodige wijntjes worden gedronken door alle aanwezigen. Meestal begint dat met een aperatiefje, maar had van te voren al geappt dat ik een alcoholvrij aperatiefje wilde. En eigenlijk gaat het prima. Het is soms even lastig, maar eigenlijk is "lastig" nog een groot woord. 

De grootste uitdagingen zijn voor mij de avonden dat ik me eenzaam en alleen voel. Zeker wanneer er veel emoties zich opstapelen en het me allemaal teveel wordt.

Als dat gebeurt, komt er een enorme onverschilligheid over me. En dan kan het me allemaal niks meer schelen.

Maar gelukkig is dat tot nu toe helemaal niet het geval geweest. De mentale en fysieke kater, de schaamte, het ziek zijn, wat toch allemaal bijna een week duurde zijn me heel erg goed bij gebleven. Als ik daaraan denk dan is de zin in alcohol heel snel weer verdwenen. Ik wil daar nooit meer in terecht komen. Het is nog steeds zo dat ik bepaalde winkels vermijd, uit angst mensen tegen te komen die me (in mijn beleving) de huid vol kunnen gaan schelden omdat ik veel te veel gezegd heb toen.

De schaamte is nog lang niet weg.... Maar goed. Over 2 dagen een maand geen alcohol gedronken! 

Nu nog eens van het roken af komen  

Hoe gaat het met jou? Hoe lang ben jij al alcoholvrij?