Goedemorgen.

Blacky, wat een enorme slag om te vernemen dat je broer zo ernstig ziek is en nog maar zo kort te leven heeft. Geloof me dat ik weet wat je doormaakt.
En dan nog zou ik niet weten hoe je te ondersteunen. Daarom is mijn opening ...


Wat me echt helpt het leven in de ogen te durven kijken.....

Want dat is het.... wat helpt of wie kan jou helpen die in de ogen te zien. Dit is te hard.

Ook voor Carolien... meedeleven voor het verlies van deze twee jonge mensen. Voor jou ook de kracht en de moed je vrienden te ondersteunen op zo'n afstand.

Wat helpt ook jou om dit in de ogen te durven zien??

Voor ons allemaal, we maken allemaal veel dingen mee die soms te zwaar lijken om te dragen.
Het is ook vaak TE zwaar, maar EEN ding helpt dus absoluut niet en dat is DRANK.

Daar wordt je ziek, wanhopig en ellendig van en op de dag dat je stopt kan heel het overlevingsproces opnieuw beginnen.

Wat mij echt helpt om het leven in de ogen te kijken is gewoon bidden.
Gewoon... een gebed.
Op het moment dat de gedachtes mijn brein in denderen en ik denk het niet meer aan te kunnen ga ik bidden. Totdat ik rustig wordt. Nu is het zo, op het moment dat ik begin overspoelt me die rust.

Dat wilde ik graag delen op deze hele vroege zondagochtend.

Heel veel sterkte vandaag allemaal.

pino is ook al wakker; ik slaap wel erg slecht zo zonder alcohol. Heb moeite om de dagdraad te volgen. gaat te snel voor mij en jullie lijken elkaar zo goed te kennen. Ik duik er nog even in met een slaappil, daar zijn die dingen voor. krijg er maar 3 per week dus de laatste houd voor woensfag

Goedemorgen Pino: zonder drank slecht slapen, maar MET drank slaap je toch niet echt beter lijkt me.
Goed van je dat je niet drinkt. Dat slapen gaat wel beter worden hoor. Geef jezelf tijd.

Carolien: goed wat je schreef. Ik ervaar een stilstand van de tijd. Er is een tijd waarin je leeft.... een geliefde sterft of wordt ziek ... een tijd stilstand... en dan leef je verder, maar het heeft stilgestaan.
Herkenbaar ? Laatst sprak ik iemand en die begreep precies wat ik bedoelde. Ik vond / vind het zelf een rare gewaarwording. Je leeft dan ook heel bewust in relatie naar de ander, zoals jij omschrijft hoe je met je kinderen omgaat. De dankbaarheid dat ze er zijn en dat je meer wilt geven dan je doet.
Er willen zijn voor ze. Het leven staat stil, maar alles gaat door.
Uiteindelijk gaat het toch over DIT moment, vandaag, wat maken we er vandaag van.
Vandaag drink ik niet, daardoor kan ik ook vandaag leven, echt leven.

Wat een trieste mededeling voor je Blacky.
Ik weet eigenlijk niet wat te zeggen.
Wel wil ik je strekte en moed toewensen.
Ook hoop ik dat het jullie gegeven is afscheid van elkaar
te mogen nemen.

goieden morgen adb,s,
bedankt voor de steun gisteren avond
het is allemaal zo onwezelijk het nieuws ivm mijn oudste broer , ik wist dat hij veel vermagerd was de laatse maanden, en ja door zijn huidkanker in 2005 denk men soms wel dit zit niet juist , maar toch was het gisteren als een slag in mijn gezicht.
de band met mijn oudste broer is nooit al te best geweest door zaken die gebeurd zijn toen ik klein was , maar ik ben nooit een wrokkig mens geweest .
drinken op zo iets doe ik niet , mijn broer kan mijn steun nu gebruiken , drinken doe ik als ik in een geestelijke hel zit .
vandaag stuurt mijn broer mij zijn nieuw adres door en ga ik kijken om een week naar daar te gaan
jongste broer in japan zijn pc is kapot dus die heb ik deze morgen al opgebeld , het is daar nu 17 uur
soms zoals gisteren avond heb ik het wel moeilijk om te aanvaarden dat sommige mensen blijkbaar alles in hun rugzakje krijgen
ergens heb ik wel hoop dat ze mijn broer nog kunnen helpen , zoals ik ooit de hoop gehad heb dat het niet mijn ma was dat in dat bed lag maar iemand anders .
dit gebeuren wat mijn broer betreft doet mij inzien dat men maar een keer leeft en dat men 100 % van het leven mag en moet genieten , iets dat mijn broer wel gedaan heeft , mijn oudste broer is een echte levens genieter geweest tot spijt van sommige vrouwkes en zijn 2 dochters .
nogmaals ik dank jullie voor julliie woorden van steun:heart:

Rot nieuws Blacky, ik leef met je mee:heart:
En je rugzakje raakt inderdaad wel erg vol, misschien kan er wat uit binnenkort doordat je met je therapie wat opheldering/acceptatie krijgt.
Dat wens ik jou.

Carolien, sterkte met je verlies en in het vinden van de balans.


Pino
je slaap REM (rapid eye movement)is erg verstoord door je alcoholmisbruik.
Het kan wel 3 maanden duren voordat je slaap weer normaal is.
Dus elke dag zonder alcohol brengt je dara dichter naar toe.
Succes vandaag!

Goedemorgen!

En ik besef me nu dat ik gisteren weer m'n kwartje os vergat.

Was wel min of meer in de piekerstand gaan liggen ivm de nare berichten hier.
Uiteindelijk heb ik het kunnen laten liggen denk ik, want ik heb wel lekker geslapen.
Nu lees ik weer en voel mijn ademhaling naar de oppervlakte komen.

Het feit dat ik niets daaraan kan doen. En me daarover schuldig voel.
Is niets bij het gevoel dat degenen hebben die het overkomt.

Ik wens jullie ook voor vandaag veel kracht om hier een weg in te vinden.

Klaas was om half 7 op. Ik had mijn wekker ook gezet....
Werd om half 10 wakker. Ach, ik help hem daar ook niet mee.
Al was het leuk geweest. Ik kan het even niet opbrengen.

Mooi Safi, elke dag dat je niet drinkt, kom je dichterbij.
Ik doe vandaag weer mee. laat die eerste staan. Ga voor dichtbij!

Ik wens iedereen een bijzondere dag.
Voor wie piekert, een verlicht hoofd.
Voor wie het leven in duigen lijkt te vallen, de kracht om door te gaan...

Goedemorgen droge mensjes,

Het leven is een film. Vooral in die van Blacky ontbreekt het de regisseur de laatste jaren niet bepaald aan inspiratie, dat moeten we em nageven. Een film-noir met een heldin en veel k*tscenes. Ik heb wel eens ergens gelezen dat iedereen precies zoveel krijgt als ie dragen kan, nu Groot Mysterie, we hebben ruimschoots gezien hoe sterk ze is, mogen er dan de komende tig jaar wat vaten vol geluk in haar armen vallen?! Blacky ik denk aan je

Carolien wat zeg je tegen iemand die beide kinderen verliest, je hebt een prachtige brief recht uit je hart geschreven

Vaak zijn het de kleine zintuiglijke dingetjes in het leven die gelukkig kunnen maken, terwijl dingen die te maken hebben met het verlies van verbondenheid vaak de grote dingen zijn die ons zo intens verdrietig kunnen maken. Daarom wens ik iedereen, maar vandaag in het bijzonder Blacky en Carolien, heel veel verbondenheid: met jezelf, met de mensen om je heen... want het leven is soms net een rollercoaster, dan weer een roulette, laten we elkaar vooral zoveel mogelijk lief hebben

liefs,
Kaia.

Het leven is absoluut niet rechtvaardig. Eerlijk alles delen komt alleen in intermenselijke relaties en sinterklaasliedjes voor.

In de voor mij mooiste spirituele kringen, zijn ze ervan overtuigd dat hoe meer er op je pad komt in dit leven, hoe meer je als ziel kan leren, om dan uiteindelijk...? Nu heb je daar niet veel aan op het moment dat je diep in de sh*t zit, maar hoeveel jaren hebben we wel niet aan ons voorbij laten gaan terwijl drank bijna het enige was wat we op ons pad lieten komen? Met dat verlies van tijd, en de cummulatieve effecten nu nog daarvan, heb ik het nog steeds moeilijk.

Wat is moeilijk? Dat ik mezelf door elkaar wil rammelen omdat ik alles in me heb om dankbaar voor te kunnen zijn? Dat ik me alleen voel, maar me tegelijk moeilijk kan verbinden omdat ik heel snel overprikkeld raak? Is dat mijn drankverleden, is dat mijn hooggevoeligheid of heb ik gewoon een asociaal rotkarakter, te verbloemen achter lettertjes op een forum Is er iemand die dat herkent?

Jazeker Kaia, 100%.
Maar je had van mij niet anders verwacht zeker.

Carolien, Blacky, heel veel sterkte, ik leef met jullie mee.
Ook al zo herkenbaar allemaal... leven kan soms verdomde zeer doen.

Ik ga vandaag weer naar m'n ouders, ook een beetje met het idee "zolang het nog kan".
Volhouden maar...

Ja IKKE! Of moet ik zeggen: Ik zou niet wéten waar je het over hebt...

Liep net met de hond in de lente.
Maar, het me bij de strot grijpende en beklemmende gevoel
gaat niet weg...

Ik zag een rups mijn pad kruisen, was die in de war, of is dit een normale rupsentijd?

Vanmiddag een feestje, dan kan ik weer lekker onder de mensen laten zien dat het goed
met me gaat...

Kaia als ik je berichtje lees denk ik maar 1 ding
Geef het tijd
Denk niet zoveel
Voel
Ook je alleen voelen hoort bij het leven, het leert je om van jezelf te houden en te accepteren.

Het past wel een beetje bij mijn gevoelens op het moment over de economie en de recessie.
Men is verbaast en bang omdat grote bedrijven geen grote winst meer maken, niet meer winst maken dan vorig jaar.
Alsof het een wet is dat bedrijven meer winst moeten maken, alsof succes verzekerd is in het leven

Iemand had het over nederigheid gisteren, ben even kwijt wie, ik geloof Rudy
En dat wens ik de wereld in deze crisis, een beetje nederigheid dat het zo lang zo goed is gegaan.

Kaia, evolutie
ik heb je meegemaakt en denk dat er voor jouw best wel een man/vrouw zal zijn die bij jouw niet van die grote prikkels te weeg brengt.
Maar laat je lichaam nu eerst nog eens meer ontgiften...ook in de diepste puntjes...in je ziel
je bent jaren en jaren opgetrokken met mensen die prikkeling ook als een 'must' zagen.
wacht rustig af of ga op de juiste plekken op zoek naar die heerlijke saaie man die gewoon gelukkig is en van je zal houden.

Lieve Kaia dat herken ik absoluut!
Ook ik voel me alleen, maar aan de andere kant wil ik ook alleen zijn, ik snap er niets van.
Neem vandaag, ik had een leuke dag kunnen hebben met fijne mensen maar heb er toch voor gekozen om alleen te blijven. Op de een of andere manier heb ik dat ook nodig.
En ik snap, net als jij, niet waar dat vandaan komt.
Als ik dan mijn zus zie, die altijd maar weer afspraken heeft en ook nog een druk gezin...

Ik accepteer het vooralsnog van mezelf. Maar ik denk toch vaak dat ik wat socialer moet zijn.
(alhoewel ik natuurlijk me al 8 uur op een werkdag sociaal moet opstellen, en dat vind ik het ook eigenlijk best leuk).

Toen ik nog samenwoonde had ik dat probleem niet, toen ging ik het uit de weg. We waren toch samen? Geen probleem toch? Maar eigenlijk speelde het toen al. Nou ja, ik kom er nog niet uit.

Liefs van lunalee.

Misschien een trainspotting club of een vogelkijkersclub:D:P;)

kaia bedank voor je mooi schrijven , het heeft mij de kracht er weer voor te gaan ik heb wel tranen gelaten tijdens het lezen van je berichtje
het delen hier , ik vermoed dat het ook deels is om jullie te laten weten dat de fles voor mij nu mogelijk heel dichtbij staat , het verdwijnen in een roes , het vergeten van inderdaad deze triller waar ik weer in beland , een film waar een einde aan mag komen van mijn part , jullie laten weten dat men als men wil in alle omstandigheden wel de kracht kan hebben om die eerste slok niet te nemen
maar de roes van de drank gaat mijn broer niet genezen , mijn bloedbroer , het enige dat ik nu kan doen is zorgen dat blacky er is om de laatse maanden van mijn broer dragelijk te maken .
zijn jeugd was idem als mijn jeugd , enige verschil tussen ons is dat mijn broer heel veel vrienden heeft want hij heeft altijd goed geleeft .
gelijktijdig besef ik ineens in deze moeilijke periode wie de mensen zijn die om mij geven of het nu via internet is of in reeel life , en dat is iets dat met momenten ook pijn doet
nu mail schrijven aan mijn werk dat ik geen verlof dagen opneem deze week ivm reis naar spanje
water inderdaad geniet ervan zolang ze er nog zijn , ik zou dat aan iedereen willen mee geven
voor de rest gaat het wel met mij , kan gelukkig mijn grgrgr gevoel kwijt in mijn veranda deur die bijna af is
allemaal :heart:

Ik ga nu lopen met vrienden die ook net een nieuwe hond hebben...Safi is reuze blij met haar nieuwe vriendin een podenco uit Portugal...laters

Morguh luitjes Ha, de zon schijnt hier naar binnen...voel zelfs de warmte ervan. Als je het over leven hebt, moet ik aan de zon denken...de gloeiende bol die je zinnen prikkelt en je doet beseffen dat je leeft. Hoe anders ziet alles eruit zonder dat licht, vooral in een grauwe stad. Voor mij is de zon een oplader naast mijn dagelijkse korte meditaties.
Geen wonder dat mensen in een dip terechtkomen in deze donkere vaak grijze tijd. De kerstlampies kunnen vanmiddag uitblijven en ik ga aan de wandel...zoek de zon op

Ik voel me veel beter dan gisteren, gelukkig maar. Dacht daar ga ik weer, volgende depressie! Ik besef nu wel dat ik achter medicatie aan moet gaan want die somberheid is (te) heftig. Heb nog nooit AD gebruikt maar moet wel beseffen dat ik de drank als demper heb gebruikt. Had dus wel degelijk een middel nodig om overprikkeling tegen te gaan.
Ben me ervan bewust dat ik op mijn 22e besloot na de ervaring van het blowen, om maar voor alcohol kiezen...van hash kwam ik helemaal op mijn kop te staan, werd er knettergek van want alles kwam 10x zo hard binnen. Dan maar drank...word je lekker sloom van

Tsja, had ik toen maar psychische hulp gezocht...geloof me, dat was hard nodig! Mén, ik was zo gestoord...behoorlijk manisch. Himmelhoch jautzend, zum Tode betrübt. De piek is er inmiddels gelukkig een beetje vanaf, de zware dip ook want vroeger was het continu feest in mijn kop...chaos en hyperen, die kop kon écht niet stil staan. Is zo heftig geweest dat ik periodes in mijn leven 'kwijt' ben, ongetwijfeld door overbelasting van de grijze cellen.
Heb regelmatig contact met A. zij heeft mij 21 jaar lang meegemaakt en ze verteld me soms over gebeurtenissen (niet drankgerelateerd) die ik me nauwelijks kan herinneren Heb veel weggestopt denk ik zo, of misschien hebben mijn hersens dat wel gedaan ter zelfbescherming; zit vast ergens in een verborgen bestand...mag daar ook blijven trouwens, heb ik niet meer nodig. Genoeg heb ik aan mezelf gesleuteld nadien in therapieën waardoor er meer orde en inzicht is ontstaan over mijn persoontje, nu nog een laatste restje...eventueel met hulp van medicatie. Ben er altijd falicant op tegen geweest maar dat is niet zo doordacht, ik ga er serieus naar kijken. Die steun in de rug heb ik nodig denk ik zo.

Vanmiddag komt A. op bezoek, goh..we kunnen het heel wat beter met elkaar vinden na 8 jaar. Is een verademing en het ruimt op. Ze heeft trouwens géén goede vriend maar een goede vriendin, had ik verkeerd begrepen.
Nou, ik wil best haar goede vriend zijn...we betekenen nog veel voor elkaar. Niets mis mee. Géén relatie, dat is duidelijk

Ooh...weer een epistel. Effe bijlezen

hello lunalee
we gaan goed he samen , thanks voor je onbewuste steun , het voelt voor mij fijn aan te weten dat ik ook een stopmaatje heb , heeft mij onbewust kracht .
mijn ik zou nu zo graag iemand rondom ik hebben , en gelijktijdig wil ik nu alleen zijn klinkt dubbel ja ook voor mij

Wat een geworstel allemaal.... Als we maar weer boven komen!

Luctor et Emergo!

Dank voor jullie herkenning, dat voelt al een stukje minder alleen

Je hebt gelijk Safi, het geeft ruimte om het tijd te geven, maar ik voel me soms zo schuldig als ik in m'n cocoon-mode zit, en dan ook echt mensen van me af houdt, terwijl ik juist zo dankbaar ben dat er nog een paar zijn die van me zijn blijven houden, en dan doe ik zo geirriteerd en kortaf... ben er al voor bij een homeopaat, slik me ongans aan korrels, capsules en druppeltjes (hihi, is weer eens wat anders he )

Hee maar die saaie vent mag op z'n eigen bank blijven zitten hoor

Lunalee hoe gaat het met de onthouding van dat unieke rotspul waar we ons wél mee konden verbinden?

Gni..gni, denk wel eens dat de maatschappij nog meer overprikkeld raakt en daarbij nog meer de weg verliest dan alle alkies bij elkaar Kijk, wij gaan tenminste aan de slag om de juiste weg te vinden
Loesje zegt er dit over.

Lieve mensen, voor jullie allemaal een Blacky en Carolien in het bijzonder...tsja, wat er zo allemaal niet op je pad kan komen, ik zie het toch als loutering als je daar fier in overeind blijft

Kaia (en Lana) ik herken precies wat je bedoeld en vind het ook lastig om mee om te gaan.
Ik heb voor mezelf geaccepteerd dat ik moeilijk om kan gaan met alle prikkels om me heen en dat ik het nodig heb om alleen te wonen om steeds weer terug bij mezelf te kunnen komen en soms lukt het zelfs dan niet. Ik vind dat echt niet altijd even leuk maar het is bittere noodzaak wil ik in balans blijven en zo dicht mogelijk bij mijn gevoel kunnen blijven.
Ik kan daar af en toe verschrikkelijk van balen, dan wil ik ook 'gewoon' huisje boompje beestje, gezinnetje en baan, maar dat zou voor mij betekenen dat ik dan mijn 'vrijheid' en daarmee ook mezelf moet opgeven en dat kan ik niet want dan besta IK niet meer.

is het nog te volgen?

Tot 10 jaar geleden heb ik geprobeerd aan het hele circus mee te doen, te zijn zoals ieder ander, en dat heeft me genekt. Want ik bestond niet meer.
Nu probeer ik mezelf te zijn en dat kan ik alleen door heel veel tijd alleen te zijn. Ik geloof er niet in dat ik nog zo ga veranderen dat ik al die dingen zoals een relatie aangaan een drukbezet leven hebben, meedraaien in de rat-race uiteindelijk wel zal kunnen. Ik denk altijd maar dat dat in een volgend leven wel voor me weggelegd zal zijn en ik nu de basis daarvoor aan het leggen ben. Mijn werk is mijn sociale leven en thuis is mijn asociale leven

Voor mij is het hebben van een hond dan weer een uitkomst, kortdurende kontaktjes, babbeltjes en dan weer verder, daardoor een groot sociaal netwerk opgebouwd waar je verder niks mee hoeft, mag wel maar hoeft niet!

Hoi,

ik wil toch even wat kwijt over het gebruik van AD.
Zelf slik ik al 10 jaar AD, ben er een jaar vanaf geweest,
verleden jaar toch weer begonnen.
Om uit eigen ervaring te spreken, verwacht er geen wonderen
van, ook de slechte periodes blijven, ondanks medicatie.
Het is zo dat het bij mij de scherpe kantjes wat wegneemt, iets afvlakt zeg maar.
Het is geen gelukspil.
Nu ik weer in een mindere periode zit, werd mij ook gevraagd of ik de dosering wilde
verhogen.
NEE en nog eens nee.
Mijn dosering is al flink hoog, het is leefbaar, meestal.
Ik probeer de rest er zelf uit te knokken door de therapie.

ow Safi, een portugese podenco... zucht... een soort Tapas dus! de liefste en slimste honden van de hele wereld!

en nu ga ik wel sociaal doen, met wat mensen uit de buurt een buurtwandeling voorbereiden om onze buurt wat meer op de kaart te zetten, lekker dicht bij huis, mijn eigen buurt herontdekken, actief bezig zijn en meedenken en daarna weer heerlijk in mijn coconnetje kruipen. Oja en camera mee!!!!

ik geloof dat ik eindelijk weer op mijn voetjes terecht aan het komen ben!