Nee wervel, ik heb hem ook niet meer gehoord de laatste dagen.

Bedankt voor je postings vandaag, geeft me stof tot nadenken.

Nee, nog even 1 berichtje, ook voor Gunn.

Volgens mij hebben recente onderzoeken aangetoond dat verlsavingsgevoeligheid ook heeft te maken met het missen van een bepaald receptor-gen in de hersenen. En dat heeft op een of andere manier alles te maken met je 'beloningscentrum'.

Het zou me inderdaad niet verbazen als wij allemaal gewoon een stof missen/te veel hebben/niet aanmaken in ons brein.

En dan zou een alcohol een levensbedreigende vervanger kunnen zijn.

Ik heb veel baat bij het slikken van Taurine en L-theanine.

Allebei stofjes die rust en meer welbevinden bevorderen.

Gunn, misschien even googlen of dat ook wat voor jou kan betekenen?

@Wervelwind,

Mogelijk deels waar, maar 'k denk dat we met allen vooral (voor)-geconditioneerde Pavlov hondjes zijn. De grote foute die de mensheid gemaakt heeft is dat we op zoek zijn gegaan naar de zin van 't leven. Voorheen was 't eenvoudig. We ontwaakten, hadden een dagtaak aan 't zoeken van voldoende voedsel voor die dag, en in de avond moe en voldaan weer slapen. Geen opsmuk, geen tooi.

Ja, ook ik ga slapen. Dag veertien afgerond. Droog.

Welterusten.

ZZZZzzzz... *

Pssst...iedereen naar dromeland?

Nou dan doe ik nog ff hier de lampjes uit

truste :-)

Mag ik een nachtlampje houden, huttula?

Goeienacht Smik. Jij lijkt altijd beter te gaan als je moet werken, kan dat? Hoe is het nu met je partner? (Als het me niet aangaat, sorry dan)

In principe mag ik direct beginnen, maar er moet nog een papiermolen afgewerkt worden. En dat baart me zorgen, want ik moet mijn toekomstige werkgever "lastigvallen" met papieren van de ziekenkas. Natuurlijk wisten ze wel dat ik langdurig ziek ben geweest, maar of ze wisten dat ik nog steeds uitkeringsgerechtigd ben en toelating nodig heb om te werken?

Enfin, vervelend allemaal.

Onze pa: ik weet het niet. 'k Ga geen details geven, maar ben zeer ontevreden over het ziekenhuis.

Tja, dan zal jij altijd moeten werken he! haha. Hoewel: van je vakantie heb je ook erg genoten herinner ik me. Misschien zijn je andere vrije dagen niet genoeg gepland?

Het lijkt niet verkeerd dat je ook ruimte nodig hebt.

Ach, met onvoorwaardelijke liefde kan het niet misgaan zeker? Erg fijn voor je.

Ik krijg een contract van onbepaalde duur. Ze willen me écht, jeuj

Goh, dat cynisme was echt niet mijn bedoeling. Ik denk dat je misschien proefde dat ik je benijd. Hoewel mijn relatie wel aan de beterhand is. Ik ga er meer voor dan een tijdje terug.

Ik mag de verdeling zelf kiezen, zolang ik maar 20 uur per week werk. (Wel tijdens de kantooruren uiteraard, dus ja, een 9 tot 17 uur baan).

De situatie zoals jij ze omschrijft, heb ik nooit meegemaakt. Mijn huidige lief heeft me nooit op mijn ergste momenten meegemaakt, ik was al aan de beterhand toen we elkaar leerden kennen. In zekere zin "ontbreekt" dat zelfs tussen ons. We hebben elkaar over ons verleden verteld (hij heeft er ook een, maar dan niet met aclohol), maar we waren er niet bij. Ik heb hem niet geslagen en bedreigd (zo dat is eruit), ik heb hem niet emotioneel gechanteerd, ik heb hem niet... Ik moet als het ware een band opbouwen zonder diepe emtionele onderlaag, en dat ben ik niet gewoon. Soms lijkt het te licht te wegen.

In een relatie kom je allebei toch in een bepaalde rol terecht. Mijn man had nogal de "zorgende" rol. Op dit moment in mijn leven, zou die rol herzien moeten worden. En dat lijkt me niet evident.

Waarmee ik niet bedoel dat mijn voegere man per se "zorgend" wil zijn - t.o.v. zijn huidige vriendin heeft hij weer een heel andere rol - maar zouden we erin geslaagd zijn om onze eigen relatie te herzien? Dat zal ik nooit weten.

Wellicht bouwen we op ja. Maar ik vind dat opbouwen op jongere leeftijd toch veel evidenter. In feite heeft mijn lief mijn vader nooit in "goede doen" gekend. Dus bij mijn rouwproces kan hij me niet helemaal bijstaan, hoe goed hij ook zijn best doet.

Ik heb een max, waar ik de laatste tijd evenwel iets te flexibel mee omga. Vandaag heb ik echter niet zoveel zin in doorschieten.

Het is vreemd, maar ons gesprek doet me beseffen dat ik wel verder wil met mijn vriend. En dat ik daar meer in ga moeten investeren dan ik de laatste tijd gedaan heb.

Zoals ook niet doorschieten dus.

Hahaha, mijn presentatie gaf ik in een zwart jurkje (zo hoort het he ) op de werkplek wordt het wellicht zowat elke dag jeans.

Hij is zeker een grote steun voor me, en in zeker opzicht maakt hij ook zeer zware tijden met me door. Niet zozeer omwille van mijn vader in feite, maar omwille van de dagelijkse saaiheid en ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Drama is in zeker opzicht leefbaarder. Híerin moeten we onze weg nog vinden.

Slaap ze Smik!