Allemaal bedankt!

Primula, wat ontzettend rot! Wat een rot streek! Andere woorden heb ik momenteel niet.

Ik heb al eerder eens brieven geschreven. Ook aan mijn moeder, om haar te laten weten hoe haar gedrag mij beinvloedde. Maar hoe verder ik schrijf, hoe meer woede er zit. Daarom denk ik ook dat ik op dit moment niet de aangewezen persoon ben om 'mijn deel' te halen. Al hoef ik helemaal geen erkenning, herkenning of grief halen. Daarom was ik ook van mening dat het kaartenhuis vanzelf wel in elkaar zou zakken en dat ik dan kan zeggen; Maar dat wist ik al. Zie je wel. Ow wacht, zie ik wil wel iets halen.... Ik wil de laatst lachende zijn. Kijk, dan ben ik er nog helemaal niet aantoe.

Hoi Priempje....

hahaha Kirk!!!

as je maar van de mijne afblijft!!! haha

Madeleine:

Je schrijft: al hoef ik geen erkenning, herkenning en grief halen.

Erkinning is m.i. een basisbehoefte,

herkenning is fijn.

Maar o wat was ik gegriefd, en heb ik lopen vloeken!

Ik had maar wat graag mijn grief geuit!!

Gun je de tijd vrouw!

Je bent er nog lang niet uit lijkt me!

Nogmaals sterkte.

P.S ik erken dat mijn moeder ook een product van

haar genen, opvoeding enz. was.

Lange tijd had ik daar begrip voor.

Dat erken ik ook nog steeds,

Maar daarnaast: zij heeft MIJ haar hele leven tekort gedaan.

En DAT te erkennen, werkte bevrijdend voor mij.

Kirk, dat heb ik het afgelopen jaar gedaan.

Het probleem is dat het niet helpt. Ik vertel mijn verhaal, voel daarbij allerlei emoties, huil tranen met tuiten, spieren verkrampen van woede, ik krijg feedback van de psych. Een sessie later vertel ik de goede kanten van mijn moeder. Om een sessie daarna in herhaling te vallen en hetzelfde verdriet en woede te voelen.

Geen idee waarom ik dat doe. Mijn psych zei me dat ik het spiegelen van gedachten mis. Dat, doordat ik zo vaak alleen ben, weinig praat, ik mijn eigen gedachten als leidraad ga gebruiken. Het zou kunnen, weet niet.

mijn hondje hier...

een reu op visite die vol hormonen zit omdat er loopse teven in de buurt zijn...

mmm geeft een hele aparte situatie hier.

ga me even met de was bemoeien.

ik heb verders toch niets zinnigs te melden

Primula, je hebt gelijk. Erkenning zou mooi zijn. Ooit heb ik het lef gehad om mijn moeder te vertellen hoe ik over dingen dacht. En dat ze fouten had gemaakt. In plaats van te erkennen dat ze fouten had gemaakt, zei ze:"Misschien heb ik fouten gemaakt, maar ik heb altijd naar eer en geweten gehandeld". En misschien ligt het aan mij, maar op zulke momenten en met die woorden, kon ik haar wel wat doen. Naar mijn mening had ze ook gewoon kunnen zeggen:"Ik heb fouten gemaakt. Het spijt me".

"Misschien heb ik fouten gemaakt, maar ik heb altijd naar eer en geweten gehandeld".

Ja Madeleine:

Dat is nou het dubbele:

Die opmerking van je ma: Dat is ook wellicht zo:

Maar daarnaast, kom jij op zo''n moment tekort.

Meid, ik wens je sterkte toe om het te ontrafelen.

Ik zou geloof ik proberen een onderscheid te maken

tussen je broertje en je ma.

Wat wil je met hem en wat met haar, zoiets.

Begrijp je een beetje wat ik bedoel?

Leentje: ik heb zeer weinig met dieren.

Mag toch he?

Kon je een beetje rondkomen deze week meid?

Soms heb ik het idee dat ze met dure woorden smijt, maar niet weet wat de betekenis ervan is. Maar goed, genoeg erover. Dank voor het luisteren.

Ingelogden:

Ik ga er weer even vantussen,

anders blijf ik hier te lang.

Kom vanavond nog even langs.

Fijne avond, Primula

Thanks Kirk. Komt wel goed.

Ik heb mijn avondeten zo snel naar binnen gewerkt, dat ik er nu last van hem, haha. Even uitbuiken op de bank.

Eten helpt Wijfie,

te goed helaas soms

ik had net zoiets van kon ik maar niet zo lekker koken;

zou wel eens wat kilo's kunnen schelen.

maar je het smaakt allemaal weer zo lekker;

gebakken vis met limoen en verse koreander

gebakken aardappeltjes en spitskool.

Pannen weer leeg

en buik weer vol.

overvloed:)

Hallo, daar ben ik weer. Sorry als ik ergens doorheen dender. Even geslapen. Nog heel erg buikpijn. Ik vroeg me af waar Sabine was... Volgens mij is ze hier al even niet geweest. Ik hoop dat het goed met haar gaat.

Dat klinkt heel lekker Jane. Combi limoen en koriander is smullen!

Het kind in ons blijft er ook altijd, hoe oud je ook wordt.

Madeleine en Primula, erkenning zit ik niet meer op te wachten (van mijn moeder)

Heb ik te lang gedaan, krijg het toch niet.

Boos ben ik geweest, verdrietig enz. het heeft mij niets gebracht.

Mijn broer is vorig jaar plots overleden, het troost mij dat ik heb gehoord dat hij voornemens was om contact op te nemen.

Ik wil alleen maar zeggen, Madeleine stop er nu geen energie in, zorg eerst goed voor jezelf, kom in je eigen kracht. Jij bent belangrijk!

Ik heb sinds kort met mijn moeder gebroken. Dit ondanks dat dochter daar op het ogenblik full-time is.

Mijn moeder schreeuwt en snauwt al mijn hele leven lang. En bij ieder probleem is het "neem een man". Dat is wel het laatste wat ik wil. Ik heb altijd last van mannen gehad. Ook van haar mannen.

Als ik haar confronteer begint ze heel hard te schreeuwen en zegt dat het allemaal niet waar is. Ik ben haar al die jaren trouw geweest omdat ik haar verleden en jeugd begreep. Zo heeft ze me echter wel jaren in de tang gehouden. En nu stond ze op het punt zo zielig te doen dat ik voor haar zou moeten gaan zorgen. Ze is 67 jaar. Ik moet straks tot die leeftijd doorgaan met werken. Ik peins er niet over om voor haar te gaan zorgen. Misschien als het écht noodzakelijk zou zijn. Omdat dat in mijn karakter zit.

Dit is het eerste weekend dat ik me bevrijd heb gevoeld. Ik ben nu ook mijn depressieve gevoel kwijt en mijn behoefte aan alcohol. Helemaal geen trek en ben lekker bezig in mijn huisje.

Ik wilde net schrijven dat ik een bijna kant en klare pizza in de oven schuif en dat ik toine mis met al zijn kookinspiraties.

Lees ik jouw bericht Gwen. Over o.a. contact/geen contact met je moeder.

Soms denk ik dat mijn moeder te veel beslag op mij legt. Maar ik weet dat ik dat moet waarderen. Ik heb een moeder die om mij geeft. En ik geef om haar.

Ben ik weer. Bedankt voor de ondersteuning. Na praten, posten en een huilbui gaat het weer goed.

Pff, viel niet mee. Hield mijzelf alsmaar voor ogen dat ik morgen gruwelijke spijt zou hebben als ik nu zou drinken. En de spanning er ook nog steeds zou zijn. Het voelt als een overwinning, zeker ook omdzt ik hulp heb gevraagd.

En nu Apple, geweldig twee maanden niet gedronken, gefeliciteerd.

Ga zo eten, kom vanavond nog wel ff spieken.

Goed gedaan zon!

hey Tatum...

een ander leven gaat beginnen?? X

Ja Lenie, heel langzaam. Het verdriet verwerken gaat ook langzaam.

Maar dat geeft niet. Ik heb nog voldoende tijd.

het is net als afvallen meis....

rustig aan, anders ben je weer terug bij af! ;-)

XXX