20 minuten geleden zei spirit:

....om vervolgens mezelf totaal weer weg te cijferen...

Hier zit het hem Spirit, zie je dat zelf ook?
Kijk, iets voor iemand anders doen is leuk, lief en aardig maar niet als je daarbij over je eigen grenzen heen gaat.

Ik bedoel; ik haal niet voor niks straks een rollator op. Dan maar een teleurstelling voor diegene maar accepteer het maar, dat moet ik ook, maar het hoeft niet ten koste te gaan van mijzelf.

Over je grenzen gaan om iets voor iemand anders te doen of te betekenen kan ook nog enig nut aan het leven geven waardoor je juist weer energie krijgt. Ik snap het wel hoor de uitspraak ga niet over je grenzen heen maar het wordt ook maar te pas en te onpas gebruikt om maar een rede te hebben om niks te doen.

Ligt er ook aan voor wie.

Ik ben naar Spanje gevlogen, op zoek naar mijn vader. Want zo voelde het. Ik ben geweest bij het ziekenhuis waar hij overleden is, zijn vrouw wees me de kamer aan, maar natuurlijk kon ik er niet heen, want er zal wellicht een andere patiënt gelegen hebben. Wel nog bij de receptie geweest, waarvandaan ik gebeld werd dat hij overleden was. Ik heb er nu een beeld bij. 

Naar zijn toenmalige appartement geweest, de eet- en drinkgelegenheden waar hij kwam en ik dronk en at wat hij daar ook had gegeten en gedronken. En naar plekken gegaan waar we samen  waren geweest. 

Ik zag hem overal. Hij keek me verwijtend aan, sterk vermagerd en zei: "Wat maak jij me nou, je hebt me gewoon in de stéék gelaten. Ik word wakker in het ziekenhuis en iedereen van de familie kwam maar niet. Dat hadden we toch afgesproken?? Als ik wat mankeer en in het ziekenhuis terecht kom, dan zou JIJ toch meteen komen?? Ik heb op je gewacht, maar je kwam maar niet.. Ik moest zwerven over straat hier, iedereen had me hier alleen gelaten". 

Dat was natuurlijk onzin. Hij leeft niet meer. Maar ik heb hem overal gezocht en zág hem ook overal. Niet dus. 

Diepe zucht. Ik heb hem daar natúúrlijk niet gevonden. Het was een goede reis, ik heb (denk ik, hoop ik, geloof ik) wél weer mezelf terug gevonden. Ik voel me in ieder geval wel opgelucht nu. Pfff...ik denk dat ik nu eindelijk weer verder kan. Afscheid genomen en het is nu goed zo. Dag pa .

Mooi Nancy en dapper dat je het z open opschrijft.

Mooi afscheid @nancy 

Oh wat moeilijk Nancy, maar ook wat dapper! 

57 minuten geleden zei Adri02:

En dat terwijl je je in het huidige tijdsgewricht (opwarming, overbevolking, oorlog, rat-race) je er eerder voor zou moeten schamen zo naïef te zijn nog zwanger te worden, dan dat je uit wanhoop over de ondergang van de mensheid een probleem met alcohol zou hebben. En ik denk dat ik dat nog meen ook.

Volgens mij heb je zelf ook een zoon, of niet?

Morgen komen er kinderen thuis. Want ik moet ziekenhuis bellen, dit kan niet langer meer zo, zo hard dit ineens gaat. Het is echt vreselijk.

@nancy

@nancy lieverd

Nogmaals sterkte @Remi1en houd vol!

Wow @nancy

9 minuten geleden zei Remi1:

Morgen komen er kinderen thuis. Want ik moet ziekenhuis bellen, dit kan niet langer meer zo, zo hard dit ineens gaat. Het is echt vreselijk.

Ow wat heftig remi #takecare

Ik durf het bijna niet te zeggen maar van mij mag hij wel ff opgenomen worden. Want ik werk me te pletter wathet ene moment gewaardeerd wordt om vervolgens..nou ja. Machteloos op mij schelden dus. Maar ik ben ook machteloos , net zo goed.

Het is niet leuk om te horen roepen dat liever dood wil dan dit. 

Ik weet nog niet of ik dat snap.

Dat is heel moeilijk @Remi1! Houd het droog!!

Fijn @Judith!

Taaie en verdrietige tijden @Remi1. 

IK ken een paar mantelzorgers en voel
vaak meer mee met hen dan met degene
voor wie ze zorgen. Anders is natuurlijk een beter woord,
maar echt hun lot lijkt soms nog oneerlijker dan de zieken zelf.
Mijn vriendin doet dit al een jaar of 15 en hij leeft nog dankzij haar.
Ook nu ligt hij in het ziekenhuis en moet zij de verpleging helpen, want
zij kunnen hem niet pijnloos verzorgen (en hij wil alleen háár), zo erg.
Zonder haar was hij al lang dood, zei men in ons ziekenhuis hier.
En hij reageert zijn onmacht, ziek zijn en frustraties af op de meest veilige plek
bij haar dus. Waren ze eindelijk een weekje naar zorghotel op n waddeneiland
moest hij met traumahelicopter naar zkh op t vastenland. Daar zijn ze nu nog
in Leeuwarden. Het enige wat ze daar omhanden heeft is hem verzorgen en
wat lezen en wandelen, maar geen echte steun, knuffel, troost. pfffft, mijn hart
breekt als ik eraan denk hoe lang nog.
Dus ja @Remi1 en @Maja ik benijd jullie niet, maar leef mee, voor wat dat waard is.
Een standbeeld voor jullie. Een hug is meer haalbaar (())