Goedemorgen,

Dagpact:
jowan
Kaboutertje
Agnieta
BillyBob 
Lucide
Blondie
Anette 

Joris

Kohtje

Goeiemorgen,

'Troela' is voor mij de schoppenvrouw in het rikspel..die je niet moet binnen halen.

Goh...dat roept goeie herinneringen op...aan rikavonden...

Kabouter 

Erik succes...Toine ook..inmiddels gevonden 

Altijd het risico dat je mensen vergeet, dusse....iedereen die het nodig heeft sterkte en een fijne dag gewenst.

Hier schijnt de zon volop...heerlijk is dat toch!

Goedemorgen beste mensen,

En nu''...eerst de ochtendgym!

"Wat ben je toch een ongelofelijke troela!" klinkt heel anders dan "Kom eens hier bij me, malle troela van me"

De eerste stem was die van mijn moeder, de tweede die van mij oma. Ghe.

goeie zonnige morgen weer

lees ik jullie en ga ik weer twijfelen;

strandweer? Er staat windkracht 5

op mijn weeronline en geen hoge temperaturen,

vanmiddag wolken en buien. Dus ik heb de

spinningfiets gereserveerd vannacht.

Nou ja, eerst maar fietsen met maatje en dan

kan ik altijd de boel nog omgooien als het strandweer blijft.

luxeprobleempjes hier, naast de echte.

ik vind ze beide eigenlijk best klinken

als een koosnaampje Yo

maar ja ik hoor de toon er niet bij

dat scheelt.

ik vind ze beide eigenlijk best klinken

als een koosnaampje Yo

maar ja ik hoor de toon er niet bij

dat scheelt.

Je moet de zin eigenlijk in hoofdletters lezen Jane en dan met dit beeld erbij

Hihi, liefste moeder.

Okay, ik ben naar de zon. Tot vanavond!

Ja? Rapilos?

Sta je dan voor de t.v. mee te doen?

Jazeker!

Troela, vind ik persoonlijk helemaal geen scheldwoord.

Werd vroeger ook wel gezegd door mijn moeder en tantes, maar meer in de trant van;

Wat ben je toch een rare troela (gekscherend en met een lachje gezegd).

Vond het wel grappig juist

Maar nogmaals, dat is mijn persoonlijke ervaring

Streekgebonden..de betekenis van 'Troela'?

Bij mij riep het ook een liedje op...

Voor mij was t een koosnaampje , troela. Mijn moeder gebruikte t als ze vertederd was. En mijn moeder was niet goed in het uiten van haar gevoelens , het roept bij mij dan ook een warm gevoel op waar ik vaker naar verlangde dan zij kon uiten.

O..die ken ik dan weer niet...misschien vind ik 'm ergens!

Neem je rust hè, kabouter...

Voor mij was t een koosnaampje , troela. Mijn moeder gebruikte t als ze vertederd was. En mijn moeder was niet goed in het uiten van haar gevoelens , het roept bij mij dan ook een warm gevoel op waar ik vaker naar verlangde dan zij kon uiten.

Ja, precies, dat is mijn ervaring ook

Yep...op de muziekdraad 

Dagpact:

jowan

Kaboutertje

Agnieta

BillyBob   

Lucide

Blondie

Anette 

Joris

Kohtje

NBW

Goede morgen,

Ik ben sinds een paar dagen op dit forum en wil me graag aanmelden voor de dagpact, voor de 1e keer, spannend!

Dagpact:

jowan

Kaboutertje

Agnieta

BillyBob

Lucide

Blondie

Anette

Joris

Kohtje

Succes allemaal en een fijne dag!

Goeie morgen Anouk en welkom op ons forum. Ik zal je er ff bij zetten.

Goede morgen,

 

Ik ben sinds een paar dagen op dit forum en wil me graag aanmelden voor de dagpact, voor de 1e keer, spannend!

 

Dagpact:

jowan

Kaboutertje

Agnieta

BillyBob

Lucide

Blondie

Anette

Joris

Kohtje

Anouk.

Ik weet niet waar jullie wonen maar hier is het zwaar bewolkt en erg fris.

Hier in Zeist prachtig weer

Vandaag voel ik me weer alcoholgerelateerd.

M.a.w. mijn hele belevingswereld staat weer in het licht van: ik ben alcoholist.

Niet drinkend, weliswaar, maar ik realiseer me vandaag weer eens des te meer, met dank aan de "discussie" van gisteren,

dat ik dankbaar mag zijn dat ik de obsessie van "die eerste slok naar binnen moeten werken" niet heb.

Er zijn dagen dat ik me niet alcoholgerelateerd voel, dat ik min of meer vergeet dat ik alcoholist ben.

Dat zijn de dagen dat ik geen feeling heb met verhalen van andere alcoholisten die een "gewoon" leven leiden.

Dan vergeet ik de achtergrond van mezelf én die van anderen. Dan zie ik alles wat mij en anderen overkomt, alles wat

door mij en anderen meegemaakt wordt als "gewoon" en niet de moeite waard om te vermelden of te horen/zien/lezen.

Doordat ik me de afgelopen jaren zo bezig heb gehouden met de contradictie "alcoholist - gewoon leven" en daar veel,

heel veel door geleerd heb en nog steeds leer, ben ik de dagen dat ik vergeet dat ik alcoholist ben veelal als saai en nietszeggend gaan ervaren.

Terwijl juist dát soort dagen het doel zijn waar ik vanaf het begin van m'n herstel naar gestreefd heb.

Want zeg nou zelf: als alcoholist die erkent alcoholist te zijn wil je toch weer terug naar "normaal"?

Ik heb me met regelmaat afgevraagd of ik hier op het forum moet blijven. Ik zie het bij anderen ook. Die nemen dan afscheid en gaan

hun eigen weg. Afscheid nemen ligt me niet zo. Gelukkig maar, want meerdere keren ben ik hier weggebleven, maar ook steeds

weer teruggekomen. En dat heeft alles te maken met wat ik hierboven schreef. De ene dag voel ik me alcoholist, de andere dag niet.

Ook speelt het me parten dat ik enorme twijfels heb over mijn empathische vermogens. Ik kan me de ene keer heel erg inleven in de

gevoelens en belevenissen van anderen, maar ik heb ook met grote regelmaat last van ongeïnteresseerdheid.

En dat is lang niet altijd persoonsgebonden. Iemand die me in eerste instantie geen reet interesseert kan me door een bepaalde gebeurtenis

ineens persoonlijk raken waardoor mijn gevoelssluizen opengaan, maar andersom kan ook.. Het zal te maken hebben met

m'n egocentrische levenshouding die ik van kinds af aan heb aangenomen en die ik theoretisch wel in kaart kan brengen

maar waar ik me in de praktijk niet zomaar los van kan maken.

Ik zit nu ruim zeven jaar in het 12-stappen herstelprogramma. Dit programma heeft me veel over mezelf en de ziekte verslaving

geleerd. Maar buiten dat het me de rust heeft gegeven dat ik niet meer hoef te drinken, heeft het me ook veel

onzekerheid opgeleverd. Want in hoeverre ben ik echt zélf veranderd, en in hoeverre "speel" ik dat ik veranderd ben?

Deze tweestrijd, deze onzekerheid is en blijft een essentieel onderdeel van m'n dagelijks leven.

Soms gaan er dagen voorbij dat ik die strijd niet "beleef" maar dan komt er altijd weer een moment dat ik met dáár dan weer bewust van wordt.

Het komt er kort samengevat op neer dat ik mezelf eigenlijk niet kan veranderen.. ik kan m'n dénken veranderen,

maar dat denken komt vanuit dezelfde hersenen die ik ook al had vóórdat ik aan m'n herstel ging werken.

Ik was vroeger, als kind, maar ook later als volwassene, goed in het omzeilen van grote problemen van anderen.

Instinctief doe ik dat nog steeds. Door me daar bewust van te zijn kan ik anders, tegen mijn "natuur" in, proberen te handelen.

Dat lukt de ene keer beter dan de andere keer. Als het lukt voelt dat goed. Als het niet lukt voel ik me een mislukkeling.

Terwijl ik eigenlijk als mislukkeling het dichtst bij mezelf sta.

Toch ben ik van mezelf gaan houden zoals ik ben. Ik realiseer me dat het mislukkeling-zijn-gevoel voortkomt uit het besef van

wat perfect-zijn inhoudt. Het vergelijken van mezelf zoals ik mezelf zie en mezelf zoals ik mezelf graag zou willen zien.

Mijn beeld van perfectie wordt gevormd door alle goede eigenschappen die ik in anderen zie.

Niemand is perfect (sorry als ik iemand tegen het hoofd stoot..) maar het spiegelen aan mijn beeld van perfectie laat me

zien dat ik gewoon mens ben en samen met al die andere miljarden imperfecte mensen deel uit maak van de mensheid.

En dan voel ik me, ondanks het feit dat ik niemand lijk te snappen en niemand mij lijkt te snappen, toch niet meer alleen..

Ik neem géén afscheid van dit forum.

(even een 'n' in een 'm' veranderd... in het kader van perfectioneren.)

Ik betrap één van mijn katten net die mijn chocomel zat op te drinken.

Naast dat de melk al niet goed voor hem is, kan cacao ook nog eens giftig zijn.

Hopen dat 'ie niet ziek wordt.