heb wel een stukje chocolade gegeten. Een klein stukje maar. Lika wordt toch nog volwassen.

Toeval bestaat niet Lika♥
Vanavond een lezing/workshop gehad Leven met de dood
daar past jouw zin perfect in (dat hij belde)
hopelijk heeft hij net zoveel aan jou geleerd als jij aan hem/jullie

Alles goed @Myle?

Lika sterkte           

Dank lieve jullie allen! 

En @lady jane het moeilijkste is misschien dat er nu geen uitzicht meer op een 'misschien wel.ooit, maar dat zeg ik niet hardop' is. Ik had hem zo graag nog eens willen zien.

Ja het leven gaat door terwijl je zit te piekeren en de feiten halen jouw fantasieën links en rechts in. Gebeurt mij ook vaak. Dit is wel een dramatische.

Dit is misschien een teken. Misschien een bevrijding ook al voelt het nog niet zo.

En misschien nog veel willen zeggen en vragen. Maar dat kun je altijd nog Lika. Hij zal je zeker horen. En als je heel goed luistert dan hoor je ook zijn antwoord.

Dank @bumperjim: Ben het helemaal.met je eens. Ja, ik kan het óók als bevrijding voelen.  Dat was ëén van de eerste gedachten die langs kwam. Er zijn gewoon veel dingen aan verbonden. Is ook niet erg. 

@bolletje dat denk ik ook wat jij zegt. Ik geloof dat mensen met een reden op je pad komen. Wat ik heb geleerd is niet weg. Dat is een grote winst voor de rest van mijn leven. Óók voor mijn gezin.

Ja dat denk ik ook Lika. Wat heeft het anders voor 'n nut om hier te zijn. Alleen maar kinderen krijgen en veel leren en vervolgens dood gaan en alle ervaringen verloren zijn????? Nee hoor daar geloof ik niet in.

Ik heb geen kinderen dus ben ik dan niet nuttig geweest op deze aardbol?

Het is leren van je ervaringen, zeker met anderen.

To make this world a better place...

@Jopie zei;

Zoals jij (jullie) leven zou ik nog geen maand kunnen: de dagen rijgen zich aaneen en blijven, hoe je het ook wendtof keert één groot oneindig gat. Geen verplichtingen, geen verantwoordelijkheden.... Niets wat exact op dat moment moet, ook al heb je "geen sjin". Dodelijk. 

Hier kan ik me helemaal in vinden. Wat is er nu helpend aan begeleid wonen als je de mensen in een kamer stopt en ze geen daginvulling/ritme geeft? Iedereen leert het belang van een dagelijks ritme toch al op jonge leeftijd? Als je dit niet geleerd is, of je hebt het verwaarloosd door een verslaving, zou je toch verwachten dat je dit juist in zo een instelling leert? Zoals ik lees is het enige ritme het ophalen vd medicatie. Ja, dan raak je van slag als de glazenwasser komt. (Waarom doet die in vredesnaam ook de binnenkant??) Geen verantwoording om woonlasten, inkomsten en je ramen worden ook gelapt! Geheel vrijblijvend iets met vrijwilligerswerk of een keer naar de fitness... Ze zouden moeten helpen met een baantje zoeken voor elke dag, een paar uur iig. Vaste tijden. 9-12 werken, lunch, 14 uur fitness, boodschappen doen, 17 uur koken, 19 uur hond uitlaten, zoiets. Het hoeft geen zwaar werk te zijn, denk aan kassawerk bij de AH of zo. Maar dan heb je ritme, collega’s, afleiding.

Een beetje simpel gedacht vind ik. Ik ben op een dagbesteding waar deze mensen ook zijn omdat de dagbest. midden in een instelling is. Ik zie daar dingen bij mensen die ik niemand gun hoor. De meesten hebben het erg moeilijk met hoe ze zijn of wat ze mee gemaakt hebben. Je komt daar alleen als het echt niet anders kan. Maar ik ben het ook met je eens, sommigen hebben geen verantwoording over hun eigen leven. Sommigen zijn zo ziek in hun hoofd dat ze dit ook echt niet meer kunnen. Deze mensen zijn allemaal gezond geboren.

En de verpleging moet te hard werken om daar aandacht aan te besteden.

Het is een goede gedachte, over die structuur. Mensen zijn gebaat bij structuur. Waarom bij mensen die begeleid wonen die structuur ontbreekt weet ik niet. Misschien een gebrek aan visie en begeleiding? Die ontbreekt ook bij veel anderen die geen werk hebben. Of ziek thuis zijn.

Om iedereen achter de kassa bij AH te zetten lijkt me niet zo geschikt. Alsof het een baan is die iedereen zomaar kan doen. Het is ook vaak niet het werk zelf, maar de dingen er om heen die het moeilijk maken. Met klanten omgaan. Op tijd komen. Afspraken nakomen. Samenwerken. Je beperkingen kennen en uitspreken. En ga zo maar door.

Bij mijn zoon met Asperger werkte het ook niet;
sterker nog, hij heeft het geprobeerd omdat hij wilde zijn zoals anderen en
wilde ook voldoen aan de eis vd maatschappij dat mensen hun uitkering moeten verdienen
en liefst nog van die uitkering naar loon groeien.
Nou hij heeft het geweten, is helemaal terug bij af, nog een groot gevoel van falen erbij en moedloos
ook nog, want wat nu? En dat terwijl hij juist tevreden was met hoe het ging.
Ik ben heel erg voor hulpverlening, therapie, structuur en jezelf weer nuttig gaan voelen, maar er is geen standaardmanier
en in de hulpverlening is te weinig tijd, inzicht en kennis soms om mensen een maatkostuum aan te meten.
Mijn hart breekt soms als ik hem nu spreek. Ik zou graag voor hem iets heel anders willen, maar wat, en hoe? pfffft.

Och Jane, wat moeilijk ja. Ik heb het idee dat het voor mensen die niet 'gemakkelijk' vormbaar in het malletje van de maatschappij zijn, steeds moeilijker wordt. Op elk gebied helaas. Targets, doelen, tijd alsof het zo gemakkelijk is....

Er is niks helpend aan mensen begeleid te laten wonen zonder enige structuur. Er zit nog een verschil tussen de vorm waarbij je met een aantal mensen samen een huis deelt (Vaak eet/kook je dan gezamenlijk en zijn huishoudelijke taken verdeeld etc) of een eigen plek hebben. Ik ken het allebei en hoewel ik het fijn vind om niet constant rekening te hoeven houden met huisgenoten ging het toen wel beter. 

Door de structuur van zulke basale dingen lukte het me makkelijker om tussendoor ook regelmaat aan te houden en was de stap minder groot om naar vrijwilligerswerk te gaan en hobby's uit te voeren. 

Dat ik zo weinig begeleiding krijg ligt er trouwens vooral aan dat hier ook mensen zitten die (extreem) veel hulp nodig hebben. Daar gaat tijd en energie in zitten. Ik hou me daarentegen teveel op de achtergrond en probeer het allemaal maar alleen te doen. Dus het ligt voor een deel ook bij mij. 

En een vaste baan, ookal is het 2 uurtjes per dag op een vaste tijd is niet goed haalbaar nu. Daarvoor heb ik teveel last van dissociatie oa. 

Ik laat je bericht even op me inwerken @Jopie. Het inspireert me (al weet ik niet of dat het precieze woord is). Klein beginnen, hoe nietszeggend het inderdaad mag lijken naar de "maatschappij". Mooi gezegd. Ook dat dat groots plannen en denken juist de beperking is. Dankje.

Erover denken, erover praten, zelfs het plannen levert niks op. Kan je net zo goed niet doen eigenlijk want het enige dat telt is het Doen. 

Structuur in je leven brengen dat Doe je. Erover praten is alleen maar warme lucht verplaatsen. 

Ik Dóe het al BJ. Ik wilde alleen aangeven dat ik Jopie's manier van kijken naar het -hoe- inspirerend vind. Dat ik dus niet meteen maar hele dagen moet voltimmeren. Ik ben weg met de hond.

@Myle ik vind het ook mooi hoe @Jopie het omschrijft en ik denk wel eerst na voor ik iets ga invoeren in mijn leven.