Hij was voor mij ook zeker een trigger voor alcohol te zuipen (niet drinken). Het is maar door de rust die ik gekregen heb owv geen contact dat ik nu (2,5jaar na datum) de stap kon zetten om alcohol uit mijn leven bannen. Dit (stoppen met alcohol) is voor mij dus ook een manier om (deel van) de ‘emotionele band te verbreken’...

@Jopieheftig! Maar begrijpelijk...

voor ons. 

Ik had een hele boze dag. Bleh. En ipv naar buiten zat ik vast aan een onzichtbaar touw. Ruzie gemaakt. Oh, oh, oh. 

@Harpfijn van je te horen. Heb je gemist.

En @Kohtjeeen beweegvinger erbij. Op naar de rest!

Ik lust nog steeds geen brinta. 

Morgen lopen, lopen, lopen. Doen!

Fietsen is ook goed. Naar buiten....

Ik ben er ook weer eens. Nog steeds nuchter. Tel niet echt 10 mnd +? Ik zou foto’s moeten terug kijken om precieze datum te weten dat ik gestopt ben. Dit zegt niet dat ik het er niet moeilijk mee heb, helaas. Maar het gaat goed hoor. Er zijn periodes dat iedere dag niet gedronken er 1 is. Periodes dat ik het vergeet. Iedere dag niet gedronken overheerst wel... slik.... Ik lees hier over ouder-banden. Die van mij zijn ook slecht. Mijn ouders dronken altijd veel. Mijn moeder leeft nog. Zij is 30 jaar ouder dan ik. En dan stop je en ga je terug kijken: wat deden mijn ouders toen zij mijn leeftijd van nu (eind 40) hadden? Nou heel heel veel drinken.  Het was ‘gewoon’.  Bij hun werd het ook alleen maar meer en meer totdat mijn vader ziek werd. Afgelopen 20 jaar al geen goede relatie met mijn ouders meer. De laatste jaren als ze bij mij kwamen, dan goot ik mij snel in de keuken nog vol alcohol .... Dan verdroeg ik de stemming beter. Mijn moeder leeft nog en drinkt nog steeds. Ik kan niet echt met haar erover praten. Zij wil nog steeds dat ik ga drinken. Ze pusht en als ik het dat zeg, zegt ze dat ze een grapje maakt en dat het zo goed van mij is blablabla. Feestdagen waren moeilijk want ik ‘moest’ afspreken, nou door corona makkelijk! Wat een opluchting: ik kon voor mijzelf kiezen en werd niet bedolven onder schuld(gevoel). Ik had geen zin om af te spreken voor een Kerst diner omdat zij dan zou gaan drinken en ik de drank af moest slaan. 1 januari was dan nog een ‘dingetje’ maar ik deed al 3 jaar dry januari. Ik ben erachter dat ik dan ook al bezig was met stoppen want dan in februari begon ik meteen weer te zuipen en wist ook al dat het zo echt niet beter ging worden.... hopeloos. Mijn moeder kan mij veel schuld gevoel aanpraten (zij wil dat ik haar meer bezoek (ze is mobiel: rijdt nog veel auto) en zij wil vermaakt worden. Als ik haar daarop aanspreek zegt zij direct dat ze zoiets nooit zou doen. Ze roddelt ook vervelend over mij maar ik laat haar maar want ze is ouder en ik wil geen ruzie. Het valt toch niet uit te praten. Ik vind 1x per maand afspreken nu te doen , eigenlijk niet. En dat komt omdat ik voor mijzelf wil kiezen. Want dat heb ik ook gedaan met stoppen met alcohol: daarmee heb ik voor mijzelf gekozen. Het kost veel moeite en het verstrijken van tijd om niet meer te zuipen. Maar ik krijg er heel veel voor mijzelf voor terug: ik voel mij miljard x beter dan toen ik nog zoop. Ja ik zoop! Iedere dag.... En zuipen kost heel veel kostbare tijd en brengt je geen mooi leven... zo... goh... ik wilde eigenlijk inhaken over slechte band met ouders en/of het (willen) breken daar mee..... 

21 uur geleden zei Lika:

Goedemorgen

Zie ineens 2020 staan

Ouders, tja, laat maar. Al doe ik dat zelf ook beroerd, dat ouderen. Aan sommige dingen had je achteraf nooit moeten beginnen. Maar terugdraaien kan ook niet hè. Dus laat maar. Schrap het maar.

Ik ga naar bed. Truste.

Goeie morgen,

ik ga nog even hier verder want zijn wel interessante zienswijzen.

ik herken het ‘copingmechanisme’ van @Liefff: bij mij/ ons was het ook zo meezuipen om om te kunnen met zijn dronken gedrag...

@Quinndat neem ik hem mss nog het meeste kwalijk, dat ik jarenlang dacht dat ik geen gezin/ kind ‘verdiende’, dat het mijn leven ‘in de weg zou staan’, dat ik ‘het niet zou kunnen’. Nu ik de andere kant ervaar, hoe mooi ook het gezinsgeluk kan zijn, overvalt me soms toch ‘spijt’ dat ik er niet eerder aan begon en zo een groter gezin had kunnen opbouwen. Anderzijds begrijp ik ook wel mijn groeiproces en als ik dat niet had ‘doorstaan’ had ik Idd veel meer kans gehad om hetzelfde patroon bij mijn eigen kind ‘automatisch’ toe te passen...

Dat brengt met ook bij de visie van @Etty. Ik besef ook dat die haat/ wrok vooral mezelf in de weg staat, hijzelf trekt er zich geen bal van aan...(of zo lijkt het toch...) maar eerlijk, vergeven kan ik nu (nog) niet, denk dat ikzelf eerst nog moet ‘Herstellen’ of ‘Helen’ of hoe je het ook wilt noemen...ik ‘gun’ het hem ook absoluut (nog) niet om er ‘zo gemakkelijk mee weg te komen’, zonder zelfinzicht maar lekker verder doen, zonder ook maar enigszins rekening te houden met anderen... Dus hoewel ik goed besef dat die vergeving net zo belangrijk is voor mijn ‘herstel’ weet ik ook dat dat dan toch nog een hele moeilijke zal worden (zeker zolang hij er zelf niet naar kraait...)

voor de rest een fijne dag zonder alcohol  gewenst aan iedereen!

@Etty ik blijf hangen op het woord wrok in jouw stuk. Ja. Wrok is rot, het holt je uit, vreet je op, maakt je leeg. En dan dat gat vullen, terwijl de gaten er nog in zitten. Dat gaat niet, nee, maar wat wel...

@Musashi hoi. Spijt, ja, dat ook. Heel veel. Maar hoe anders? En veranderen wat gebeurd is, kan ook die kant op niet. Geniet van het gezin dat je hebt, echt. Wanneer het weg is, nou ja, dat.

wrok zag ik bij mn vader,
verbittering bij mn moeder.
Ik die dacht recht te hebben op een betere jeugd
dan de traumatische die wij kregen.
Ben pas laat op andere inzichten gekomen. En drank
hielp daar niet aan mee.
Mijn exgenoot zei ooit: vergeven, ik ben God niet.
Die dreunt nog steeds na. Wie ben ik om te moeten/kunnen vergeven?
Verzoening was wel haalbaar. Zowel bij het sterven bij vader als moeder geweest
en die ervaringen stegen beiden uit boven wat mijn gedachten en gevoelens meenden
te moeten worden. Ik was bij beiden al heel erg ver op weg en heb verzoening bereikt
vóór zij stierven. Daar was hard werken voor nodig, verduren soms en uiteindelijk acceptatie.
Na al mijn eigen "fouten" in het moederschap, is er idd begrip ontstaan.
Mijn proces gaat door. Ik heb sommige dingen moeten herbeleven, ook via de kinderen.
En ben me meer dan ooit bewust van een stukje dankbaarheid, dat ik tot de generatie behoor
die het geluk heeft, bewustzijn te ervaren. En ook tegenwoordig de verantwoording kan nemen.
Dat had ik met doordrinken nooit kunnen bereiken.

Ik heb een goede jeugd gehad. Enigste is dat vooral met mijn moeder, dat ze weinig praatte. Als je het eens probeerde, kreeg je snel het antwoord: het is zoals het is kind. Wel heb ik goede herinneringen aan mijn jeugd. Er zijn zeker dingen die ik ook met mini wil doen. We gingen vaak het bos in, picknickmand mee. Naar de kinderboerderij, veldboeket plukken. Veel spelletjes doen, knutselen. Een dagje naar de dierentuin of pretpark gebeurde niet zo vaak, kan niet zeggen dat ik het gemist heb. Ook gingen we met de vouwcaravan op vakantie. Spelen met andere kinderen, emmer en schep mee, beestjes zoeken. Tja, tot dat ik zelf hele verkeerde keuzes maakte en ze lang niet heb gezien. Weer contact was niet moeilijk, het is zoals het was kind... Daar heb ik dan wel moeite mee. Wel merk en voel ik dat ze trots op mij zijn. Al zullen ze dat nooit uitspreken. Dat wil ik anders doen bij mini. Uitspreken dat ik van haar hou en trots op haar ben. 

3 minuten geleden zei niks:

Dat wil ik anders doen bij mini. Uitspreken dat ik van haar hou en trots op haar ben.

Doe ik ook constant! Tot aan de maan en terug en terug en terug en terug en terug en terug en terug en terug enz enz! 

Het wordt meestal te zwaar en daarmee genant als je het uitspreekt. Hangt er ook vanaf hoe verbaal je bent. Niet alles hoeft gezegd te worden. Ik zeg het ook zelden of nooit expliciet tegen de Stier, want die reageert dan zo van probeer je me ergens van te verzekeren of zo, moet ik iets weten? (De Stier is ontzettend "hoog context" die wantrouwt het als er teveel geluld wordt)

En trouwens het is ook helemaal niet verplicht om van je ouders te houden. Alsof het een soort vergoeding moet zijn van 18 jaar eten, kleedgeld, was- en stookkosten. Ik heb er niet om gevraagd om geboren te worden. Ik ben wel aan mn moeder gehecht na 49 jaar maar "houden van" is wat anders in mijn optiek. Ik hou wel vreselijk van mn kinderen maar ik kijk wel uit om het te zeggen want straks voelen ze zich verplicht om iets terug te zeggen  t gaat veel beter onuitgesproken. 

Ik kan ook veel makkelijker zeggen dan aanvaarden. Denk dat je eerst jezelf graag moet zien voor je kan accepteren dat iemand anders je graag ziet...

heb ook nog veel nagedacht over wat @lady jane vertelde over vergeving vs verzoening en daar zie ik wel wat in. Vergeving is eenrichtingsverkeer, verzoening komt van 2 kanten...

helaas hebben gebeurtenissen het afgelopen najaar aangetoond dat dat zeker nog niet aan de orde is...ik weet niet of dat ooit zal zijn, had wel gedacht dat hij na 2,5 jaar er anders tegenover zou gaan staan en meer zelfinzicht en begrip zou hebben...helaas...

Maar uiteindelijk gaat het over wat @bumperjim aangeeft: geen (holle) woorden maar (betekenisvolle) daden!