Ja, het zou best wel kunnen dat ze in Nederland daar nog wel meer mee bezig zijn in school.

Of toch zeker op een andere manier.

Ik ben er mijn leven lang mee geconfronteerd,

mijn opa had een oorlogstrauma.

Héél erg om daar mee te moeten leven.

De goede man is al 20 jaar dood,

maar zijn leven was een hel.

Altijd maar weer die oorlog,

echt vreselijk.

Bol:heart:

Bol ik denk aan je!

Wat bedoel je Tina?

Dat het TE was? Dat hij over niks anders meer kon praten en dat zijn leven er door werd bepaald (en ook dat van zijn famillie en dus ook jij dan)?

Maar ja die mensen hebben dan ook de hel gezien he.

Bij mijn oma thuis was een schuilplaats,

op de 1e verdieping onder een ingebouwde

kast.

Mijn opa heeft daar heel vaak ondergedoken

gezeten, op een gegeven moment

is hij toch ogepakt, einde jaren 44.

Toen ik als klein kind bij mijn grootouders

logeerde wilde ik altijd even naar die

schuilplek kijken.

Doodeng vond ik het eigenlijk.

Ik sliep op de kamer waar die kast was.

Albertina, dat kan ik me voorstellen. wat heeft hij meegemaakt? je grootvader dan.

Neergeschoten eind jaar 44,

in een bos in Arnhem.

Hij heeft toen een jaar in een

militair hospitaal gelegen.

Mijn oma hoorde pas een jaar

later dat hij nog in leven was.

Had ze dat nog verwacht?

Dat hoor je soms he, dat die vrouwen dan toch de hoop niet opgeven.

wat een verhaal albertina. jeetje

was hij militair je grootvader?

te direct? kan maar zo is het niet bedoeld. er wordt een over iets interessants gepraat hier ipv staat de koffie klaar. sorry hoor.

Zou dat niet nog steeds het gevolg van "onze" opvoeding zijn?

Want de jongere generatie (en ik weet niet hoeveel jaar Anders is) ervaart dat anders denk ik.

maar ik begrijp dat het direct kan zijn en als men dat vindt mag men mij dat zeggen hoor.

Soms doet het goed hierover te praten.

Ik ben 44 vlaamsmeisje

Ik herinner me wel verhalen van mijn moeder die toen nog klein was. Dat ze bij de trein stonden te schreeuwen, moest ze van haar broertje, toen de duitsers vertrokken. Toen kwam er een duitser aan die gaf haar iets en zei ik heb thuis ook zo'n meisje als jij. Dat is weer een andere kant natuurlijk. tja. wat er gebeurd is, is vreselijk. En dat mag niet vergeten worden of de doofpot ingestopt. Kijk wat er nu tussen FRA en Turkije aan de gang is.

doe ik ook niet Jopie, ik heb veel respect voor je. :-)

Mijn oma was een bikkel,

een hele sterke vrouw.

Zij was er vanuit gegaan dat hij

niet meer in leven was.

Ik heb zelfs nog foto's uit de krant

periode 45, daar staat mijn opa op.

Hij komt aan met de trein in Nederland

en hangt uit het raampje.

Echt heel bijzonder vind ik dat.

Mijn opa kon ook heel mooi tekenen,

bij mijn vader hangen een paar

pentekeningen van hem, die heeft hij gemaakt

tijdens het onderduiken en allemaal bij kaarslicht,

het was immers verplicht de boel te verduisteren.

Ja, ik heb heel veel over de oorlog gehoord,

ook van mijn vader, die heeft het meer als

een groot avontuur ervaren.

Heel tegenstrijdig dus.

Nee Anders J. is gecremeerd en waar de as gebleven is weet ik niet, daar hebben de kinderen voor gezorgd maar aangezien die relatie niet zo goed was zullen ze daar wel niet zoveel aandacht aan hebben besteed.

Jaartje jonger dan ikzelf dan Anders.

En ja natuurlijk mag dat niet vergeten worden.

Maar ik vind het toch ook apart hoe er in Belgie anders over gepraat wordt dan in Nederland.

Buurlanden maar toch is die oorlog anders ervaren.

Ja, daar in Turkije. En niet alleen daar he.......

Bolletje, ok. dus je hebt geen plekje waar hij is. Dat is jammer idd.

Ik heb zelf, en mijn zus ook, een foto van mijn overleden moeder met kaarsjes erbij. Zo is ze altijd bij me. Maar is ze sowieso hoor.

Precies zoals mijn vader Tina.

Hij is opgegroeid in een plaatsje waar een grote leger basis was (hij is in '34 geboren) en voor hem was het ook 1 groot avontuur. Heel spannend allemaal. Zelfs het moeten onderduiken voor de bommen werpers enzo.

Albertina, ja wat ik schreef is ook tegenstrijdig. Over die duitse soldaat.

In ieder geval drukte het een stempel op je toch. En op je grootvader zeker en zijn vrouw, kinderen.

vlaams meisje, hoe praat men in belgie dan erover?

Voor de kinderen was het spannend miss ja. niet voor de volwassenen toen. denk ik toch.

Mijn moeder zat regelmatig in de kelder thuis omdat er daar veel bommen werden gegooid. Een hele straat achter hun huis was opeens weg.

Het is alweer bijna middag.

Ik heb nog een heel aantal dingen te doen dus ik ga maazr es wat kleren en kinderen bij elkaar zoeken en aan de slag.

Bedankt voor het fijne gesprek!

Tot later allemaal

Nina,

mijn vader is uit 1930, opgegroeid in Amsterdam.

Hij vond het ook één groot avontuur,

als hij er wel eens over verteld vind ik dat heel mooi.

Zowiezo vind ik dat ls mensen ouder worden ze meer

in het verleden leven.

Mijn vader tenminste wel, het zijn altijd leuke verhalen,

nooit ellende,

Dat past ook niet bij hem, het is een opgewekt en

vrolijk mens.