Joehoe!

Mensen, één ding: Het was geweldig! Heerlijk! Ben niet dood neergevallen. Integendeel, kon het goed bijbenen. Gezellig kluppie mensen...
Had geen tijd om over muizenissen te denken, het was een verademing om zo lichamelijk buiten bezig te zijn! Lekker. Heb al gedoucht en voel nu de moeheid opkomen... maar, geen tijd!
Ga met dochter naar de stad, broek ruilen, cadeautjes kopen. Vanmiddag verjaardag van ex-oppaskind, tevens buurjongen. Morgen het etentje met schoonfamilie!
Ik ben blij dat ik deze stap heb gezet! Wou het al jaren. Het voelt alsof het de goede weg is!

Ik hoop dat jullie allemaal een lekker weekend hebben zonder teveel te malen of last hebben van gremlins!
Ik hou het gewoon weer droog, het bevalt zelfs iedere keer na een dikkek dip, toch altijd weer best!

Hoi Anjo,

Meid wat een drukte met die verhuizing en goed dat je nu wat rust neemt,
nou ja rust, die administratie weet ook wat, is ook niet mijn sterkste punt hoor!
Een paar weken geleden alles in mappen gedaan en nu houd ik het netjes bij.

Wat de buxussen betreft, toen ik ging verhuizen heb ik het op advies van de tuinman zo gedaan,
In het najaar lossteken en in het voorjaar kan je ze dan overplanten.
Of je ze in een vuilniszak kunt bewaren weet ik niet, ik zou er in ieder geval wat gaten
in maken, in die zakken, anders gaan de wortels beschimmelen.
Ik hoop voor je dat je ze goed kan over houden want buxussen zij erg duur.
Sterkte met X en de verhuizing Anjo, het klinkt allemaal best heftig en emotioneel.
Knap dat je je er zo goed doorheen slaat.

Goeie morgen allemaal!

Om half zeven was ik al wakker. Heb maar een was ingeladen en ontbeten. Daarna ben ik nog terug in bed gegaan om tegen 11 uur weer op te staan.
Ik zit nu alleen. Man en zoon zijn naar Reeuwijk, daar is de Plassenloop en dochterlief is met een vriendin naar Rotterdam getogen. Tot een uur of vijf zit ik gerust en kan ik lekker doen wat ik wil.
Eerst ga ik zo eens lezen wat jullie vandaag allemaal te melden hebben.

An,
Ik ben blij dat je de uitgaansavond als prettig hebt ervaren.
Als niet-drinker ben je helemaal geen sul of stumperd.
Toen ik voor het eerst naar een feestje ging, nam ik mijn ex-collega in gedachten. Een jongeman die nog nooit gedronken had en die ook nooit dronk en altijd van een lolletje houdt. Hij was dan ook populair als chauffeur om mensen na het feestje thuis of bij het station af te zetten. Ziet er uit als een echte stoere bink en dat is hij ook.

hallo allemaal...
ik kom me maar weer eens melden, want het gaat niet goed hier...Terugval? Eerder terugduik, verdorie...Er komt veel te veel op me af en dan vlucht ik in het bier...Dom, ja ik weet het...Ik heb het idee aan alle kanten te falen...

Hoi Orleando,
Wat jammer, had het idee dat je het bier aan de kant geschoven had na het laatste gesprek met je man.
Probeer tijdens dit soort terugvaldagen energie te halen uit leuke dingen (kinderen, nieuwe meubels etc.); je weet waar je het allemaal voor doet!!!
Sterkte en ga er voor,
Rosan

aangepast typefout

Oei, Albertina, dat was wel heel vervelend vanochtend. Ik hoop dat je idd nog lekker hebt kunnen bijslapen.

Fruitvlieg, om mijn gezin er van te doordringen dat alcoholisme a.h.w. een chronische ziekte is, heb ik ze de folder 'Op zeg naar herstel ... Terugval hoeft niet het einde te betekenen ...' laten lezen. Er staan ook tips in voor de alcoholist. Ik heb hem destijds meegekregen bij de Bouman.

Houtje, hou je taai!

Charlie, bij het lezen van het draadje nadat ik was gaan slapen, kreeg ik dat gevoel ook. Ik heb dat ook al eerder gehad als ik lang opbleef. Zet het van je af. Het ligt niet aan jou of aan hou je dingen verwoordt, zoals An ook al zegt.

Rosan,

Marjo,

Rudy, hier moet ik je tegenspreken. Hardlopen is een gezonde sport, mits je zorgt voor goed schoeisel. Dat hoeft niet te betekenen dat je de duurste schoenen moet gaan kopen, maar wel die die het best bij je voeten passen. Er zijn verschillende centra in Nl waar je zeer gedegen en ongebonden advies kunt krijgen daarover. Verder is een algemene check up bij de huisarts aanbevolen als je boven de veertig bent. En je moet natuurlijk niet beginnen met 5 km. Je moet de conditie in een rustig tempo opbouwen. 5 minuten 3 x per week, de week erop 6 minuten per keer enz. Een goede handleiding daarvoor is het boekje: 'het marathon boek' door N. Wilson, A. Etchells en B. Tulloh, uitgegeven door Elmar BV, ISBN 9061203481.

Gem,

Vie, vandaag geen migraine! Mss. naar een yogagroep gaan, om het weer te leren?

Albertina,

Cafeïnevrije koffie smaakt bijna hetzelfde als gewone, alleen krijg je de pep niet binnen. Gek genoeg krijg ik van beide soorten een kik. Dus kies ik zoveel mogelijk voor cafeïnevrij.

Pippi, je bent de zwijgzaamheid zelve.

Dory, er is hier geen verplichting voor niks, behalve dan dat je je aan de forumregels dient te houden.

Anna, als zoonlief een feestje bouwt, zoals als mijn zoon 2 jaar geleden, dan zou je weleens in een spic en span huis kunnen terugkeren. Dat hoop ik dan ook voor je.

Anjo,

Safi, ik voel met je mee. Een op de zere plek en een knuffel.

Kate, dat heeft mijn man nog niet gevraagd. Mss. zelf maar eens zeggen.

Orleando, blijven proberen en tracht te leren van de terugval.

Zo, dat is mooi getimed van mezelf. Als het goed is, zijn mijn wasmachine en -droger nu klaar.
Tot straks.

Rosan, dat had ik ook...maar ben toch weer gaan inslaan. Maar je hebt gelijk (en dat weet ik zelf ook wel), dat ik voor man en kinderen door moet gaan. Alleen hoeft het voor mezelf niet meer. Ik heb dit ook gehad toen mijn moeder was overleden, maar toen werkte ik. Okee, me toen wel over de kop gewerkt en kwam thuis te zitten, maar de depressieve gevoelens/ gedachten heb ik nu ook weer, alleen zit ik nu thuis (huisvrouw). M'n kinderen hebben gisteren bloemen geplukt voor mijn vader en die staan hier in een vaasje. Toen m'n moeder overleed, was ik alleen en kon doen en laten wat ik wilde. Nu moet het gezin en huishouden enz. ook gewoon doorgaan, maar ik...ja, ik kan het niet zo goed verwoorden...Ik heb die chloordiazoproxide (of zoiets) tegen de panniekaanvallen, maar denk toch serieus na om weer in therapie te gaan. Ben geen prater, maar zo lukt het ook niet meer...

Orleando: toch een duik 'moeten' nemen. Start vandaag opnieuw. Ik heb afgelopen weekeinde ook ff gedoken, niks aan he daaronder. Kom weer lekker boven en ga verder in de ingeslagen weg.
Ik ben nu weer een paar dagen zonder en uiteindelijk heb ik er weer van geleerd.

' Ik heb het idee aan alle kanten te falen', is geen helpende gedachte. Heb je zelf een idee hoe je die gedachte kan omvormen. Dat word je sleutel tot succes!

Orleando, als je het gevoel hebt dat je het zelf niet meer redt, DURF dan die hulp van buitenaf in te roepen. Er komt wel heel veel op je af; het overlijden van je vader heeft dat nog eens extra versterkt waardoor er dubbele emotionele gevoelens naar boven komen. Deze gevoelens vormen samen met je gevoelens dat je baalt van je drankgebruik een steeds hogere berg waarvan je inmiddels zelf voelt dat je die niet meer kunt beklimmen.
Raap alle moed bijeen en stap hier mee maandag naar je huisarts; het toont wilskracht als je deze stap durft te nemen. Doe het, doe het voor je kids die je nu maar ook de komende jaren nodig zullen hebben!

Ik weet ook, dat het zo niet kan, maar van huisuit mochten wij (zus en ik) nooit de vuile was buitenhangen, dus vandaar dat ik enorme moeite heb om te praten over zeer persoonlijke dingen. Hier kan het wel, redelijk anoniem, maar dan zit je tegenover echte mensen...
En An, ik wil niet meer duiken...oh*&^*(&*, zit weer te janken...
Mijn moeder was afgelopen week jarig...dus wat doe ik, bel mijn vader...en heb halverwege de telefoon maar weet teruggelegd...Zo raar, zo gewoon en zo ontzettend LEEG...

ik denk dat wij van dezelfde generatie/leeftijd zijn en ik herken dat gevoel. Sinds een paar weken, ongeveer gelijktijdig vanaf het moment dat ik me hier heb aangemeld, ben ik heel erg bezig met dingen van vroeger en die dingen te verwerken/plaats te geven. Een groot deel van mijn drankprobleem komt voort uit dingen die vroeger gebeurd zijn. Hoe zwaar ik dit naar boven halen van herinneringen (en het verwerken ervan) af en toe ook vind, ik put er toch positieve kracht uit. Ik heb mezelf nog voortdurend gezien als kind van mijn ouders die (door gebeurtenissen uit het verleden en ook door de opvoeding van mijn ouders), geworden is wie ze nu is (iemand die nog heel erg bezig is om een middenweg in haar leven te zoeken).
Maar sinds kort zie ik mezelf ook vooral als MOEDER VAN, en dan moeder van 2 geweldige kinderen die ik een onbezorgde jeugd wil geven en waar ik er voor wil zijn. Dit gevoel sterkt mij enorm in een soort van afsluiting van het verleden en vooral, een nieuw begin. Een begin waarbij ik mijn gevoel en beleving voorop wil zetten en dit vooral zonder drank wil doen. Dit gaat bij mij uiteraard ook niet van een leien dakje, maar weet je wat goed voelt? Zelf het gevoel kunnen voelen dat je aan het KNOKKEN bent!

Orleando,
Stoppen met drinken moet je in de eerste plaats voor jezelf doen, niet omwille van kinderen of man.
En als je een drankgedachte krijgt, kun je proberen deze om te buigen door iets anders te denken en vooral iets te gaan doen waarbij die gedachte kan wegtrekken.
Weet je: trek gaat over. Gebruik bv de wekkermethode van Houtje. Die vind je bij tips en adviezen.
De internettherapie (ik weet niet of je die volgt) biedt je veel handvatten en is anoniem, mocht je dat op prijsstellen.
Maar welke methode of therapie je gebruikt, blijft het feit dat je voor jezelf zo lief wilt zijn om te stoppen met drinken.
Ik wens je uiteraard veel sterkte en vooral veel liefde voor jezelf.

CPAS, ik ben het deels met je eens. Ik persoonlijk, heb alleen op bepaalde momenten een stimulans nodig om niet te drinken en die put ik uit mijn kinderen. Er zijn zat momenten (geweest) dat ik mijn uiterte best deed om aan andere dingen te denken, ik alle klokken en kookwekkers in huis kon zetten, echt alles in de strijd gooide om de dranklust te weerstaan, maar dat het simpelweg niet ging. Als ik dan aan mijn eigen ik dacht en het mezelf gunde om alcoholvrij te zijn, werkte dat helemaal niet, want op dat moment trok alleen de dranklust mij maar aan. Nu lukt het mij weer even om de drank te laten staan en houd ik mij voor ogen dat ik iets heb om het voor te laten.

typefout aangepast

Rosan, ik ben 36 en moeder van 3 met ongeveer dezelfde leeftijd dan die 2 van jou (ik ging immers laatst met jou mee fietsen, zogenaamd dan) en ik wil er ook echt zijn voor hun ( en manlief natuurlijk ook), maar ik ben nu ook bijna op...Ik herken alle gevoelens en stemmingen toen mijn moeder was overleden, alleen dronk ik toen niet. Ik ging als een speer, voelde me goed en sterk de laatste tijd..maar nu...Ik mis ook de steun en haast bescherming van mijn man toen mijn vader net was overleden. Zo lief, zo echt helemaal er voor mij zijn. Maar nu lijkt het net alsof, nu mijn vaders dienst geweest is, hij op de gewone weg verdergaat, terwijl ik hem nog zo nodig heb...Mijn man is er wel, maar ook weer niet...en dan val ik terug naar wat ik denk dat me op dat moment troost kan bieden...

Ja dat fietstochtje weet ik nog! Ik begrijp je gevoel en vooral ook het gemis dat je qua steun ervaart van je man. Bedenk wel dat het voor een partner ook verschrikkelijk moeilijk is om mee te gaan in een maalstroom van emoties die ieder persoon anders ervaart. Jouw man zal zich uiteraard in kunnen leven in jouw verdriet agv het overlijden van je vader, maar jouw man ziet je ook als partner en als moeder van en maakt zich waarschijnlijk verschrikkelijk veel zorgen om je. Voor hem zal het ook moeilijk zijn om grip om te situatie te krijgen; het ene moment gaat het hartstikke goed, het andere moment glij je af. Mijn man weet pas sinds deze week dat ik serieus bezig ben om mijn drankprobleem aan te pakken, weet pas sinds een paar dagen dat ik daarbij de hulp van de internettherapie heb ingeroepen en hij is zo OPGELUCHT. Ik wil hier maar mee zeggen dat het ook voor een partner niet makkelijk is en dat het goed mogelijk is dat je man niet zo goed weet op welke manier hij zich tov jou moet opstellen (uit eerdere berichten liet je doorschemeren dat je het idee had dat je zijn vertrouwen terug moest winnen).
Ik kan met goed voorstellen dat je het idee voelt dat je zoveel MOET; het verlies van je vader een plaats geven, je drank probleem zien te plaatsen, het vertrouwen van je man terugwinnen, voor je kinderen zorgen, het huishouden runnen en daartussen moet je ook nog zien te overleven.
Dat is niet makkelijk, sterker nog, dat is bere taai!

Heb je al eens overwogen om weer aan het werk te gaan en je zinnen te verzetten? Ik ben zelf de afgelopen jaren fulltime huismoeder geweest en sinds ik voor een paar uur per week weer aan het werk ben, voel ik me beter dan ooit en is het heerlijk om weer onder collega's te zijn en even geen boterhammetjes te hoeven smeren.

Corinne, ik volg de therapie al en juist daardoor dronk ik haast niks meer en kreeg een duidelijk beeld van mijn drinkgedrag. Tijdens de jaarwisseling was ik enorm op de goede weg, merkte dat aan man en kinderen, maar vooral aan mezelf. Genoot weer van de normale dingen in het leven, had mezelf weer goed in balans.
Ik stop niet met drinken voor mijn gezin, maar voor mezelf. Dat heb ik hier ook vaak genoeg aangegeven. Anders drink ik mezelf kapot en dat wil ik niet. Ik wil mijn ouder ikkie weer terg, mezelf weer zijn, kunnen genieten van de gewone kleine dingen, want van bier geniet ik absoluut niet...Alleen...ik heb het idee er helemaal alleen voor te staan ( is niet zo) en het niet meer aan te kunnen..net als toen mijn moeder overleed. Maar toen woonde ik alleen en maakte het niet uit als ik om 3 uur's nachts een blok omging met de hond of een stuk ging rijden. Maar nu...kinderen naar school, man die z'n overhemden gestreken moet hebben...alles gaat gewoon door. Ik heb hier veel moeite mee en ik verwerk het liefst alles in m'n uppie, maar dat kan nu dus niet. Dat bedoel ik, dat ik er voor man en kinderen moet zijn. Ik wil stoppen voor mezelf, maar moet er ook zijn voor mijn gezin...

Vie en Tina,

Harstikke bedankt voor de tips. Het liefst zou ik ze gewoon overplanten maar ik heb geleerd dat dat heel gevoelig ligt hier. Normaal eigenlijk, dit is 6 jaar lang hun huis geweest en dan kom ik ineens binnen.
Sinds gisteren heel erg duidelijk binnen met al die dozen. Het is de verandering die ze moeilijk vinden.
En laten we wel zijn ik ben de personificatie van de verandering. De echte verandering waar ze het moeilijk mee hebben is de ziekte van X.

Gelukkig is het nog geen terrasweer dus als ik ze daar even kan bewaren dan koop ik daar tijd mee.
Ondertussen laat ik ze plaatjes zien van wat ik ongeveer in mijn hoofd heb en of ze daar moeite mee hebben. Het is voor mij ook een leerproces. Al de tijd dat ik getrouwd was had ik het voor het zeggen.
X was afwezig voor zijn werk, de kinderen waren nog klein. De afgelopen 6 jaar hebben zij hun eigen leven en huis ingericht. De smaakpupillen zijn duidelijk verschillend. In werkelijkheid zijn ze geen van allen "into" een tuin. Er ligt toch gras? Dus ik moet heel geleidelijk te werk gaan.

Ik merk ook dat ik emotioneel niet erg sterk sta. Letterlijk Jantje lacht, Jantje huilt. Dat is duidelijk toch de afkick. Al die emoties, die dronk ik vroeger weg. Nu ben ik een snelkookpan en de stoom moet eruit.

Orleando,
Ik verwacht dat jij ook een snelkookpannetje bent op het moment. Het is niet niets wat je meemaakt.
Je ouders verliezen lijkt mij gruwelijk, dat is verdriet met een Hoofdletter.
Je hebt jezelf een manier aangeleerd om je door dit soort situaties heen te slepen nl. de drank.
Gelukkig ben jezelf tot de conclusie gekomen dat dat niet werkt maar je hebt nog niet de tijd gehad om een andere manier te vinden om met je emoties om te gaan.
De niet verslaafde mens kan dat niet begrijpen. Ik lees allerlei tips op het forum hoe andere mensen hier
mee omgaan. Warme melk voor het slapen gaan, lange wandelingen, kaarsjes aan en een goede dvd gaan kijken. Probeer iets te vinden dat bij jou past.
Verdriet daar moet je doorheen, het verdriet kan je niet ontlopen. Het heeft bestaansrecht.
ik wens je heel veel sterkte en zorg goed voor jezelf.

Rosan, na de zomervakantie zitten ze alle 3 op de basisschool en dan gaat deze dame weer werken. Dat heb ik al met manlief besproken, want ik werkte eerst ook, maar dat was met 3 kleintjes voor mij niet te doen. Mijn man weet wel, dat ik deze therapie volg en dat ik medicijnen van de huisarts heb en daar soms heenga om te praten, maar ik weet ook, dat hij zich enorme zorgen om mij maakt...Ik doe mijn best om alles in orde te hebben en loop me het vuur uit de sloffen, maar dan nog schijnt het niet goed genoeg te zijn .Zo voelt het voor mij dan...Ik doe hier enorm mijn best, maar als er ook maar iets gebeurd, dan wordt dat gelijk op mijn drankverleden afgerekend. Vooral de jongste heeft daar een handje van, om tegen papa te zeggen, dat ze van mij niks te eten krijgen en dan geloofd hij m'n man mij dus niet...

Orleando: nee, je wilt niet meer duiken, in die put die geen uitzicht geeft. Een bodemloze put die niet te vullen is. Je zit nu in een dal Orleando, een diep dal. Je kijkt naar beneden en ziet alleen maar droefenis.


Probeer je hoofd eens omhoog te richten, het verlangen komt dan vanzelf om meer licht te zien.

Toekomst.
Het leven gaat verder. Je vader leeft verder in je kinderen, in jou. Je vader heeft de toekomst doorgegeven. Het kan niet anders dan dat hij het beste voor jou, je man en je kinderen wilt.
Het leven gaat verder. Hoe zwaar het ook is. Je kan het Orleando. Je hebt kinderen op de wereld gezet, ook dat was een prestatie. Er zit meer kracht in je dan je zelf waarschijnlijk vermoedt.

Maar je hoofd moet je helemaal zelf opheffen, dat kan niemand voor je doen.
Heel veel sterkte Orleando. Ik zit zelf ook midden in de rouwverwerking en het moeten doorgaan valt mij momenteel ook het aller aller zwaarst, maar merk toch dat dit uiteindelijk mijn redding is.

We komen er wel, stapje voor stapje.

Ik ben inderdaad ook weer begonnen toen mijn jongste (nu 5) naar school ging. Het is heerlijk/leuk en geeft zoveel voldoening. Tis inderdaad niet erg bemoedigend als alles wat er gebeurt op je drankgebruik wordt afgeschoven. Dat zou mij ook een vervelend gevoel geven en juist daardoor kun je in stiekem gedrag vallen. Je geeft zelf aan geen prater te zijn; kunnen jij en je man hier wel over praten?

Ik heb nu bij het stoppen voor mezelf gekozen, daarvoor stopte ik voor mijn gezin en dat werkte uiteindelijk niet. Ik moest kennelijk helemaal met de rug tegen de muur komen te staan, om in te zien dat ik moest stoppen met drinken voor mezelf. En nu merk ik dat ik er wel kan zijn voor mijn gezin.
Ik heb er 2 jaar over gedaan om te stoppen met drinken. Het was moeilijk en het was een rottijd. Ik was een vat vol tegenstrijdige gevoelens t.o.v. de alcohol. En nu is het ook geen in de gloria, maar ik ben er voor mezelf (oeps en daar heeft mijn omgeving aan moeten wennen) en daardoor kan ik ook wat betekenen voor mijn dierbaren. Toen ik dronk, werd ik gemeden. Ik stonk, verzorgde me maar matig, de kinderen en mijn man schaamden zich voor me. Ik vereenzaamde. Nu komen ze wel naar me toe, geven een knuffel of een kus. Ik moet ze nu soms wegduwen om ruimte te hebben voor mezelf.
Ik ben erg blij dat het me gelukt is om niet meer te drinken. Ik blijf er echter terdege van bewust, dat ik moet blijven oppassen. Ik ben en blijf een alcoholist, maar wel eentje die nuchter is en dat wil blijven.

Corinne, had jij ook al een drankprobleem toen jullie kinderen nog klein waren?

Anjo, ik ben m'n moeder al bijna 10 jaar terug verloren. Niet ziek, net als mijn vader, maar toch heb ik het met mijn vader een betere afsluiting kunnen geven ( mede dankzij de geoedverzorgde uitvaart en het gekl...toen met mijn moeder, echt alles wat fout kon gaan ging fout) Ze zijn ineens weg, maar ik ben een grote meid, dus toen mijn moeder overleed heb ik overuren gedraaid ( ik was zooooooooooooo sterk!!! not) en kwam ik thuis te zitten. Zat ik in m'n uppie in een stoel...en zat er 's avonds nog....
Maar dat kan nu dus niet. Nu ben ik niet meer alleen en moeten er kids en man en huis verzorgd worden. Bij mij staat de tijd stil, maar in het echt dus niet. Kan nu niet heel de dag in de stoel zitten, ik moet verder!! Ik vind dit heel moeilijk...

An, ik had meer met m'n moeder dan met m'n vader en onze middelste lijkt als 2 druppels op haar...
Mijn man belde net...zorgt vanavond wel voor het eten...de schat...Verdorie, alweer tranen...

zal even de was binnenhalen en opruimen...ze draaiden net op de radio "Zo stil in mij" van Van Dik Hout...zo voel ik me dus ook...
Tot zo