Een hele goede avond allemaal,

Ook hier een droge afmelding

Net wel een 0% radler op met een stukje kaas.

Maar dat mag he 

spirit

heb je mijn bericht gisteren gelezen?

Droog.

Over en uit.

Etty, bedankt voor je mooie teksten vandaag. Die raken me. En ook de bijdragen van fleur, sowhat, lars en fruit deden wat met me.

Ik heb weliswaar geen kinderen, maar ook ik ben "kind van". Vanavond hoorde ik ergens het woord "ontschuldigen". Ik heb mijn ouders nu wel echt kunnen ontschuldigen. En ik zie nu ook wat mijn verleden me heeft gebracht, hoe het leed ergens toe kon leiden, mijn klacht mijn kracht werd, etc.

Ik vermoed dat de meeste kinderen wel in staat zijn tot vergiffenis van hun ouders. Want de liefde van kinderen voor hun ouders is misschien wel per definitie onvoorwaardelijk.

En toch... ja, het breekt ook mijn hart wanneer ik een gebruikende ouder in ontkenning hoor. Aan de andere kant, misschien is het schuldgevoel wel gewoon te groot, en te pijnlijk. En is ontkennen een manier om dat niet te voelen.

Voor een van mijn ouders was / is dat denk ik wel zo. En ook dat vergeef ik haar daarom weer.

Ik meld me droog af.

Welterusten voor straks.

je stukje raakt mij ook weer Yo

en deze zin:

Ik vermoed dat de meeste kinderen wel in staat zijn tot vergiffenis van hun ouders. Want de liefde van kinderen voor hun ouders is misschien wel per definitie onvoorwaardelijk.

heeft daar een grote rol in, dat kinderen lang loyaal blijven naar drinkende ouders.

Als kind zeg je niet snel direct; ja je hebt wel degelijk traumatische ervaringen doorgegeven met dat gezuip.

Ik denk dat het niet eerlijk is het aan kinderen te vragen zelfs, kinderen kennen vaak zelf die impact niet

en idd hun loyaliteit en liefde is vaak onvoorwaardelijk. Het kind weet ook niet beter, zeker als de situatie zo blijft.

Ik vond het heel normaal dat mijn vader zoveel dronk. Soms werd hij vervelend, en gebeurden er hele traumatische dingen.

Soms had hij een leuke dronk en werd sentimenteel. En soms was dat fijn want dan uitte hij tenminste iets van zijn gevoelens.

Drankjank herkende ik toen nog niet. En de leuke dingen die hij beloofde was hij de dag erna ook weer vergeten.

Maar de erge dingen die gebeurden vergaten de kinderen niet, nooit. En onze hele jeugd is erdoor getekend.

Ik heb door zelf te gaan drinken geleerd begrip te krijgen, en ook hem te vergeven.

Maar dat erdoor ben getraumatiseerd is een feit. En ik herken het ook bij mijn zussen en broers.

Helaas heeft het bij mij erg lang geduurd eer ik de rode draad van drank door kon knippen.

Maar ik ben en blijf dankbaar dat het wel gelukt is. En ik kan nu ook zien wat ik ook zelf tekort ben geschoten helaas.

Naast dat mijn kinderen ook van mij houden, blijft deze wetenschap in mijn bewustzijn. Opdat het nooit weer zal gebeuren.

slaapwel

Had vanmiddag de eerste reactie van Fruitvlieg gelezen en de rest nog niet. Wat een mooie dagdraad vandaag! Ben nu veel langer op als ik wilde maar bleef lezen.

Heb geen kinderen en in theorie heb ik al tientallen jaren gekozen om geen kinderen te willen. Dat is omdat ik de wereld te harteloos vind. Maar de praktijk was stukken simpeler aangezien een man alleen geen kinderen kan krijgen. Toch kan ik zeggen dat ik geen kinderen wil omdat ik mijn eigen verslaving ken en in herstel ik nog moet groeien voor ik mezelf aan kinderen vertrouw. Ik heb geen alcoholistische ouders gehad in de zin van alcoholistisch gedrag. Mijn vader dronk wel teveel maar hem nog nooit dronken of vervelend meegemaakt. En hij drinkt niet meer sinds een jaar. Moeder dronk al bijna nooit. Ik heb mijn verhalen ook wel maar die zijn niet zo duidelijk alcohol gerelateerd.

Het simpele woordje er zijn van Etty viel mij op. Alcohol verdoofd en sluit er echt zijn uit ben ik van mening. In de tijd dat ik dronk was ik er wel maar niet echt in verbinding met mensen. Mijn schuldgevoel zit in mensen verzorgen als baan waar ik de avond ervoor zoveel dronk dat ik er niet echt kon zijn. Niet op het niveau zoals ik nastreef met goede zorg. Natuurlijk werden de oudere mensen prima gewassen, aangekleed en hadden ze te eten. Maar zoals ik bijvoorbeeld vanavond moest reageren op een patiënt die direct zegt ik word niet meer beter en in tranen schiet en smeekt om dat we haar helpen beter worden en ik niets anders kan als benadrukken dat ze heel ziek is en niet meer beter wordt en daarover een gesprek aanga wat haar realiteitsbesef geeft maar ook troost....op dat niveau er zijn dat kan ik nu ik anderhalf jaar niet drink een beetje en kon ik toen ik regelmatig dronk echt niet. Zo zie ik de ouder kind relatie ook. Waar ik weet waar ik tekort schoot in mijn verzorgende werk op vooral psychosociale niveau kan ik mij niet voorstellen dat dit in ouderschap wezenlijk anders is. En ja daar schaam ik mij om dat ik ouderen mensen op dat onderdeel tekort deed door er niet echt te zijn geweest toen. Maar schaamte helpt mij niet verder, zorgdragen dat het niet meer gebeurd wel.

En verder raken de vele heel persoonlijke verhalen van iedereen in deze draad mij. Kan de woorden nu niet vinden om er op te reageren. Ga slapen ook...... 

Zo herkenbaar Erik. Ik was toen ik dronk geen hulpverlener, maar ik kan het "er niet kunnen zijn" als drinker, toepassen op alle menselijke relaties.

Ik geloof alleen dat wij de zelfveroordeling en het schuldgevoel nu mogen loslaten. (Zeker) niet als ontkenning of goedpraterij, maar inderdaad omdat het ons niets brengt, omdat het irrationeel is vanuit de gedachte dat we helemaal niet zo veel controle hebben op wat er gebeurt, omdat het verleden het verleden is, maar vooral omdat het ons belemmert om helemaal in onze kracht te staan, in het hier en nu; om er nu echt te kunnen "zijn" dus, voor onszelf en voor anderen.

Nee Lars,je was pas 5 jaar!

Je vader had de vergelijking met je overleden broer nooit mogen maken.

Dank jullie wel voor het delen.

Veel gedachtes en overwegingen...maar kan niet de woorden vinden om te reageren.

Hoeft ook niet...

schuld en schaamte;

ik heb er ooit een scriptie over

geschreven voor een opleiding

opstellingen.

Het was louterend om te doen, want ja

het zijn ook uitingen van wat was ooit.

Ook toen ik nog dronk.

De zin ervan was voor mij om bewustzijn te creeren

en er eindelijk het goed mee te doen. Zelf verantwoording nemen.

Uiteindelijk niet blijven hangen in oud zeer.

Want ook mijn ouders hadden hun lot, omstandigheden en niet

kunnen kommuniceren, niet mee. Zij waren onderdeel van het geheel.

Voor mezelf heb ik de draad op dat vlak kunnen doorknippen.

De genen heb ik nog, de aanleg voor verslavingsgevoelig zijn ook.

De verantwoordelijkheid ervoor nemen, is betrekkelijk nieuw voor me.

En om meer in het hier en nu te leven wordt steeds gewoner gelukkig.

Tevredenheid, dankbaarheid en geluk ook.

Ouder worden heeft beslist voordelen.

Een tijdje terug gelezen in een boek van Brene Brown,' de kracht van kwetsbaarheid'...of was het 'de moed van imperfectie'...dat weet ik niet meer.

Wat ik in ieder geval opgeslagen heb is dat 'schaamte' een enorme ondermijner is om 'te zijn'.

Hmmm...ga ze toch maar eens opzoeken die boeken...wel heel erg 'Amerikaans' maar daar lees ik dan maar doorheen.

Zou je scriptie best wel eens willen lezen Ladyjane.

En met een heldere kop is het ook te onderzoeken....

Om van te leren....

Waarschijnlijk dat je door schaamte weer gaat drinken?

Door schaamte voel ik me heel slecht en minderwaardig.

Slecht en minderwaardig, gaat dat niet wat ver?

Ik heb gedurende mijn leven veel dingen gedaan waar ik spijt

van heb. Ook waar ik me voor schaam!

Als ik even de revue laat passeren wat ik onder invloed

zoal heb gedaan en misdaan heb, is dat om mij diep te schamen.

Maar eens houdt dat op, of het wordt athans wat minder.

Als ik aan alles terug denk geeft dat een zekere onrust, dat wel.

Had ik maar zus, had ik maar zo. Maar gedane zaken nemen geen keer

en het leven gaat door, toch.

Slecht en minderwaardig is absoluut niet aan de orde.

Ik troost me met de gedachte dat veel door de drank kwam

en dat ik zonder drank best wel een aardig en weldenkend mens ben.

Beetje tot ware proporties terug brengen,zeg maar.

Slecht en minderwaardig zijn veel topmanagers van grote banken

die aan ongegeneerde zelfverrijking doen.

Op een asociale wijze het opgebouwde pensioen verkwanselen voor eigen gewin

en dat alles in sobere staat mogen we aannemen.

Die zijn slecht en minderwaardig en moeten in de hoek staan.

Wat ik heb uitgespookt (echt niet mooi) valt daarbij in het niet.

 Ik ben absoluut niet volmaakt, maar zeker niet slecht.

De goedsul

Wat bedoelen jullie met schaamte ondermijnen?

Wat het voor mij betekent Lars, is dat als ik me schaam (of schuldig voel) voor iets wat ik heb gedaan, dan wijs ik eigenlijk een stukje van mezelf af.

Want als ik me ergens voor schaam, dan wil ik dat stukje - bijvoorbeeld mijn verleden - eigenlijk liever niet hebben. Dat betekent dat het er niet echt mag zijn. En als dat stukje er niet mag zijn, dan mag IK er dus niet helemaal zijn van mezelf, zoals ik ben. Dan ondermijnt ik dus eigenlijk mijzelf, om helemaal te  "zijn".

Daarom is jezelf vergeven zo belangrijk. Ik heb middels het schrijven van en werken aan de twaalf stappen, samen met een sponsor, mezelf kunnen

vergeven, mezelf leren accepteren, inclusief m'n "duistere kanten".

Mooie bijkomstigheid was dat, toen ik mezelf eenmaal kon vergeven, het ook veel makkelijker werd om anderen te vergeven. Waaronder

m'n vader (postuum) die alcoholist was.

En m'n moeder die ondanks alle ellende bij hem bleef.

En m'n zus die het altijd voor m'n vader opnam.

En m'n broers die zich nergens wat van aantrokken.

En...

En...

En...

Door mezelf te accepteren zoals ik ben werd het vanzelfsprekender anderen te accepteren zoals ze zijn.

Anderen te zien als product van hun eigen beleving van hun eigen verleden..

De dingen waar ik me voor schaam zijn nu niets anders dan merktekens uit m'n verleden die me laten zien dat

ik hetzelfde nu anders moet doen.. in de praktijk komt dat voor mij neer op: niet drinken.

Mijn zoon gaat ook goed,maar ik zal nooit te weten komen welk een invloed mijn drinken op zijn jongste jeugd heeft gehad.

Is hij bang geweest,door een dronken moeder te zien?

Zou hij een andere ontwikkeling hebben gehad met een nuchtere moeder.

Zou hij nu anders in het leven staan,met dat soort vragen kan ik me bezig houden.

Yo...je beschrijft precies wat ik bedoel....

Laat ik het dan anders zeggen Lars..

Tussen mij en de kinderen gaat het goed en andersom ook.

Wat er bijv doordeweeks op school gebeurd heb ik geen invloed op;

ik ben ouder op afstand wat dat betreft, dat is voor pleeggezin en kom ik op plaats nr zoveel.W

Maar ik wordt wel betrokken omdat ik wil weten hoe hij het maakt.

En mijn oudste zoon blowt soms, die woont niet thuis en is 24 jaar. Zelfstandig volwassen jongenman.

Dus ik snap je niet zo goed wat je bedoeld, want ik heb daar weinig tot geen invloed (meer) op.

Het ging toch om je relatie met de kinderen en hun verslaafde ouders, en andersom, meende ik?

En die is bij ons prima.

Je zonen doen wat ze nu doen, omdat ze zijn geworden wie ze zijn - en dat is bepaald door onder andere hun opvoeding en hun ouders. Dus ook door jou.

Dat bedoel ik niet als vingerwijzing, maar als feit waar jij niets aan kunt doen. En wat gebeurt is, is gebeurd.

Het goede nieuws is: je hebt nu als moeder nog steeds invloed. Ook in positieve zin! Zeker op je jongste. De puberteit geldt als herkansing (!)

Agnieta, het allerbeste wat jij kunt doen voor je zoon nu, is jezelf en je verslaving serieus nemen en de vrouw worden die je kunt zijn. Hem laten zien dat positieve verandering mogelijk is. Een voorbeeld voor hem zijn. Ik geloof zeker dat je het in je hebt.