In sommige gevallen denk ik dat je wel gelijk hebt. Maar dat geldt niet voor alle depressies.
Mijn broer is ooit zo depressief geweest dat hij niet meer aanspreekbaar was en niet meer at of dronk.
Waar het vandaan kwam was niemand duidelijk en is meer dan een jaar opgenomen geweest. Op een gegeven moment overwoog men
zelfs shock-therapie. Het was een hopeloos geval. Tot er iemand op het idee kwam hem lithium te geven. Binnen drie weken was hij weer de oude.
Omdat mijn broer op een gegeven moment dacht dat hij die pillen niet meer nodig had en er mee stopte. Lag hij een aantal weken later weer op de psychiatrische 
afdeling van het ziekenhuis. Na de toediening van de lithium kon hij drie weken later weer naar huis. 
Hij beseft nu ook dat hij niet zonder die pillen kan.

Nou Spud een mens heeft soms meer kracht dan hij denkt. 
Als ik door had gezet was ik er ook niet meer geweest.
Maar ik heb het wel zonder vrienden moeten doen.
Het is fijn als je ze hebt maar je moet het toch voor jezelf doen.
Alhoewel een hoop steun van mijn hond heb ik wel gehad.
Vooral veel geduld en liefde. En dat had ik toen net nodig.

Klopt, heftig Aicha. Dankjewel voor het delen.

Hoi,

Ik schrijf hier niet vaak meer, maar het bericht van Spud triggerde mij om toch weer eens te reageren.

Ik herken de vraag: "Ben ik eigenlijk wel een alcoholist?" Ik heb me dat in het verleden vaak afgevraagd, als ik verhalen las van forumleden die nog veel meer dronken dan ik destijds, of sterke drank. Ik was ook geen liefhebber van gedistilleerd, en dat dronk ik dus bij voorkeur niet. Ik hield het vooral bij wijn, liefst een goede. 

Toen ik op het forum kwam vond ik mezelf ook geen alcoholist, wel een probleemdrinker. Want ik dronk - in tegenstelling tot velen - dagelijks, een min of meer vaste hoeveelheid. Als ik dat niet deed sliep ik niet goed, en voelde ik teveel stress. De drank was in de loop der tijd wel een probleem geworden, op veel terreinen. De relatie met mijn kinderen leed eronder, ik ging vaak te laat naar bed, mijn werk werd steeds moeilijker vol te houden, ik had lichamelijke klachten waarvan ik nú weet dat ze door de drank veroorzaakt werden, en financieel was het ook een probleem.

Mijn doel toen ik op forum kwam was minderen. Sociaal een glas kunnen drinken, zonder dat het teveel werd. Naarmate ik langer schreef en las op het forum begon het me steeds duidelijker te worden dat ik helemaal niet 'normaal' kan drinken. Een dag niet drinken was een probleem omdat ik verschrikkelijke last van craving kreeg. Want dat was het, al had ik allerlei 'redenen' waarom juist die dag niet geschikt was om niet te drinken. En als ik eenmaal een glas op had kon ik niet stoppen totdat ik aan mijn tax zat.

Ik ging weliswaar niet dagelijks straalbezopen naar bed, ik stond iedere dag op tijd op om naar mijn werk te gaan, ik ontbeet en ik kookte, maar ik moest wel dagelijks drinken. Het deed er niet toe of ik nu probleemdrinker of alcoholiste was, of anderen nu meer of minder of sterkere drank dronken dan ik. Ik dronk teveel, en het was een probleem. Dat volstond.

Nu ben ik nog steeds blij dat ik destijds gestopt ben. Ik denk nog steeds dat ik niet normaal kan drinken, dus ga ik gewoon door met de eerste niet te nemen. Zo lang ik dat niet doe is er geen probleem. Tellen doe ik al lang niet meer. Gewoon iedere dag doorgaan met wat ik nu al 10 en een half jaar doe, en gelukkig kost me dat geen moeite meer. 

Ik gun het iedereen. Dus Spud, maak je vooral niet druk over wat je wel of niet bent! Rijg de dagen zonder alcohol aan elkaar, want echt, op de lange termijn voel je je daar een stuk beter bij.

Groetjes van Anna

Dankjewel Anna, ik ben vol geschoten van je bericht, tranen biggelen langs mijn wangen. Ik miste je en je eerlijkheid.Ben blij te lezen dat het goed met je gaat.

En komt binnen dus ik log even uit om het te laten bezinken.

@Aicha ik was al vroeg in de benen vandaag maar nog niet hier op het forum geweest

Anna.....
Anna.....
Wie was Anna ook al weer?

Ooooh ja....  Anna!!
Dus je moet eerst getriggerd worden wil je hier wat schrijven?
Met welke triggers kunnen we je van dienst zijn?

Sterke drank of 'slappe' drank deeder helemaal niet meer toe toen ik op (in) m'n dieptepunt zat.
Alcohol moest ik hebben. Ben nog net niet zover gekomen dat ik aan de after-shave en het mondwater ging..
maar als ik niet in herstel was gegaan was dat er misschien ook ooit nog van gekomen.
Menigeen had me gezegd dat ik alcoholist was, maar dat deed er ook niet meer toe.
Pas toen ik zélf niet meer zó verder wilde kon ik mezelf gaan aanpakken.
Om mijn herstelproces voor mezelf geloofwaardig te maken heb ik mezelf als verslaafde en alcoholist leren zien.
Of ik nu wel of niet een verslaafde en/of alcoholist ben is alleen van belang zolang ik aan mijn herstel werk.
Ik kan alleen een herstellende verslaafde zijn, het kan alleen voor mij werken, als ik mezelf als verslaafde en alcoholist kan zien.
Wat en hoeveel ik dronk is niet van belang. Het belangrijkste voor mij en m'n herstel is m'n dagelijkse 'opdracht' aan mezelf
om vandaag geen alcohol te nuttigen. Ook niet een beetje.

Spud

Voor mij was cruciaal dat ik wél deed wat ik eigenlijk níet wilde. 

Dat was/Is voor mij het verslavingsgedrag. Hoe een ander er ook naar kijkt, hoe een ander het ook noemt, hoe belangrijk een ander de terminologie en de bijbehorende mantra s ook vindt:

Ik doe iets wat ik niet wil. Ik doe iets wat niet goed voor mij Is.  Ik wil t niet. t Is niet goed voor me. En toch doe ik t. 

Daarmee wordt/werd t voor mij simpel en hanteerbaar, herkenbaar en persoonlijk, kleiner dan alcoholisme en breder dan alleen drank. 

En kon ik er iets mee. 

En Is dat niet waar t om gaat? Niet of iets "waar"  Is of niet. Maar of je er iets mee kan of niet? 

heb net het verhaal van Anna gelezen, respect en bewondering, ik ben kilometers verwijderd van waar zij is nu is,

Beste Herman: ook jij kan dat bereiken! Succes op je pad!