was ik weer. Kids wilden naar buiten ( zij liever dan ik en ze moeten nu in de buurt blijven met die harde wind), was weggeruimd, afwas gedaan en de bovenverdieping de stofzuiger laten zien.
Ben moe...is dat ook een afkickverschijnsel? Want ik ben soms uren moe en bekaf, maar slapen ho maar. Gelukkig zijn de nachtmerries over mijn kinderen bijna verleden tijd, maar nu droom ik zulke reele dingen, dat ik 's morgens met twijfels opsta en niet eens weet of ik het nou gedroomd heb of dat het echt is gebeurd. En dan heb ik dus niks gedronken, kun je nagaan...
An, ik geef je gelijk, dat met een alcoholist in het gezin het hele gezin een probleem heeft (mijn moeder dronk nog steviger dan ik op mijn "beste"dagen), maar hoewel het gezin het probleem heeft, is de alcoholist zelf het probleem. Maar je kunt idd niet alles op de acloholist afschuiven. kijkende naar mijn eigen jeugd was het mijn moeder die dronk, maar mijn vader kocht alles in veelvoud voor haar in en vervolgend konden mijn zus en ik de klappen (soms letterlijk...) opvangen wanneer hij de volgende dag op zijn werk zat.
Mijn kinderen zijn te jong om alles mee te krijgen (gelukkig wel) en mijn man koopt niks, maar gooit het juist weg. En ik dronk mezelf van de wereld als de kids op bed lagen en sloeg ze nooit en nu nog steeds niet. Ik ben het met je eens, dat zij en mijn man het bewijs zijn, dat alles weer goedkomt. Zij hebben niet mij nodig, ik hun ook!!

Hieperdepiep HOERA
HIeperdepiep HOERA

Ha Tapas daar ben je weer. Tapas, niet doen, kijk naar mij. Als je eenmaal begint..... NIET DOEN.
Hou jij je nu maar bij de negerzoenen ... oef.

Hoi Tapas,

Van Harte proficiat.


Safi, Ik hoop voor je, dat dit goed blijft gaan. Maar mag ik daar mijn twijfels bij hebben. Op AA gehoord, dat er mensen zijn, die dit een poosje kunnen volhouden. En dan ineens boem bats terug bij af zijn.
En dan erg veel problemen hebben met weer op nul te komen. En dan echt jaaaaaaaaren aan het vechten moeten, om droog te worden.
Ik hoop dat je dit niet ziet, als een aanval, maar als een kritische noot mijnerzijds.


kohtje,

Ook ik wens jou veel sterkte en zoals BB al aangaf hop ook eens deze kant uit. Is toch niet zo ver, voor jou. Begrijp ik het goed, ben je weer bij je vrouw?

greot Ferry.

Heeeeee Mercedes, hoe is het??

Corinne, dankje voor de tips, ik heb er zeker wat aan.
Vie, ik denk dat ik ook maar zo'n dagboek begin. Schreef vroeger altijd boeken vol, dus waarom nu niet?

Ja Vie: een dagboek is nog niet zo'n slecht plan.

Corinne: jouw tips zijn niet helemaal nieuw, wat wel nieuw is dat van die terugval en attitude. Ik denk dat ik daarmee zit: dit doorbreken.

ik ga jullie zo verlaten. Alvast klding voor de kinderen en manlief voor morgen klaarleggen, doggy uitlaten, de kids een kleine versnapering geven en dan richting zwembad. Daarna thuis eten en ze op bed verzorgen (manlief is er dan ook weer). Morgen weer een nieuwe dag, hopelijk zonder die wind...
Ik denk niet, dat ik vanavond nog inlog, ik kijk wel even.
Heeee...mijn triggermoment is meestal rond een uur of 4 's middags en ik...ben het vergeten!!!
HAHAHAHAHA!!! Dag kriebelmoment, vandaag lekker niet:P

Hallo allemaal,

Tapas, HieperdePiepHoeraaaaaaaaaa,
Van Harte met je verjaardag en fijn dat je de dag invult zoals je zelf graag wil.
:;

Vie, van harte met je 8 maanden, en natuurlijkde andere mijlpalen ook van harte.


Safi, ik hoop dat je het bij af en toe drinken kunt laten,
als ik naar mezelf kijk hoe ik dacht weer sociaal te kunnen drinken, ben ik ook met af en
toe één of twee glazen begonnenen dan weer een tijd niets.
Bij mij is het niet goed gegaan de drank kreeg weer de overhand en wel na een paar maanden.
Zoals jullie weten heeft dat geleid tot een terugval, nee ik heb niet meer de moed of wil
niet eens meer proberen of ik kan drinken.
Ik weet het antwoord, ik kan het niet.
Als ik er aan terug denk hoe erg ik het heb gevonden terug te zijn gevallen,
ben ik extra blij dat ik nu niet meer drink.

Vanmiddag had ik toch wel weer een gevoel van er even niet willen zijn,
er gebeurde iets waardoor ik in paniek raakte.
De paniek heeft een uur aangehouden, toen heb ik een stuk papier gepakt en
heb de situatie die mij in paniek bracht opgeschreven.
Ik kwam er achter dat het gerelateerd was aan een situatie die ik eerde had meegemaakt.
Heb vervolgens opgeschreven waarom ik moet denken dat mij dat weer kan gebeuren,
de situatie is nu anders enz. enz.
Na een tijdje was de paniek voorbij.
Daarna een vriendin gebeld en verteld wat er aan schort.
Al met al geen fijne dag maar wel geleerd dat paniek niet altijd nodig is,
en voortkomt uit oud gedrag.
Het is niet zo dat de situatie al is opgelost, maar ik ben er niet voor gevlucht.

Over de onaangename discussie van gister heb ik veel nagedacht, helaas vind ik
geheel geen herkenning in de postings van RV.
Heel eerlijk gezegd heeft het mij meer geraakt dan me lief is.
Ik hoop voor RV dat ze toch een weg zal vinden om haar medicijnverslaving de baas te worden.

An, fijn dat je weer meedoet en dat je steun aan de internettherapie hebt.

Corinne,
Mijn zelfvertrouwen komt ook weer een beetje terug, helaas ben ik het
soms toch wel weer even kwijt, maar het komt en dat is belangrijk.

Voor een ieder waar ik niet op heb gereageerd een

Tina: ik ga gewoon weer verder waar ik mee bezig was. En vandaag drink ik niet. Ik weet dat dit goed gaat vandaag. Niks in huis, rust, en zit hier te genieten.
vervelend voor je dat je zo'n nare ervaring had, maar ik begrijp dat je zelf een oplossing kon vinden hoe ermee om te gaan, kijk dat is nu knap!

Lief van je An, dank je.
De situatie is voorlopig nog niet opgelost, maar ik kan het handelen.
Helaas kan niet alles meteen zo gaan zoals je graag wil.
Ben wel blij zelf de trigger gevonden te hebben.

Fijn dat je je rustig voelt, dat is belangrijk,
en ik weet zeker dat je er weer 100% voor gaat!!!!
Vast een bloemetje voor jou.

Hoi mensen

om maar gelijk met de deur in huis te vallen, An schreef net: "Ook wat betreft naar het verleden kijken, wat heb ik mijn kinderen tekort gedaan etc. dat is niet opbouwend. Als ouder kan je ook iets anders krijgen en doe je je kinderen tekort. "
Daar ben ik het niet helemaal mee eens, je kinderen een alcoholist als vader/moeder is wel iets anders dan als je invalide oid bent, denk ik zelf.
In tegenstelling tot Orleando bv, heb ik wel degelijk overdag gedronken én stomme dingen gedaan daardoor..
Bv dat ik mn zoontje op de brommer naar judo bracht en natuurlijk onderuit ging, het arme joch durfde in eerste instantie niet eens meer achterop.
Niet te vergeten de duur van de judo daar maar bezopen uit te zitten daar, want om nu heen en weer te rijden..............de andere 2 moesten dan maar een uurtje zien..
Of de kids toeter naar en van school halen/brengen....
Hun de boodschappen laten doen..
Als ze thuiskwamen (zelf, lopend, drukke weg over, kan best) vragen of ze boven of buiten wilden gaan spelen, want mamma was niet zo "lekker"..
Nooit geen leuke dingen met ze kunnen doen, want meestentijds was ik daar niet toe in staat....
Toen ze nog heel klein waren, gingen ze soms dagen niet in bad, had ik geen puf voor....
Als ik al iets beloofd had, me er niet aan kunnen houden door de drank..
En zo zijn er nog veel meer voorbeelden.
Dus mág ik van dat verleden spijt hebben, naar mn kinderen (en man niet te vergeten!!!) toe???
Kijk, nu hebben ze het me wel vergeven, maar vergeten doen ze het nooit.En zullen altijd alert blijven..
En ik kan het beiden mezelf niet, vergeven én vergeten.
Dát vind ik persoonlijk nog het ergste van al dat gezuip, zonder kinderen had ik me voor mijn part dood gezopen, maar mét kids dit gedaan te hebben, nee, dat vergeef ik mezelf nooit.
Ik hoop nu dat ik bij de gratie Gods, dit mn kleinkinderen nóóit aan zal doen, daar wil ik geen eens komen als ik gedronken heb, ook al zou het maar 1 glaasje zijn!

Zo, moest er even uit.........
Nu op naar de macaroni.

Straks even voorslapen, dus weet niet of ik vanavond nog hier kom, mss vannacht, maar dan zullen er weinig zijn, denk ik, haha.
In elk geval tot morgen, EN IK DRINK NIET!!

Hallo allemaal,

Ben een paar dagen niet actief op het forum geweest, inmiddels wel de draadje weer bijgelezen, er is een hoop gebeurd hier op het forum....

Ik ben druk met de internettherapie bezig en dat is maar goed ook, want ik had gisteravond maar weer eens mijn wekelijkse uitglijder....Gelukkig stond ik vanmorgen bere beroerd op en dat is maar goed ook, anders zou je zou weer terugvallen in je gedrag. Ga me toch maar weer vaker hier aanmelden om me aan te sluiten voor een droge dag; geeft toch een soort verplichting en ik put daar wel steun uit.

Vandaag dus in ieder geval niet,
sterkte voor iedereen die dat ook nodig heeft,
groetjes,
Rosan

Dank je wel, Charlie.
Ik herken alles in wat je zegt, en lees het zelden of nooit ergens terug! Iedere alcoholist met kinderen heeft dergelijke dingen gedaan, maar om ervoor uit te komen is heel moeilijk.
Ik heb bewondering voor je eerlijkheid, en net als jij, kan ik alleen maar proberen het vanaf nu NOOIT meer te doen!

Charlie: tjee, ja, heel heftig verhaal.... toch heb ik het lef er nog eens op terug te komen.
Heel belangrijk, heel, heel, heel belangrijk is ook je ZELF te vergeven. Dit is noodzakelijk om opnieuw te kunnen beginnen. Ook voor je kinderen is het noodzakelijk dat jij jezelf vergeeft. Anders ontstaat er alsnog schreef groei. Vergeten zullen we het niet. Niemand niet, maar dat vraagt niemand van je.
Maar vergeving is zo ontzettend belangrijk. Vergeving maakt een mens vrij. Door vergeving kan je weer vernieuwd naar jezelf kijken. Jezelf vergeven is het aller moeilijkste wat er is.

Bedankt Trees:heart:

An, ik WIL en KAN het mezelf niet vergeven. Ik en alleen IK en mn man, hebben de keuze gemaakt kinderen te willen en die goddank ook te krijgen. Zij hebben niet om het leven gevraagd..en alleen ik ben verantwoordelijk voor mn daden.
Gelukkig is er geen scheefgroei, integendeel, ze zijn werkelijk stapeldol op me en vice-versa natuurlijk.
Mede daardoor kan ik met dat schuldgevoel leven en zij mogen -en doen het ook-,me op de vingers tikken als ik weer eens de fout inging. Omdat ik wilde dat ze dat deden, dat wel. Soms kwam dat hard aan, had ik zoiets van "waar bemoei je je mee.."
Dus snap je het nog een beetje?
Als ik kon, zou ik de jaren opnieuw doen, zonder drank, alleen voor hen!!
Maar nogmaals, ik kan er - met ups en downs- mee leven, juist omdat het zulke fijne kinderen zijn.
Mijn oudste dochter heeft, toen ze trouwde, tijdens de preek de dominee een heel stuk laten vertellen over haar moeder, dat ze zonder haar, ik dus, nooit zo geworden zou zijn als ze nu is....
O nee, de drank kwam absoluut niet ter sprake, maar hopelijk begrijpen jullie dat ik toen wel een - extra- traantje weg heb moeten pinken.

Ook moet ik zeggen dat ik beloofd had mee te doen aan het adbboek, maar mede door de herinnering aan dit soort dingen , ik een giga terugval had en toen afgehaakt heb........Het begon met een stukje uit het dagboek van mn toen ca 7 jarige dochter:

"Mama is ziek"

Lief dagboek

vandaag ben ik niet zo blij, want mama is weer ziek!
Ik vind dit zo jammer voor haar.
Ze heeft weer hoofdpijn en vaak moet ze ook overgeven.
Ze zegt het nooit hoor, maar ik zie het aan haar en ga dan maar met mn zusje en kleine broertje op mn kamer spelen.
Maar ik vind het wel jammer want ik ben toch altijd lief en toch is ze zo vaak boos op mij.
Stiekem ga ik dan maar op mn kamer huilen en een stukje in jou schrijven....

zo gaat dat en volgende dagboeken nog heel wat jaren door, toevallig vond ik ze bij een van de verhuizingen, toen ze ze ingepakt had.
Natuurlijk mag je geen dagboeken lezen, maar dit, het eerste deel, heb ik toch gedaan.
In eerste instantie wilde ik het weggooien, maar heb de "ergste"paginaas eruit gescheurd en weer teruggestopt..........
Bovenstaande is echt door haar geschreven hoor, alleen nu wat verbeterd op taalfoutjes, maar snappen jullie dat ik niet verder kon met het boek..................

Nu ben ik weer emo en log dus uit en ga proberen wat te slapen, bedankt dat ik even eerlijk mocht zijn............

Dank je Pip...

Nou An en Charlie,

Ik herken wel degelijk dat schuldgevoel. Alleen al het feit - en dat is genoeg - dat je voor de alco ging en DUS niet voor je kinderen is iets waar ik grote moeite mee heb en zal houden.

In mijn beeld is het iets anders: ik heb altijd alles met ze gedaan wat "moest" en als ze in bed lagen ging ik drinken. De laatste jaren, na de geboorte van de tweede, is het wel snel erger geworden. Gelukkig heb ik toen ook weer kunnen minderen.

En ik probeer altijd maar te denken: GELUKKIG heb ik kunnen stoppen, want zo'n dagboek als jij vond hadden mijn kinderen ook kunnen maken.

En dat kunnen ze nog steeds, ik ben een half jaar héél erg ziek geweest in 2004 (en toen was ik al alleen) toen had ik heel ernstige kinkhoest en steeds longontstekingen en andere infecties, echt ik ben in 4 maanden bijna 20 kilo afgevallen, zo ziek was ik. Voel ik me ook nog steeds onwijs rot over. Als ik één keer flink hoest (en je houdt gewoon een akelige hoest na zoiets) rennen ze al hun kamer in en doen de deur op slot, bang voor het geluid van het overgeven. Van kinkhoest ga je namelijk steeds overgeven bij het hoesten.

Dan nog het schuldgevoel over de echtscheiding, dat is ook niet mis. De kinderen hameren er af en toe zelf ook vrolijk op dat ik niet zo'n ruzie met pappa had moeten maken en dat we dan nooit waren gescheiden.

En in stilte vraag ik me vraag af, hoe het anders gelopen zou zijn als ik de laatste 2-3 jaar vóór de scheiding was gestopt met drinken. Was ons huwelijk dan nog te redden geweest?

Het is nu ook wel vreselijk moeilijk, in mijn eentje, met mijn ziekte, op dit moment loop ik bijna over met tranen, ruzie met allebei de kinderen, natuurlijk weer over huiswerk, computeren, tv kijken, ze maken ook voortdurend ruzie met mekaar, daar word ik triest van.

Eén oplossing helpt echter niet omdat het geen oplossing is.

En O JA, ik heb ooit de tip gegeven (zelf verzonnen) als je het zo moeilijk hebt met jezelf en de rest, probeer dan vóór het slapen drie fijne, leuke momenten op te schrijven. Dan dwing je jezelf goed en eerlijk na te denken over de dag. Ik doe het zelf ook en het helpt (zo'n boekje van ikea wat je gratis krijgt is er prima geschikt voor).

Het mag héél klein zijn: bv. ik ben blij dat ik Zoon naar de bus kon brengen om 7.40 uur en dat hij dat waardeerde. Ik ben blij dat ik naar het grof vuil ben geweest en eindelijk die twee kapotte printers heb opgeruimd. En voor vanavond komt er vast nog eentje. Misschien een tip voor méér van ons?

Lieve Charlie,

Wat mooi geschreven, er is moed voor nodig dit onder ogen te zien
en hier te delen.
Lieve Charlie lk vind het zo dapper van je, fijn dat je kinderen je als een goede
moeder ervaren.
En heerlijk dat je nu van je kinderen en kleinkind kan genieten.
Charlie ik gun jou dat je ook jezelf kunt vergeven, het zal je de ruimte
geven aan je zelf te werken en nuchter te blijven.

De laatse paar weken bemerk ik bij mezelf een verandering, waar ik voorheen altijd
de drang had om van alles te moeten ondernemen op sociaal gebied, heb ik daar
nu weinig of geen behoefte aan.
Als de telefoon gaat heb ik eigenlijk geen zin om op te nemen.
(zet ook vaak het antwoordapp. aan)
Zelf neem ik ook bijna geen initiatief om mensen te bellen of om uberhaupt enig
contact op te nemen.
Winkelen of naar iemand toe gaan doe ik ook liever niet, ik voel mezelf het
prettigst als ik lekker thuis ben en dan het liefst alleen.
Lekker een boek lezen of gewoon een beetje rommelen in huis.
Voorheen raakte ik al in paniek als ik niets te doen had in mijn vrije tijd of zelfs
als ik uit mijn werk kwam vond ik mijn leven leeg en dan ging ik regelmatig drinken.
Nu is het de omgekeerde wereld als ik ergens naartoe moet of ik wordt ergens voor uitgenodigd,
ga ik liever niet.
Eerlijk gezegd maak ik mezelf een beetje zorgen, het lijkt wel een beetje een kluizenaars
bestaan, maar ik voel me er prettig bij.
Maar ook is er regelmatig een stemmetje dat mij zegt dat ik wel erg geisoleerd leef zo.
Herkennen jullie dit?
Ik weet zelf niet zo goed hoe ik het moet opschrijven, hopelijk begrijpen jullie wat ik bedoel.

An, heb je wel gezien dat ik je nergens van beschuldigd heb? Ik vind het alleen erg zonde en jammer dat je ondanks je besluit toch weer gedronken hebt. Dat wilde je niet, dus toen ik het las ging ik een beetje janken. ooh, wat jammer voor haar, ze was zo goed op weg. Dus ik was erg met je begaan omdat er wel heel erge dingen gebeurd moeten zijn dat je weer gedronken hebt. En natuurlijk ga je nu weer de kant op die je wil. Voor vandaag 2 jes, omdat je weer droog bent en omdat je zo eerlijk bent geweest om het te vertellen.

Mijn chum vroeg gisteravond wat ik wil voor mijn verjaardag. Ik weet het niet. Ik zei, maar ik heb jou al en Max en de poezen en we wonen hier nu zo mooi. Dat vond hij onzin, ik moest iets kiezen. Toen heb ik maar gezegd dat ik nieuwe zilveren oorbelletjes wil. Dat kost tenminste niet zoveel.

Trouwens, voor wie zich geërgerd heeft aan mijn sauna-verhaal: deze is nog steeds in aanbouw. Het is maar een cabine, en veel mensen in de buurt hebben zo'n ding, dus zo bijzonder is het niet. Wij zijn niet rijk en moeten keuzes maken. We zijn al jaren niet samen op vakantie geweest, mijn vakantie in november naar Californië is door mijn zus betaald. En hij is een paar maal naar Z-Amerika gegaan om zijn zoon te zien.
Ik besef wel dat we het beter hebben dan veel mensen die elke cent moeten omdraaien.

Zien jullie dat ik nog steeds bezig ben met het wantrouwen van een paar weken geleden? Dat heeft me toch erg aangegrepen. Maakt verder niet uit, maar het is toch merkwaardig hoe een forum je aan het hart gaat en je mee blijft leven, maar ook hoe de meningen van anderen die je niet eens kent, je aan het hart kunnen gaan.

Nu ga ik Max uitlaten, het weeralarm is ingetrokken en ik voel me best fit vandaag.

An,
Je hebt gelijk in je bericht van 15.26. Ik schuif ook niet de schuld naar mij toe. Het is gebeurd, het is er langzaam ingeslopen en er valt niet een specifieke oorzaak aan te duiden. Ik heb wel sterke vermoedens dat mijn drukke verantwoordelijke baan (waar ook emotie speelde, een verhuizing), opgroeiende kinderen met hun eisen en het inzetten van de overgang er veel mee te maken hebben. Wijn gaf mij een ontspannen gevoel.
Met de internettherapie ben ik er achter gekomen dat hormonen triggeren. Mijn oplossing is meer pijnstiller en meer toegeven aan het lamlendig gevoel, dus veel rust nemen en me er niets van aantrekken dat het stof zich opstapeld.

Orleando,
In het begin bracht mijn man ook wel wijn mee, maar dat was wel voor ik 1 fles per dag achterover sloeg. Daarna bracht hij echt niets meer mee.

Ferry,
Ik weet niet wat nu erger zou kunnen zijn.
De snakkende geheelonthouder tot de bom barst en de terugval groot
of de ontspannen niet-drinker die eens in de zoveel maanden een glas of 2 meedrinkt.
Dat eerste zou ik niet volhouden!

An,
Tuurlijk zijn mijn tips niet nieuw. Ik heb veel overgenomen vanuit de behandeling en op het forum opgepikt. De vuistregels bij een terugval zijn ook niet nieuw, die heb ik al een keer of 5 geplaatst.

Orleando,
Triggermoment 'vergeten'. Wouw, blijven vergeten!

Albertina,
Mijn zelfvertrouwen is nog altijd laag, ik bedoelde dat ik mezelf kan vertrouwen wat alcohol betreft.

Ik ga eerst koffie drinken, ik zie wel dat er nog meer interessante berichten zijn. Daar ga ik straks wel op in.

Eigenlijk weet ik eerlijk gezegd soms niet of ik mezelf nu wel of niet happy voel.
Ben ik nou wel tevreden zo in mijn eentje? Zou ik toch niet weer een relatie willen hebben?
Zal ik gaan verhuizen?(wil ik wel maar moet er ook weer niet aan denken)
Ja,dat ik geen kinderen heb vind ik jammer, maar verdrietig ben ik er niet echt meer van.
Het is gewoon zo dat ik af en toe een leeg gevoel heb, zo van, is dit het nu?
Ik vind het allemaal nogal lastig op dit moment, zeker ik boek vooruitgang en
ik heb zeker geen behoefte om te drinken absoluut niet.
Het is meer dat ik mijn bestaan vlak vind, er gebeurd niet zo veel, maar aan de andere
kant wil ik ook niet echt dat er iets gebeurd.
Om heel eerlijk te zijn begrijp ik mezelf niet zo goed, ben blij dat ik nuchter ben,
heel blij.
Maar ik ben een beetje het overzicht kwijt dat is het denk ik, alles willen en toch tot weinig komen,
een beetje in een coconnetje leven, werken, lekker naar huis, schrijven, lezen.
Daar houd het mee op nu, ik wil even niets anders maar toch wil ik weer heel veel.
Misschien mis ik de kracht, ik weet het niet, daarom schrijf ik het maar op, meestal helpt dat.
Oh ik word moe van mezelf.........doodmoe.

Tapas,

Van harte met je verjaardag!!!


Stien,
jouw reactie is me uit het hart gegrepen!
Quote:
Toch zijn dit soort berichtjes voor mij een trigger. Want eigenlijk wil ik
wel weten of mijn rem nog intact is, of ik ook sociaal zou kunnen drinken.
Dit zijn vragen voor mij waar ik ook heel erg nieuwsgierig naar ben.
En ook vraag ik mij af of er meerderen onder ons zich deze vragen
geregeld stelt als dit soort berichtjes voorbij komen.
Hoe fout zijn mijn gedachten?
Unquote
Oproep ook aan allen om gewoon te blijven schrijven als ze wat gedronken hebben. Dit hoort bij het leven, maar als jij foute gedachten hebt Stien, dan heb ik ze ook!! Uiteraard ben ik benieuwd of ik het zou kunnen! Maar als mijn rem kapot is,? Die kans is groot! Aan zekerheid grenzend zelfs!

Har,
waarom ben jij na 3 jaar "fout"gaan drinken? Wat dat loopt eveneens als een rode draad door alle verhalen heen....de kans dat het fout gaat is erg groot.
Wil ik dat op het spel zetten??? Wil ik de kans lopen om weer helemaal opnieuw te moeten beginnen??

Charlie,
jouw berichten over spijt naar je kinderen raakten me diep!! Bij mij is het anders gegaan, ik was er"geestelijk" niet genoeg voor mijn dochter. Ze heeft de lichamelijke verzorging altijd genoeg gehad.
Op geestelijk vlak had ik meer ondersteuning kunnen geven, als ik niet zo aan die alcohol had gehangen.

Pfff. heftige binnenkomers als je net thuis bent van je werk!

Ha, het weer-alarm is ingetrokken maar ik waaide toch bijna van de dijk af.

Albi, dat gevoel ken ik heel goed. Uit mijn hart gegrepen. Een relatie verandert daar niets aan. Ja in het begin misschien een beetje, omdat je er dan zo mee bezig bent dat je afgeleid wordt van je eigen "leegte". Heel veel willen maar eigenlijk niets willen of niet echt weten wat je nou eigenlijk wil, breek me de bek niet open.
Ik kreeg van mijn Tactus-begeleidster de raad om een hondje te nemen. Dat heb ik gedaan en heeft me zeker geholpen om van de drank te blijven en ook om me bezig te houden. Daarna ben ik gaan samenwonen & getrouwd, maar dat had meer een praktische reden. Maar als je me nou vraagt, stel dat je het leven hebt, waarmee wil je dan oud worden?, dan weet ik het niet. Ik kan niet zeggen dat ik wil leven voor een relatie of voor een hond. Iets van mezelf, echt van mezelf, heb ik voorlopig verspeeld door de drank, namelijk het vermogen om te tekenen. Dat kan ik niet meer. Dat wil trouwens niet zeggen dat ik niet heel veel van mijn lief en van Max en van de poezen en de kleinkinderen hou.
Vaak zit ik voor een leeg vel papier en dan lijkt het net of er een blok in mijn hoofd komt. Waar is dat gevoel gebleven dat ik helemaal weg van de wereld kon zijn, dat bevlogene? Dat je zeker weet wat je kan en wil? Heb jij dat vroeger wel gekend Albi? Dat hoeft geen tekenen te zijn of wat dan ook, maar iets waarvan je zegt, dit kan ik en daar ben ik goed in en daar leef ik voor.
Ik help je hier vast niet mee. Is voor mij ook een vraag. Sleuteltje!