Dag Bammie!

Dag Frannie.

Hallo Fran,

Wat zei ik nou? Voel je je niet schuldig . Weg met die gedachten. Helpen je niet. Wat gebeurd is is gebeurd en wat telt is het hier en nu. Hoe nu verder te gaan.

Dani

Hallo allemaal!
Bekend koppie, andere naam. Door nieuwsgierige aagjes heb ik mijn naam met hulp van de moderator veranderd! Ik hoop dat ik nog net zo welkom ben...
Ik probeer alle bekende namen nog een PBtje met een naamswijziging te sturen!

Weet je, Benthe, ik zat dinsdag vreselijk te flippen en voelde toen ineens mijn vader in me wakker worden. En daar was ik wel blij om eigenlijk. Misschien laat ik mijn moeder stilaan achter me, zodat er ook plaats komt voor mijn vader. Dat is nu net het voordeel van de boel uitspitten en boos zijn en je woede ook ventileren. Dat er weer plaats is voor de "goede ouder".

Fran..ik heb het niey zo met God maar kon me in de tekst wel wat vinden

Je bent wie je bent om een reden

Je bent wie je bent om een reden
Je bent deel van een heel complex plan
Je bent een bijzonder en uniek ontwerp:
Gods eigen speciale vrouw of man.

Je bent zoals je bent om een reden
Onze God heeft zich echt niet vergist
In de baarmoeder ben je ontwikkeld
Zoals God het tevoren al wist.

En je ouders zijn zij, die God uitzocht
Ook al vind jij dat zelf wellicht rot
En zij kregen precies volgens planning
Daarvoor 't keurmerk: 'Designed by God'.

Nee, dat onrecht, dat was niet eenvoudig,
En God huilde samen met jou,
God liet het toe, en het vormde je hart,
Hij wist hoe je worden zou.

Je bent wie je bent om een reden
Gevormd door de Meester, op maat,
Je bent wie je bent, zijn geliefde,
Zodat ieder kan zien: God bestaat!
~ Naar Russell Kelfer ~

Trees hep een Canadees... ben jij het Tolie?

En hoe voelde dat, Franceska, de vader in jou?
Achter je laten kan je het toch nooit, met die genen zit je nou eenmaal opgescheept. Er mee leven, da's wat anders.... En niet tegen dezelfde stenen aanschoppen. Wat hebben we toch een boel te leren, nietwaar?

Voelde wel goed, Benthe. Ik zat me er zo'n beetje tegen te verzetten, maar toen dacht ik: Hij heeft gelijk. Dus heb ik mezelf weer bij elkaar geraapt, en dat lukt redelijk. En natuurlijk raak je het nooit kwijt, maar het is wel fijn als je die andere kant ook ineens weer kunt voelen, maar dan met je eigen inzichten en levenservaring erbij, dus niet zomaar papegaaien.

Nou Safi, volgens mijn vriendin kiezen we onze ouders zelf.
Maar ik voel dat de woede stilaan uitgewoed is. Vind ik fijn. Kan ik eindelijk mezelf beginnen zijn.

Haha, en het rijmt nog ook!

Delta: Get over yourself!

Potjandorie!

Karinneke,

Ik wil even proberen je gedachten te ordenen omdat ik het gevoel heb dat je teleurgesteld bent.

A) Het goede beestje was ziek. Is ze nu niet beter af op een plek waar continu medische zorg aanwezig is? Had jij haar 24-uurs zorg kunnen bieden? Zonder dat dat een tekort deed op je eigen (gemoeds) rust?

Hoe goed je bedoelingen ook zijn en je gevoel van dierenliefde, ik herken dat en zou ook zo elke zwerfhond c.q. kat in huis nemen. Maar ik meen te hebben begrepen dat je financiële ruimte niet zo groot is/was. Zou het dan zo verstandig zijn om je gevoelens te laten overheersen aan je ratio?

Zo maar even wat gedachten die je wellicht helpen de huidige situatie te aanvaarden, ook al voel je je er nu rot over. En geloof me...ik voel met je mee. Maar soms is het onmoglijke niet mogelijk.

Dani

Da's een waar woord Franceska, van die eigen levenservaring. Ik vraag me soms alleen wel eens af, wat deden veel ouders nou eigenlijk met al die levenservaring? Of zijn wij zo gepamperd door al het psychologische inzcht van de afgelopen decennia, en de aandacht daarvoor, dat wij zelf veel meer aandacht schenken aan ons innerlijk? Ik krijg tenminste de indruk dat het "vroeger" veel meer ging van: hup, doorgaan, niet zeuren. Termen als depressie en borderline bestonden toen nog niet eens.

Karinneke, dat tref ik ook wel eens hoor, dat ik wat schrijf en er ondertussen een heel andere discussie op gang is. Voel je niet genegeerd.
Het paard waar je het over hebt, heeft hoe dan ook een opvang gekregen, dat is dan toch goed?

Karin, PB

Ik kan alleen voor mijn eigen ouders spreken, maar die hebben de oorlog meegemaakt toen ze tieners waren, daarna nog meer armoe en ellende. Die waren daar niet mee bezig. Mijn vader had wel psychologisch inzicht (gezien in het licht van die tijd), mijn moeder niet. Die overleefde ook maar, denk ik. Volgens mij heeft ze zo ongeveer 77 jaar in angst geleefd. Ze was zo onveilig gehecht als de pest, en kon met geen mogelijkheid een moeder zijn. Mijn vader deed zijn uiterste best om zowel ons te sparen als te overleven met mijn moeder. Tja, wat wil je dan... Alleen heb ik wel geleerd om mijn eigen verdriet ernstig te nemen. Ik heb er namelijk NIET om gevraagd om geboren te worden en overgeleverd te zijn aan de genade van een vrouw die met geen mogelijkheid een moeder kon zijn en me ook duidelijk niet wilde (later dan weer wel). Dat onderscheid heb ik leren maken door therapie, en daar ben ik blij om. Het is heus niet allemaal verwijt, het is gewoon verwerken en daarna verder gaan. Of dat althans zo goed mogelijk proberen met alles wat je met je meedraagt.

Goede middag,

Ik begin net met bijlezen en zie dat we vandaag (RAF) 16 maanden droog staan. Als ik eerlijk ben, was ik de dag vergeten en kan het me haast niet voorstellen, dat het alweer 16 maanden is. Het is een gewoonte aan het worden. Eigenlijk net als het drinken eenn gewoonte was.
Anna en Rufus ook gefeliciteerd en we gaan dor met die eerste te laten staan, of niet soms??:$

En een ieder ander kan ik het ook aanraden.

Bedankt Ferry.

Benthe:

Refererend aan mijn eigen ervaringen dan kan ik niet anders dan concluderen dat " gevoelsitems'' niet hoog stonden in de top-10 van de na-oorloogs-jarige ouders. 'Plicht " is een woord wat eerder gehanteerd wordt dan " recht op"". Intereressant discussiepunt wat je hier aan voert.

Dani

Ik bedoelde dat ook niet denigrerend hoor Franceska, van dat pamperen. Had je moeder maar die gelegenheid gehad, om een hulpverlener te consulteren. Wie weet hoe veel anders haar (en jouw) leven en jullie relatie met elkaar dan was verlopen.
Maar ja, gedane zaken, enzovoort.

Ferry, ik hoop dat het droogstaan voor mij en voor iedereen ook zo een gewoon-heid wordt.

Ferry,

Mag ik je bij deze dan feliciteren? En rest van het RAF-tema ook? :present::present::present:.

Ik heb ook helemaal niks denigrerends gelezen in je bericht, Benthe. Het zijn vragen die ik me zelf ook stel. Alleen zie ik hoe in deze tijd van psychologisch inzicht mijn zussen bijna net hetzelfde doen (deden). En wat daar de gevolgen van zijn. En hoe de cirkel weer bijna rond is, zelfs nu nog.

Gewoon schrijven, hoor, Karinneke!

Dani,

Dat mag, dank je wel.


Ik wil ook Tonyman van harte feliciteren, alleen weet ik niet wie je bent.

groet Ferry.

Karinneke, zijn er dan geen mensen in jouw omgeving die de dieren een dag kunnen overnemen? Ik zou het zo doen, leuk juist weer eens een dag mest ruimen en hooi vorken, of hoe noem je dat. Maar ja, de afstand.
Maar het gaat hier geloof ik meer om jouw teleurstelling in je familie.

Dani, mijn ouders heb ik pas op latere leeftijd beter leren kennen, dus ik moet het hebben over opvoeders, maar die waren zeker van de generatie WOII. En daarbij nog eens van die stugge Zeeuwen bij wie elke vorm van emotie bespot werd.
Toch denk ik wel eens: maakt het verschil, of je psychologische hulp krijgt? Zo veel van ons tobben ondanks - of dankzij - al die nieuwe inzichten toch al jaren met hetzelfde probleem.
Er is toch iets basaals, meen ik, in elke mens in welke tijd dan ook, dat weet wanneer iets goed of fout voor je is. Hmmm, dit gaat me bijna even mijn pet te boven.
Misschien weet een knappere kop dan ik er iets over te zeggen.

Ik kan alleen zeggen dat ik 2,5 jaar geleden nog zat te denken dat ik misschien schizo was of zo, en dat ik nu tenminste weet dat dat niet zo is. Bovendien kan ik nu de vinger op de zere plek leggen. Die zere plek blijft wel zeer doen, maar ik begrijp het nu wel. En ik ben er ook van overtuigd dat er ooit een korst op die zere plek gaat komen, en misschien zelfs eelt, en dat geeft me moed. Meer kan ik daar niet over zeggen.

Hoi hoi hoi beste mensen,

Hier ben ik dan weer.

Vanmiddag heb ik de laatste hand gelegd aan mijn sinterklaassurprise.
Het resultaat mag er wezen. Nu hoop ik maar dat de kneedkleipoppetjes niet inzakken.
Nu moet ik nog wel even het gedichtje netjes op papier zetten.

Verder vandaag een hele rustige dag gehad.