De beste remedie tegen schuldgevoelens (schuldig voelen is de andere kant van het muntje waar trots op staat) is vandaag die dingen die je nagelaten hebt in het verleden te doen en de dingen die je anders gewild had vandaag anders doen... dus wederom aktie...

Mijn ervaring is dat mijzelf schuldig voelen kan ontaarden in een enorme ego-trip... het gaat niet meer om de ander (mijn kids , mijn partner , vrienden e.d.) maar om zielige Ziza... als je je werkelijk schuldig voelt en compassie hebt voor de ander en spijt hebt voor de dingen die je een ander en jezelf hebt aangedaan dan zal je alles in het werk stellen om herhaling te voorkomen...en pas dan kan vergeving plaats vinden...

Ik ben werkelijk blij dat ik iemand ben tegengekomen die tegen mij zei "hou is op met dat gejank en ga eens aan het werk als je zo graag je leven wilt veranderen"... anders had ik vandaag nog in de alcoholische put gezeten... want een drinkende alcoholist is het summum van zelfmedelijden en schuldgevoelens... en logisch want naarmate de tijd verstrijkt gaan allerlei zaken zich opstapelen en verergeren... en de enige (logische) uitweg was drank en drugs...in plaats van er op een gezonde geestelijke wijze te reageren en er mee om te gaan...

Het was niet makkelijk in het begin...nogmaals wat mij heeft geholpen is om te stoppen met klagen tegen andere mensen over wat een rotleven ik wel niet had , stoppen met klagen over mijn partner terwijl ik al jaren en jaren een stinkend blok aan haar been was , stoppen met klagen over het feit dat andere mensen mij "niet begrijpen"(nee gek he?)... alles wat ik voelde deelde ik met een persoon en later twee.. en omdat er een hoop emotionele diarree tussen zat (en daar hoef ik mijn partner niet mee lastig te vallen) ben ik daar heel blij mee... en als ik uit mijn pan ging t.o.v. een bepaald persoon belde ik mijn sponser op en ging tegen hem te keer (maakt voor hem toch niet uit hahaha)

Wat mij enorm heeft geholpen is het tegenovergestelde doen van wat ik dacht en/of voelde... en langzaam maar zeker begon mijn hoofd in de goede richting te draaien... op deze manier overwin ik angsten en beleef ik dingen op een andere manier... een positieve manier...

Love and peace

Ja, daarom ga ik het nu ook andersom doen. lijkt me goed voor iedereen en mezelf. En andersom punt één is dat ik er de tijd voor neem. De tijd om andersom te denken en te doen...
Ipv me weer van het één in het ander te storten, begin ik klein, hier thuis in de basis. met alles wat me lief is!

Jaa, de kleikuur, ben ik afgelopen maandag mee begonnen, kan er nog niets over zeggen. Wordt vervolgd...

Thanks Ziza! Een waarheid als een koe! nou ja, wat was ik toch een koe, ik had eigenlijk nooit zo goed door, hoe dicht die stap altijd naast me stond...

Het grote andersom-denken zet zijn eerste wankele schreden...

Ziza: die angst ja, voor het mislukken ook. Zo begon het weer te gaan met mij. Angst, angst en nog eens angst, me een sukkel voelen, een mislukkeling, ik kan het niet, jank jank jank.
Precies anders om doen. Stapje voor stapje. Ik ben hier in augustus begonnen en merk dat ik vooral hiermee bezig ben, wat ik dus helemaal niet had verwacht!
Dank je Ziza voor je heldere omschrijving!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Lieve mensen ik ga slapen. Het is me vandaag goed gelukt en ben goed uitgerust.

Wel wil ik nog zeggen dat ik trots op Safi ben. Ze is nu al zolang bezig en ze weet zich telkens te beperken tot het minimale, harstikke goed, petje af. En ik ben helemaal niet bang dat het fout zou gaan.
Opletten is weer wat anders, maar dat doe je goed Safi.


Pippi: kop op! jij doet toch ook harstikke je best, ook voor jou een dikke pluim.

truste en bedankt voor het meedenken.

Ik had laatst een gesprek met iemand, waarin ik een beetje mijn gevoelens probeerde uit te leggen ivm mijn stoppen en daarmee gepaarde lusteloze en depri gevoelens...

Ik probeerde te vertellen van mijn gevecht, tegen de drank, al jaren lang. Stoppen. Hervallen. Doorgaan. Stoppen. Etcetera. Inclusief de gevoelens die erbij hoorden.

Toen heb ik tegen haar gezegd, dat het deze keer anders is (ja, natuurlijk heb ook ík dat vaker gezegd, maar de clou komt nog...)

Omdat, als ik nu de drang voel er niet meer aan toe geef (totnutoe), het niet meer hoef, omdat ik niet de enige ben die er last van heeft. En dat ik vaak genoeg weer ben begonnen omdat ik "het" anders niet aankon. Ik.
En hierbij verklaar ik aan jullie, dat ik nog nooit eerder zo duidelijk het gevoel had, als het nu even niet lukt voor jezelf, dan doe je het maar even voor hen.
Al die jaren vol beloften en valse schuldgevoelens, dat ik wéér lag te janken, ik kán het niet, het lúkt me niet. Help! Ik ben mislukt.

maar als mensen zó bewust voor mij kiezen, dan doen ze dat voor die andere kant die ook ik dus werkelijk bezit. En ondanks dat het hard werken is, doe ik het uiteindelijk met veel liefde, voor hen. dus uiteindelijk voor mezelf. want zo kunnen we met z'n allen weer verder. En niet als ik weer toegeef en dus in mijn schulp kruip. Dan is het klaar en zuip ik me maar te pletter. En dan heb ik niets meer te geven. En dat wil ik wel zodat als het beter wordt voor de mensen dicht bij mij, het uiteindelijk dat ook voor mijzelf zal zijn.

I'm on a mission! dat gevoel...

En die vriendin, aan wie ik het zei, antwoorde dat ze heel blij was met het inzicht dat ik had verkregen. Ze gaf me mee, dat ik een volwassen keus had gemaakt. En voor het eerst in mijn leven wil ik dan eindelijk, dolgraag volwassen zijn. En kon ik het ontvangen als een groot compliment.

En dan nu het voorbeeld van dat alles tijd kost;
zondagavond belde mijn vriendin of ik maandag op d'r hond wilde passen.
Ik weet nog maar sinds kort dat ik de maandag voorlopig vrij moet houden, ivm uitrusten van het weekend, waarin ik veel geef...
Heb dus nee gezegd. En voel me hier erg schuldig over. Ben iedere avond van plan haar te bellen om mijn excuses te maken... Waarom, ik heb het keurig gezegd, haar uitgelegd waarom het niet kon. En dan toch maar doorgaan in dat hoofd.
Dan draai ik nu dat muntje om; en , zie, ik moet trots zijn op mezelf. Tja, en dat kost me dus nog even tijd, voordat ik dat durf te zeeggen. Tegen mezelf

Marjo een zéér volwassen keus! En the mission is possible! Ik doe mee en we laten ons niet beetnemen.
Dan krijgen we een reuze domper!!!
Groetje.

Dani

Mmm... eh... ja.. Dank je wel!
Nee, nog niet helemaal... :$

nou, een beetje dan. Maar weet nog net zo goed ermee om tegaan, als ik dat van een ander hoor.
Oud gedrag hoor, komt wel goed.
Denk ik, wel, ja..

Mijn moeder doet heel veel met bloemen, en tuinen en zo..
ik kom er steeds meer achter wat een mooi mens het is. En ik van haar hou!
En wat een rot-mens ik was naar haar...

Soothe.
Zo is het! De domper voorbij! We're on a mission!
Mooi hè, dat het toch blijkt te kunnen!

Ten geleide

Wij, die in weerwil van de tijd
het onverdraaglijkste verdroegen,
vanaf dat wij de weg insloegen
die naar voorbij de einder leidt,

beseffend dat wij, juist omdat
wij haakten naar het allerhoogste
wat is gezaaid niet zullen oogsten,
wij gaan het ongeweten pad

tot aan het ongeweten eind,
en vragen niet dan ten geleide
het licht dat soms van gene zijde
voor onze voeten schijnt.

Rawie

Geef het tijd Pip, en geniet ondertussen maar heel erg van die bloemen.
Ze zijn je zeer gegund!!!

Mijn moeder is ook van ver gekomen.
Maar heeft altijd weer dingen opgepakt, die ik niet eens durf!
Ik had al heel veel van haar kunnen leren..

Die was raak!
mr. S. bedankt!

Ziza,
Zag jij jezelf echt de hele tijd als een zielig hoopje?
Ik zag mezelf zo niet, drinkend en wel kon ik alles aan. Dat vond ik nog leuk ook. Ik was goed in mijn werk en dat werd op prijs gesteld. Ook thuis draaide alles goed. Alleen als ik echt ziek was, lag ik op bed. Van het moment dat ik ben gaan minderen en later gaan stoppen, ja, toen bekloeg ik me over mijn gebrek aan ruggegraat. En op een bepaald moment zag ik het helemaal niet meer zitten met mezelf. Ik kon het mijn gezin niet aandoen zo verder te drinken. Een dweil, niet de moeite om in leven te houden. Dus wou ik van de wereld weg, zo zouden ze van me verlost zijn. Maar zelfs dan dacht ik nog aan de leemte die ik zou achterlaten. Mensen die je na staan, kun je niet met je zelfmoord opschepen, dan schaad je ze. Ik deed het enige wat ik kon: blijven leven, dat moet, maar dan niet zo. Ik moest zorgen dat ik van de drank af raakte en de kwaliteit van mijn leven verbeteren. Dat moment is de eerste keer in mijn leven dat ik voor mijzelf heb gekozen om de kwaliteit van mijn leven te verbeteren. De grote fout in mijn leven is altijd het maar klaar staan voor een ander en mezelf wegcijferen. Eindelijk eens medelijden voor mezelf. 't Is knokken geweest en ik ben nog niet klaar. De negatieve gedachtenspiraal waar ik steeds ingezogen wordt, moet ik de baas worden. En uit die put zal ik me ook hijsen met de hulp die ik ingeroepen heb en de hulp die mij geboden wordt. Ondertussen oefen ik in het nee zeggen en probeer ik minder hoge eisen aan mezelf te stellen.

Ik verkeer in de zelfde staat van verwondering. Dat het kan!! Het kan blijkbaar, als we de eerste aan een ander geven.

Verwondering!! Ook zonder drank blijkt het bestaan door te gaan! Soms met misère, soms met een lach.
Maar zonder boost. Naturel.

Grappig dat je dit schrijft Marjo (of eigenlijk misschien niet grappig),

Ik heb net gisteren een heel stencil (opnieuw) doorgelezen wat ik 1,5 jaar geleden van de bedrijfsmaatschappelijk werkster kreeg toen ik in een burnout was beland. "Nee leren zeggen". Want o wat had ik daar ook een moeite mee. "Als ik "Nee zei" dacht ik dat mensen mij niet aardig vonden, voelde ik me schuldig, dacht ik verzaak mijn werk of ben op zijn minst onwillig om de door mij opgedragen werkzaamheden te doen, ik moet doen wat mensen van me verwachten enz. En zo liep ik mezelf continu voorbij, alleen maar anderen te behagen zonder aan mijzelf te denken.

De reden dat dit formulier weer eens uit de la kwam was omdat ik het wou kopiëren voor een collega die ik momenteel tegen dezelfde problemen aan zie lopen. En het zo opnieuw doorlezende kwam ik tot de ontdekking dat ik er heel wat bij heb geleerd de afgelopen 1,5 jaar. Dus echt.... het is te doen. Ook voor zo'n angsthaas als ik (en misschien jij) ben(t).

Het eerste stapje is moeilijk. Ik weet nog dat ik het formulier in het begin steeds op mijn buro had liggen. Als iemand wat van me vroeg waar ik geen tijd voor had dan wapperde ik met het formulier want het woord Nee kreeg ik niet uit mijn keel. Hilarisch achteraf maar langzamerhand viel bij velen het dubbeltje en kon ik het later zelf verwoorden door luid en duidelijk nee te zeggen.

Hier wat punten uit het schrijfsel: Hoe zeg je Nee?
Kijk een ander recht in de ogen, zeg kort en krachtig Nee. Hou het kort, geef geen uitleg. Dat ben je niemand verschuldigd. Ga je niet verontschuldigen en voel jezelf ook niet schuldig. Wij denken dat achter dat Nee zeggen een hele wereld van onbegrip ligt maar veelal zien we zelf die problemen terwijl het juist voor een ander heel duidelijk is.

Ga je twijfelen en jezelf verontschuldigen dan voelt die ander het aan en gaat er misbruik van maken. Dan krijg je die "grammafoonplaten" die maar door blijven gaan ondanks je Nee! Truc is dan om te zeggen ik zei: "Nee en vind het vervelend dat je zo door blijft gaan". Of geef een alternatief " Nu kan ik niet maar misschien een andere keer wel".

Geloof me het is te doen. Oefen in eerste instantie in kleine (vertrouwde) kring, zeg 1x per dag "Nee" tegen iemand en je zult zien dat het je steeds makkelijker valt. Tenminste.... dat is mijn ervaring.

Succes, Dani

Soothe

Corinne je bent een goed mens! Ben blij dat je het nu ook voor jezelf wilt zijn!

Dani, heel erg bedankt! ik worstel er ontzettend mee, maar ik wíl en zál het onder de knie krijgen.

Oh ja, het is eigenlijk héél grappig, want het slaat natuurlijk nergens op, duhuu!!

Assertiviteit!! Helaas ook niet mijn sterkste kant. Nee is nee, Period! Soms moeilijk, dan denk ik te kwetsen.Het moet echter wel kunnen, ook al maak je er niet altijd vrienden mee. :$

JIIIIIPPPPPPIIIIIEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!
WE DRINKEN NIET MEER EN ALLES IS BETER GEWORDEN!!!!!!!!
ZOMAAR, PATSBOEM!

en toen moesten we nog aan het werk.....

Sorry pip, een grapje moest kunnen dacht ik.
Maar het is geen reden om het dan toch maar weer te doen!

Terwijl wij denken te kwetsen , is de ander het allang weer vergeten.
En loopt ergens in de zon, terwijl wij in de schaduw blijven zitten, mokken...

Een jippie gevoel. Misschien komt dat wel! Zolang alles verzieken is niet in één keer recht getrokken.
Houd de spaarzame jippie gevoelens vast. Cultiveer ze een beetje. Vaak wil de mens te veel, te vaak en te snel. Geef het tijd en laat het verzet achterwege. Buig mee als bamboe in de wind!

Zo onderwijst men de jeugd.

Bamboe bloeit maar één keer in zijn leven en dan gaat hij dood...

Ben je bij Mr google geweest Trees? Dan buigen we een jaar mee. Misschien is het verzet dan gebroken!

Ook dat is herkenbaar Pip,

Als het mij soms allemaal een beetje te veel wordt, ik sjacherijnig ben of geen gezeur aan mijn kop wil dan bouw ik een muurtje om mij heen en wapper ik ook iedereen bij mijn buro weg. Dan is alles Nee. Dan gaat mijn kamerdeur van het kantoor dicht. (Terwijl het normaliter een duiventil is). Dat is onderhand voor iedereen een teken "Nu even niet". En dat hebben ze geleerd doordat ik ze meerdere malen ondertussen mijn kantoor uit heb gebonjourd. Lol.... nu kloppen ze heel bedeesd aan en vragen ze of ze binnen mogen komen. Dus nu heb ik de keus of ik ja of nee zeg. En dat is een hele verademing. Ook naar mijn kinderen toe ben ik er duidelijker in geworden...ik stel mijn grenzen. Nee is nee en er is dan geen discussie meer mogelijk. Okay.... 1x een wederwoord, is dat redelijk dan discusseren we verder. Is het onredelijk dan is de discussie gesloten en hebben ze het maar te doen met mijn Nee!. Klinkt hard.... maar werkt wel. Ze weten waar ze aan toe zijn en proberen mij niet meer uit.

Dani