Ik heb niet gedronken op het feestje vandaag en daar ben ik best wel trots op.

Kreeg het enthousiast aangeboden en overal om me heen glazen en flessen wijn. Zelf aan de cola.

In de auto manlief er voorzichtig op aangesproken dat hij er zo weinig in meeleeft of begrip toont.

Eerst weer het argument dat het logisch was dat hij niet begrijpt hoe het werkt met een verslaving. 

Ik zeg je hoeft het niet te begrijpen om er belangstelling voor te tonen. 

Vond hij niet leuk om te horen en hij gaf aan dat hij zo vol zat met zijn eigen dingen. En dan nog kind N. en kind E.

Ik zeg, ok, dus kom ik op de laatste plaats qua belangstelling. Tsja, daar kwam het eigenlijk wel een beetje op neer.

Hij hoopte dat hij over een poosje wat meer ruimte voor me had, als hij wat minder zorgen had.

En dat het misschien wel belangrijk was dat we ook anderen hadden bij wie we dingen kwijt konden. 

Ik zeg, dat is niet waar ik behoefte aan heb, ik verwacht dat van jou.

Nou heeft hij voorgesteld dat we af en toe wat momenten door de week heen nemen om dingen te bespreken die ons bezig houden.

Het voelt eerlijk gezegd nu een beetje alsof ik eerst een plekje in de agenda moet hebben om in de picture te zijn. 

Maar ik ben misschien te negatief.

Persoonlijk denk ik dat je een heel goed begin gemaakt hebt met het respecteren en aangeven van je grenzen. En ik denk in je verhaal te zien dat dat effect heeft, jullie krijgen meer tijd samen.

Geeft het wat tijd en zet er niet teveel druk op, het komt goed!

Ik ben terug van een verjaardagsfeestje. In het begin met koffie en gebak gaat het nog wel, maar dan komt de drank. Eigenlijk ook weinig problemen mee zolang mensen het drinken die geen probleem met drank hebben... (Oei, moeilijke zinsconstructie..)

Maar er zaten ook een paar "lotgenoten" bij, naar mijn inschatting. Zelf hadden ze daar nauwelijks notie van.

Na een uur stevig doorgezopen te hebben (ehh, ikke dus niet...) gaat het helemaal nergens meer over. Ze trokken alle aandacht naar zich toe, niemand anders komt meer aan het woord, want wordt overschreeuwd, de "humor" wordt onbegrijpelijk en de taal hoe langer hoe platvloerser.

Ik merk dat ik er tegen die tijd moeite mee begin te krijgen.

De moeite die ik ermee heb is de spiegeling. Ik zie mezelf en mijn gedrag terug uit de tijd dat ik zelf nog zoop. Waanzinnig krankzinnig.

Ik ben naar huis gegaan en toen gevraagd werd: Nu al?  kon ik naar alle eerlijkheid meedelen dat het voor mij genoeg was geweest.

Vanwege de spiegeling en zelfreflectie dus goed om eens mee te maken, maar niet elke week alsjeblieft.

Ik meld me nuchter af voor de dagpact.

Welterusten en wellicht tot morgen.