Tjee, ik maar op die Wadden zitten de hele tijd. Ik wist niets van Lommerbergen. Oh my….

Prima dagje gehad. Ik oefen met niet alles naar me toe trekken, niet gelijk willen handelen, geduld, hulp vragen van etc. Gaat best aardig, maar moet mijn koppie erbij houden.

Fijne avond allemaal en voor straks slaap lekker 

Hier  ook moe dag was druk. 

Bouwmarkt  geweest  voor  3 dingen  neem ik verkeerde  maat grondboor mee    weer terug hebben  ze  de juiste niet .

Naar andere bouwmarkt  hadden ze ook niet  .

Weer een andere  daar hadden ze hem wel. 

Half Gouda  doorgereden  hiervoor.

Was ik mijn pas kwijt gelukkig  onderin mijn tas  gevonden  .

Staat terug  de brug open  duurde  maar zeg.

Thuis  met de schutting  aan de slag staat  die paal ( beton met wapening  ) 2 cm te laag kan er met geen mogelijkheid uit.

Man chagrijnig  ik trek mij dat weer aan , alles triggert  mij dan weer. Voel mij dan verdrietig  eenzaam  waarom  komt  of kan niemand  ons helpen  met die  schutting zo denk ik dan ..

Zo voelt het  dan zo rot .

Ben er moe van straks slapen  .

Even afmelden voor het dagpact. Ik brei er weer een nuchter dagje aan vast en morgen ga ik ook maar niks gebruiken want dan heb ik mijn meeting om 19.30 uur  

Weltrusten allen!

@Lieke7777 maar gauw slapen! Morgen is het vast beter 

3 uur geleden zei Lieke7777:

Man chagrijnig  ik trek mij dat weer aan , alles triggert  mij dan weer. Voel mij dan verdrietig  eenzaam  waarom  komt  of kan niemand  ons helpen  met die  schutting zo denk ik dan ..

Zo voelt het  dan zo rot .

Zeker rot @Lieke7777 als je het gevoel hebt dat je/jullie alleen in het leven staan. Goed dat je het benoemt. Op dit soort momenten moet je durven te vragen. Kijk om je heen in de jou vertrouwde groep of stap op een nog onbekende buurtgenoot af die vaak aan het klussen is. Het kan je heel wat opleveren. 

Zijn de triggers alweer gezakt of weggeëbd?

@Maja   trigger is  idd weggezakt , was er  zo beu en moe van dat je  op moment  eigenlijk in een patroon duikt  en dat creëerd rotgevoel  en ja dat  dronk  ik  natuurlijk weg .

Nu dealen met je gevoel  herkennen van patroon  het plaatsen hiervan. 

Ik was echt  moe ik ging in bed rond 23 en ik was binnen  1 min geloof ik weg . 

Wat  je zegt durf ik  niet  hoor  op de man vragen  wij hebben  natuurlijk  hier  in de buurt geen beste  naam meeste weten een beetje wel hoe of wat en dat de kinderen uhp  gegaan zijn daardoor.

Rustig  aan spreek ik nu weer met de buren  die eerst niets  zeiden mij  compleet  negerend  voorbij  liepen .

Het was een hel van eenzaamheid die periode  en triggers  naar eenzaamheid  brrr .

Ik schiet  gewoon  in de modi  van  gekwetst  , in de steek gelaten , eenzaamheid.  Maar vooral  ik ben niet  goed genoeg. 

Daarentegen  ben  ik op sociaal  emotioneel  vlak niet  geheel  volwassen meegegroeid en zit daar een kind in min die overleefd  en waar voor gezorgd  moet worden maar de behoefte  blijft  leeg soms wordt  deze wel stukje  bij beter vervuld  maar ja  

Snap je het  een beetje  ? 

Hé bah @Lieke7777 je maakt grote stappen. Je doet het goed en bent het dubbel en dwars waard.

Ja @Lieke7777, je omschrijft heel beeldend de peilloze, zwarte diepte van je eenzaam voelen naast een behoefte aan een sterk arm om je heen, een veilig holletje waar je je in terug kunt trekken, weg van de buitenwereld. 

Probeer eens op afstand naar jouw huidige zijn te kijken: je bent al lange tijd met je man samen. Samen de problemen overleefd. Lang niet alle relaties kunnen dat aan. Jij biedt je kinderen opnieuw een veilige haven, terwijl je hard aan jezelf hebt gewerkt en werkt. Ja, je bent gestruikeld. Maar je bent weer opgekrabbeld en rijker uit de shit tevoorschijn gekomen. Ik snap en herken je schaamte en het gevoel er niet toe te doen. Maar hoe moeilijk ook, zet het schaamtegevoel om in trots zijn. Trots zijn op hoe je bezig bent met groeien en de handdoek niet in de ring hebt gegooid, maar de strijd bent aangegaan. Je kan/moet met opgeheven hoofd de mensen tegemoet treden. Kijk,hier ben ik:sterker en gegroeid. Ook naar je buren toe en anderen in je buurt. Het verleden is er, hoef je niet te verdoezelen, maar er is ook het nu en de toekomst en die ga je met man en kinderen tegemoet. In feite is de terugplaatsing een kwaliteitskeurmerk: Deze ouders zijn goedgekeurd, een veilige haven voor kinderen, in de groei en volop lerend. Vooral van de directe omgeving waar zij opgroeien: jullie als mama en papa. 
Zo, dat is gezegd. Nu ben jij aan zet!

Je vat hem helemaal goed  samen @Maja   dat veilige  holletje die arm om mij heen .

Raakte even  in tranen van je schrijven  hoor  .

En je hebt  helemaal  gelijk  over het zg kwaliteits  keurmerk die  we terug gekregen  hebben doordat de kinderen thuis  mogen zijn weer . 

Daar mag ik trots op zijn  en ben  ik ook maar soms  zijn de triggers  de schema s die ik heb  zo sterk dat ze overheersen  gelukkig ben  ik er nu bewuster  van waar het vandaan  komt  en nu nog leren  er verder mee om te gaan.

Na de zomer  start ik in groepstraining  schema therapie  20 middagen  bijeenkomsten  ik hoop daar meer te leren van en met anderen  . 

En ja 18 jaar samen met mijn man nee dat gooien  we niet zomaar weg  we zijn samen ook  lerende  om elkaar  te vinden  opnieuw  .

En @ikkanhet   ook txs voor je woorden .

2 uur geleden zei Lieke7777:

Ik schiet  gewoon  in de modi  van  gekwetst  , in de steek gelaten , eenzaamheid.  Maar vooral  ik ben niet  goed genoeg. 

Daarentegen  ben  ik op sociaal  emotioneel  vlak niet  geheel  volwassen meegegroeid en zit daar een kind in min die overleefd  en waar voor gezorgd  moet worden maar de behoefte  blijft  leeg soms wordt  deze wel stukje  bij beter vervuld  maar ja  

 

Snap je het  een beetje  ? 

Je vroeg het niet aan mij, maar ik reageer omdat het, jij, me raakt. Onze omstandigheden zijn totaal anders, maar ik herken je gevoel zo goed. Eenzaam, niet goed genoeg. Brrrrrrr, moeilijk, verdrietig, pijnlijk.

En dan is verdoving een voorstelbare “oplossing “, die dat natuurlijk niet blijkt te zijn en waardoor je er op den duur nog een probleem bij hebt gekregen.

Ik vind je dapper, echt waar. Voorzichtig weer contact proberen te maken, moedig vind ik dat.
Je doet het, je staat er weer, maar oh wat kan het lastig zijn en alleen voelen en te groot voelen ook (denk ik, voor mij dan).

Dank @Jannigje   ik weet  nog wat je laatst  een keer  schreef  over  dat je iets moest  of ging doen  en dat je dacht  dat je daar nog  niet  oud genoeg  voor  was . 

Alsof  het kleine  kind in je  protesteerde  dat heb ik ook vaak .

Dáar ben ik niet  oud genoeg  voor  of dat kan ik niet  alleen .

Of dat je gewoon  even bemoederd wil worden  iemand die even een arm om je slaat waar  je even je hoofd kan neerleggen  . 

En ja dat doen we ook samen met mijn man even een knuffel  maar dat is anders tis een man .

En dan heb ik ook  nog de kwetsbaarheid  dat ik dat niet  zomaar kan ik moet wel zoveel vertrouwen  hebben  dat ik deze diepe weggestopte niet  vervulde kwetsbaarheid kan open leggen .

Ik ben niet  voor niets gaan overcompensatie leggen in mijn vak in de zorg   zorgen  voor de ouderen  mijn mensjes en tevens hoef ik daar niets  voor te doen ze verwachten  niets terug  van mij.

Ja jannigje  tis maar lastig allemaal soms maar we komen er  wel ..

Lekkere verse broodjes eten met sla.

Verkeerde dag.