Zo, hondje is uit geweest, ik heb een zaklamp meegenomen om niet over rondslingerende takken en wortelstompen te struikelen.

Corinne, je vroeg of ik mijn drinkgedrag zo goed kon verbergen. Eerlijk gezegd weet ik dat niet zeker. Ik denk dat er wel mensen waren die door hadden dat ik wel eens wat dronk, maar veel mensen toch niet. Ik dronk ook nooit op bedrijfsuitjes of feestjes, omdat ik dan vrijwel altijd zelf naar huis moest rijden. En ik ging graag vroeg weg, uiteraard om thuis nog even flink bij te kunnen tanken, maar dat wist men niet.
Op mijn werk kreeg ik pas kritiek op mijn functioneren NADAT ik gestopt was met drinken. Ik deed mijn werk te goed, was te precies, waardoor mijn collega's zich niet prettig voelden. Dus toen ik dagelijks tot twaalf uur met een duf hoofd zat bij te trekken was het wel goed! Gelukkig heb ik nu werk waarin ik net zo pietluttig en precies mag zijn als ik wil, en men vindt het nog prettig ook!
Ik denk dat mijn zus ook niet wist dat ik veel te veel dronk, want bij haar deed ik dat niet. Weinig kans trouwens ook! En als zij bij mij op bezoek was dronk ik gezellig met haar een glaasje mee, en had ik ergens in de keuken nog een glas staan om tussendoor aan te drinken. En hemel, wat moest ik vaak naar de keuken voor het een of ander!
Dat extra glas had ik ook wel 'nodig' om door zo'n dag heen te komen. Zo'n bezoekpartij is een echte beproeving voor mij, nu nog, ik kan erg slecht tegen al die drukte om me heen.

Pippi, ik kan je angst begrijpen. Ik was op de eerste meeting, en ik heb tot op het laatste moment getwijfeld of ik wel durfde. Zit ook het liefste thuis. Ik heb, zoals mijn therapeut het noemt, een sociale angststoornis, en niet in lichte mate.
Ergens kost het me moeite te erkennen dat ik echt iets heb, maar aan de andere kant voel ik me nu opgelucht dat ik weet wat er met me aan de hand is. Dat ik begrijp waar die paniekaanvallen vandaan komen die ik al mijn hele leven heb, waarom ik de drank zo nodig had om met mensen om te kunnen gaan, en waarom ik zoveel niet kan, ondanks dat ik intelligent genoeg ben en me op papier goed kan verwoorden. Ik weet nu ook dat het beter kan worden, met therapie en oefening, al zal ik er nooit helemaal vanaf komen.
Ik ben erg blij dat ik naar die eerste meeting ben geweest. Wij vormen hier geen kliekje hoor, maar ik heb wel een heel warm gevoel voor de mensen die ik toen ontmoet heb. Daarom zou ik nog wel een keer naar een meeting willen gaan, al vind ik het opnieuw en nog steeds doodeng. Een heel weekend is ook wel wat hoog gegrepen voor mij, maar het lijkt me leuk oude bekenden opnieuw te zien, en weer nieuwe mensen te ontmoeten die allemaal met hetzelfde bezig zijn: alcohol de baas worden.

Nu ga ik naar bed, het is de hoogste tijd. Welterusten!

Slaap lekker, mensen! Wat zal ik lekker slapen straks!
Enne...allemaal bedankt, hè!