Hallo, ik ben de partner van iemand die geen rem heeft als hij een eenmaal drinkt. Wij zijn al bijna 30 jaar samen en dat hij z'n biertjes en wijntjes wel lustte heb ik altijd al geweten. Ik drink zelf ook wel wijn. Het probleem is alleen, dat hij niet stopt na een paar glazen. Als hij dan zo ver heen is, dan veranderd hij. Van een lieve, aardige, humorvolle vent in een sarcastisch gemeen persoon. Alle ruzies die we ooit gehad hebben hadden dit als oorzaak. Hij maakt me dan uit voor van alles en nog wat en aangezien ik zelf ook best temperamentvol ben escaleert dit meestal in geschreeuw en dagen van stilte en negeren. Langzaam zakt het dan weer af en functioneren we weer. Tot de volgende keer dat hij zich vol laat lopen. Ik heb er veel stress en verdriet van. Hij is mijn maatje, mijn liefde en we zijn een geweldig team als hij nuchter is, maar mijn weerstand tegen die 'andere persoon' die ook in hem huist wordt steeds groter. Met als gevolg, dat ons intieme leven op een heel laag pitje staat. Waar hij mij dan ook weer de schuld van geeft in zo'n bui. Ik ben moe. Mijn overgang helpt natuurlijk ook niet mee, misschien ben ik te emotioneel om er nog langer mee te kunnen dealen. De laatste keer heeft hij gezegd, dat ik maar moest 'opdonderen dan'. Ik vraag me nu af hoeveel is er van waar als hij zo doet, hoe kan iemand zo'n 'jekyll en hyde' zijn? Heeft hij een onderliggend psychisch probeem? Hij is geen prater, althans niet over dit soort emotionele dingen. Ik voel me machteloos. Gelukkig hebben onze (volwassen) kinderen hem ook meerdere keren zo meegemaakt, anderen zouden me misschien niet eens geloven. Ik heb altijd gedacht 'het komt wel goed'. Maar dat geloof brokkelt langzaam af. 

Hoi, er wordt wel eens gezegd dat kinderen en dronken mensen de waarheid spreken, maar als iemand die zelf honderden van dit soort ruzies veroorzaakt heeft op precies dezelfde manier, ben ik ervan overtuigd dat dit niet zo is. Iemand die dronken is, net als iemand die heel moe is, is niet in zn normale doen maar in een bepaalde toestand die de communicatie gewoon heel lastig maakt. Het is juist niet de waarheid die eruit komt, het is een totale vervorming van de waarheid die je volstrekt niet serieus moet nemen (dat "opdonderen" bv). Waarmee ik niet wil suggereren dat het prima is om dat soort dingen eruit te gooien, zeker niet, maar neem ze ook niet serieus aan jouw kant.

Ik heb geen gouden tip voor je, ik zou bovenstaande iig met hem aansnijden op een nuchter moment en dan toch maar eens stoppen met die rommel en zien hoe dat bevalt -- maar dat moet hij zelf eerst willen natuurlijk en dan nog is het lastig genoeg.

Sterkte!!

Hoi Billie, het is een nare situatie geworden op deze manier. Ik ben ook een voormalig (of niet actieve) alcoholist en herken me goed in wat je beschrijf en in bumperjims reactie. 
Ik vraag me af of je met hem gesproken hebt over zijn alcoholgebruik? En hebt gevraagd of hij het bij bijv. Twee glazen wil houden? Ik heb dat overigens zelf nooit gekund. Vaak geprobeerd, maar helemaal stoppen was voor mij (en voor velen) de makkelijkste oplossing.
Ik ben benieuwd.