Mijn beste maatje heeft de diagnose ongeneeslijke leverkanker gekregen. Ik heb echter 4 opties medisch en alternatief gevonden door mensen te zoeken die hier mee te maken hebben of hebben gehad. Dit zijn opties om het leven prettig flink te verlengen door de tumor te verkleinen of zelf te laten verdwijnen.

Mijn vriend schaamt zich echter zo diep voor alles wat hij in zijn leven gedaan heeft om het zover te laten komen en daarnaast geeft hij zich zo ernstig de schuld waardoor hij niet meer met mij wil praten en mij zelfs de schuld geeft van zijn gevoel op dit moment. Dit is gedrag wat hij door zijn trauma's altijd heeft laten zien, omdat hij niet met zijn emoties om kan gaan. 

Ik ben er altijd voor hem geweest en heb het zeker regelmatig over zijn alcoholgebruik gehad. Hij wuifde dat altijd weg, waardoor hij denk ik, zich nu nog schuldiger voelt. 

Ik probeer professionele hulp te vinden om met hem en mij in gesprek te gaan. Maar hoe doe je dat als hij zich helemaal afsluit? Hij woont alleen en heeft niemand anders dan af en toe een vriendin van mij die weleens contact met hem opneemt. 

Misschien kun je zijn wens respecteren om dit niet te doen, hij heeft hier nu duidelijk geen behoefte aan.

Ik sluit me aan bij @Lonster1 in de zin dat ik hem ruimte zou geven. Het is nogal wat om te verwerken. En dat er nu ineens iets medisch speelt, maakt iemand niet gelijk mentaal klaar om aan andere  (verslavings)problematiek te werken. Persoonlijk zou ik hem laten dat je hem graag wilt helpen, maar ook steunen in wat hij zelf wil en dat je daarom zijn wens om er nu niks mee te doen respecteert. En dat hij altijd welkom is als hij zich bedenkt. 

Wat een lastige situatie. Ik sluit mij ook aan bij het ruimte geven om het allemaal te verwerken en het later bespreekbaar te maken. 

Moderator.

Ok, ik ga het proberen. Het is een gevecht, omdat je kanker nooit alleen hebt. Voor mij voelt het echter alsof mijn gevoel er niet mag zijn. Zeker omdat ik hem met alles geholpen heb (misschien gaat het hier al fout), er steeds voor hem was en hem op zijn hart gedrukt dat het niet zijn schuld is.

Na ongeveer een week heb ik hem mogelijke oplossingen voorgelegd, waarna hij zich volledig afgesloot. Maar ok, misschien was dat mentaal te vroeg en is het accepteren dat de tijd/het leven je inhaalt aangezien zijn prognose een paar maanden is. Wat dat met mij doet, is blijkbaar niet belangrijk. 

Accepteren is het grote woord hier. Accepteren dat hij niet anders kan, ook al zou hij anders willen (want hij heeft wel gezegd dat hij wil leven). Mijn machteloosheid accepteren dus. 

3 uur geleden zei Yvette1:

Mijn machteloosheid accepteren dus. 

KMW = “schenk ons de kalmte om te aanvaarden wat wij niet kunnen veranderen, moed om te veranderen wat wij kunnen veranderen, en wijsheid om tussen deze twee onderscheid te maken.”

Beste Yvette,

Wat een verdriet en zorgen lees ik in je bericht. En de wens er voor iemand te zijn die je dierbaar is, maar dat niet toe laat op dit moment. Volgens mij is het voor de ander heel duidelijk dat je er voor hem wilt zijn en mee wilt denken.

In je bericht schrijf je dat je ook hem nodig hebt, in het delen van je gevoel. Daar is bij de ander geen ruimte voor.

Heb je zelf iemand waarbij je je eigen gevoel kunt delen? Niet zozeer om te kijken hoe je de ander kunt helpen, maar vooral hoe je voor jezelf kunt blijven zorgen. Dat is belangrijk. Lotgenotencontact, zoals hier, kan helpend zijn.

Sterkte gewenst