Ik heb eventjes advies nodig

Enkele maanden geleden een nieuwe relatie en in het begin is het allemaal rozengeur en maneschijn. Zie ik het niet, verstopt ze het goed, wil ik het niet zien, ... . Vorige week, slechter kan de timing niet zijn, ontdekte ik dat ze mijn sterke drank achter mijn rug opdrinkt en de flessen verstopt. Ik zelf hou wel van een borreltje en doe met een goede fles whisky makkelijk een 3/4e jaar. Op 1 nacht, terwijl ik sliep, bijan een hele fles rum opdrinken is er natuurlijk over, dat je aan haar niets ziet ...

Heb haar buiten gezet maar na een week komt ze natuurlijk smeken. Mijn vraag is wat ik best doe? Gewoon negeren, in gesprek gaan (al weet ik niet wat ik kan zeggen dat ze nog nooit gehoord heeft) of nog iets anders?

Ze heeft 2 pubers die nog thuis wonen en 1 getrouwde dochter. Volgens die laatste, zij is niet meer afhankelijk vd moeder, wil moeder nooit over dit thema praten. De andere kinderen weten dat ze ziek is.

Bedankt om te lezen

als zij er niet over wil praten
zit ze zwaar in de ontkenning
zolang zij niets erkent kun jij alleen maar
héél erg goed je eigen grenzen aangeven
en goed voor jezelf zorgen. sterkte en succes!
(er zijn (lotgenoten/zelfhulpgroepen voor fam/relaties/vrienden van.....
Al Anon, Jellinek, Tactus)

we zijn nog niet zo lang samen. Al mijn instincten roepen om negeren en aannemen dat de kinderen sterk genoeg zijn. De oudste is het alleszins.

Ah ja, helpt als ik erbij vertel dat het Oekraiense vluchtelingen zijn? kwestie dat ze niets kan gaan doen in Vlaamse aa-groepen

goeie morgen,

ik heb ook sinds kort een nieuwe relatie met een alcoholist... ik kan je gevoel heel goed begrijpen.

hij heeft zich weken herpakt, om dan eens eentje te drinken per week, na 2 weken 2 keer een paar drinken en enzo verder.

toen besefte ik nog niet goed hoe het werkt. hij is zo sterk in uitleggen/goed praten dat het niet zo serieus is hoe ik het begin aan te voelen.

hij ziet wel in wat het probleem is en heeft al verschillende keren zich herpakt. de kleinste reden is goed genoeg om te hervallen.

voor mij is het allemaal nog heel nieuw. veel aftasten wat ik kan doen om te helpen, vooral om er zelf niet onder door te gaan...

na weken verschillende dingen toe te passen van hulpverlening en wat hijzelf zegt, kwam ik tot het besluit dat ik volledig afstand moet nemen.

doet zo zeer, is zo zwaar... ik zie geen andere uitweg. hij heeft 2 kinderen die oud genoeg zijn om te beseffen wat er aan de hand is, woont niet meer bij hen.  we hebben een latrelatie waardoor het iets gemakkelijker is om afstand te nemen. ik hem afstand gevraagd tot hij zelf een paar dagen nuchter is en bereid is zijn emoties onder ogen te zien en niet meer te vluchten.

hij kan wel Nederlands, de stap naar hulpverlening is blijkbaar echt groot. het is me al gelukt dat hij op regelmatige basis naar zijn huisarts gaat.

maar hoe zet ik die bezorgdheid stil..? hoe kan ik me weer goed voelen..?