Hallo,

Ruim 8 jaar geleden leerde ik mijn huidige partner kennen. We werden verliefd en waren een leuk, vlot en "normaal" stel. Aan het begin van onze relatie vertelde mijn partner dat hij in het verleden drugs gebruikt had, en dat hij ook een periode intensiever gebruikt had toen zijn vorige relatie stukliep (door vreemdgaan van zijn ex). Hij gaf aan volledig gestopt te zijn en destijds ook professionele hulp gehad te hebben. Op dat moment schrok in eerste instantie ontzettend, drugs waren altijd een totale ver van mijn bed show geweest. Ik waardeerde dat hij er open over was en na deze "shock" schonk ik er na een tijdje weinig tot geen aandacht meer aan; ik was jong, verliefd en zag het goede in van hem. Ik wist niet eens om welke drug het ging, in mijn naieviteit dacht ik dat het om wiet of XTC ging (niet dat dat normaal is...) Toen we ruim een jaar samen waren, was er gedoe over geld dat ik had voorgeschoten voor gezamelijke aankoop. Ik hield voet bij stuk en na een aantal weken kwam de aap uit de mouw: hij had een periode van terugval gehad en al zijn spaargeld was opgegaan aan drugs. Pas nu kwam ik tot ontdekking dat het om cocaïne ging: mijn wereld stond totaal op zijn kop. Ik geloofde bijna niet dat zo'n gewone, lieve man met een baan en huis, zulke troep gebruikt - laat staan - eraan verslaafd was geraakt. Nogmaals: ik weet nu echt wel beter, maar destijds was stond drugsgebruik zo ver van mijn wereld af dat ik er simpelweg amper iets over wist. Ik schoot in de reddersrol en hielp hem om zijn financien op orde te krijgen - geld om achterstallige rekeningen te betalen heb ik hem niet geleend. Ik drong aan op het zoeken van professionale hulp, maar hij hield het af. Het leven kabbelde voort, en ja hoor, een jaar later: opnieuw een periode van terugval. Dit keer wist hij dat ik vanwege de aanschaf van een auto, geen geld had om hem iets te lenen (als ik daaraan al medewerking zou verlenen) en dus besloot hij om eerst zijn broer in te lichten. Een paar dagen laten vertelde hij het aan mij en ik voelde me, op zn zachtst gezegd, nogal gepasseerd. Nu wel een licht traject ingegaan als hulp maar hij nam het totaal niet serieus, raffelde het "huiswerk" af en na een gesprek of 5 eindigde het traject. Later verkocht hij zijn woning om bij mij, in een andere stad, in te trekken in mijn (koop)appartement. Weg van de plek waar zoveel gebeurd was, leek ons wel een goed idee. Het vermijden van triggers, plekken etc. die konden aanzetten tot gebruik.

Het leven bloeide weer op, we gingen op vakantie, deden leuke dingen etc. Na 1,5 jaar begon de ellende opnieuw, ik schoot vaak gezamelijke kosten/vast lasten voor etc. Want: hij had het geld nu niet maar het zou echt goed komen en hij zou het echt allemaal terug betalen. Corona kwam, de situatie kabbelde voort en steeds kwamen er smoesjes, werden dingen uitgesteld en ondertussen liep de schuld liep alsmaar verder op tot inmiddels bijna een halve ton... vraag me niet hoe het ooit zover heeft kunnen komen, ik stond erbij en ik keek ernaar? Had iemand mij dit jaren geleden verteld, dan had ik die persoon keihard uitgelachen. Natuurlijk ga ik daar niet in mee?!?! Ik ben verstandig, heb dingen op orde en maak weloverwogen keuzes in het leven, ben niet impulsief.

Een tijdje geleden kwam onze droomwoning voorbij op een prachtige plek aan het water, we waren op slag verliefd en hoewel ik ernstig heb getwijfeld of we dit op dit moment samen moesten aangaan (onze relatie stond op klappen, de schuld, de uitvluchten, het niet zoeken of aangaan van hulp dat al jaren gaande was etc.) uiteindelijk besloten er toch voor te gaan - om ook mezelf deze mooie plek niet voorbij te laten gaan. Mijn parnter beloofde beterschap (natuurlijk...) en ging hulp zoeken. Zo gezegd, zo gedaan, maar puntje bij paaltje hield hij het intensieve traject af en is hij niet eens gestart. Intussen zijn we een hele poos verder, het nieuw gekochte huis hebben we nog niet betrokken en hangt eerlijk gezegd als een molensteen om mijn nek. In het appartement blijven is nog steeds een optie aangezien dat nog niet verkocht is. Mijn partner is onlangs wel een traject gestart maar als ik heel eerlijk, vraag ik me af hoe reeel het is dat het deze keer wel gaat lukken. Er is in al die jaren zoveel gebeurd, gelopen, gemanipuleerd, kapot gemaakt... Ik worstel heel erg met het volgende: doe ik er niet beter aan de nieuwe woning te verkopen, in het appartement te blijven wonen en vanuit daar eerst eens een tijdje te kijken hoe alles zich ontwikkelt en of er daadwerkelijk verbetering bereikt wordt. En ook te werken aan hopelijk het terugwinnen van vertrouwen al zal dit heel veel tijd en en moeite gaan kosten gezien alles wat er gebeurd is. Mogelijk kom ik over een tijdje wel tot inzicht dat het voor mij niet meer werkt? En dan: zit ik met een koopwoning die ik alleen nooit kan bekostigen en die veel te groot voor mij is....het houden van het appartement geeft mij veel rust, aangezien dit "mijn" plekje is, waar ik me veilig en vertrouwd voel, waarom zou ik dat opgeven voor iets en iemand waar totaal geen zekerheid of stabiliteit is? Het houdt mij al maanden bezig, maar al die tijd heb ik gedacht: ok, dit is de situatie, we gaan ervoor, we maken er iets van. Onlangs zijn er meerdere terugvallen geweest, waar ik weer niets van heb gemerkt tot ik het per toeval ontdekte. Toen is er iets in mij geknapt, maandenlang is het gebruik gewoon doorgegaan, zij het in mindere mate. Maandenlange heeft mijn partner hulp afgehouden, is doorgegaan met liegen, manipuleren, gezamelijk geld (nota bene) is opgegaan aan deze troep... Komt dit ooit goed? En hoe vertel ik het in godsnaam aan mensen die dicht bij mij staan - niemand weet hier namelijk iets van..

Oh ja... sorry voor het lange verhaal. En goed om te weten: mijn partner staat er financieel niet goed voor, heeft eigenlijk geen buffer en moet nog een heel groot bedrag aan mij terugbetalen. Daarnaast zijn de maandlasten van de nieuwe woning pittig; in het appartement kunnen we het prima betalen en is er veel meer ruimte om de schuld sneller af te lossen, een spaarpotje op te bouwen etc..

Wat zijn jullie ervaringen en adviezen? Wat zouden jullie doen als je in mijn schoenen stond?

Hallo BV31, wat een verhaal. Voordat ik verder schrijf wil ik je laten weten dat ik geen naaste ben, maar zelf een niet praktiserende alcoholist. Ik drink al aardig wat jaren niet en spreek zeer regelmatig andere stoppers en gestopten én naasten.

Zoals ik het hier lees, is het kwartje nog niet gevallen bij je vriend. Hij gebruikt nog regelmatig en is niet open en eerlijk. Hij accepteert niet echt hulp en heeft jou flink benadeeld de afgelopen jaren. En dan bedoel ik niet alleen financieel.

Heel kort door de bocht: ik vind het een prachtig idee om in je appartement te blijven wonen en het nieuwe huis snel weer te verkopen. Zoals het nu gaat, heb je geen goede basis om je aan een grote woning vast te leggen. Nu kun je nog terug, over een paar maanden misschien niet meer.
Je geeft daarmee ook een sterk signaal af aan je vriend. Je zou kunnen overwegen om hem de keuze te bieden tussen een echte opname (al snel een aantal maanden) óf jouw appartement verlaten. 

Ik ben soms te kort door de bocht en te hard; dus op één “advies” moet je geen beslissing nemen.

Misschien zou het je helpen om te gaan praten met lotgenoten, mensen die in hetzelfde schuitje zitten en hebben gezeten. Dat kan zeer waardevol zijn voor je beeldvorming en voor de ervaring dat je niet de enige bent met deze ervaringen. En om na te gaan wat jouw eigen aandeel in dit alles is; ook daar word je sterker van.

Op deze site heb ik op https://forum.verslavingdebaas.nl/topic/18917-zoon-met-verslavingsproblematiek/
wat informatie gegeven over waar eventueel steun is te vinden. Wat ik toen nog niet wist, is dat er ook naastengroepen te vinden zijn (ook online) op https://www.naranon.nl/ 

Het naasten onderdeel van dit forum is niet erg druk. Dat is jammer, zeker als je nagaat dat er voor iedere verslaafde meestal meerdere naasten zijn die in de ellende worden meegesleept. 

Ik hoop dat je wat aan mijn reactie hebt. Hou je goed, wacht niet te lang met actie nemen. 
 

2 uur geleden zei MijnGerrit:

.

19 uur geleden zei MijnGerrit:

Dag Gerrit,

heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie. Heel helpend. Het is een heel verhaal en dit zijn "slechts" de hoofdlijnen alle grotere en kleinere voorvallen, gebeurtenissen en bijkomstigheden heb ik nog niet eens vermeld. En het is helemaal waar: ik ben flink benadeeld en inderdaad zeker niet alleen op financieel vlak. Het financiele is uiteindelijk "maar geld" (hoewel het wel een groot bedrag is), veel liever had ik gehad dat alle leugens, chantage en alles wat kapot gemaakt is door verslaving, er niet waren geweest. Maar dat is nu eenmaal niet zo. Dankjewel voor je waardevolle adviezen, ik ga daar zeker mee aan de slag. En voor wat betreft het huis: beter nu laten zoals het is, er is geen (goede) basis voor een grote stap om ons samen te commiteren aan een woning. 

19 uur geleden zei MijnGerrit:

 

Hallo BV31, wat een verhaal. Voordat ik verder schrijf wil ik je laten weten dat ik geen naaste ben, maar zelf een niet praktiserende alcoholist. Ik drink al aardig wat jaren niet en spreek zeer regelmatig andere stoppers en gestopten én naasten.

Zoals ik het hier lees, is het kwartje nog niet gevallen bij je vriend. Hij gebruikt nog regelmatig en is niet open en eerlijk. Hij accepteert niet echt hulp en heeft jou flink benadeeld de afgelopen jaren. En dan bedoel ik niet alleen financieel.

Heel kort door de bocht: ik vind het een prachtig idee om in je appartement te blijven wonen en het nieuwe huis snel weer te verkopen. Zoals het nu gaat, heb je geen goede basis om je aan een grote woning vast te leggen. Nu kun je nog terug, over een paar maanden misschien niet meer.
Je geeft daarmee ook een sterk signaal af aan je vriend. Je zou kunnen overwegen om hem de keuze te bieden tussen een echte opname (al snel een aantal maanden) óf jouw appartement verlaten. 

Ik ben soms te kort door de bocht en te hard; dus op één “advies” moet je geen beslissing nemen.

Misschien zou het je helpen om te gaan praten met lotgenoten, mensen die in hetzelfde schuitje zitten en hebben gezeten. Dat kan zeer waardevol zijn voor je beeldvorming en voor de ervaring dat je niet de enige bent met deze ervaringen. En om na te gaan wat jouw eigen aandeel in dit alles is; ook daar word je sterker van.

Op deze site heb ik op https://forum.verslavingdebaas.nl/topic/18917-zoon-met-verslavingsproblematiek/
wat informatie gegeven over waar eventueel steun is te vinden. Wat ik toen nog niet wist, is dat er ook naastengroepen te vinden zijn (ook online) op https://www.naranon.nl/ 

Het naasten onderdeel van dit forum is niet erg druk. Dat is jammer, zeker als je nagaat dat er voor iedere verslaafde meestal meerdere naasten zijn die in de ellende worden meegesleept. 

Ik hoop dat je wat aan mijn reactie hebt. Hou je goed, wacht niet te lang met actie nemen. 
 

 

Hai BV31.. ik herken je verhaal. Neem gerust contact met me op..