Het kost me veel moeite om op dit punt te komen. Man, begin 40, werk in IT en heb een relatief rijk/druk prive leven en vrijwilligerswerk hiernaast.  Sociaal ben ik (denk ik) OK, maar heb echter slechs weinig vriendschappen, en kom er nu keihard achter dat die ofwel op werk berust zijn, ofwel oppervlakkig zijn - in geen geval lijk ik mensen in mijn omgeving te kennen die me zullen begrijpen, laat staan mij te kunnen helpen. Helpen is een groot woord, want ik voel niet dat ik zélf geholpen moet worden. Wel wil ik graag gehoord worden. Praten met iemand, een lotgetnot(e), die in hetzelfde schuitje zit, dát zou wel fijn zijn...

Mijn vrouw, met wie ik nu 5+ jaar samen ben, heeft een alcoholprobleem. Dit wil ze zelf niet in zien, en schuift het graag op allerlei andere kwalen die ze heeft of denkt te hebben. maar wat is nu oorzaak, en wat is gevolg? Feit blijft dat ze regelmatig drinkbuien heeft, waarbij de kwade dronk zorgt voor heel veel stress, ruzie, en ongemakken in huis. maar ook leegte en een soort van hulpeloosheid of slachtoffergevoel, bij beide.

Maar het gaat ook regelmatig goed. Althans, voor even - een paar dagen, een paar weken. Om weer tot een nieuw dieptepunt te komen. Ik probeer(de) alles voor haar op te lossen, het zit in mijn natuur. Maar ik kan het niet meer. Vriendschappen (van haar) zijn onherstelbaar beschadigd, en bij mij lijkt een burn out opnieuw aanstaande als ik er niks aan doe.

Maar waar kan ik terecht? Ik ben niet zo van de groepen als AI-anon, al zou dat misschien een goede stap zijn. Open staan voor een afkickkliniek of programma is ze zelf nog niet. Openlijke twijfel, is het wel zo ver? Oorzaak of gevolg...

Mijn emmertje zit vol - maar helpen van anderen geeft mij ook weer ruimte, hoe gek dat ook klinkt. En eerste stappen naar professionele hulp heb ik ook al gezet (dokter), tegelijk vrees ik hier (voorlopig) niet veel aan te hebben. Privacy dit, zelfhulp dat.

steeds kom ik terug op dit (deel van het) forum. Een ouderwetse conactadvertentie lijkt het wel 🙂 maar met een heel ander doel: vriendschap...een maatje, lotgenot(e), om eens de verhalen en frustraties te kunnen delen. In the heat of the moment, ervoor of erna...concreet bespreken wat wij kunnen doen voor de naasten? En voor onszelf? Mocht je nu jezelf herkennen in mijn verhaal, of het je aanspreken, laten we dan eens in contact komen! Wie weet klikt het en kunnen we steun hebben aan elkaar, en baat het niet, schaad het niet.

Goedemorgen @BrassByte, welkom op dit forum.

Voor de goede orde: ik ben geen naaste, ik heb zelf veel gedronken en ben ruim 10 jaar “ droog”. 

Dit onderdeel van het forum is voor naasten `zoals jij. Het leeft hier niet echt, dus ik weet niet of je hier een maatje gaat vinden. Als je hier wat leest, zijn er nog niet zo heel lang geleden een paar deelnemers geweest die elkaar leken te gaan ondersteunen. Ik weet niet of en hoe dat is afgelopen. Je zou een van hen een persoonlijke boodschap kunnen sturen (envelopje rechtsboven als je ingelogd bent hier).

Een partner in ontkenning is een hele lastige. Zo iemand moet gaan inzien dat het zo niet langer kan, dat er echt sprake is van een probleem. Als partner van een verslaafde kun je vaak weinig doen. Maar je hebt er wel last van, op allerlei manieren. In je eigen omgeving ga je waarschijnlijk ook niet de steun vinden, die je nodig heb. Omgaan met een verslaafde leer je niet op school, het zit niet in je opvoeding en is geen algemeen onderwerp van gesprek. Veel mensen zullen ook niet goed begrijpen waar je het over hebt, wat overigens ook de ervaring is van veel verslaafden.

Misschien is het deelnemen aan een Al-Anon groep toch niet zo’n gek idee voor je, mocht het hier niet lukken een maatje te vinden. Je vindt daar in ieder geval herkenning en hebt in een klap waarschijnlijk meerdere maatjes. Dan krijg je ook meerdere verhalen, meningen, adviezen en dat is waardevol. Het verplicht je tot niets, dus je kunt altijd eens gaan kijken. Mijn advies is dan wel om niet na één bezoekje te zeggen dat het niets voor je is, maar ga minstens drie maal en liefst wat vaker, voordat je besluit om wel of niet verder deel te gaan nemen. 

In het oosten van Nederland zitten een aantal Intact zelfhulpgroepen, waar verslaafden en naasten in de groepen aanwezig (kunnen) zijn. Dat zijn dan overigens geen partners van elkaar. En Intact verzorgt cursussen voor naasten, die helpen om zelf sterk te blijven en een basis kunnen bieden in het omgaan met je verslaafde partner / kind / …

Volgens mij zijn er meer instelling (buiten Tactus) die wat aanbieden voor naasten. Voor zover ik weet is dat echter steeds in combinatie met de behandeling van een verslaafde en dan heb jij er nu niets aan. Misschien kun je nog wat andere opties vinden, als je zoekt in je eigen omgeving. Je kunt ook nog eens op de MIND atlas kijken of je daar iets kunt vinden.

Hou je goed.