Niet loslaten, maar anders vasthouden
Sylvies dochter heeft ervaring met verslaving: 14 jaar geleden was ze verslaafd aan harddrugs. 1,5 jaar geleden ging haar relatie uit. Sylvies dochter ging in korte tijd veel drinken. Dat triggerde iets in Sylvie: ‘Ik werd terugvalgevoelig. Ik wilde mijn dochter redden, maar ik ben letterlijk op mijn handen gaan zitten.’
Sylvie: ‘Mijn dochter is 14 jaar geleden verslaafd geweest aan cocaïne en speed. Ze heeft een jaar in een behandelkliniek gezeten. Hoewel ze van die verslaving af is gekomen, blijven je hersenen verslaafd.’ Sylvie werkt inmiddels als familie-ervaringsdeskundige bij Tactus.
Terugval
Sylvie en haar dochter hadden voorafgaand aan haar terugval een aantal maanden weinig contact. ‘Dat snapte ik later beter: ik werk in de verslavingszorg, dus ik was wel de laatste waar ze uitgebreid mee in gesprek zou gaan. Ik zou namelijk zo door haar verhaal heen prikken.’
Emoties niet voelen
1,5 jaar geleden ging de relatie van Sylvies dochter uit. ‘Ik denk dat ze niet kon omgaan met die emoties. Ik vul dit voor haar in, maar ik denk dat ze dacht: ik wil dit nu niet voelen. Plus: ze woonde boven een supermarkt, dus alcohol was erg dichtbij.’ Het drinken ging snel van weinig naar heel veel. ‘Al snel dronk ze 3/4 fles whisky op een avond. Toen belde ze mij: mam, ik denk dat ik een probleem heb, ik drink meer dan ik zou moeten doen.’
Geen hulpverlener maar moeder
Sylvie voelde meteen dat haar lichaam reageerde op het telefoontje van haar dochter. Ze werd onrustig. Het liefst wilde ze naar Limburg rijden om haar dochter te helpen en voor haar kleinzoon te zorgen. ‘Tegelijkertijd dacht ik ook: nee, van helpen kun je doorschieten in redden, en dan kan ik zelf onderuit gaan. Ik heb haar dus gezegd: ik kan geen hulpverlener zijn, de pet van redder zet ik zeker niet meer op. Ik wil alleen moeder zijn.’
Sylvies dochter heeft ondersteuning gezocht bij Intact herstel & zelfhulp. Ze heeft online zelfhulpbijeenkomsten bezocht met een andere ervaringsdeskundige. ‘Dat vond ik geruststellend,’ vertelt Sylvie. ‘Zij pakte het zelf op. Ik kon dat langs de zijlijn volgen.’
Na 3 maanden ging de telefoon: ‘Mam, ik heb alle alcohol door de gootsteen gegooid. Ik ben er klaar mee.”
Helpen is constructief, redden is grenzeloos
‘Ik heb geleerd: als de redder uit beeld blijft, komt de oplossing dichterbij. Mijn dochter heeft het zelf opgelost. Ze kon dus ook trots op zichzelf zijn. Dat had anders niet gekund.’ Hoe dat ging? ‘Syl, zei ik tegen mezelf: je kent de uitkomst als je weer in de redder-rol stapt. Dat wil je niet, dus moet je nu anders handelen.’ Sylvie wilde haar dochter wel helpen, maar er is een verschil tussen helpen en redden. Sylvie: ‘Helpen is constructief, redden is grenzeloos. En dat is destructief. Als iemand met een middel begint te experimenteren wordt dat langzamerhand een gewoonte, en dan een verslaving. Zo is dat met helpen en redden ook. Als je lang genoeg doorgaat wordt dat een soort van verslaving.’
Het is geen loslaten, vertelt Sylvie. ‘Ik heb mijn dochter niet losgelaten, maar anders vastgehouden. Ze heeft haar alcoholgebruik nu helemaal onder controle. Of het weer gaat opspelen weten we niet. Mijn vertrouwen in haar is in ieder geval gegroeid, en het vertrouwen in mezelf ook.’
Zit je in eenzelfde situatie als Sylvie?
Kun je wel wat steun gebruiken?
Hier vind je meer informatie over hulp en advies.
